شور انگیز : حسین علیزاده
تمبک : محسن کثیرالسفر
آواز : راحله برزگری - رها

آهنگ : حسین علیزاده
اشعار : محمد رضا شفیعی
کدکنی و سلمان ساوجی


شعر شفیعی کدکنی، سوگواران خموش
سلمان ساوجی

سوگواران خموش
سوگواران تو امروز خموشند همه
که دهانهای وقاحت به خروشند همه
گر خموشانه به سوگ تو نشستند رواست
زان که وحشت زده ی حشر وحوشند همه
آه ازین قوم ریایی که درین شهر دو روی
زورها شحنه و شب باده فروشند همه
باغ را این تب روحی به کجا برد که باز
قمریان از همه سو خانه به دوشند همه
ای هران قطره ز آفاق هران ابر ببار
بیشه و باغ به آواز تو گوشند همه
گر چه شد میکده ها بسته و یاران امروز
مهر بر لب زده وز نعره خموشند همه
به وفای تو که رندان بلاکش فردا
جز به یاد تو و نام تو ننوشند همه
ـــ
جان من می‌رقصد از شادی، مگر یار آمدست
می‌جهد چشمم همانا وقت دیدار آمد ست
جان بیمارم به استقبال آمد، تا به لب
قوتی از نو مگر، در جان بیمار آمد ست
می‌رود اشکم که بوسد، خاک راهش را به چشم
بر لبم، جان نیز پنداری بدین کار آمد ست
زان دهان می‌خواهد از بهر امان، انگشتری
جان زار من که زیر لب، به زنهار آمد ست
تا بدیدم روی خوبت را، ندیدم روز نیک
از فراقت روز برمن، چون شب تار آمد ست
بی‌تو گرمی خورده‌ام، در سینه‌ام خون بسته است
بی تو گر گل چیده‌ام، در دیده‌ام خار آمد ست
گر نسیمی زان طرف، بر من گذاری کرده ست
همچو چنگ از هر رگم، صد ناله زار آمد ست
روز بر چشمم، سیه گردیده است از غم، چو شب
در خیالم، آن زمان کان زلف رخسار، آمد ست
گر بلا بسیار شد، سلمان برو، مردانه باش
بر سر مردان، بلای عشق بسیار آمدست

حسین علیزاده و راحله برزگری

Barang Band - Man Bi To Hich

تک نوازی دیوان - حسین علیزاده

▨ نام شعر: گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است
▨ شاعر:  بیداد خراسانی
▨ با صدای: بیداد خراسانی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
گیرم گلابِ نابِ شما اصلِ قمصر است 
اما چه سود؟ حاصلِ گل‌های پرپر است

شرم از نگاه بلبل بی‌دل نمی‌کنید 
کز هجرِ گل نوای فغانش به حنجر است؟ 

از آن زمان که آیینه‌گردانِ شب شُدید 
آیینه‌ی دل از دَم دوران مکدر است 

فردایتان چکیده‌ی امروز زندگی است 
امروزتان طلیعه‌ی فردایِ محشر است 

وقتی که تیغ کینه سر عشق را برید 
وقتی حدیث درد برایم مکرر است 

وقتی ز چنگِ شومِ زمان، مرگ می‌چکد 
وقتی دل سیاه زمین جای گوهر است
 
وقتی بهار، وصله‌ی ناجورِ فصل‌هاست 
وقتی تبر، مدافعِ حقِ صنوبر است
 
وقتی به دادگاه عدالت، طنابِ دار 
بر صدر می‌نشیند و قاضی و داور است
 
وقتی طراوتِ چمن از اشکِ ابرهاست 
وقتی که نقش خون به دلِ ما مُصور است
 
وقتی که نوح، کشتی خود را به خون نشاند 
وقتی که مار، معجزه‌ی یک پیمبر است
 
وقتی که برخلافِ تمام فسانه‌ها 
امروز، شعله، مسلخ سرخ سمندر است
 
از من مخواه شعرِ تر، ای بی‌خبر ز درد 
شعری که خون از آن نچِکد، ننگِ دفتر است
▨
بیداد خراسانی
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت: این غزل مثنوی ادامه دارد که در اینجا نیامده است.

بیداد خراسانی | گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است

▨ نام شعر: نام تمام مردگان یحیی است
▨ شاعر: محمدعلی سپانلو
▨ با صدای: محمدعلی سپانلو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
 این شعر روایت کودکان هم‌بازی است که در موشک‌باران پایتخت کشته شدند. شاعر بر این باور است که این کودکان زنده‌اند و نامشان «یحیی» است که نمادی است از زندگی. سپانلو درباره‌ی چرایی سرودن این شعر گفته است: «خانه من نزدیک پادگان جمشیدآباد است. در زمان جنگ مرتب اعلام می‌شد که باید اینجا را تخلیه کنیم. موشک‌باران شروع شد و یک بار موشکی به کوچه بالایی خانه من که خانه پدری من هم در آن کوچه بود، اصابت کرد. خانه پدری‌ام ویران شد و خانه من هم تقریبا غیرقابل سکونت. من در‌‌ همان زمان رفتم خانه برادرم که در اکباتان زندگی می‌کرد. برادرم آلبوم عکسی نشان من داد که در آن آلبوم، عکسی از بچه‌هایی بود که در کوچه خانه پدری‌ام با هم بازی می‌کردند.‌‌ همان کوچه‌ای که در موشک‌باران تمام خانه‌هایش از بین رفته بود و وقتی آن عکس را دیدم، برادرم به من گفت که به غیر از پسرش، تمام بچه‌های آن عکس در موشک‌باران کشته شده‌اند. این عکس مرا یاد ملتی از کودکان انداخت که در برابر دشمن مقاومت می‌کنند. اسم یحیی در نام تمام مردگان یحیی است، نماد زندگی است. من با این شعر می‌خواهم بگویم که آن بچه‌ها نمرده‌اند که تمامشان زنده و حی هستند.»
ــــــــــــــــــــــــ
نام تمام مردگان یحیی است
نام تمام بچه‌های رفته
در دفترچه دریاست
بالای این ساحل
فراز جنگل خوشگل
در چشم هر کوکب
گهواره‌ای بر پاست
بی‌خود نترس ای بچه تنها
نام تمام مردگان یحیی است
هر شب فراز ساحل باریک
دریا تماشا می‌کند هم‌بازیانش را
در متن این آبیچه تاریک
یک دسته کودک را
که چون یک خوشه گنجشک
بر پنج سیم برق
هر شب، گرد می‌آیند
اسفندیار مرده‌ای (بی‌وزن، مانند حباب کوچک صابون)
تا می‌نشیند
شعر می‌خواند
این پنج تا سیم چه خوشگله
مثل خطوط حامله
گنجشگ تپل مپل نک می‌زنه به خط سل
هر شب در این کشور
ما رفتگان، با برف و بوران باز می‌گردیم
در پنجره‌های به دریا باز
از هیاهو و بانگ چشم‌انداز
یک رشته گلدان می‌برند از خواب‌های ناز
ما را تماشا می‌کنند از دور
که هم صدای بچه‌های مرده می‌خوانیم
آوازمان، در برف پایان زمستانی
بر آبهای مرده می‌بارد
با کودکان مانده در آوار بمباران
در مجلس آواز، مهمانیم
یک ریز می‌خواند هنوز اسفندیار آن سو
خرگوش و خاکستر شدی ای بچه‌ی ترسو

دریای فردا کشتزار ماست
نام تمام مردگان یحیی است
آنک دهان‌های به خاموشی فروبسته به هم پیوست
تا یک صدای جمعی زیبا پدید آید
مجموعه‌ای در جزء جزئش، جام‌هایی که به هم می‌خورد
آواز گنجشک و بلور وبرف
آواز کار و زندگی و حرف
آواز گل‌هایی که در سرما و یخبندان نخواهد مرد
از عاشقان، از حلقه پیوند وبینایی
موسیقی احیای زیبایی
موسیقی جشن تولدها
آهنگ‌های شهربازی‌ها، نمایش‌ها
در تار و پود سازهای سیمی و بادی
شعر جهانگردی و تعطیلی و آزادی
این همسرایان نامشان یحیی است
و آن دهان، خواننده‌اش دریاست
با فکر احیای طبیعت‌ها، سفر‌ها، میهمانی‌ها
دم می‌دهد یحیی
و بچه‌ها همراه او آواز می‌خوانند
در نیلا به دریا
ای برف ببار
با فکر بهار
بر جنگل و دشت
بر شهر و دیار
ای مادر گرگ
ای چله بزرگ
هی زوزه بکش
هی آه برآر
ما از دل تو
بی‌باک‌تریم
از تندر و برق
چالاک‌تریم
با شمع و چراغ
در خانه و باغ
برف شب عید
همسایه ماست
این سرود و سپید با رنگ امید
فردا که رسید
سرمایه ماست
ای برف ببار
تا صبح بهار

نوبت به نوبت، تا شب تحویل سال نو
گنجشک‌ها و بچه‌های مرده می‌خوانند
با چشم‌های کوچک شفاف
تا صبح، روی سیم‌های برق می‌مانند
▨ 
محمدعلی سپانلو
اسفند ماه ۱۳۶۶

محمدعلی سپانلو | نام تمام مردگان یحیی است

Hope

عیبی نباشد از تو که بر ما جفا رود
مجنون از آستانه لیلی کجا رود

گر سر فدای جان تو گردد دریغ نیست
بسیار سر که بر سر مهر و وفا رود

مشتاق گل از سرزنش خار نترسد
جویای رخ یار، ز اغیار نترسد

آنکس که چو منصور زند لاف أنا الحق
از طعنه نامحرم اسرار نترسد

سال‌ها پیروی مذهب رندان کردم
تا به فتوی خرد میل به زندان کردم

سایه‌ای بر دل ریشم فکن ای سرو روان
که من این خانه به سودای تو ویران کردم

من خود ای ساقی از این شوق که دارم مستم
تو به یک جرعه‌ی دیگر ببری از دستم

پیش از آب و گل من در دل من مهر تو بود	
با خود آوردم از آن جا نه به خود بربستم

به حق مهر و وفایی که میان من و توست	
که نه مهر از تو بریدم نه به کس پیوستم

سعدیا با تو نگفتم که مرو از پی دل	
نروم باز گر این بار که رفتم جستم

بود درد مو و درمانم از دوست
بود وصل مو و هجرونم از دوست

اگه قصابم از تن واکره پوست
جدا هرگز نگرده جانم از دوست

مرا نه سر نه سامان آفریدند
پریشانم پریشان آفریدند

پریشان خاطران رفتند در خاک
مرا از خاک ایشان آفریدند

بروی دلبری گر مایلستم
مکن منعم گرفتار دلستم

خدا را ساربان آهسته میران
که من واماندهٔ این قافلستم

دلا خوبان دل خونین پسندند
دلا خون شو که خوبان این پسندند

متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست
گروهی آن گروهی این پسندند



ساز و آواز سه‌گاه - مرحوم سید‌خلیل عالی‌نژاد

 حضرت استاد سید امرالله شاه ابراهیمی
متولد 1320 در صحنه و فرزند سید لطف اله شاه ابراهیمی (نوازنده بزرگ تنبور) است . وی نواختن تنبور و آشنایی با مقام های باستانی و مذهبی را ابتدا نزد پدر آغاز کرد و سپس در خدمت تنبور نوازانی چون درویش سعدی ، سید هادی اجاق ، سید آقا عزیز زنوری و سید روخنافی به تکمیل اندوخته های خود پرداخت . او جز آن که شیوه های استادان گذشته تنبور را دریافته و روایت گر صدیق مقام های باستانی و حقانی تنبور است ، بر بستر ذوق و قدرت آفرینش گری فردی نیز توانسته است این مقام ها را با جلوه ای دیگر اجرا نماید و به شاگردان خود انتقال دهد . علاوه بر این ، انضباط و دقت وی در درک و انتقال مقامه های تنبور باعث شده تا اجراهای او از تشخص و فردیت قابل ملاحظه ای برخوردار باشد .
شاه ابراهیمی از معدود استادان تنبور است که از سالها پیش به تربیت منظم شاگردان همت گماشته و بسیاری از تنبورنوازان معاصر از شاگردان او محسوب می شوند . شاه ابراهیمی برای نخستین بار در سال 1353 گروه تنبور نوازان را _ متشکل از شاگردان خویش _ تشکیل داد . این گروه به همراه او در سال 1354 نخستین برنامه گروه نوازی تنبور را در تالار رودکی اجرا کردند . پس از آن برخی از اعضای این گروه ، خود به تشکیل گروههای دیگری همت گماشتند که گروه تنبور نوازان شمس به سرپرستی کیخسرو پورناظری و گروه تنبور نوازان باباطاهر به سرپرستی سید خلیل عالی نژاد در این زمره اند .
شیوه ی نوازندگی ، ظرافت های اجرایی و صدادهی تنبور شاه ابراهیمی از ویژگی های ممتازی برخوردار بوده و همین ویژگی هاست که او را در زمره ی استادان صاحب سبک و یکی از بزرگترین تنبور نوازان معاصر قرار داده است . سید امراله شاه ابراهیمی ، علاوه بر تسلط بر مقام های باستانی و حقانی تنبور ، به ردیف دستگاهی موسیقی ایران نیز مسلط است . او ردیف و نواختن تار و سه تار را از سیذ احمد اعتضادی_از شاگردان بر جسته ی غلامحسین درویش_فرا گرفته است

مقام قطار حضرت استاد سید امرالله شاه ابراهیمی

(ساقیا بده جامی (بر اساس قطعه قدیمی یا علی عمرانی
به روایت سید خلیل عالی نژاد، شعر از شیخ بهائی

ساقیا بده جامی زان شراب روحانی
تا دمی بیاسایم زین حجاب جسمانی

خانه دل ما را از کرم عمارت کن
پیش از آنکه این خانه رو نهد به ویرانی

زلف و کاکل او را چون به یاد می‌آرم
می‌نهم پریشانی بر سر پریشانی

دین و دل به یک دیدن باختیم و خرسندیم
در قمار عشق ای دل، کی بود پشیمانی؟

ما ز دوست غیر از دوست، مقصدی نمیجوییم
حور و جنت ای زاهد بر تو باد ارزانی

ما سیه گلیمان را جز بلا نمی‌شاید
بر دل بهائی نه هر بلا که بتوانی

یا علیِ عِمرانی حال ما تو میدانی
دردِ دردمندان را کن دوا به آسانی

ساقیا بده جامی - سید خلیل عالی نژاد


 
 

شب از شبهای پاییزی است

از آن همدرد و با من مهربان ، شبهای اشک آور

ملول و خسته دل

                            گریان و طولانی

                                                      شبی که در گمانم من که آیا برشبم گرید چنین همدرد

                              و یا

                                                    بر بامدادم گرید از من نیز پنهانی ...

شب از شبهای پاییزی است

و اینک خیره در من مهربان

که دست سرد و خیسش را چو بالشتی نهد

و من این گونه می گویم و دنباله دارد شب .........

 

شب از شبهای پاییزی است

                                        خموش و مهربان با من

                                                                           به کردار پرستاری سیه پوشیده گرداگرد

نشسته در کنارم

اشک بارد شب

من این می گویم و دنباله دارد شب ...

 

 ( مهدی اخوان ثالث )

شهرام ناظری- شب از شبهای پاییز است

شاهکاری از استاد سید نورالدین رضوی سروستانی - آلبوم رنگ فرح - آهنگ -  آواز بیات اصفهان

ای دلبر زیبای من
ای سرو خوش بالای من
لعل لبت صهبای من
آن دل که بردی ، باز ده

افتاده ام در کوی تو
پیچیده ام بر موی تو
مست رخ نیکوی تو
آن دل که بردی ، باز ده

سید نورالدین رضوی سروستانی (زادهٔ ۲۱ فروردین ۱۳۱۴ در سروستان) از استادان آواز و موسیقی اصیل ایرانی است.
اين هنرمند فرهيخته موسيقي را درشيراز نزد استاد مشير معظم افشار آغاز كرد و در تهران نيز از محضراستادان بنام آن ‎زمان، مرتضي محجوبي، رضا ورزنده، تاج نيا، علي اكبرخان شهنازي،‎‎ عبادي، بهاري و نورعلي خان برومند استفاده كرد. 
وی برای گسترش و شناساندن موسیقی اصیل ایرانی و شیوه صحیح آواز از سال ۱۳۵۲ با همکاری گروه‌های موسیقی شیدا، سماعی، درویش، مولوی، مشکاتیان، استاد پایور، استاد علیزاده کنسرت‌های بسیاری در ایران و خارج از ایران و خارج از ایران اجرا کرد.
شادروان سروستانی هم استادی صاحب سبک و پر دانش بودند و هم نمونه در اخلاق و منش نیکو. افتادگی و صمیمیت استاد زبان زد اهل هنر است. 

این هنرمند سرانجام در اردیبهشت ۱۳۷۹ در اثر ابتلا به بیماری سرطان درگذشت و در حافظیه شیراز به خاک سپرده شد.‏
آوازی از زنده یاد سروستانی را در مایه اصفهان با همراهی تار داریوش طلایی می شنوید. 


شاهکاری از استاد سید نورالدین رضوی سروستانی - آلبوم رنگ فرح - آواز بیات اصفهان

🎼Musician 
Tar Robab Player
Art university of Tehran
Iranian Traditional Musician

Hope

Mohamadjavad Mohamadshahi