Poetry

Autumn

مهدی اخوان ثالث (شعر و صدای شاعر)

میتی اخوان ثالث

اخوان ثالث

Tara Tiba (Voice)
Laura Corney (Sax)
Reza Mirzaei(Guitar)
Kate Pass (Double bass)
Talya Valenti(Drums)
Music: Joseph Kosma
Words: Mahyar Tahmasbi
Download link : http://www.4shared.com/mp3/PAm3ipc4/Paeez-Tara_Tiba.html
Buy the high quality Album here and support us for future music making!:)
http://www.cdbaby.com/cd/taratiba
www.facebook.com/taratiba.music
www.taratiba.com

Paeez(Autumn leaves)_Tara Tiba_تارا تیبا_پاييز

شماره 16

یاد بعضی نفرات در گردش فصول

پاییز یهو میاد - رادیو چهرازی

شب از شب‌های پاییزی‌ست
از آن همدرد و با من مهربان شب‌های شک‌آور
ملول و خسته‌دل، گریان و طولانی
شبی که در گمان من که آیا بر شبم گرید چنین همدرد
و یا بر بامدادم گرید از من نیز پنهانی
و اینک خیره در من مهربان بینم
که دست سرد و خیسش را
چو بالشتی سیه زیر سرم ــ بالین سوداها ــ گذارد شب
من این می‌گویم و دنباله دارد شب
خموش و مهربان با من
به کردار پرستاری سیه پوشیده 
پیشاپیش دل برکنده از بیمار
نشسته در کنارم، اشک بارد شب
من این می‌گویم و دنباله دارد شب...

شب از شب‌های پاییزی است ـ اخوان ثالث

بوسه ... صدای استاد امیر هوشنگ ابتهاج ( ه . ا . سایه )

توسط کانال ساند کلود پسرکبریت فروش.امیــد


صدای پای اب سهراب سپهری خسروشکیبایی

شعرخوانی
مهدی اخوان ثالث

ما، من، ما - شعر و صدای مهدی اخوان ثالث

اندوه - شعر و صدای مهدی اخوان ثالث - موسیقی: مجید درخشانی

اي درختِ معرفت، جز شكّ و حيرت چيست بارت
يا كه من باري نديدم، غير از اين بر شاخسارت

بر زمينت كِشت و بردت سر به سوي آسمانها
باغبانِ شوخ چشمِ پير و پنهان آبيارت

يا بر آي از ريشه و چون من به خاك مرگ درشو
تا نبينم سبز زين سان ، هم زمستان هم بهارت

درخت معرفت

زمستان - شعر و صداي مهدي اخوان ثالث- موسيقي مجيد درخشاني- آلبوم قاصدک

اخوان ثالث - زمستان

بگذارید این وطن دوباره وطن شود.
بگذارید دوباره همان رویایی شود که بود.
بگذارید پیشاهنگ دشت شود
و در آن‌جا که آزاد است منزلگاهی بجوید.
(این وطن هرگز برای من وطن نبود.)
بگذارید این وطن رویایی باشد که رویاپروران در رویای
خویش‌داشته‌اند.ــ
بگذارید سرزمین بزرگ و پرتوان عشق شود
سرزمینی که در آن، نه شاهان بتوانند بی‌اعتنایی نشان دهند نه
ستمگران اسبابچینی کنند
تا هر انسانی را، آن که برتر از اوست از پا درآورد.
(این وطن هرگز برای من وطن نبود.)
آه، بگذارید سرزمین من سرزمینی شود که در آن، آزادی را
با تاج ِ گل ِ ساخته‌گی ِ وطن‌پرستی نمی‌آرایند.
اما فرصت و امکان واقعی برای همه کس هست، زنده‌گی آزاد است

و برابری در هوایی است که استنشاق می‌کنیم.

(در این «سرزمین ِ آزاده‌گان» برای من هرگز
نه برابری در کار بوده است نه آزادی.)

بگو، تو کیستی که زیر لب در تاریکی زمزمه می‌کنی؟
کیستی تو که حجابت تا ستاره‌گان فراگستر می‌شود؟

سفیدپوستی بینوایم که فریبم داده به دورم افکنده‌اند،
سیاهپوستی هستم که داغ برده‌گی بر تن دارم،
سرخپوستی هستم رانده از سرزمین خویش،
مهاجری هستم چنگ افکنده به امیدی که دل در آن بسته‌ام
اما چیزی جز همان تمهید ِ لعنتی ِ دیرین به نصیب نبرده‌ام
که سگ سگ را می‌درد و توانا ناتوان را لگدمال می‌کند.

من جوانی هستم سرشار از امید و اقتدار، که گرفتار آمده‌ام
در زنجیره‌ی بی‌پایان ِ دیرینه سال ِ
سود، قدرت، استفاده،
قاپیدن زمین، قاپیدن زر،
قاپیدن شیوه‌های برآوردن نیاز،
کار ِ انسان‌ها، مزد آنان،
و تصاحب همه چیزی به فرمان ِ آز و طمع.

من کشاورزم ــ بنده‌ی خاک ــ
کارگرم، زر خرید ماشین.
سیاهپوستم، خدمتگزار شما همه.
من مردمم: نگران، گرسنه، شوربخت،
که با وجود آن رویا، هنوز امروز محتاج کفی نانم.
هنوز امروز درمانده‌ام. ــ آه، ای پیشاهنگان!
من آن انسانم که هرگز نتوانسته است گامی به پیش بردارد،
بینواترین کارگری که سال‌هاست دست به دست می‌گردد.
با این همه، من همان کسم که در دنیای کُهن
در آن حال که هنوز رعیت شاهان بودیم
بنیادی‌ترین آرزومان را در رویای خود پروردم،
رویایی با آن مایه قدرت، بدان حد جسورانه و چنان راستین
که جسارت پُرتوان آن هنوز سرود می‌خواند
در هر آجر و هر سنگ و در هر شیار شخمی که این وطن را
سرزمینی کرده که هم اکنون هست.
آه، من انسانی هستم که سراسر دریاهای نخستین را
به جست‌وجوی آنچه می‌خواستم خانه‌ام باشد درنوشتم
من همان کسم که کرانه‌های تاریک ایرلند و
دشت‌های لهستان
و جلگه‌های سرسبز انگلستان را پس پشت نهادم
از سواحل آفریقای سیاه برکنده شدم
و آمدم تا «سرزمین آزاده‌گان» را بنیان بگذارم.

آزاده‌گان؟
یک رویا ــ
رویایی که فرامی‌خواندم هنوز امّا.

آه، بگذارید این وطن بار دیگر وطن شود
ــ سرزمینی که هنوز آن‌چه می‌بایست بشود نشده است
و باید بشود! ــ
سرزمینی که در آن هر انسانی آزاد باشد.
سرزمینی که از آن ِ من است.
ــ از آن ِ بینوایان، سرخپوستان، سیاهان، من،
که این وطن را وطن کردند،
که خون و عرق جبین‌شان، درد و ایمان‌شان،
در ریخته‌گری‌های دست‌هاشان، و در زیر باران خیش‌هاشان
بار دیگر باید رویای پُرتوان ما را بازگرداند.

آری، هر ناسزایی را که به دل دارید نثار من کنید
پولاد ِ آزادی زنگار ندارد.
از آن کسان که زالووار به حیات مردم چسبیده‌اند
ما می‌باید سرزمین‌مان را آمریکا را بار دیگر باز پس بستانیم.
آه، آری
آشکارا می‌گویم،
این وطن برای من هرگز وطن نبود،
با وصف این سوگند یاد می‌کنم که وطن من، خواهد بود!
رویای آن
همچون بذری جاودانه
در اعماق جان من نهفته است.

ما مردم می‌باید
سرزمین‌مان، معادن‌مان، گیاهان‌مان، رودخانه‌هامان،
کوهستان‌ها و دشت‌های بی‌پایان‌مان را آزاد کنیم:
همه جا را، سراسر گستره‌ی این ایالات سرسبز بزرگ را ــ
و بار دیگر وطن را بسازیم!
احمد شاملو در سال 1304 هجري شمسي در تهران به دنيا آمد پدرش حيدرنام داشت و افسر ژاندارمری بود و مادرش كوكب عراقي از قفقازيهايي بود كه انقلاب بلشويكي 1917 روسيه، خانواده‌اش را به ايران كوچانده بود.پدر شاملو به دليل طبيعت حرفه‌اي، با خانوده‌اش دور از شهر و ديار خود و در شهرهاي دور افتاده و نقاط مرزي به سر مي‌برد و به اين سبب كودكي احمد شاملو در شهرهاي رشت، سميرم، اصفهان، آباده، شيراز و خاش سپري شد.

وي تحصيلات ابتدايي را در شهرهاي خاش، زاهدان، مشهد گذراند و براي طي دوره متوسطه به تهران آمد و در دبيرستان ايرانشهر ثبت نام كرد و تا سال سوم در اين دبيرستان درس خواند.

شاملو از ابتداي جواني و شايد تحت تأثير شرايط محيط، علاقه وافر به «آلماني‌»ها ابراز مي‌كرد و اين شوق تا آن حد بود كه براي تحصيل در دبيرستان صنعتي تهران (كه استادان آلماني در آن حضور داشتند) كلاس سوم دبيرستان را رها كرد و در كلاس اول دبيرستان صنعتي ثبت‌نام كرد.

وي در سال 1325 و پس از بازگشت به تهران)پس از پشت سر گذاشتن حوادث زیادی همچون زندان رفتن به علت فعالیت سیاسی) در حالي كه هنوز سال چهارم دبيرستان را تمام نكرده بود براي هميشه درس و مدرسه را كنار گذارد.شاملو در سال 1326 در سن 23 سالگي ازدواج كرد. همسرش اشرف اسلاميه نام داشت و از خانواده كازروني‌هاي اصفهان بود. شاملو در اين سال نخستين مجموعه شعرش را كه آهنگ‌هاي فراموش شده نام داشت، با سرمايه شخصي به نام ابراهيم ديليمقانيان انتشار داد و آن را به همسرش اشرف تقديم كرد.

احمد شاملو از چند سال پيش مبتلا به بيماري قند بود و بارها براي درمان خود به خارج از كشور سفر كرد. اما معالجات هيچگونه ثمري نداشت. اين بيماري سرانجام شاملو را از پاي درآورد و او در تاريخ چهارم مرداد ماه 1379 در بيمارستان ايرانمهر تهران تسليم مرگ شد.پيكر شاملو در امامزاده طاهركرج به خاك سپرده شد.


بگذار این وطن دوباره وطن شود... احمد شاملو

عجب رسمیه رسم زمونه
قصه ی برگ و باد خزونه
میرن آدما ازونا فقط
خاطرهاشون بجا می مونه
کجاست اون کوچه
چی شد اون خونه
آدماش کجان
خدا می دونه
بوته ی یاس باباجون هنوز
گوشه ی باغچه توی گلدونه
عطرش پیچیده تا هفت تا خونه
خودش کجاهاست
خدا می دونه
تسبیح و مهر بی بی جون هنوز
گوشه ی تاقچه توی ایوونه
خودش کجاهاست
خدا می دونه
پرسید زیر لب یکی با حسرت
از ما آدم ها چی یادگاری می خواد بمونه
خدا می دونه

رسم زمونه - رسول نجفیان - یادبود مرحوم نیره حسن زاده

بسان رهنورداني كه در افسانه ها گويند 
گرفته كولبار زاد ره بر دوش 
فشرده چوبدست خيزران در مشت 
گهي پر گوي و گه خاموش
در آن مهگون فضاي خلوت افسانگيشان راه مي پويند 
ما هم راه خود را مي كنيم آغاز 

سه ره پيداست 
نوشته بر سر هر يك به سنگ اندر 
حديقي كه ش نمي خواني بر آن ديگر 

نخستين: راه نوش و راحت و شادي 
به ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آبادي 
دوديگر: راه نميش ننگ، نيمش نام 
اگر سر بر كني غوغا، و گر دم در كشي آرام 
سه ديگر: راه بي برگشت، بي فرجام 

من اينجا بس دلم تنگ است 
و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است 
بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بي برگشت بگذاريم 
ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟

تو داني كاين سفر هرگز به سوي آسمانها نيست 
سوي بهرام، اين جاويد خون آشام 
سوي ناهيد، اين بد بيوه گرگ قحبه‌ي بي‌غم 
كه مي‌زد جام شومش را به جام حافظ و خيام 
و مي‌رقصيد دست افشان و پاكوبان بسان دختر كولي 
و اكنون مي‌زند با ساغر مك نيس يا نيما 
و فردا نيز خواهد زد به جام هر كه بعد از ما

سوي اينها و آنها نيست 
به سوي پهندشت بي خداوندي ست 
كه با هر جنبش نبضم 
هزاران اخترش پژمرده و پر پر به خاك افتند 

بهل كاين آسمان پاك 
چرا گاه كساني چون مسيح و ديگران باشد 
كه زشتاني چو من هرگز ندانند و ندانستند كآن خوبان 
پدرشان كيست ؟
و يا سود و ثمرشان چيست ؟

بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بگذاريم 
به سوي سرزمينهايي كه ديدارش 
بسان شعله ي آتش 
دواند در رگم خون نشيط زنده ي بيدار 
نه اين خوني كه دارم ، پير و سرد و تيره و بيمار 
چو كرم نيمه جاني بي سر و بي دم 
كه از دهليز نقب آساي زهر اندود رگهايم 
كشاند خويشتن را، همچو مستان دست بر ديوار 
به سوي قلب من، اين غرفه ي با پرده هاي تار 
و مي پرسد، صدايش ناله اي بي نور:
كسي اينجاست ؟
هلا ! من با شمايم، هاي ! ... مي پرسم كسي اينجاست ؟
كسي اينجا پيام آورد ؟
نگاهي، يا كه لبخندي ؟
فشار گرم دست دوست مانندي ؟

و مي‌بيند صدايي نيست،
نور آشنايي نيست،
حتي از نگاه 
مُرده اي هم رد پايي نيست 

صدايي نيست الا پت پت رنجور شمعي در جوار مرگ 
ملول و با سحر نزديك و دستش گرم كار مرگ 
وز آن سو مي‌رود بيرون،
به سوي غرفه اي ديگر 
به اميدي كه نوشد از هواي تازه ي آزاد 
ولي آنجا حديث بنگ و افيون است
از اعطاي درويشي كه مي خواند:
جهان پير است و بي بنياد،
ازين فرهادكش فرياد 

وز آنجا مي‌رود بيرون، به سوي جمله ساحلها 
پس از گشتي كسالت بار 
بدان سان باز مي‌پرسد سر اندر غرفه‌ي با پرده هاي تار:
كسي اينجاست؟
و مي‌بيند همان شمع و همان نجواست 

كه مي‌گويد بمان اينجا ؟
كه پرسي همچو آن پير به درد آلوده‌ي مهجور 
خدايا به كجاي اين شب تيره بياويزم قباي ژنده ي خود را ؟

بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بگذاريم 
كجا ؟
هر جا كه پيش آيد 
بدانجايي كه مي گويند خورشيد غروب ما 
زند بر پرده ي شبگيرشان تصوير 
بدان دستش گرفته رايتي زربفت و گويد: زود 
وزين دستش فتاده مشعلي خاموش و نالد دير 

كجا؟
هر جا كه پيش آيد 
به آنجايي كه مي‌گويند 
چو گل روييده شهري روشن از درياي تر دامان 
و در آن چشمه‌هايي هست 
 كه دايم رويد و رويد گل و برگ بلورين بال شعر از آن 
و مي نوشد از آن مردي كه مي‌گويد:
چرا بر خويشتن هموار بايد كرد رنج آبياري كردن باغي 
كز آن گل كاغذين رويد؟

به آنجايي كه مي گويند روزي دختري بوده ست 
كه مرگش نيز چون مرگ تاراس بولبا 
نه چون مرگ من و تو ، مرگ پاك ديگري بوده ست 

كجا؟
هر جا كه اينجا نيست 
من اينجا از نوازش نيز چون آزار ترسانم 
ز سيلي زن، ز سيلي خور 
وزين تصوير بر ديوار ترسانم 
درين تصوير
عمر با تازيانه شوم و بي‌رحم خشايرشا
زند ديوانه وار، اما نه بر دريا 
به گرده ي من، به رگهاي فسرده ي من 
به زنده ي تو، به مرده ي من 

بيا تا راه بسپاريم 
به سوي سبزه زاراني كه نه كس كشته، ندروده 
به سوي سرزمينهايي كه در آن هر چه بيني بكر و دوشيزه ست 
و نقش رنگ و رويش هم بدين سان از ازل بوده 
كه چونين پاك و پاكيزه ست

به سوي آفتاب شاد صحرايي
كه نگذارد تهي از خون گرم خويشتن جايي
و ما بر بيكران سبز و مخمل گونه ي دريا 
مي‌اندازيم زورقهاي خود را چون كل بادام 
و مرغان سپيد بادبانها را مي آموزيم 
 كه باد شرطه را آغوش بگشايند 
و مي‌رانيم گاهي تند ، گاه آرام 

بيا اي خسته خاطر دوست!
اي مانند من دلكنده و غمگين 
من اينجا بس دلم تنگ است 
بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بي فرجام بگذاريم

چاووشی - اخوان ثالث

مهدی اخوان ثالث (زاده اسفند ۱۳۰۷، مشهد- درگذشته ۴ شهریور ۱۳۶۹، تهران) شاعر پرآوازه و موسیقی‌پژوه ایرانی است. تخلص وی در اشعارش «م. امید» بود. اخوان ثالث در شعر کلاسیک ایران توانمند بود. وی به شعر نو گرایید او آثاری دلپذیر در هر دو نوع شعر به جای نهاده‌است. همچنین او آشنا به نوازندگی تار و مقام‌های موسیقیایی بوده‌است.

قاصدک! هان، چه خبر آوردی؟ 
از کجا، وز که خبر آوردی؟ 
خوش‌خبر باشی، اما، اما 
گردِ بام و درِ من 
بی‌ثمر می‌گردی. 
انتظار خبری نيست مرا 
نه ز ياری نه ز ديّار و دياری - باری، 
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس، 
برو آنجا که ترا منتظرند. 
قاصدک! 
در دل من همه کورند و کرند. 
دست بردار ازين در وطنِ خويش غريب. 
قاصد تجربه‌های همه تلخ، 
با دلم می‌گويد 
که دروغی تو، دروغ، 
که فريبی تو، فريب. 
قاصدک! هان، ولی ... آخر ... ای وای! 
راستی آيا رفتی با باد؟ 
با توام، آی! کجا رفتی؟ آی ...! 
راستی آيا جايی خبری هست هنوز؟ 
مانده خاکسترِ گرمی، جايی؟ 
در اجاقی - طمع شعله نمی‌بندم - خردک شرری هست هنوز؟ 
قاصدک! 
ابرهای همه عالم شب و روز 
در دلم می‌گريند. 

قاصدک - اخوان ثالث

 من آن صبحم که ناگاهان چو آتش در شب افتادم 
 بیا ای چشم روشن بین که خورشیدی عجب زادم


Hooshang - Ebtehaj | هوشنگ ابتهاج - من آن صبحم

شعر و صدای مهدی اخوان ثالث، موسیقی مجید درخشانی - قاصدک

مهدی اخوان ثالث...خانه‌ام آتش گرفته، آتشی جان سوز

پوستینی کهنه دارم من
یادگاری ژنده‌پیر از روزگارانی غبار آلود
سالخوردی جاودان مانند
مانده میراث از نیاکانم مرا، این روزگار آلود

جز پدرم آیا کسی را می‌شناسم من
کز نیاکانم سخن گفتم؟
نزد آن قومی که ذرات شرف، در خانه‌ی خونشان
کرده جا را بهر هر چیز دگر، حتی برای آدمیّت، تنگ
خنده دارد از نیاکانی سخن گفتن، که من گفتم

جز پدرم آری
من نیای دیگری نشناختم هرگز
نیز او چون من سخن می‌گفت
همچنین دنبال کن تا آن پدر جدّم
کاندر اخم جنگلی، خمیازه‌ی کوهی
روز و شب می‌گشت، یا می‌خفت

این دبیر گیج و گول و کوردل: تاریخ
تا مُذهّب دفترش را گاهگه می‌خواست
با پریشان سرگذشتی از نیاکانم بیالاید
رعشه می‌افتادش اندر دست
در بَنان درفشانش کِلک شیرین سِلک می‌لرزید
حِبرش اندر مَحبَر پر لیقه چون سنگ سیه می‌بست
زانکه فریاد امیر عادلی چون رعد بر می خاست:
«هان، کجایی، ای عموی مهربان! بنویس
ماه نو را دوش ما، با چاکران، در نیمه شب دیدیم
مادیان سرخ یال ما سه کرّت تا سحر زایید
در کدامین عهد بوده ست اینچنین، یا آنچنان، بنویس»

لیک هیچت غم مباد از این
ای عموی مهربان، تاریخ!
پوستینی کهنه دارم من که می‌گوید
از نیاکانم برایم داستان، تاریخ

من یقین دارم که در رگهای من
  خون هیچ خان و پادشاهی نیست
وین ندیم ژنده پیرم دوش با من گفت:
«کاندرین بی فخر بودنها گناهی نیست»

پوستینی کهنه دارم من
سالخوردی جاودان مانند
مرده ریگی داستانگوی از نیاکانم، که شب تا روز
گویدم چون و نگوید چند

سالها زین پیشتر در ساحل پر حاصل جیحون
بس پدرم از جان و دل کوشید
تا مگر کاین پوستین را نو کند بنیاد
او چنین می گفت و بودش یاد
داشت کم کم شبکلاه و جبّه‌ی من نو ترک می‌شد
کشتگاهم برگ و بر می داد
ناگهان توفان خشمی با شکوه و سرخگون برخاست
من سپردم زورق خود را به آن توفان و گفتم هر چه بادا باد
تا گشودم چشم، دیدم تشنه لب بر ساحل خشک کشفرودم
پوستین کهنه‌ی دیرینه‌ام با من
اندرون، ناچار، مالامال نور معرفت شد باز
هم بدان سان کز ازل بودم

باز او ماند و سه پـ .ـستان و گل زوفا
باز او ماند و سکنگور و سیه دانه
و آن بایین حجره زارانی
کآنچه بینی در کتاب تحفه‌ی هندی
هر یکی خوابیده او را در یکی خانه

روز رحلت پوستینش را به ما بخشید
ما پس از او پنج تن بودیم
من بسان کاروانسالارشان بودم
کاروانسالار ره نشناس
اوفتان، خیزان
تا بدین غایت که بینی، راه پیمودیم

سالها زین پیشتر من نیز
خواستم کاین پوستین را نو کنم بنیاد
با هزاران آستین چرکین دیگر برکشیدم از جگر فریاد
«این مباد! آن باد!»
ناگهان توفان بیرحمی سیه برخاست

پوستینی کهنه دارم من
یادگار از روزگارانی غبار آلود
مانده میراث از نیاکانم مرا، این روزگار آلود

های، فرزندم
بشنو و هُش‌دار
بعدِ من این سالخورد جاودان مانند
با بَر و دوش تو دارد کار
لیک هیچت غم مباد از این

کو ،کدامین جبّه‌ی زربَفت رنگین می‌شناسی تو
کز مُرَقّع پوستین کهنه‌ی من پاکتر باشد؟
با کدامین خلعتش آیا بدل سازم
که‌ام نه در سودا ضرر باشد؟

[لاله جانم]
آی دختر جان!
همچنانش پاک و دور از رقعه‌ی آلودگان می‌دار

مهدی اخوان ثالث

پی نوشت:
لاله نام یکی از دختران مهدی اخوان ثالث است.

کتاب: آخر شاهنامه
صدا: مهدی اخوان ثالث
آلبوم: قاصدک

میراث - مهدی اخوان ثالث



ارغوان ــ. سايه ( هوشنگ ابتهاج ) 

شاخه ی هم خون جدا مانده ی من 

آسمان تو چه رنگ ست امروز ؟
 
آفتابی ست هوا ٬
 
یا گرفته ست هنوز ؟
 
من درین گوشه 

که از دنیا بیرون ست ٬
 
آسمانی به سرم نیست 

از بهاران خبرم نیست 

آنچه میبینم 

دیوار است 

آه 

این سخت سیاه 

آنچنان نزدیک ست 

که چو بر می کشم از سینه نفس 

نفسم را بر می گرداند 

ره چنان بسته 

که پرواز نگه 

در همین یک قدمی می ماند 

کور سویی ز چراغی رنجور 

قصه پرداز شب ظلمانی ست 

نفسم میگیرد 

که هوا هم اینجا زندانی ست 

هر چه با من اینجا ست 

رنگ رخ باخته است 

آفتابی هرگز 

گوشه ی چشمی هم 

بر فراموشی این دخمه نیانداخته است 

اندرین گوشه ی خاموش فراموش شده 

کز دم سردش هر شمعی خاموش شده 

یاد رنگینی در خاطر من 

گریه می انگیزد 

ارغوانم آنجاست 

ارغوانم تنهاست 

ارغوانم دارد می گرید 

چون دل من که چنین خون آلود 

هر دم از دیده فرو میریزد 

ارغوان 

این چه رازیست که هر بار بهار ٬
 
با عزای دل ما می آید ؟
 
که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است ؟
 
اینچنین بر جگر سوختگان 

داغ بر داغ می افزاید 

ارغوان پنجه ی خونین زمین 

دامن صبح بگیر 

وز سواران خرامنده ی خورشید بپرس 

کی برین دره غم می گذرند ؟
 
ارغوان 

خوشه ی خون 

بامدادان که کبوترها 

بر لب پنجره ی باز سحر 

غلغله می آغازند 

 جان گلرنگ مرا 

بر سر دست بگیر 

به تماشا گه پرواز ببر 

آه بشتاب 

که هم پروازان 

نگران غم هم پروازند 

ارغوان 

بیرق گلگون بهار 

تو بر افراشته باش 

شعر خون بار منی 

یاد رنگین رفیقانم را 

بر زبان داشته باش 

تو بخوان نغمه نا خوانده ی من 

ارغوان 

شاخه ی هم خون جدا مانده من ......

::  هوشنگ ابتهاج (سایه) - محمد رضا لطفی - محمد قوی حلم کنسرت بال در بال:: آلمان- کلن ::1997 ...

شب از شب‌های پاییزی است ـ اخوان ثالث

Mitra H