Własny tekst i aranżacja na podstawie eksperymentów z AI, sampli i opracowania w Audacity. Pozdrowienia dla ekipy ;)

"To Nie Są Dębki"

to nie są Dębki
nie Dębki, kochanie
nie nocą, nie wtedy
gdy lasem, ukradkiem
źli, że ekipa czepiła się
naszych nogawek

nie rankiem, nie tutaj
gdy siedzisz z mokrą głową
na tym łóżku, skrawkiem
i boisz się użyć suszarki
by mnie nie obudzić przypadkiem

to nie są Dębki
nie są i nie będą nawet
gdy poprawisz to zdjęcie na ścianie

i gdy wszystko już wszystko w kostkę, dokładnie

to nie są Dębki
nie Dębki, kochanie
mamy je w sobie
dzikie, rozczochrane
rozkrzyczane, wyciszone
piękne, zakochane

...spod zmrużonych powiek
podziwiam Twoje zdeterminowanie...

nie rankiem, nie tutaj
gdy siedzisz z mokrą głową
na tym łóżku, skrawkiem
i boisz się użyć suszarki
by mnie nie obudzić przypadkiem


to nie są Dębki
nie Dębki, kochanie
nie nocą, ukradkiem
w zimnym morzu ogrzani
mamy je w sobie
dzikie, rozczochrane
rozkrzyczane, zakochane...

Mikroelementy

To Nie Są Dębki

Własny tekst i aranżacja na podstawie eksperymentów z AI, sampli i opracowania w Audacity. Grafika okładki mojego autorstwa.

Dlaczego tak? To stary tekst, z lat buntu, jednak ciągle aktualny... Ma być mocno, adekwatnie do prostego tekstu, ściana dźwięku i mieszanie konwencji - generalnie smagnięcie biczem i do domu ;)

"Polityka Polityka"

polityka, polityka
coś tym gościom nic nie styka
pełne gęby, puste głowy
mają chamy swoje łowy

polityka, polityka
już tym gościom nic nie styka
w oczach bielmo, pusta mowa
grzebią truchła w naszych głowach

władza ślepa, życie w cieniu
gubią prawdę, zniszczą wielu
w złotych maskach, patrzą w mroku
ciemne sprawy, zysk na boku

dobra, kończymy...

Polityka Polityka

Podcast based on own text, and prepared with Google NotebookLM.

Daido Moriyama is a groundbreaking Japanese photographer whose work captures the raw, often chaotic essence of urban life. Born in Osaka in 1938, Moriyama rose to prominence during the 1960s—a time of significant social and cultural upheaval in Japan. His style emerged as a reaction to rapid modernization and the associated sense of alienation that permeated Japanese society. Moriyama’s gritty, high-contrast black-and-white photographs, known for their grainy texture and disorienting perspectives, reflect a philosophy that embraces imperfection, spontaneity, and a focus on the darker aspects of urban life.

Moriyama’s aesthetic is closely tied to the Provoke movement, a radical, short-lived collective that sought to challenge the conventions of photography. His work, like that in Farewell Photography (1972), embodies the Provoke principles of are, bure, boke (“grainy, blurry, out-of-focus”), prioritizing raw emotion over technical precision. This approach transformed Moriyama’s photography into a means of existential exploration, emphasizing themes of disconnection and rebellion against societal norms. Rather than creating polished compositions, Moriyama utilized rough, experimental darkroom techniques, infusing his images with a sense of tension and instability that mirrored the rapidly changing urban landscapes of post-war Japan ￼ ￼.

Moriyama’s choice of equipment reflects his philosophy of capturing spontaneity. He often used compact cameras, such as the Ricoh GR, which allowed him to move fluidly through urban environments. This camera’s wide-angle lens enabled him to capture immersive, close-up shots of everyday street scenes without drawing attention to himself. Moriyama’s technique of high-contrast film processing, combined with his use of unconventional compositions, underscores his fascination with the transitory and fragmentary nature of urban existence.

Moriyama’s influence on contemporary photography extends far beyond Japan. His emphasis on rawness, texture, and abstraction has inspired photographers around the world to experiment with similar techniques. By challenging traditional notions of beauty and pushing the boundaries of photographic aesthetics, he has paved the way for future generations to view photography as more than just a tool for documentation. In an era where digital precision is increasingly valued, Moriyama’s work stands as a reminder of the emotional and philosophical potential of imperfection in art.

As artificial intelligence (AI) continues to transform the visual arts, Moriyama’s style may offer a counterbalance to the hyper-realistic, polished images that AI can produce. AI tools are now capable of generating highly detailed images, often with levels of precision that surpass human capability. Yet, in this context, Moriyama’s work exemplifies an aesthetic that celebrates imperfection and emotional resonance. The future of photography might witness a blend of AI precision with human spontaneity, where artists use AI tools to explore new forms of expression while retaining the raw, instinctual qualities that define Moriyama’s legacy.

In a world increasingly shaped by AI, Moriyama’s influence could inspire photographers to maintain a sense of authenticity and resist the homogenization of visual art. His approach emphasizes the beauty in chaos and the value of capturing fleeting moments that evoke a visceral response—qualities that, while challenging to replicate with AI, may find new interpretations as technology and human creativity continue to converge. Moriyama’s legacy thus stands as a testament to photography’s enduring power as a medium for both artistic exploration and societal reflection, offering a profound reminder of the importance of maintaining a human element within the evolving landscape of digital art.

Daido Moriyama The Raw Power Of Urban Photography

Episode 1: "Daido Moriyama: Beauty in Imperfection"

Own lyrics. Arrangement, music based on AI experiments and Audacity editing. Cover artwork by me based on experiments with AI, digital manipulation.

I wrote this text inspired by Mike Tyson's emotional reaction when he left an interview after being asked about the tragic death of his daughter (https://twitter.com/historyinmemes/status/1771598439320605099):

"You Can Cry Mike"

you have to go
you understand, right?
you have to go
enough
enough
enough

on memory’s edge, white foam rises
soon it will fade away

I seek a pattern, the final line
a signpost without a choice

the music must play, so let it play
let this waltz ring out to the end

I need traces of courage
not memories

you can cry, Mike
you can cry

but just for a while, then let it pass
then stand and fight, then rise for us

we need your courage
we need your faith
with your tears, we’ll be brave

life keeps on, no waiting time
to walk the path, to find real life

you can cry, Mike
you can cry for us...

I assume it will fade
your world will fail you
fail, it will fade away

I seek a pattern, a final line
a signpost without a choice

the music must play, so let it play
let this waltz ring out to the end

let me...
traces of courage
not memories

you can cry, Mike
you can cry

but just for a while, then let it pass
then stand and fight, then rise for us

we need your courage
we need your faith
with your tears, we’ll be brave

life keeps on, no waiting time
to walk the path, to find real life

you can cry, Mike
you can cry for us...

You Can Cry Mike

My lyrics and arrangement based on AI experiments, samples and Audacity editing. Cover artwork by me.

This is a free translation of a poem that I originally wrote in Polish: https://on.soundcloud.com/kwa1RdqntxWWWM2b9

"Another Chance"

in a city's heartbeat, under neon skies
tales of solitude, where randomness lies
we drift, always solo, in urban mazes, tight
till chance drops a soulmate into this night

logic's rules, twisted, in an unexpected game
we connected in chaos, never twice the same
a spark in the concrete jungle, electric, raw
briefly, loneliness dissolves, in awe

for a moment, the universe syncs in tune
our world, less random, under a shared moon
eyes lock, minds meet, in this urban spree
in that fleeting second, we're suddenly free

but like graffiti fading on an old subway car
it's transient, a fleeting shooting star
so back we slip into the city's lone dance
awaiting randomness, for another chance...

Another Chance

Własny tekst i aranżacja na podstawie eksperymentów z AI, sampli i opracowania w Audacity. Grafika okładki mojego autorstwa.

"Niedokończone"

Sprawy niedokończone, otwarte,
nieprzegadane, zajmują umysł,
psują ciało od środka, palą myśli,
i serce – za zapomnienie, w podzięce.

Za zapomnienie, w podzięce.

Sprawy w życiu, których nie można
zostawiać na potem, chomikować,
ukradkiem psa częstować pod stołem,
gdy inni dzielą się nad nim.

Nie będą te sprawy czekały wieczności,
choćby je ona ugościć pragnęła,
i będą te sprawy bolały Cię mocno,
do kości, aż do twojego nieba.

Nie będą te sprawy czekały,
nie będą czekały, wcale,
i będą Cię one bolały mocno, do kości -
wyryją się w tobie jak w skale.

Wyryją się w tobie jak w skale..

Niedokończone

Własny tekst i aranżacja na podstawie eksperymentów z AI i opracowania w Audacity. Zdjęcie z okładki jest mojego autorstwa.

Napisałem swobodną interpretację tego testu do wersji angielskiej: https://on.soundcloud.com/JgsswBD8fEGvtWzf6

"Pod neonowym niebem"

w mechanicznym mieście, pod neonowym niebem
snują się historie kruche, niewypowiedziane
dryfują w labiryncie oczekiwań, zawsze solo
spragnione przypadkowego dotyku bratniej duszy

zasady logiki, skręcone w dziwnej grze
zrodzone z chaosu – nigdy dwa razy tak samo
iskrzą w dżungli surowej, elektrycznej
chwilowo zasilanej blaskiem spotkania

czy czujesz wibracje?
ten żywy puls, ukryty
w nocnych drżeniach?

odliczanie jutra
i szepcząca ciemność
że nie będzie połączenia
mimo tej jednej iskry
sekunda się toczy
lecz nadzieja spłonie
w tym mechanicznym mieście

czuję wibracje
ten żywy puls, ukryty
w twoich drżeniach

znów rzeczywistość staje się zsynchronizowana
mniej przypadkowa, teraz pod jednym księżycem
spojrzenia splatają się, myśli łamią reguły —
w tej wydłużonej chwili stajemy się powolni

rankiem graffiti blednie na starym wagonie metra
rozpływa się, ulatuje jak spadająca gwiazda
wracamy samotnie w rytm mechanicznego miasta
czekając znów na przypadek, na kolejną szansę

czuję wibracje
ten żywy puls, ukryty
w twoich drżeniach

odliczanie jutra
i szepcząca ciemność
że nie będzie połączenia
mimo tej jednej iskry
sekunda się toczy
lecz nadzieja spłonie
w tym mechanicznym mieście

czuję wibracje
żywy puls, ukryty
w twoich drżeniach

świt gubi nas
wiemy to oboje
niewypowiedziane historie
popłyną dalej samotnie

czuję wibracje
ten żywy puls, ukryty
w twoich drżeniach
lśniący w twoich łzach

znów rzeczywistość staje się zsynchronizowana
mniej przypadkowa, teraz pod jednym księżycem
spojrzenia splatają się, myśli łamią reguły -
w tej wydłużonej chwili stajemy się powolni...

Pod Neonowym Niebem

Muzyka i aranżacja na podstawie eksperymentów z AI i opracowania w Audacity. Zdjęcie z okładki jest mojego autorstwa.

Tekst? Ech... co tu można więcej powiedzieć... Zatyka mnie za każdym razem, kiedy czytam...

---
Krzysztof Kamil Baczyński
Elegia o… [chłopcu polskim]

Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,
wyszywali wisielcami drzew płynące morze.

Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.

I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut — zło.
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?

Elegia o… [chłopcu polskim] - Krzysztof Kamil Baczyński

Własny tekst i aranżacja na podstawie eksperymentów z AI, sampli i opracowania w Audacity. Zdjęcie z okładki jest mojego autorstwa.

"Danger Room"

beton, szarość, miasto – pojebany labirynt snów
każdy dobry gest ukryty w cmentarzu słów
prawda? – stoisz w świetle chudych lamp
ciemności kryją twarze, nie widzę, jestem sama

no to jadę, szczury, smród i jakieś dźwięki
cash za spokój, i już jest, i już bez męki
czas ściele cieniem, ginie wyobraźnia
czy wolność, czy pustka...? ważne, że działa

między strachem, a planem, przestrzeń zaorana
krzyczę ja, krzyczysz ty, krzyczy cała wiara
jeszcze walczysz o bycie, łapiesz nadzieję
pod butem czasu, niechże się zadzieje

no to jadę, szczury, smród i jakieś dźwięki
cash za spokój, i już jest, i już bez męki
czas wali cieniem, ginie wyobraźnia
czy wolność, czy pustka... ważne, że działa

na krawędzi życia, światła i ciemności
głoś swoją prawdę, nie miej litości
słowo jak miecz, bronisz, co się da
poranione skrzydła, lecz wierna aż do dna

Danger Room

Własny tekst. Aranżacja, muzyka na podstawie eksperymentów z AI i opracowania w Audacity. Grafika z okładki jest mojego autorstwa.

"Mała centrum sterowania"

wypad zrobił ziomek mały
odpalił wrotki zlany potem
to miłość, miłość jest odlotem

wciągnął rzeczywistość
rzeczywistość całą
śmiech i miłość i tę małą

a mała, to centrum wszechświata
gitara śpiewa, a może mała?
mała, centrum wszystkiego
steruje, drga strunami czasu
pani świata, mag chaosu

ziomek, ziomek zlany potem
spada w miłość szybkim lotem
wciąga rzeczywistość całą
śmiech i miłość i tę małą

głosy z mgły, to z waty głosy
drgają, tkają, przędą losy
ziomek zlany potem cały
spada w miłość pełen wiary

a mała, mała centrum sterowania
ręcznik, galaktyka cała
czas spadania, czas odlotu
mała, ziomek, miłość wokół...

Mała Centrum Sterowania

For fun. Experimenting with AI algorithms, prompts.

It's Time To Release The Night From Waiting

Cold Walls Of Black

Where Are You Going?

Teksty własne (chyba, że zaznaczyłem inaczej). Muzyka to sample, eksperymenty z narzędziami AI, Audacity i cyfrową manipulacją.

Jeśli chciałbyś nawiązać jakąś współpracę, odezwij się.

---

Own texts (unless I have marked otherwise). The music is samples, experiments with AI tools, Audacity and digital manipulation.

If you would like to do some collaboration, get in touch.

Mikroelementy

Popular tracks