Name: رَستَم از این بیت و غزل، ای شه و سلطان ازل by Milad Shahidi in مثنوی
Duration: 2 min 13 s
Description: غزلی از مولوی با صدای دکتر عبدالکریم سروش

مثنوی

ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی‌منتها........................ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها
امروز خندان آمدی مفتاح زندان آمدی.................بر مستمندان آمدی چون بخشش و فضل خدا
خورشید را حاجب تویی اومید را واجب تویی............مطلب تویی طالب تویی هم منتها هم مبتدا
در سینه‌ها برخاسته اندیشه را آراسته..............هم خویش حاجت خواسته هم خویشتن کرده روا
ای روح بخش بی‌بدل وی لذت علم و عمل............باقی بهانه‌ست و دغل کاین علت آمد وان دوا
ما زان دغل کژبین شده با بی‌گنه در کین شده........گه مست حورالعین شده گه مست نان و شوربا
این سکر بین هل عقل را وین نقل بین هل نقل را............کز بهر نان و بقل را چندین نشاید ماجرا
تدبیر صدرنگ افکنی بر روم و بر زنگ افکنی...........و اندر میان جنگ افکنی فی اصطناع لا یری
می‌مال پنهان گوش جان می‌نه بهانه بر کسان..........جان رب خلصنی زنان والله که لاغست ای کیا
خامش که بس مستعجلم رفتم سوی پای علم.................کاغذ بنه بشکن قلم ساقی درآمد الصلا

مولویانه - ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها

مثـنوي معـنوي  گفتار دکتر عبدالکريم سروش 1

مثـنوي معـنوي  گفتار  دکتر عبدالکريم سروش 2

غزل مولانا با صدای دکتر عبدالکریم سروش

ای رستخیز ناگهان! وی رحمت بی منتها!

غزلی از مولوی با صدای دکتر عبدالکریم سروش

رَستَم از این بیت و غزل، ای شه و سلطان ازل

اين دلم باغست و چشمم ابروش	
ابر گريد باغ خندد شاد و خوش

ز ابر گریان شاخ سبز و تر شود
زانک شمع از گریه روشن‌تر شود

ز امر حق وابکوا کثيرا خوانده ای
چون سر بريان چه خندان مانده ای

دیده آ بر دیگران نوحه‌گری
مدتی بنشین و بر خود می‌گری

روشني خانه باشي هم چو شمع	
گر فرو پاشي تو هم چون شمع دمع

ز آتش دل و آب دیده نقل ساز
بوستان از ابر و خورشیدست باز

ذوق خنده ديده اي اي خيره خند	
ذوق گريه بين که هست آن کان قند

خنده ها در گريه ها آمد کتيم	
گنج در ويرانه ها جو اي سليم

ذوق در غمهاست پي گم کرده اند	
آب حيوان را به ظلمت برده اند

خویش را موزون و چست و سخته کن
ز آب دیده نان خود را پخته کن

زآن که آدم زان عتاب، از اشک رَست
 اشکِ تر باشد دَمِ توبه‌پرست

بهر گریه آمد آدم بر زمین
تا بود گریان و نالان و حزین

گر ز پشت آدمی وز صلب او
در طلب می‌باش هم در طلب او

ای خنک چشمی که آن گریان اوست
وی همایون دل که آن بریان اوست

آخر هر گریه آخر خنده‌ایست
مرد آخربین مبارک بنده‌ایست

هرکه آخر بین تر او مسعود تر
هرکه آخر بین تر او مطرود تر





دکتر عبدالکریم سروش - لُب لُبّاب - اين دلم باغست و چشمم ابروش

563دیوان شمس

از یکی آتش برآوردم تو را - دیوان شمس - دکتر سروش

شعر: مولوی | صدا: احمد شاملو | موسیقی: فرهاد فخرالدینی | از آلبوم «غزلیات مولوی» - نشر ماهور - 1389 | نقاشی چهره: ضیاءالدین جاوید
*
در وصالت چرا بیاموزم
در فراقت چرا بیاموزم
یا تو با درد من بیامیزی
یا من از تو دوا بیاموزم
می گریزی ز من که نادانم
یا بیامیز یا بیاموزم
پیش از این ناز و خشم می کردم
تا من از تو جدا بیاموزم
چون خدا با تو است در شب و روز
بعد از این از خدا بیاموزم
در فراقت سزای خود دیدم
چون بدیدم سزا بیاموزم
خاک پای تو را به دست آرم
تا از او کیمیا بیاموزم
آفتاب تو را شوم ذره
معنی والضحی بیاموزم
کهربای تو را شوم کاهی
جذبه کهربا بیاموزم
از دو عالم دو دیده بردوزم
این من از مصطفی بیاموزم
سر مازاغ و ماطغی را من
جز از او از کجا بیاموزم
در هوایش طواف سازم تا
چون فلک در هوا بیاموزم
بند هستی فروگشادم تا
همچو مه بی‌قبا بیاموزم
همچو ماهی زره ز خود سازم
تا به بحر آشنا بیاموزم
همچو دل خون خورم که تا چون دل
سیر بی‌دست و پا بیاموزم
در وفا نیست کس تمام استاد
پس وفا از وفا بیاموزم
ختمش این شد که خوش لقای منی
از تو خوش خوش لقا بیاموزم

مولوی - در وصالت چرا بیاموزم

غزل ۲۰۹۲ دیوان شمس - صدای عبدالکریم سروش

دگرباره بشوریدم بدان سانم به جان تو
که هر بندی که بربندی بدرانم به جان تو

من آن دیوانه بندم که دیوان را همی‌بندم
زبان مرغ می‌دانم سلیمانم به جان تو
 
نخواهم عمر فانی را تویی عمر عزیز من
نخواهم جان پرغم را تویی جانم به جان تو

چو تو پنهان شوی از من همه تاریکی و کفرم
چو تو پیدا شوی بر من مسلمانم به جان تو

گر آبی خوردم از کوزه خیال تو در او دیدم
وگر یک دم زدم بی‌تو پشیمانم به جان تو

اگر بی‌تو بر افلاکم چو ابر تیره غمناکم
وگر بی‌تو به گلزارم به زندانم به جان تو
 
سماع گوش من نامت سماع هوش من جامت
عمارت کن مرا آخر که ویرانم به جان تو

درون صومعه و مسجد تویی مقصودم ای مرشد
به هر سو رو بگردانی بگردانم به جان تو
 
سخن با عشق می‌گویم که او شیر و من آهویم
چه آهویم که شیران را نگهبانم به جان تو

ایا منکر درون جان مکن انکارها پنهان
که سر سرنبشتت را فروخوانم به جان تو
 
چه خویشی کرد آن بی‌چون عجب با این دل پرخون
که ببریده‌ست آن خویشی ز خویشانم به جان تو

تو عید جان قربانی و پیشت عاشقان قربان
بکش در مطبخ خویشم که قربانم به جان تو
 
ز عشق شمس تبریزی ز بیداری و شبخیزی
مثال ذره گردان پریشانم به جان تودگرباره بشوریدم ب

با صدای دکتر عبدالکریم سروش | مولانا | دگر باره بشوریدم بدان سانم به جان تو

                                                                                                غزل مولانا باصدای عبدالکریم سروش


صنما خرگه توام که بسازی و برکنی

قلمی ام به دست تو که تراشی و بشکنی 

منم آن شقه علم که گهم سرنگون کنی

و گهی بر فراز کوه برآری و برزنی 

منم آن ذره هوا که در این نور روزنم

سوی روزن از آن روم که تو بالای روزنی 

هله ذره مگو مرا چو جهان گیر خود مرا

دو جهان بی تو آفتاب کجا یافت روشنی 

همگی پوستم هله تو مرا مغز نغز گیر

همه خشک اند مغزها چو نبخشی تو روغنی 

اگرم شاه و بی توام چه دروغست ما و من

و گرم خاک و با توام چه لطیفست آن منی
 
به تو نالم تو گوییم که تو را دور کرده ام

که ببینم در این هوا که تو ذره چه می کنی 

به یکی ذره آفتاب چرا مشورت کند

تو بکش هم تو زنده کن مکن ای دوست کردنی 

تو چه می داده ای به دل که چپ و راست می فتد

و گهی نی چپ و نه راست و نه ترس و نه ایمنی

صنما خرگه توام که بسازی و برکنی

غزل ۲۴۶۶ دیوان شمس
صدای دکتر سروش

Divane Shams - Dr. Soroush

امشب ای دلدار مهمان توییم......شب چه باشد روز و شب آن توییم
هر کجا باشیم و هر جا که رویم.........حاضران کاسه و خوان توییم
نقش‌های صنعت دست توییم..............پروریده نعمت و نان توییم
چون کبوترزاده برج توییم...............در سفر طواف ایوان توییم
حیث ما کنتم فولوا شطره...............با زجاجه دل پری خوان توییم
هر زمان نقشی کنی در مغز ما.........ما صحیفه خط و عنوان توییم
همچو موسی کم خوریم از دایه شیر......زانک مست شیر و پستان توییم
ایمنیم از دزد و مکر راه زن.......زانک چون زر در حرمدان توییم
زان چنین مست است و دلخوش جان ما......که سبکسار و گران جان توییم
گوی زرین فلک رقصان ماست.......چون نباشد چون که چوگان توییم
خواه چوگان ساز ما را خواه گوی.......دولت این بس که به میدان توییم
خواه ما را مار کن خواهی عصا........معجز موسی و برهان توییم
گر عصا سازیم بیفشانیم برگ........وقت خشم و جنگ ثعبان توییم
عشق ما را پشت داری می کند.......زانک خندان روی بستان توییم
سایه ساز ماست نور سایه سوز......زانک همچون مه به میزان توییم
هم تو بگشا این دهان را هم تو بند...........بند آن توست و انبان توییم

با دکلمه‌ی دکتر عبدالکریم سروش

مولویانه - امشب ای دلدار مهمان توییم

ای ز هجرانت زمین و آسمان بگریسته..........................دل میان خون نشسته عقل و جان بگریسته
چون به عالم نیست یک کس مر مکانت را عوض.............در عزای تو مکان و لامکان بگریسته
جبرئیل و قدسیان را بال و پر ازرق شده.......................انبیا و اولیا را دیدگان بگریسته
اندر این ماتم دریغا تاب گفتارم نماند............................تا مثالی وانمایم کان چنان بگریسته
چون از این خانه برفتی سقف دولت درشکست................لاجرم دولت بر اهل امتحان بگریسته
در حقیقت صد جهان بودی نبودی یک کسی.....................دوش دیدم آن جهان بر این جهان بگریسته
چو ز دیده دور گشتی رفت دیده در پیت........................جان پی دیده بمانده خون چکان بگریسته
غیرت تو گر نبودی اشک‌ها باریدمی............................همچنین به خون چکان دل در نهان بگریسته
مشک‌ها باید چه جای اشک‌ها در هجر تو.......................هر نفس خونابه گشته هر زمان بگریسته
ای دریغا ای دریغا ای دریغا ای دریغ..........................بر چنان چشم عیان چشم گمان بگریسته
شه صلاح الدین برفتی ای همای گرم رو......................از کمان جستی چو تیر و آن کمان بگریسته
بر صلاح الدین چه داند هر کسی بگریستن....................هم کسی باید که داند بر کسان بگریسته

مولانا - با صدای دکتر عبدالکریم سروش

رَستَم از این بیت و غزل، ای شه و سلطان ازل

Milad Shahidi

Recent comments

afshinkashani_official

alireza shariati

Noorahmad Faizi

Related tracks