دکلمه

♥️

Fav poems

شعر

استاد علیرضا آذر - هم مرگ

 اتوبوس - دکلمه شاعر /  احسان افشاری

Ehsan Afshari - the Bus

فال من را بگیر و جانم را
من از این حال بی کسی سیرم
دستِ فردای قصه را رو کن
روشنم کن چگونه می میرم
حافظ از جام عشق خون می خورد
من هم از جام شوکران خوردم
او جهاندارِ مست ها می شد
من جهان را به دوش می بردم
مست و لایعقل از جهان بیزار
جامی از عشق و خون به دستانم
او خداوند می پرستان شد
من امیر القشون مستانم
حالِ خوبی نبود آدم ها
زیر رودِ کبود خوابیدم
هرچه چشمش سرِ جهان آورد
همه را توی خواب می دیدم
من فقط خواب عشق را دیدم
حس سرخورده ای که نفرین شد
هر کسی تا رسید چیزی گفت
هر پدر مُرده ابن سیرین شد
من به تعبیر خواب مشکوکم
هر کسی خواب عشق را دیده است
صبح فردای غرق در کابوس
رو به دستان قبله خوابیده است
مردم از رو به رو ،دَهن دیدند
مردم از پشت سر، سخن چیدند
آسمان ریسمانمان کم بود
هی نشستند و رشته ریسیدند
نانجیبیِ عشق در این است
مردِ مفلوک و مُرده می خواهد
نانجیبیِ عشق در این است
دامنِ دست خورده می خواهد
من به رفتار عشق مشکوکم
در دلِ مشتِ بسته اش چیزی ست
رویِ رویش شکوهِ شیراز است
پشتِ رویش قشونِ چنگیزی ست
من به رفتار عشق مشکوکم
مضربی از نیاز در ناز است
در نگاهش دو شاهِ تاتاری
پشتِ پلکش هزار سرباز است
مردِ از خود گذشته ای هستم
پایِ ناچارِ مانده در راهم
هم نمی دانم آنچه می خواهی
هم نمی دانم آنچه می خواهم
ناگزیر از بلندِ کوهستان
ناگریز از عمیقِ دریایم
اهل دنیای گیج در اما
گیجِ دنیای اهلِ آیایم
سهروردی منم که در چشمت
شیخِ اشراق و نورِِ غم دیدم
هم قلندر شدم که در کشفت
سر به راه تو سر تراشیدم
خانِ والای خانه آبادم
زندگی کن مرا،خیابان را
این چنین مردِ داستان باشی
می کُشی خوش نویسِ تهران را
مرگِ شعبانِ جعفری هستم
امتدادِ هزاردستانم
لشکرم یک جهان شش انگشتی ست
من امیر القشون مستانم
قلبم اندازه ی جهانم شد
شهرِ افسرده ای درونم بود
خونِ انگورهای تَفتیده
قطره قطره جای خونم بود
شهرِ افسرده ای درونم بود
خالی از لحظه های ویرانی
جاده ها از سکوت آبستن
شهرِ تنهای واقعا خالی
توی تنهاییِ خودم بودم
یک نفر آمد و سلامی کرد
توی این شهرِ خالی از مردم
یک نفر داشت کودتا می کرد
یک نفر داشت زیر خاکستر
آتشی تازه دست و پا می کرد
من به تنهاییِ خودم مومن
یک نفر داشت کودتا می کرد
یک نفر مثل من پُر از خود شد
یک نفر مثل زن پُر از زن شد
از همان جاده ای که آمد رفت
رفت و اندوهِ برنگشتن شد
کار و بارِ غزل که راکد بود
کار و بارِ ترانه هم خونی ست
آسمان در غزل که بارانی ست
آسمون تو ترانه بارونی ست
دست و پاتو بکِش،برو گمشو
این پسر زندگی نمی فهمه
واسه مردای گرگ دونه بریز
این خر از کُره گی نمی فهمه
تو سرش غیرِ شعر چیزی نیست
مُرده شورِ کتاب و شعراشو
می گه دنیا همش غم انگیزه
گُه بگیرن تمومِ دنیاشو
گُه بگیرن منو،برو بانو
واسه مردای زندگی زن شو
واسه من لای جرز،اتاق خوابه
گاوِ مردای گاوآهن شو
من کنار تو ریز می مانم
تو کنارم درشت خواهی شد
من نجیبانه بوسه خواهم زد
نانجیبانه مشت خواهی شد
اقتضای طبیعتت این است
به وجود آمدی که زن باشی
به وجود آمدی بسوزانی
دوزخی پشتِ پیرهن باشی
به وجود آمدم که داغت را
پشتِ دستان خود نگه دارم
مثل دنیای بعد از اسکندر
تختِ جمشیدِ بعد از آوارم
تختِ جمشیدِ بعد از آوارم
سر ستون های من ترَک خوردند
بعدِ بارانِ تیر باریدن
هرچه بود و نبود را بردند
شعرِ آتش به جان نفهمیدی
ماجرا مثل روز روشن بود
قاتل روزهای سرسبزم
بدتر از این همه تبر،زن بود
قبله ی تاک های مسمومم
ناخداوندِ مِی پرستانم
لشکرم رو به خمره می رقصند
من امیر القشون مستانم
چشم و هم چشمِ من خیابانی ست
که تو را باشکوه می سازد
که مرا مثل کاه می بیند
که تو را مثل کوه می سازد
مثل کوهی درشت و محکم باش
مثل فاتح نگاه خواهم کرد
آنقَدَر اَنگِ ننگ خواهم زد
دامنت را سیاه خواهم کرد
روی دستان خویش می مانی
پای این قصدِ شوم خواهی مُرد
که رکَب از تو خورده باشم
این آرزو را به گور خواهی برد
سر بچرخان و باز جادو کن
مالِ دنیای خر شدن هستم
بوسه ها را به جان من انداز
مردِ این جنگِ تن به تن هستم
چشم و لب های نیمه بازت را
ماهِ غرقابِ نور می بوسم
من زمینی،تو آسمانی را
از همین راه دور می بوسم
این که اَلابرَه دو چشمت شد
زیر پای هزار اَلفینم
هم خودم قاضیَم،خودم حکمم
هم هلاکیده ی اَبابیلم
پشتمان طرحِ نقشه هایی است
پشتِ هر طرح،دست در کار است
تا دهان مفت و گوش ها مفتند
پشتمان حرفِ مفت بسیاراست

عــلیـرضـا آذر «

مــدارِ مـربّـع _ عـلیــرضــا آذر

دو در یک
علیرضا آذر ، احسان افشاری

Alireza Azar & Ehsan Afshari - 2 Dar 1

علیرضا آذر

Ayeneh

Mehdi Jahani - Barf

نوستالژی 
.

نوستالژی، قیافه‌ ی بیمار با تواَم
آیینه‌ ی نشسته به دیوار با تواَم

نوستالژی ستاره‌ ی چسبیده بر زمین
میل شدید مرگ،پس از چای دارچین

اِی آسمان گمشده بر سقف پایتخت
نوستالژی پرنده‌ ی افتاده از درخت

آن روزها بهانه‌ ی باران که داشتم
یک تکه ابر زیر سرم می‌گذاشتم

من هرچه دیده ام از دم خرداد دیده ام 
خواب دو چتر گم شده در باد دیده ام 

رد شد هوای آمدنت از برابرم 
بوی بلال سوحته پیچید در سرم 

نوستالژی قرار ندارم قرار کو 
آن روزهای آبی بی بند بار کو 

من بوی موی گندمییت را شنیده ام 
اما هنوز خواب طلایی ندیده ام 

من قهرمان قصه ی ویرانی خودم 
تعبیر خوابهای زمستانی خودم 

من خواب دیده ام از پل تجریش میروی
با پای من به سمت خودت پیش میروی 

چشمم به راه بود و زمستان نمی رسید 
راه آهنی به مقصد تهران نمی رسید 

من را میان بهت خیابان گذاشتی 
تا دست روی شانه ی باران گذاشتی 

تهران مرا به خاک و خول خون کشیده ای 
پای مرا دوباره به جیحون کشیده ای 

پیش ازمنی که سر به بیابان گذاشته 
جیحون هزار عابر دیوانه داشته 

جیحون ادامه ی سفر آبشار بود 
یک رود خانه در شکم خاوریار بود

جایی که دستهای تو در دستم آب شد
جایی که ابر بر سر چترم خراب شد

بی خود عبور کردی و با خود گریستی 
خمیازه های پنجره یعنی تو نیستی 

سنگ آخرین تلاش برای تلافی است 
یک پنجره برای دو دیوانه کافی است 

یخ میزنی و پیرهنی تن نمی کنی 
دیگر چراغ رابطه روشن نمیکنی

من در بهشت هیچ کسی را نداشتم 
پس پا برهنه پا به جهنم گذاشتم 

شطرنج در کنار تو کشتارگاه شد
پای توی مهرهای سفیدم سیاه شد

با انکه رخ نمودی و سرباز سوختم 
بیرون صفحه چشم به برد تو دوختم 

من دل به آن ستاره ی کوکی نبسته ام 
از پای نرده بان به تماشا نشسته ام 

دور از تو آن جهان موازی رصد نشد
دیگر قطاری از وسط کوچه رد نشد

بعد از سه‌شنبه‌ ا ی که تو رفتی بهار رفت
آن روزهای آبی بی‌بند و بار رفت

تاریخ‌ها طلوع و غروبی نداشتند
تقویم‌ها سه‌شنبه‌ی خوبی نداشتند

دیوانه‌ بازیِ من و طوفان شروع شد
بعد از تو مرگ و میرِ خدایان شروع شد

لب‌های قرمزت به دریغی بدل شدند
آن بوسه‌ها به خواب عمیقی بدل شدند

من زیر سنگ ماندم و خاکستری شدم 
چون سایه ای که پشت سرت می بری شدم 

آیینه را شکستم و تکرار کم نشد
یک آجر از بلندی دیوار کم نشد

دیگر به انتهای خیابان نمی‌رسم
با موی چتریِ تو به باران نمی‌رسم

باید که  پرده رو به خیابان درید رفت
ناخن به پشت آیینه باید کشید و رفت 

یک عمر رو به سینه‌ی دریا گریستم
دریا اگر مرا نکُشد مرد نیستم

ماهی خطر نکن به تماشا نمی‌رسی
از لوله‌های نفت به دریا نمی‌رسی

دنیا به سمت عشق دری وا نمی‌کند
این چرخِ گوشت رحم به زن‌ها نمی‌کند

مریم تو بر صلیب نباشی نمی‌شود
زن باشی و غریب نباشی نمی‌شود

هرکوچه پشت پای تو گمراه میشود 
هرخانه بی تو خانه ی ارواح میشود 

مُردم ولی برای تو جان می دهم هنوز 
بین دو کاج تاب تکان می دهم هنوز 

پشت درخت خاطره نابود میشوم 
سیگار برگ میکشی و دود میشوم 

اینجا کسی برای کسی بیقرار نیست 
من در کنار پنجره ام او کنار کیست 

او رفت و با ادامه شب هم قطار شد 
خاک ازسر کلاه پراندو سوار شد  

حتی برای بوسه ی اخر امان نداد
از کوپه ی قطار کلاهی تکان نداد

با هر قدم که فاصله فرسنگ میشود 
جاکفشی ام برای تو دل تنگ میشود 

باد آمدو به رخت و لباس بهار زد 
جارو به دست خاطره ها را کنار زد 

جارو کشید کوچه ی پاییزخورده را 
جارو کشید ادامه ی گنجشک مرده را 

جارو کشیدو فصل زمستان نمی رسید
راه آهنی به مقصد تهران نمی رسید 

اِی زن‌ترین دقایقِ باران و روسری
پس کِی دوباره با تو ملاقات دیگری؟

جز داستانِ مرگ در این گنبد کبود
بین من و تو فاصله‌ی دیگری نبود

نوستالژیِ غروبِ مه‌آلودِ ما رسید
پیش از درود لحظه‌ی بدرودِ ما رسید

هرچند رفته‌ایم و زمین خالی از صداست
تهران پُر از پیاده‌روی های ما دوتاست

احسان افشاری

Nostalgia Ehsan Afshari - sahraelahi

محمد معتمدی - سوگند (تیتراژ فیلم سیانور)

احسان افشاری صدا دکلمه و شعر

Ehsan Afshari Seda (Ft Meysam Moghadam)

Radio Delkhon

Barf

ای همه آرامشم از تو پریشانت نبینم...ـ ستار

Ehsan Afshari Noghtechin

Ehsan Afshari Name Bar

قلب ما روزی پس از این روزها گوی سرخ پیشگویان میشود
قطره های خون مادر پای عشق نقطه چین بعد پایان میشود
پیله کردم در خودم دیوانه وار چهره ام حالا به مجنون میزند
تور پیدا کن که از رگ های من جای خون پروانه بیرون میزند

Ehsan Afshari Name Bar

Dr. Mohammad Ghaedi