قمرالملوک وزیری

زندگی باتمام پستی ها و بلندیهاش، با تمام خوشی ها و ناخوشی هاش
بنظر من به چهار فصل می مونه... گاهی سرده    گاهی گرمه     گاهی بارونیه
و من فکر می کنم ما در هر فصلی از رابطه که باشیم کلامی گرم و آغوشی عاشقانه آن رابطه رو به بهار خودش نزدیکتر می کند
همۀ اینا رو گفتم که بگـــــــــــم....
زیر بارون تو منو ببوس می خوام عاشق بارون باشم
توی سرما بغلم کن می خوام عاشق سرمای زمستون باشم
توی گرما جنگ آفتاب بگو که دوستم داری
من می خوام عاشق گرمای تابستون باشم
هرکجا دلم بگیره من می خوام یاد تو باشم      خدا اونروزو نیاره که یه روز از تو جدا شم
چه خوبه با تو همیشه موندن و پیر شدن         به هوای روز آشتی گاهی دلگیر شدن

زیر بارون تو منو ببوس می خوام عاشق بارون باشم
توی سرما بغلم کن می خوام عاشق سرمای زمستون باشم

توی گرما جنگ آفتاب بگو که دوستم داری
من می خوام عاشق گرمای تابستون باشم
دستامو بگیر تو دستات وقتی از تب می سوزم 
من می خوام عاشق زندگی توی تب باشم
شب و نیمه شب بشین تنگ دلم      روز و دوست دارم و می خوام مردۀ  شب باشم

بهترین بوسه رو بگذار واسۀ خدا حافظی    من می خوام منتظر لحظۀ رفتن باشم
آخه شوق دیدنت همیشه هست           من می خوام شاهد اشک شوق رفتن باشم
هرکجا دلم بگیره من می خوام یاد تو باشم    خدا اونروزو نیاره که یه روز از تو جدا شم
چه خوبه با تو همیشه موندن و پیر شدن           به هوای روز آشتی گاهی دلگیر شدن
                                                                    
                                                                                   آمریکا 1994

My Man

Chahar Fasl

Chahar Fasl چهارفصل Four Seasons

A cover of Saale Bad / Bad Year by Khatereh Hakimi.

When I first stumbled across this song I was spellbound by her delivery, and it still blows me away to this day. If you like this song I highly recommend checking out her performance on YouTube, Soundcloud or Instagram.

‎برگرفته از ترانه ای فولکلور در باره نوروز
‎باز خوانی آهنگ سال بد ساخته خاطره حکیمی
suchashambles: ‎تنظیم، تهیه و اجرا

Saale Bad / Bad Year (cover)

-بشنوید در تصنیف و آوازهای ایرانی فیسبوک-
دلشدگان                 
با صدای استاد شجریان
اهنگساز: استاد حسین علیزاده
شعر :استادان علی حاتمی، فریدون مشیری                

ما دلشدگان خسرو شیرین پناهیم             
جمع مستان غزلخوانیم
ما کشته آن مهرخ خورشید کلاهیم           
همه مستان سراندازیم
ما از دو جهان، غیر تو ای عشق نخواهیم    
سراندازیم سرافرازیم
صد شور نهان با ما، تاب و تب جان با ما     
خبر این هنر ندانیم
در این سربی سامان، غمهای جهان با ما     
که هرچه می توانیم
با ساز و نی، با جام می، با یاد وی            
غم از دلها براندازیم
شوری دگر اندازیم در میکده جان

تصنیف زیبای دلشدگان

مرا کیفیت چشم تو کافیست

اشک مهتاب، سیاوش کسرایی

رو سوی کربلا کن که من خو‌ن ‌شده دل
گفتگوها به سر قبر برادر دارم

رو سوی کربلا کن که ز تنهایی شام
گله بسیار ز عباس دلاور دارم

که خدا گفته بر همه آیات، به صاحب حرم و روضه ی رضا صلوات
---------------
آه از دمی که بست سلیمان کربلا
بار سفر به سمت بیابان کربلا

می ریخت اشک حسرت و میگفت الفراق
ما را زمانه خوانده به مهمان کربلا

که خدا گفته در همه آیات، به مادر حسنین خیرة النساء صلوات
--------------
؟؟؟
که خدا گفته در همه آیات، به سر بریده ی صحرای کربلا صلوات
--------------
ای غریبی که ز جد و پدر خویش جدایی
خفته در خاک خراسان و غریب الغربایی

اغنیا مکه روند و فقرا سوی تو آیند
جان به قربان مقام تو که حج فقرایی

که خدا گفته در همه آیات، به شاه قبه طلا حضرت رضا صلوات
-----------------
یک شب به بیابان نجف خوابیدم
از عالم غیب این ندا بشنیدم

که ای قافله سالار بیابان نجف 
صد سال گناهان عمر تو را بخشیدم

که خدا گفته در همه آیات، به سر بریده ی صحرای نینوا صلوات
------------------
فردای قیامت رو به محشر کند حسین
جامه ی خون آلود در بر کند حسین
گیرد ستون عرش الهی به هردو دست
دعوی خون بهای برادر کند حسین

که خدا گفته در همه آیات، به شهسوار عرب مرتضا علی صلوات
---------------
خرم دلی كه منبع انهار و كوثر است 
كوثر كجا ز دیده‌ی پراشك بهتر است

نام حسین و كرب و بلا هر دو دلرباست
 نام علی اكبر از آن دلرباتر است 

رفتم به کربلا سر قبر هر شهید
دیدم که مرقد شهدا مشک و عنبر است



چاووشی خوانی - مرحوم جهانبخش کردی‌زاده [بخشو]

 نسخه صوتی داستان خروس زری پیرهن پری. قسمت اول و دوم
نوشته احمد شاملو
تنها کاری که من کردم دانلود دو فایل از یوتیوب و چسبوندن اونها به هم بود. به اضافه کمی کم کردن نویز و افزایش حجم صدا به دلیل ضعیف بودن اکثر بلندگو موبایل تبلت و لپ تاپ ها
در لینک هم پایین می تونید این داستان رو با حجم و کیفیت پایین تر دانلود کنید
http://goo.gl/LYK6ke

«خروس زری پیرهن پری» داستان یک گربه ،یک طُرقه و یک خروس است. گربه با پالتوی پوست خوشگلش ،طُرقه با نیم تنۀ مخملی‌اش و خروس هم با دم نیلی،شکم سیاه و سرخ و نارنجی و پرهای سفیدش که وقتی تو نور آفتاب می ایستاد مثل طلا برق می زد با هم زندگی می کردند. خروس زری هیچوقت لباس نمی پوشید چون پرهایش زیر نور آفتاب مثل طلا می درخشید و برای همین بود که گربه و طرقه بهش می گفتند خروس زری، او که می دانست چقدر مورد توجه است هر روز می رفت بالای پشت بام خونه و قوقولی قوقو سر می داد و می خواند:« قوقولی قوقو سحر شد/ سیاهی دربه درشد فرشته ها دویدن/ ستاره ها رو چیدن خورشید خانم در اومد/ با یک شفق سراومد تا شب نکرده حاشا/ بچه ها بیاین تماشا». اما از آنجایی که این خروس زری کمی بی احتیاط بود یادش می رفت که ممکن است طعمۀ روباه شود. گربه و طرقه بارها بهش می گفتند: «روباهه دمش درازه /حیله چی وحقه بازه تا چشم رو هم بذاری/ میبینی وجود نداری کله پا شدی تو قندون/نه دل داری نه سنگ دون » اما خروس زری که خیلی به پروبال قشنگش می نازید حرف دوستاش را فراموش می کرد. و گول تعریف و تمجیدهای روباه را می خورد که می گفت:« ای خروس سحری/ چشم نخود سینه زری شنیدم رنگ پرت رفته ببینم پرتو/یاقوت تاج سرت ریخته ببینم سرتو...» یا دروغ های روباه را باور می کرد:« دیشب زن مش ماشالله بیدر/ مرغای محله رو خبر کرد پاشید واسشون یک چنگی چینه/ گفت زود بخورین خروس نبینه وقتی چراشو پرسیدم من/ گفتش با خروس زری بدم من »....


خروس زری پیرهن پری. قسمت اول و دوم پالایش شده

▨ نام شعر: شکواییه‌ای به خدا
▨ شاعر: شیرکو بیکس
▨ با صدای: شیرکو بیکس (کردی) و ئاگر گداری (ترجمه فارسی)
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
له دوای خنکانی حه‌له‌بچه
{حلبچه که نفسش برید}

سکالایێکی دریژم ... نووسی بۆ خوا
{شکواییه‌ای بلند به خدا نوشتم}

به‌ر له خه‌لکی بۆ دره‌ختێکم خوێنده‌وه
{قبل از هرکس، برای درختی خواندمش}

دره‌خت گریا
{درخت گریست}

له په‌نایا باڵنده‌یه‌کی پوسته‌چی وتی باشه
{در پناهِ درخت، کبوتر نامه‌رسانی گفت}

کێ بۆت ده‌با؟
{چه کسی برایت می‌برد؟}

گه‌ر به ته‌مای منی بیبه‌م
{اگر می‌خواهی من ببرم}

من ناگه‌مه عه‌رشی خودا
{من نمی‌توانم به عرش الهی برسم}


بو به شه‌و درەنگ
هوا تاریک شد


فریشته‌ی ڕە‌ش پۆشی شێعرم
{فرشته‌ی سیاه‌پوش شعرم}

وتی: تو هیچ خه‌مت نه‌بێ
{گفت: غم به دلت راه نده}

من بۆت ئه‌به‌م، هه‌تا سه‌ری
{من میبرمش، تا آن بالاها}

تا که‌شکه‌لان
{تا ملکوت}

به‌ڵام به‌ڵێنت ناده‌مێ 
{اما هیچ قولی نمی‌دهم}

خۆی نامه‌که‌م لێ وه‌رگرێ
{خدا خودش نامه‌ات را از دستم بگیرد}

خۆ ده‌زانی خۆدای گه‌وره که‌ی ئه‌یبێنێ
{خودت که می‌دانی خدای بزرگ را کسی نمی‌بیند!}

وتم سپاس، تۆ هه‌لفڕه
{گفتم سپاسگزارم. تو پرواز کن}

فریشته ئیلهام هه‌لفڕی و
{فرشته‌ی الهام پرواز کرد و}

له گه‌ڵ خۆیا سکالای برد
{شکواییه‌ را با خود برد}

ڕوژێ دوایی که هاته‌وه
{روز بعدش که بازآمد}

سکرتێری پله‌ی چواری نووسینگه‌ی خوا
{منشی رده‌ی چهارم دفتر خدا}

عۆبەید ناوێ و هه‌ر له‌سه‌ر هه‌مان سکالا، له دامێنه
{عبید نامی! زیر همان شکایت نامه، در ادامه}

به عه‌ره‌بی بۆی نووسیبوم
{به عربی برایم نوشته بود:}

گه‌وجه !
{احمق!}

بیکه به عه‌ره‌بی، که‌س لێره کۆردی نازانێ و
{به عربی بنویس، اینجا کسی کوردی نمی‌داند و}

نایبه‌ین بۆ خوا…	
{نمی‌بریمش برای خدا…}
▨
شیرکو بیکس

شیرکو بیکس | شکواییه‌ای به خدا | با دکلمه کردی و فارسی

وی در ابتدا به سبک نیمایی شعر می‌سرود ولی بعدها رویه خودش را باز شناخت. در این شیوه جدید سهراب سپهری بر دیدگاه انسان مدارانه و آموخته‌هایی که از فلسفه ذن فرا گرفته بود به شیوه جدیدی دست یافت که «حجم سبز» شیوه تکامل یافته سبکش محسوب می‌شود. وی عادت داشت که دور از جامعه آثار هنری اش را خلق کند و برای رسیدن به تنهایی‌هایش «قریه چنار» و کویرهای کاشان را انتخاب کرده بود. شعر وی صمیمی، سرشار از تصویرهای بکر و تازه‌است که همراه با زبانی نرم، لطیف، پاکیزه و منسجم تصویر سازی می‌کند. از معروفترین شعرهای وی می‌توان به: نشانی، صدای پای آب و مسافر را نام برد که شعر صدای پای آب یکی از بلندترین شعرهای نو زبان فارسی است. کریم امامی که از دوستان نزدیک وی بوده در زمان حیاتش برخی از شعرهای سهراب را به زبان انگلیسی ترجمه کرده‌است. بعدها نیز مترجمان دیگری شعرهای وی را به زبانهای انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه کردند. در سال ۱۳۷۱ شعرهای منتخبی از دو کتاب حجم سبز و شرق اندوه با نام «ما هیچ، ما نگاه» توسط «کلارا خانیس» به زبان اسپانیایی ترجمه شد. در سال ۱۳۷۵ منتخبی از اشعار سهراب سپهری توسط هنرمند ایرانی جاوید مقدس صدقیانی به زبان ترکی استانبولی ترجمه و از سوی انتشارات YKY در کشور ترکیه منتشر شد.

مسافر

دم غروب میان حضور خسته اشیا 
 نگاه منتظری حجم وقت را می دید 
و روی میز هیاهوی چند میوه نوبر 
به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود 
 و بوی باغچه را ‚ باد روی فرش فراغت 
نثار حاشیه صاف زندگی می کرد 
 و مثل بادبزن ‚ ذهن ‚ سطح روشن گل را 
 گرفته بود به دست 
و باد می زد خود را 
 مسافر از اتوبوس 
پیاده شد 
 چه آسمان تمیزی 
 و امتداد خیابان غربت او را برد 
غروب بود
 صدای هوش گیاهان به گوش می آمد 
مسافر آمده بود 
 و روی صندلی راحتی کنار چمن 
 نشسته بود 
دلم گرفته 
 دلم عجیب گرفته است 
 تمام راه به یک چیز فکر می کردم 
 و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد 
 خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود 
چه دره های عجیبی 
 و اسب ‚ یادت هست 
سپید بود 
 و مثل واژه پاکی ‚ سکوت سبز چمنزار را چرا می کرد 
 و بعد غربت رنگین قریه های سر راه 
و بعد تونل ها 
 دلم گرفته 
 دلم عجیب گرفته است 
 و هیچ چیز 
نه این دقایق خوشبو که روی شاخه نارنج می شود خاموش 
 نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست 
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف 
نمی رهاند 
 و فکر میکنم 
 که این ترنم موزون حزن تا به ابد 
شنیده خواهد شد 
نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد 
 چه سیبهای قشنگی 
 حیات نشئه تنهایی است 
 و میزبان پرسید 
قشنگ یعنی چه ؟
قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال 
و عشق تنها عشق 
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق 
 مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد 
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن
و نوشداروی اندوه ؟
 صدای خالص اکسیر می دهد این نوش 
و حال شب شده بود 
 چراغ روشن بود 
 و چای می خوردند 
 چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی
 چه قدر هم تنها 
 خیال می کنم 
 دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی 
دچار یعنی 
..........عاشق
و فکر کن که چه تنهاست 
 اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد
و چه فکر نازک غمناکی
و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است 
 و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست 
خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند 
و دست منبسط نور روی شانه آنهاست 
نه وصل ممکن نیست 
 همیشه فاصله ای هست 
اگر چه منحنی آب بالش خوبی است 
برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر 
همیشه فاصله ای هست 
دچار باید بود 
 وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف 
 حرام خواهد شد 
 و عشق 
سفر به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست
 و عشق 
صدای فاصله هاست 
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند 
نه 
 صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند 
 و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر 
 همیشه عاشق تنهاست 
 و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست 
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز 
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند 
و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را 
به آب می بخشند 
 و خوب می دانند 
 که هیچ ماهی هرگز 
هزار و یک گره رودخانه را نگشود 
 و نیمه شب ها با زورق قدیمی اشراق 
 در آب های هدایت روانه می گردند 
و تا تجلی اعجاب پیش می رانند 
 هوای حرف تو آدم را 
عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات
و در عروق چنین لحن 
چه خون تازه محزونی
حیاط روشن بود 
و باد می آمد 
و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد 
اتاق خلوت پاکی است 
 برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد 
 دلم عجیب گرفته است 
خیال خواب ندارم 
کنار پنجره رفت 
و روی صندلی نرم پارچه ای 
نشست 
هنوز در سفرم 
 خیال می کنم 
 در آبهای جهان قایقی است 
 و من ‚ مسافر قایق ‚ هزارها سال است 
 سرود زنده دریانوردهای کهن را 
به گوش روزنه های فصول می خوانم 
 و پیش می رانم 
مرا سفر به کجا می برد ؟
 کجا نشان قدم ‚ ناتمام خواهد ماند 
 و بند کفش به انگشت های نرم فراغت 
گشوده خواهد شد ؟
کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش 
و بی خیال نشستن 
 و گوش دادن به 
 صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور ؟
و در کدام بهار درنگ خواهی کرد 
 و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد ؟
شراب باید خورد 
 و در جوانی  روی یک سایه راه باید رفت 
 همین 
کجاست سمت حیات ؟
من از کدام طرف میرسم به یک هدهد ؟
و گوش کن که همین حرف در تمام سفر
 همیشه پنجره خواب را به هم میزد
چه چیز در همه ی راه زیر گوش تو می خواند ؟
 درست فکر کن 
 کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز؟
 چه چیز پلک ترا می فشرد 
چه وزن گرم دل انگیزی ؟
سفر دراز نبود 
عبور چلچله از حجم وقت کم می کرد 
 و در مصاحبه باد و شیروانی ها 
 اشاره ها به سر آغاز هوش برمی گشت 
در آن دقیقه که از ارتفاع تابستان 
به جاجرود خروشان نگاه می کردی 
 چه اتفاق افتاد 
که خواب سبز ترا سار ها درو کردند ؟
و فصل ‚ فصل درو بود 
 و با نشستن یک سار روی شاخه یک سرو 
 کتاب فصل ورق خورد 
و سطر اول این بود 
 حیات غفلت رنگین یک دقیقه حوا ست 
نگاه می کردی 
 میان گاو و چمن ‚ ذهن باد در جریان بود 
به یادگاری شاتوت روی پوست فصل 
 نگاه می کردی 
 حضور سبز قبایی میان شبدرها 
 خراش صورت احساس را مرمت کرد 
 یقین همیشه خراشی است روی صورت احساس 
همیشه چیزی انگار هوشیاری خواب 
به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت 
 و روی شانه ما دست می گذارد 
 و ما حرارت انگشتهای روشن او را 
بسان سم گوارایی
کنار حادثه سر می کشیم 
 ونیز یادت هست 
و روی ترعه آرام؟
در آن مجادله زنگدار آب و زمین 
 که وقت از پس منشور دیده می شد 
 تکان قایق ذهن ترا تکانی داد 
غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست 
همیشه با نفس تازه راه باید رفت 
و فوت باید کرد 
 که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ 
کجاست سنگ رنوس؟
من از مجاورت یک درخت می ایم 
که روی پوست آن دست های ساده غربت 
اثر گذاشته بود 
 به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی 
 شراب را بدهید 
شتاب باید کرد 
 من از سیاحت در یک حماسه می ایم 
 و مثل آب 
 تمام قصه سهراب و نوشدارو را 
روانم 
سفر مرا به در باغ چند سالگی ام برد 
 و ایستادم تا 
 دلم قرار بگیرد 
 صدای پرپری آمد 
 و در که باز شد 
من از هجوم حقیقت به خاک افتادم 
 و بار دیگر در زیر ‌آسمان مزامیر
در آن سفر که لب رودخانه بابل
به هوش آمدم 
نوای بربط خاموش بود 
و خوب گوش که دادم صدای گریه می آمد 
و چند بربط بی تاب 
به شاخه های تر بید تاب می خوردند 
و درمسیر سفر راهبان پاک مسیحی 
به سمت پرده خاموش ارمیای نبی 
اشاره می کردند 
 و من بلند بلند
 کتاب جامعه می خواندم 
و چند زارع لبنانی
 که زیر سدر کهن سالی 
 نشسته بودند 
مرکبات درختان خویش رادر ذهن شماره می کردند 
کنار راه سفر کودکان کور عراقی
به خط لوح حمورابی 
 نگاه می کردند 
و در مسیر سفر روزنامه های جهان را مرور می کردم 
سفر پر از سیلان بود 
و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر 
گرفته بود و سیاه 
 و بوی روغن می داد 
و روی خاک سفر شیشه های خالی مشروب 
شیارهای غریزه و سایه های مجال 
 کنار هم بودند 
میان راه سفر از سرای مسلولین 
صدای سرفه می آمد 
زنان فاحشه در آسمان آبی شهر 
 شیار روشن جت ها را 
نگاه می کردند 
 و کودکان پی پر پرچه ها روان بودند
سپورهای خیابان سرود می خواندند 
و شاعران بزرگ 
به برگ های مهاجر نماز می بردند 
و راه دور سفر از میان آدم و آهن 
به سمت جوهر پنهان زندگی میرفت 
به غربت تریک جوی آب می پیوست 
به برق ساکت یک فلس
 به آشنایی یک لحن 
 به بیکرانی یک رنگ 
 سفر مرا به زمین های استوایی برد 
 و زیر سایه آن بانیان سبز تنومند 
 چه خوب یادم هست 
 عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد 
 وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت 
من از مصاحبت آفتاب می ایم 
کجاست سایه ؟
ولی هنوز قدم ‚ گیج انشعاب بهار است 
و بوی چیدن از دست باد می آید 
 و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج 
به حال بیهوشی است 
 در این کشاکش رنگین کسی چه می داند 
 که سنگ عزلت من در کدام نقطه فصل است 
هنوز جنگل ابعاد بی شمار خودش را 
 نمی شناسد 
 هنوز برگ 
سوار حرف اول باد است 
هنوز انسان چیزی به آب می گوید 
و در ضمیر چمن جوی یک مجادله جاری است 
و در مدار درخت 
طنین بال کبوتر حضور مبهم رفتار آدمی زاد است 
 صدای همهمه می اید 
و من مخاطب تنهای بادهای جهانم 
 و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را 
به من می آموزند 
فقط به من 
و من مفسر گنجشک های دره گنگم 
 و گوشواره عرفان نشان تبت را 
 برای گوش بی آذین دختران بنارس 
کنار جاده سرنات شرح داده ام 
به دوش من بگذار ای سرود صبح ودا ها 
 تمام وزن طراوت را 
 که من 
 دچار گرمی گفتارم 
 و ای تمام درختان زیت خاک فلسطین 
وفور سایه خود را به من خطاب کنید 
به این مسافر تنها که از سیاحت اطراف طور می اید 
و ازحرارت تکلیم درتب و تاب است 
ولی مکالمه یک روز محو خواهد شد 
 و شاهراه هوا را 
شکوه شاهپرک های انتشار حواس 
سپید خواهد کرد 
برای این غم موزون چه شعر ها که سرودند
ولی هنوز کسی ایستاده زیر درخت 
ولی هنوز سواری است پشت باره شهر 
 که وزن خواب خوش فتح قادسیه 
به دوش پلک تر اوست 
هنوز شیهه اسبان بی شکیب مغول ها 
بلند می شود از خلوت مزارع ینجه 
هنوز تاجر یزدی ‚ کنار جاده ادویه 
به بوی امتعه هند می رود از هوش
و در کرانه هامون هنوز می شنوی 
 بدی تمام زمین را فرا گرفت 
هزار سال گذشت 
صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد 
 و عکس پیکر دوشیزه ای در آب نیفتاد 
و نیمه راه سفر روی ساحل جمنا 
 نشسته بودم 
 و عکس تاج محل را در آب 
 نگاه می کردم 
 دوام مرمری لحظه های کسیری 
و پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ 
ببین ‚ دوبال بزرگ
به سمت حاشیه روح آب در سفرند 
جرقه های عجیبی است در مجاورت دست 
بیا و ظلمت ادراک را چراغان کن 
که یک اشاره بس است 
حیات  ‚ ضربه آرامی است 
به تخته سنگ مگار 
و در مسیر سفر مرغهای باغ نشاط 
غبار تجربه را از نگاه من شستند 
به من سلامت یک سرو را نشان دادند 
و من عبادت احساس را 
به پاس روشنی حال 
کنار تال نشستم و گرم زمزمه کردم 
عبور باید کرد 
 و هم نورد افق های دور باید شد 
 و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد 
عبور باید کرد 
 و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد 
 من از کنار تغزل عبور می کردم 
و موسم برکت بود 
 و زیرپای من ارقام شن لگد می شد 
 زنی شنید 
کنار پنجره آمد نگاه کرد به فصل 
در ابتدای خودش بود 
 ودست بدوی او شبنم دقایق را 
 به نرمی از تن احساس مرگ برمیچید 
من ایستادم 
 و آفتاب تغزل بلند بود 
 و من مواظب تبخیر خواب ها بودم
و ضربه های گیاهی عجیب رابه تن ذهن 
 شماره می کردم 
خیال می کردیم 
 بدون حاشیه هستیم 
 خیال می کردیم 
 میان متن اساطیری تشنج ریباس 
شناوریم 
 و چند ثانیه غفلت حضور هستی ماست 
 در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم 
که چشم زنی به من افتاد 
صدای پای تو آمد خیال کردم باد 
عبور می کند از روی پرده های قدیمی 
صدای پای ترا در حوالی اشیا 
 شنیده بودم 
 کجاست جشن خطوط ؟
 نگاه کن به تموج ‚ به انتشار تن من 
 من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ ؟
و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان 
پر از سطوح عطش کن 
کجا حیات به اندازه شکستن یک ظرف 
دقیق خواهد شد 
و راز رشد پنیرک را 
 حرارت دهن اسب ذوب خواهد کرد ؟
 و در ترکم زیبای دست ها یک روز 
صدای چیدن یک خوشه رابه گوش شنیدیم 
 و در کدام زمین بود 
که روی هیچ نشستیم 
و در حرارت یک سیب دست و رو شستیم ؟
 جرقه های محال از وجود برمی خاست 
کجا هراس تماشا لطیف خواهد شد 
و ناپدیدتر از راه یک پرنده به مرگ ؟
و در مکالمه جسم ها ‚ مسیر سپیدار
 چه قدر روشن بود 
 کدام راه مرا می برد به باغ فواصل ؟
عبور باید کرد 
 صدای باد می اید عبور باید کرد 
 و من مسافرم ای بادهای همواره 
 مرابه وسعت تشکیل برگ ها ببرید
 مرا به کودکی شور آب ها برسانید 
و کفش های مرا تا تکامل تن انگور
 پر از تحرک زیبایی خضوع کنید 
 دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر 
در آسمان سپید غریزه اوج دهید 
و اتفاق وجود مرا کنار درخت
بدل کنید به یک ارتباط گمشده پاک 
 و در تنفس تنهایی
 دریچه های شعور مرا به هم بزنید 
روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز 
 مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید
 حضور هیچ ملایم را 
به من نشان بدهید 

بابل | بهار 1345

مسافر - سهراب سپهری

غائله
آهنگ : گروه هونیاک
شعر : امیر طباطبایی
https://www.instagram.com/hooniakband/
http://hooniakband.com/
****************************************************************************************
متن شعر

این غائله چیدی چرا
جانم خراشیدی چرا
هر روز و شب با صد دلیل از من هراسیدی چرا
من آن و تو آنت نبود
تن را تو اسکانت نبود
در گیر و دار ماندنی اما تو امکانت نبود
عاشق شدی حرفی فقط در مکر خود مخفی فقط
هر شب به شکلی میشوی دنبال هر ظرفی فقط
من مانده ام اما تو نه
گم میشوم اما تو ره
 حتی اگر پیدا کنی جان میدهی در صد گنه

Hope

Hooniak Band - Ghaeleh

بانو قمرالملوک وزیری - جان من گفتمت

قمرالملوک وزیری - امان ز هجر رخ یار

روح انگیز - بسته دام


خواننده : قمرالملوک وزیری 
تار : استاد مرتضی نی داود
آهنگساز : محمدعلی امیرجاهد 
شاعر : محمدعلی امیرجاهد 
دستگاه : سه گاه

------------------------------
امان از این دل که داد ~ فغان از این دل که داد

به دست شیرین عنان فرهاد ~ که سر به حسرت نهاد

به کوی معشوق خویش جان داد
ای داد از این، فریاد از این، دل من کین دل شده سربار مشکل من

ریزد زبس از دیده قطره قطره ~ افتاده روی دجله منزل من

رحمی که از پا فتادم ای دل ~ کردی تو آخر فرهادم ای دل

بر فکندی بنیادم ای دل ~ آخر دادی بر بادم ای دل

تا کی به هر انجمن، نیلی کنم پیرهن ~ نوشم به یاد وطن، جامی پر از خون

او باش هر رهگذر ~ بگذاردم سر به سر ~ مانند مجنون

ساقی به بپا خیز، شوری برانگیز ~ مطرب بزن چنگ، چنگی دلاویز

جاهد ! بنال ! امّا شکوه آمیز ~ تا اندکی احوال ما گردد دگرگون

ای گنج دانش! ایرج کجایی؟ ~ در سینه خاک، پنهان چرایی؟

تا بوده در این ~ دنیای فانی،

کی برده از خوبان ~ بجز رنج و جدایی


روح انگیز - بسته دام

Mohamad_ar

Recent comments

Babak Dara

Related tracks