Nasrin’s folder

New private playlist

تلفن‌های راه دور، دیالوگ‌های راه دور، دوستی‌های راه دور و کلا همه‌ی راه دورها
شماره‌ی هفت
موسیقی :
Ninna Nanna : Pink Martini

از راه دور - 7

ستار - داره گریم میگیره (ورژن جدید)

Viguen ویگن - 'Tired' خسته

ای همه آرامشم از تو پریشانت نبینم...ـ ستار

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای
 موسیقی : حامد حبیب زاده

حکایت بارانی بی امان است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

دریا
دلشوره‌ی زمین است
سبدی آب نور

مدرسه‌ای از سكوت است
كه به توفان‌ها
درس نظام می‌دهد

برگ برنده‌ی آسمان است
میهن باران

آیینه‌ی ابرهاست
كه صورتشان را می‌آرایند
پیش از آن كه ببارند

دریا !
با آن همه توفان‌ها ، گنج‌ها
از چه پای كرانه را می‌بوسی .

بر ایوانت ، سال ، جامه عوض می‌كند
و سوی درخت می‌رود

شكوفه‌ی كف
گردنبند توست

تا نقره بهایی پیدا كند
به تقلید تو برق می‌زند

تو شوره زار پرنده‌ی كوهساری ، دریا !
كه معجزه‌ات
باغ‌های ماهی است
و سلاح یگانه‌ات
نسیم سحرگاه توست

از صدای تو
نه پرنده و برگ می‌هراسد
نه ستاره ، نه من ، و نه ماهی
كه در انگشتانت خواب رفته است ،
از صدای تو
بانك‌های سیاه می‌هراسند ،
یونس می‌هراسد
كه سینه‌ی ماهی‌ها را
دفینه‌ی قاچاق كرده است

صدای تو ، شب‌ها
لالایی آسمان است ،
روز
پاسبانی كه سرانگشت رود را می‌گیرد
به دست صدف می‌سپارد

با قلبی از آب
عاشق بلبلی حیرانی
و نمی‌دانی نامش چیست

چه قدر در كلام تو غرق می‌شوم
تا تكلم باد را با كف‌های تهی بدانم
ترمه‌دوزی آب را بر شن‌ها

ای تخت روان
كه ابر و شهاب را به ساحل امن می‌رسانی
ستارگان كودك و نو سال را
در شب ناایمن
در بستر بخوابان !
رهزن تازه‌ای در راه است

دندان‌ها یت مهربانند
اسكله‌ها پهلویت را می‌خراشند

تو اسب مقدسی از آبی
با زینی از كف ،
سالیانی دراز می‌تازی
بی آنكه بدانی
در جا جنبیده‌ای

پاییز را
به برگ درختانت راه نیست
چرا كه زاده‌ی رویایی ،
برف
در هراس ندیدن تو چنین پیر می‌شود

آتشفشان‌های عظیم را رام می‌كنی
تا گله اسب‌های دریایی ، فوك‌ها
زغال زمستانی‌شان را مهیا سازند

تو سركش و رام خویی
بی ترحم و مهربان ،
به موسی عمران راه می‌دهی كه بگذرد از آب‌ها
و گوشه‌ی گمنامی بمیرد ،

تو كودك و پیرسالی
رازآلوده و ساده دل ،
كودكان و پرندگان با یالت بازی می‌كنند
و تو چون غولی مهربان با دندان صدف می‌خندی

كنار تو
ماه خیس خورده
نه آب می‌رود
نه چروك می‌شود

آبگینه‌ی نازكی
كه در آن سویت همه چیزی پیدا در امان است ،
ماهی
با تن ململ از شیشه عبور می‌كند
بی جراحت و قطره خونی

با دیواری از آب
شهرهایت را
چگونه چنین ایمن می‌كنی !

خانه‌های تو از آب
كوچه‌ها ، جدول‌ها ، دكان‌ها
با پول رایجی از آب و كف .
سربازان زخم خورده‌ی شیشه‌ای
در سنگر آبت شهید می‌شوند
و دوباره بر سر كف می‌جنگند

ای ماده شیر شاعر
اشكت را دیده‌ام
كه قاطی آب‌ها جرقه زنان دور می‌شود،
ققنوسی تو
ققنوس آب،
و مه
خاكستر بال‌های توست،
صبحانه‌ات تگرگ است
و برشی نور یشم.

تو خواهر مایی دریا!
بیرون ، آفتاب و
درون
دغدغه‌ها، رنج‌ها.
و سگی كوچك پایت را می‌شوید
اشك می‌فشاند
بی آن كه نام تو را بداند،
تو برادر اشك‌پوش مایی

یادم بده!
تجسد صبرها!
یادم بده!
با آن همه زخم كه بر تو فرود آورند
چگونه بر تن تو زخمی نیست.
یادم بده!
كتابخانه‌ی رازها!

©شمس لنگرودی

دریا" با دکلمه استاد شمس لنگرودی" | Shams Langrudi "Darya"

بر نمی گردند شعرها 
به خانه نمی روند 
تا برگردی 
و دست تکان دهی .
روبان های سفید را در کف شعرها ببین که چگونه در باران می لرزند 
روبان های سفید ، پیچیده بر گل سرخ های بی تاب را ببین !
بر نمی گردند شعرها
پراکنده نمی شوند 
به انتظار تو در باران ایستاده اند 
و به لبخندی ، به تکان دستی ، دلخوشند !


(شمس لنگرودی)

اشعار شمس لنگرودی | در باران | Shams Langroudi

چمخاله.
آسمان درخشان.

- مادر!
  من يك ستاره مي خواهم.
- اين ها مال خداست پسرم
تو بايد ساكت بنشيني. 

- مادر!
  مي خواهم سوار قايقي بشوم
و همه ي درياها را بگردم.
- دريا را اعتباري نيست پسرم
تا نيم ساعت ديگر خدا مي داند كه چه توفاني خواهد شد.

بعد
  دريا
   تو را چون مرجاني با خود مي برد
تو بايد ساكت بنشيني. 

- مادر!
  بگذار، بر ساحل نمناك، رو در روي فرشتگان بخوابم.
- پسرم !
اين ها كه در لباس هاي معطر دهانه ي دريا را پر كرده اند
ترا با خود مي برند
بعد
من
ديگر پسري ندارم
تو بايد ساكت بنشيني.

- مادر!
  پيراهن روشني مثل پيراهن اين پسر مي خواهم.
- از ململ ماه و كتان ستاره ها پيرهنت را مي دوزم.
تو بايد ساكت بنشيني.

آرام
دست در دست
به جانب خانه باز مي گردند؛
مادر
نسيم شكسته يي، كه رو در رويِ ستاره ي بخت اش آه مي كشد
پسر
موج ستارگان و پيراهن روشني
كه بر زورق شوخ ساحلِ ناپيدا تاب مي خورد.

شمس - 28 خرداد 1363 - در مهتابی دنیا

چمخاله - شمس لنگرودی

یک  جوان 26 ساله  با آرزو های بزرگ

ستار - داره گریم میگیره (ورژن جدید)

Mohammad Bermeh