ادبیات

Background, context, and more: http://www.brainpickings.org/2015/08/06/tolkien-reads-from-the-hobbit/

MORE / STORY

J.R.R. Tolkien read from "The Hobbit"

شتاب کردم که آفتاب بیاید
نیامد
دویدم از پیِ دیوانه‌ای که گیسوانِ بلوطش را به سِحرِ گرمِ مرمرِ لُمبرهایش می ریخت
که آفتاب بیاید
نیامد
به روی کاغذ و دیوار و سنگ و خاک نوشتم که تا نوشته بخوانند
که آفتاب بیاید
نیامد
چو گرگ زوزه کشیدم، چو پوزه در شکمِ روزگارِ خویش دویدم، دریدم
شبانه روز دریدم، دریدم
که آفتاب بیاید
نیامد
چه عهدِ شومِ غریبی! زمانه صاحبِ سگ؛ من سگش
چو راندم از درِ خانه ز پشت بامِ وفاداری درون خانه پریدم که آفتاب بیاید
نیامد
کشیده‌ها به رُخانم زدم به خلوتِ پستو
چو آمدم به خیابان
دو گونه را چُنان گدازه‌ی پولاد سوی خلق گرفتم که آفتاب بیاید
نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خوابِ تلخ برآشفت خوابِ خسته و شیرین بچه‌های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیشِ دوست نه در حضور غریبه نه کنجِ خلوتِ خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد.

"رضا براهنی"

رضا براهنی ـ که آفتاب بیاید، نیامد.mp3

Mash up for Sahar
June 20th 

(Barahani,Howard) collage
تمرکز نشئه | لوک هوارد ,رضا براهنی

چقدر و چند ازين پرنده ها بغلت داري بپروازان همه را من آمده ام
آماده ام
از آسمان کاغذ خالي ميبارد آغشته کردي آغشته مرا به خون خود بپروازان حالا
کاشکاش آمد کلاغ هاي جهان نيستند و آسمان ميباراند روح تو را بر روي من
چقدر و چند ببينم و هيچ گاه سير نشوم
مي آمده اي انگار با غنچه ها از گوش هايت هر چه با چشم هايم تو را بخورم سير نميشوم
بسيرانم
بگو بپرانُنُدم و دور تو چرخانُنُدم و دامن هايت را به تکان بريزانم من ـ ميوه هايم را
که پيش مرگ تو باشم که بوي گردن آهو را بپيچانم به جانم که پيشِ پيش مرگ تو باشم
ب ي شکسته با الفِ قد تو ميرقصد حالا همه کلمه آن تو ميان من بالاي ما
چقدر و چند ازين چيزها بغلت داري چقدر و چند
به خودت او گفتي مرا به او در خيالش بغلتان که خوابش با خوابم آيد
حراميان رؤياهايم را بيدار کن که دروازه هاي زمان باز شده زن و زمان و زبان همسفر
و شهر را خبر نکن که جنونش بر سطح رنگ ميسايد جنون من نگراني است
مرا به روي انگشتت بچرخان بچرخانم بچرخانممان که هر دو بيماريم
به کجا که برگردي کجا آن کجاست کجاهم نيست
در نهاد زن و شاديِ او اوييدن
به گردن خود ببوسانم از کجاهايم به ساحل آمده ام حتي هنوز هم غرق طراوت نامت
يارم نباش، خودت باشم خودم باش خود پيش مرگ تو بودن
خبر کن موسيقي را که گرههاي انگشتانت به ماه گره خورده اند
که ناخنت هلال ماه شده چيزي نيست هلال و ماه در شب واحد بودي چيزي نيست
مرا به سود خود بتابان بچين، رسيده و نرسيده بچين و پنجره را باز کن
جهان به سود جهان است ببيندت حالا بچينم
برو به هوا، به هواي اين که من از پشت پا نگرانت شوم
و آمدي که بيايي بيا و چنگ وار منحني ام را بگير و باز بغل کن بزن که بخواند
بِدُم به من بِدُم پهلوهايت را و شانه هايت را
بِوُزانم بتوفانم و برنگردانم و هيچم کن که هيچ نداندمان
و شهر را خبر نکن که اين که من گويم جنون نداند
و يادگارم کن به ديوارهاي هيچ و بنويسانم
و بگو ديوارها را به زير پاهايت دراز کنند
خود را به سوي آسمان مثل هميشه ها بدرازان کسي نداندمان, من آماده ام.

چقدر و چند ازین پرنده‌ها بغلت داری

تو برایم براهنی میخوانی و میخوانی  و من به تناوب تو وتناوب  شعرهای براهنی با رویاهایم به بیداریها عاشقتر میشوم
بخوان ساعتها بخوان دلم‌میخواهد زمان بایستد و ما را تماشا کند
و من و تو با قایقی از رویا در شعرها پارو بزنیم . بخوان به تناوب

براهنی به تناوب /برای تو

فروغ‌الزمان فرخزاد (زادۀ ۸ دی[۱]، ۱۳۱۳ - درگذشته ۲۴ بهمن، ۱۳۴۵) شاعر معاصر ایرانی است. وی پنج دفتر شعر منتشر کرد که از نمونه‌های قابل توجه شعر معاصر فارسی هستند. فروغ فرخزاد در ۳۲ سالگی بر اثر تصادف اتومبیل درگذشت. فروغ با مجموعه‌های «اسیر»، «دیوار» و «عصیان» در قالب شعر نیمایی کار خود را آغاز کرد. سپس آشنایی با ابراهیم گلستان نویسنده و فیلمساز سرشناس ایرانی و همکاری با او، موجب تحول فکری و ادبی در فروغ شد. وی در بازگشت دوباره به شعر، با انتشار مجموعه «تولدی دیگر» تحسین گسترده‌ای را برانگیخت، سپس مجموعه «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» را منتشر کرد تا جایگاه خود را در شعر معاصر ایران به عنوان شاعری بزرگ تثبیت نماید. بعد از نیما یوشیج فروغ، در کنار احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث و سهراب سپهری از پیشگامان شعر معاصر فارسی است. نمونه‌های برجسته و اوج شعر نوی فارسی در آثار فروغ و شاملو پدیدار گردید.

و این منم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده ی زمین
و یأس ساده و غمناک اسمان
و ناتوانی این دستهای سیمانی
 
زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
 ساعت چهار بار نواخت
امروز روز اول دی ماه است
من راز فصلها را میدانم
و حرف لحظه ها را میفهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک ، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش
 
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
  
در کوچه باد میآمد
در کوچه باد میآمد
و من به جفت گیری گلها میاندیشم
به غنچه هایی با ساقهای لاغر کم خون
و این زمان خسته ی مسلول
و مردی از کنار درختان خیس می گذرد
مردی که رشته های آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلو گاهش
بالا خزیده اند و در شقیقه های منقلبش آن هجای خونین را
تکرار می کنند
-سلام
- سلام
و من به جفت گیری گل ها میاندیشم
 
در آستانه فصلی سرد
در محفل عزای آینه ها
و اجتماع سوگوار تجربه های پریده رنگ
و این غروب بارور شده از دانش سکوت
چگونه می شود به آن کسی که میرود اینسان
صبور ،
سنگین ،
سرگردان .
فرمان ایست داد .
چگونه می شود به مرد گفت که او زنده نیست ، او هیچوقت
زنده نبوده است.
  
در کوچه باد میاید
کلاغهای منفرد انزوا
در باغهای پیر کسالت میچرخند
و نردبام
چه ارتفاع حقیری دارد.
  
آنها ساده لوحی یک قلب را
با خود به قصر قصه ها بردند
و اکنون دیگر
دیگر چگونه یک نفر به رقص بر خواهد خاست
و گیسوان کودکیش را
در آبهای جاری خواهد رخت
و سیب را که سرانجام چیده است و بوییده است
در زیر پالگد خواهد کرد؟
 
ای یار ، ای یگانه ترین یار
چه ابرهای سیاهی در انتظار روز میهمانی خورشیدند
 
 
انگار در مسیری از تجسم پرواز بود که یکروز آن پرنده ها
نمایان شدند
انگار از خطوط سبز تخیل بودند
آن برگ های تازه که در شهوت نسیم نفس میزدند
انگار
آن شعله های بنفش که در ذهن پاک پنجره ها میسوخت
چیزی بجز تصور معصومی از چراغ نبود .
  
در کوچه ها باد میامد
این ابتدای ویرانیست آن روز هم که د ست های تو ویران شد
باد میآمد
ستاره های عزیز
ستاره های مقوایی عزیز
وقتی در آسمان ، دروغ وزیدن میگیرد
دیگر چگونه می شود به سوره های رسولان سر شکسته پناه
آورد ؟
ما مثل مرده های هزاران هزار ساله به هم میرسیم و آنگاه
خورشید بر تباهی اجاد ما قضاوت خواهد کرد.
 
 من سردم است
من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد
ای یار ای یگانه ترین یار " آن شراب مگر چند ساله بود ؟ "
نگاه کن که در اینجا
زمان چه وزنی دارد
و ماهیان چگونه گوشت های مرا میجوند
چرا مرا همیشه در ته دریا نگاه میداری ؟
 
من سردم است و میدانم که از تمامی   اوهام سرخ یک شقایق وحشی
ز چند قطره خون
چیزی بجا نخواهد ماند .
خطوط را رها خواهم کرد
و همچنین   شمارش اعداد را رها خواهم کرد
و از میان شکل های هندسی محدود
به پهنه های حسی وسعت چناه خواهم برد
من عریانم ، عریانم ، عریانم
مثل سکوت های میان کلام های محبت عریانم
و زخم های من همه از عشق است
از عشق ، عشق ، عشق .
من این جزیره ی  سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر داده ام
و تکه  تکه شدن ، راز آن وجود متحدی بود
 که از حقیرترین ذره هایش آفتاب به دنیا آمد .
 
سلام ای شب معصوم !
 سلام ای شبی که چشم های  گرگ های بیابان را  
به حفره های استخوانی ایمان  و اعتماد بدل میکنی
ودر کنار جویبارهای تو ، ارواح بیدها
ارواح مهربان تبرها را میبویند
من از جهان بی تفاوتی فکرها و حرف ها و صداها میآیم
و این جهان به لانه ی ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست
که همچنان که ترا میبوسند
در ذهن خود طناب دار ترا میبافند
 
سلام ای شب معصوم  
میان پنجره و دیدن
 همیشه فاصله ایست
چرا نگاه نکردم ؟
مانند آن زمانی که مردی از کنار درختان خیس گذر میکرد  
  
 
چرا نگاه نکردم ؟
انگار مادرم گریسته بود آن شب
آن شب که من به درد رسیدم و نطفه شکل گرفت
آن شب که من عروس خوشه های اقاقی شدم
آن شب که اصفهان پر از طنین کاشی آبی بود ،
و آن کسی که نیمه ی من بود ، به درون نطفه ی من بازگشته بود
 
و من در آینه میدیدش
که مثل آینه پاکیزه بود و روشن بود
و ناگهان صدایم کرد
 و من عروس خوشه های اقاقی شدم . . .
 
.انگار مادرم گریسته بود آن شب
چه روشنایی بیهوده ای در این دریچه مسدود سر کشید
چرا نگاه نکردم ؟
تمام لحظه های سعادت میدانستند
که دستهای تو ویران خواهد شد
و من نگاه نکردم
تا آن زمان که پنجره ی ساعت
گشوده شد و آن قناری غمگین چهار بار نواخت
چهار بار نواخت
و من به ان زن کوچک بر خوردم
که چشمهایش ، مانند لانه های خالی سیمرغان بودند
و آنچنان که در تحرک رانهایش میرفت
گویی بکارت رؤیای پرشکوه مرا
 با خود بسوی بستر میبرد
 
 آیا دوباره گیسوانم را در باد شانه خواهم زد ؟
آیا دوباره باغچه ها را بنفشه خواهم کاشت ؟
و شمعدانی ها را
در آسمان پشت پنجره خواهم گذاشت ؟
آیا دوباره روی لیوان ها خواهم رقصید ؟
آیا دوباره زنگ در مرا بسوی انتظار صدا خواهد برد ؟
به مادرم گفتم : " دیگر تمام شد "
گفتم :" همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق میافتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم "
 
 انسان پوک
انسان پوک پر از اعتماد
نگاه کن که دندانهایش
چگونه وقت جویدن سرود میخوانند
و چشمهایش
چگونه وقت خیره شدن میدرند
و او چگونه از کنار درختان خیس میگذرد :
صبور ،
سنگین ،
سرگردان . . .
 
 در ساعت  چهار
در لحظه ای که رشته های آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلوگاهش
بالا خزیده اند
و در شقیقه های منقلبش ان هجای خونین را
تکرارمی کند
سلام
سلام
 
آیا تو
هرگز آن چهار لاله ی آبی را
بوییده ای ؟
 زمان گذشت
زمان گذشت و شب روی شاخه های لخت اقاقی افتاد
شب پشت شیشیه های پنجره سر میخورد
و با زبان سردش
ته مانده های روز رفته را به درون میکشد
 
 من از کجا میآیم ؟
من از کجا میآیم ؟
که اینچنین به بوی شب آغشته ام ؟
هنوز خاک مزارش تازه ست
مزار آن دو دست سبز جوان را میگویم......
 
چه مهربان بودی ای یار ، ای یگانه ترین یار
چه مهربان بودی وقتی دروغ میگفتی
چه مهربان بودی وقتی که پلک های آینه ها را میبستی
و چلچراغها را
از ساق های سیمی میچیدی
و در سیاهی ظالم مرا بسوی چراگاه عشق میبردی
تا آن بخار گیج که دنباله ی حریق عطش بود بر چمن خواب می نشست

و آن ستاره ها مقوایی
به گرد لایتناهی میچرخیدند .
چرا کلام را به صدا گفتند؟
چرا نگاه را به خانه ی دیدار میهمان کردند !
چرا نوازش را
به حجب گیسوان باکرگی بردند؟
نگاه کن که در اینجا
چگونه جان آن کسی که با کلام سخن گفت
و با نگاه نواخت
و با نوازش از رمیدن آرامید
به تیرهای توهم
 مصلوب گشته است
و به جای پنج شاخه ی انگشتهای تو
که مثل پنج حرف حقیقت بودند
 چگونه روی گونه او مانده ست
 
 
 
سکوت چیست ، چیست ، ای یگانه ترین یار ؟
سکوت چیست بجز حرفهای ناگفته
من از گفتن میمانم ، اما زبان گنجشکان
زبان زندگی جمله های جاری جشن طبیعتست .
زبان گنجشکان یعنی : بهار . برگ . بهار .
زبان گنجشکان یعنی : نسیم . عطر . نسیم
زبان گنجشکان در کارخانه میمیرد .
 
 
 
 این کیست این کسی که روی جاده ی ابدیت
بسوی لحظه توحید میرود
و ساعت همیشگیش را
با منطق ریاضی تفریقها و تفرقه ها کوک میکند .
این کیست این کسی که بانگ خروسان را
آغاز قلب روز نمیداند
آغز بوی ناشتایی میداند
این کیست این کسی که تاج عشق به سر دارد
و در میان جامه های عروسی پوسیده ست .
 
  
 
پس آفتاب سرانجام
در یک زمان واحد
بر هر دو قطب ناامید نتابید .
تو از طنین کاشی آبی تهی شدی .
  
 و من چنان پرم که روی صدایم نماز میخوانند ...
  
 جنازه های خوشبخت
جنازه های ملول
جنازه های ساکت متفکر
جنازه های خوش بر خورد ،خوش پوش ، خوش خوراک
در ایستگاه های وقت های معین
و در زمینه ی مشکوک نورهای موقت
 شهرت خرید میوه های فاسد بیهودگی و   ....
آه ،
چه مردمانی در چارراهها نگران حوادثند
واین صدای سوت های توقف
در لحظه ای که باید ، باید ، باید
مردی به زیر چرخ های زمان له شود
مردی که از کنار درختان خیس میگذرد....
  من از کجا میآیم؟
  
 به مادرم گفتم :"دیگر تمام شد."
گفتم :" همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق میافتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم."
   
سلام ای غرابت تنهایی
اتاق را به تو تسلیم میکنیم
چرا که ابرهای تیره همیشه
پیغمبران آیه های تازه تطهیرند
و در شهادت یک شمع
راز منوری است که آن را
آن آخرین و آن کشیده ترین شعله خوب میداند.
  
 ایمان بیاوریم
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
ایمان بیاوریم به ویرانه های باغ های تخیل
به داس های واژگون شده ی بیکار
و دانه های زندانی .
نگاه کن که چه برفی میبارد....
  
شاید حقیقت آن دو دست جوان بود ، آن دو دست جوان
که زیر بارش یکریز برف مدفون شد
و سال دیگر ، وقتی بهار
با آسمان پشت پنجره همخوابه میشود
و در تنش فوران میکنند
فواره های سبز ساقه های سبک بار
شکوفه خواهد داد ای یار ، ای یگانه ترین یار

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد - فروغ فرخزاد

داستان خانه سنایی
نویسنده و خوانش: احسان عبدی پور
میکس و مستر: مهدی ستوده
صدابردار: سیامک شاه کرمی
تهیه کننده: دیالوگ باکس

DialogueBox;

DialogueBox - The House in Sanaei

منی که دست ندارم - رضا براهنی

«شهر قصه» نام نمایشنامه ای است نوشته «بیژن مفید» که با عنوان نمايش برگزيده «تلويزيون ملی ايران» در دو پرده و چهار صحنه، نخستين بار ۲۱ شهريور ماه سال ۱۳۴۷ در «جشن هنر شيراز» در تالار «دانشگاه پهلوی» به روی صحنه رفت، و در همان سال دو بار ديگر در تالار «بيست و پنج شهريور» تهران و بعد در شبکه سراسری «تلويزيون ملی ايران» اجرا و به نمايش در آمد.

در سال ۱۳۴۷ با تلاش «آربی آوانسيان» و همکاری و همت «ايرج انور»، «شهرو خردمند»، «عباس نعلبنديان» و «بيژن صفاری»، «کارگاه نمايش» در تهران بنيان گذاشته شد. مجتمعی که بسياری از بهترين هنرپيشگان تاتر ايران در آنجا آموزش ديده‌اند. براي اولين بار در تاريخ تاتر ايران سه نسل بازيگر در برنامه‌ های مختلف اين مجموعه منسجم در عرصه نمايش و تاتر به فعاليت پرداختند.
از بازيگران توانايی که در بازی‌ آثاری که بر صحنه «کارگاه نمايش» به اجرا درآمد نقش‌ آفرين بودند می ‌توان از «نوشين هاپرايتيان»، «فردوس کاويانی»، «فهيمه راستکار»، «سوسن تسليمی»، «شکوه نجم آبادی» «صدرالدين زاهد»، و «رضا ژيان» نام برد.
«بيژن مفيد» نيز همراه با «داوود رشيدی»، «مريم خلوتی»، «آشور بانی‌ بال بابلا» و «اسماعيل خلج» از جمله کارگردان‌ های ثابت نمايش‌هايی بودند که در اين کارگاه به اجرا در می آمد. اولين اثری که در «کارگاه نمايش» به اجرا در آمد، نمايشنامۀ «شهر قصه» بود که به مدت نود و يک روز در «تهران» و ديگر شهرهای مختلف ايران از جمله «آبادان» و «مسجد سليمان» به روی صحنه رفت.

«بيژن مفید» «شهر قصه» را با يک عده جوانانی كه كار تئاتر نمی‌كردند، شروع كرد و اين نمايش را برای اولين بار در مدرسه‌ای دخترانه كه مادر وی مدير آن بود اجرا کرد.
«محمود استادمحمد» که از آغاز نمايش «شهر قصه» با گروه بازيگران، در کنار «بيژن مفيد» همراهی و همکاری داشته در گفتگویی که اخيرا انتشار يافته در خصوص سابقه و تاريخچه و چگونگی تکميل شدن اين نمايشنامه می‌گويد:

«بيژن مفید» اول «شهر قصه» را بطور مختصر و برای كودكان نوشته بود. متن «شهر قصه» يک متن كوتاه چند صفحه‌ای بيشتر نبود. از همان متل معروف «خره، خراطی می‌كرد. بزه، بزازی می‌كرد. اسبه، عصاری می‌كرد. فيل اومد آب بخوره، افتاد و دندونش شكست» شروع می‌ شد و میرسید به داستان «خاله سوسکه» و «آقا موشه» و با قصه آنها تمام میشد.

اصل محتوای «شهر قصه» كه بعدها به صورت تراژدی «فيل» شكل گرفت، چيزي بود كه «بيژن مفید» بعدها به «شهر قصه» اضافه كرد و ماجرای «فيل» خط دراماتيک قصه شد. اين اتفاق در طول سه سال تمرين رخ داد. يعنی «بيژن مفید»، صحنه به صحنه نمايش را می‌نوشت و ما كار می‌كرديم.

«بيژن مفيد» در مقدمه اين نمايشنامه می‌نويسد: «شهر قصه در اصل از يک روايت عاميانه گرفته شده، فقط من به اين روايت شکلی تمثيلی داده‌ام. من در اين نمايشنامه کوشيدم تا نظمی را که خاص زبان اين قبيل روايت‌های عاميانه است در گفت و گوی آدم‌های اين نمايش حفظ شود. «شهر قصه» حکايت دردناک آدمی است که نادانی‌ها، خرافات و نظام‌های تحميل شده‌ای زندگی اش را محدود کرده‌اند.»

در سال ۱۳۵۲ با فیلمنامه ای که «بيژن مفيد» خود نوشته و تنظيم کرده بود فيلمی سينمايی به کارگردانی «منوچهر انور» ساخته شد که بازيگرانی چون «پروانه معصومی»، «سهيل سوزنی»، «فردوس کاويانی» و «جمشيد لايق» در آن بازی کرده بودند.
در مدت نزديک به سه سالی که در مجموع نماشنامه «شهر قصه» در سالن‌ و يا تالارهای کوچک و بزرگ تاترهای مختلف به نمايش در آمد تعداد بسياری از علاقه‌مندان به هنر نمايش که هم امکان خريد بليط و هم شرايط رفتن به تاتر را داشتند، موفق به ديدن اين نمايشنامه شده بودند و البته عده‌ای نيز «شهر قصه» را در نمايش تلويزيونی آن ديده بودند.
آنچه که توانست اين نمايش را در گستره وسيع‌تری از مخاطب و مردم مطرح کند رواج دستگاه‌ «پخش صوت» و «نوار کاست» و عموميت يافتن استفاده از اين وسيله بود که «شهر قصه» را به مردم کوچه و بازار شناساند و نزديک کرد. زبانی که در گفت و گوهای «شهر قصه» به کار گرفته شده بود، برگرفته از فرهنگ گفتاری همان مردم بود و شايد به نوعی حديث نفس و شرح حال و روزگارشان نيز بود.

با به بازار آمدن نوارهای کاست «شهر قصه» و امکان تهيه آن توسط اکثر مردم، اين نمايش آن‌ گونه که بود برای همگان معرفی و شناسانده شد و تا امروز ماندگار ماند. به‌ جز يکی دو مورد میتوان گفت که اکثر بازيگرانی که نمونه نمايشی ـ تاتری «شهر قصه» را بازی کرده بودند در نسخه گفتاری ـ شنيداری اين نمايش که روی نوار کاست ارایه شده بود حضور داشتند.

هنرمندان:
طراح و سازنده ماسک‌ها: مهندس هوشنگ کبيری
داستان ‌سرا: جميله ندایی
روباه ملا: عباس جاويدان (در اجرای کاست: بيژن مفيد)
شتر نقال: اردوان مفيد (در اجرای کاست: بيژن مفيد)
خرس رمال: فرخ صوفی (در اجرای کاست: بهمن مفيد)
فيل: حسين والامنش
خر خراط: محمود استادمحمد
اسب عصار: سهيل سوزنی
طوطي شاعر: سهيل سوزنی
خاله سوسکه: تهمينه مدنی
موش عاشق: هومن مفيد
سگ عطار: فرهاد صوفی
بز بزاز: رشيد کنعانی
ميمون رقاص: آرش
طرح جلد: مرتضی مميز
آواز، آهنگ و تنظیم: بیژن مفید

ادبیات

Milad MusaV