شبیه مرغک زاری کز آشیانه بیفتد / جدا ز دامن مادر به دام دانه بیفتد

ز نازکی ز ندامت ز بیم صبح قیامت / بدان نشان که شنیدی سری به شانه بیفتد

سری به شانه بیفتد 

به کار آنکه برون از بهشت گشته عجب نی /که در جهنمِ غربت به یاد خانه بیفتد

نشان گرفته دلم را کمان ابروی ماهی /خدای را که مبادا دل از نشانه بیفتد

دل از نشانه بیفتد

دلم به کشتی کٌربَت به طوف لوجّه غربت /چو از کرانه ی تربت به بی کرانه بیفتد

شوم چو ابر بهاران ز جوش اشک چو باران /که دانه دانه برآید که دانه دانه بیفتد

جهان دل است و تو جانی، نه بلکه جان جهانی

کمی سکندر و دارا کز این فسانه بیفتد

خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو

بیا که آتش صیاد از زبانه بیفتد ( خیال کن که غزالم) (خیال کن که غزالم)

بیا و ضامن من شو

(خیال کن که غزالم)

الا غریب خراسان، رضا مشو که بمیرد

مگر که مرغک زاری از آشیانه بیفتد

حبیب من

غزال - محمد اصفهانی

MHI