دو نوازی کمانچه و سه تار - سینا جهان آبادی ، امیرحسین سام

مثـنوي معـنوي  گفتار  دکتر عبدالکريم سروش 2

هر شب ستاره ای به زمین میکشند و باز
این آسمان غمزده غرق ستاره هاست

دو نوازی سه تاراستاد  لطفی و علیزاده

این قسمت:اندرز گرفتن بهرام از شبان
نویسنده متن و راوی : بنفشه طاهریان

شاعر: نظامی گنجوی

مشاورادبی و فنی پادکست: فرشید سادات شریفی

آهنگسازو نوازنده موسیقی ابتدا و پایان پادکست: کوروش بابایی

آهنگساز فصل دوم: دانیال شیبانی

ادیت ومیکس صدا: مهلا دیانی

طراحی لوگو: هدیه لایق

وب سايت : www.chaibabanafsheh.com

لینک تهیه بلیط نمایش از هوسنامه تا وفانامه

http://linktr.ee/FromLustToLoyalty

برای پشتیبانی از ایران :

بانک پاسارگارد- شماره:

5022 2913 3258 0479

به نام بنفشه طاهریان

خارج از ایران

پرداخت از طریق پی پل

https://www.paypal.com/paypalme/BTaherian

Chai With Banafsheh Persian Podcast

(55)چای با بنفشه - قسمت صد وشانزده -  هفت پیکر

▨ نام شعر: گلِ مهتاب
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ـــــــــــــــــ
وقتی که موج برزبرآب تیره‌تر،
می‌رفت و دور
می‌ماند از نظر؛
شکلی مهیب در دل شب چشم می‌درید،
مردی بر اسب لخت،
با تازیانه ئی از آتش،
بر روی ساحل از دور می‌دوید.
و دست های او چنان
در کار چیره‌تر
بودند و بود قایق ما شادمان بر آب؛
از رنگ‌های در هم مهتاب
رنگی شکفته‌تر به در آمد.
هم چون سپیده‌دم
در انتهای شب
کاید ز عطسه‌های شبی تیره‌دل پدید.

گل‌های «جیزر» از نفسی سرد گشت تر
زافسانهٔ غمین پر از چرک زندگی
طرح دگر بساختند؛
فانوس‌های مردم آمد به ره پدید.
جمعی به ره بتاختند.
و آن نو دمیده رنگ مصفا
بشکفت هم چنان گل و آکنده شد به نور
برما نمود قامت خود را.
با گونه‌های سرد خود و پنجه‌های زرد،
نزدیک آمد از بر آن کوه های دور
چشمش به رنگ آب،
بر ما نگاه کرد.

تا دیده‌بان گمره گرداب،
روشن‌ترش ببیند،
دست روندگان،
آسان‌ترش بچیند؛
آمد به روی لانهٔ چندین صدا فرود؛
بر بال‌های پر صور مرغ لاجورد
گرد طلا کشید.
از یک‌سره حکایت ویرانهٔ وجود
زنگار غم زدود
وز هر چه دید زرد
یک چیز تازه کرد.

آن وقت سوی ساحل راندیم با شتاب،
با حالتی که بود
نه زندگی نه خواب.
می‌خواست همرهم که ببوسد ز دست او.
می‌خواستم که او
مانند من همیشه بود پای بست او.
می‌خواستم که با نگه سرد او دمی
افسانه‌ای دگر بخوانم از بیم ماتمی
می‌خواستم که بر سر آن ساحل خموش
در خواب خود شوم
جز بر صدای او،
سوی صدای دیگر ندهم به یاوه گوش.
و آن‌جا جوار آتش همسایه‌ام
یک آتش نهفته بیفروزم.

اما به ناگهان
تیره نمود رهگذر موج؛
شکلی دوید از ره پایین،
آن‌گه بیافت بر زبری اوج
در پیش روی ما گل مهتاب،
کمرنگ ماند و تیره نظر شد؛
در زیرکاج و بر سر ساحل،
جادوگری شد از پی باطل؛
وافسرده‌تر بشد گل دل‌جو.
هولی نشست و چیزی برخاست
دوشیزه‌ای به راه دگر شد!
▨ 
نیما یوشیج
اسفند ماه ۱۳۱۸

نیما یوشیج | گل مهتاب | صدای احمد کیایی

دل من رای تو دارد سر سودای تو دارد
رخ فرسوده زردم غم صفرای تو دارد
سر من مست جمالت دل من دام
خیالت گهر دیده نثار کف دریای تو دارد
ز تو هر هدیه که بردم به خیال تو سپردم
که خیال شکرینت فر و سیمای تو دارد
غلطم گر چه خیالت به خیالات نماند
همه خوبی و ملاحت ز عطاهای تو دارد
گل صدبرگ به پیش تو فروریخت ز خجلت
که گمان برد که او هم رخ رعنای تو دارد

اگرم در نگشایی ز ره بام درآیم
که زهی جان لطیفی که تماشای تو دارد
به دو صد بام برآیم به دو صد دام درآیم
چه کنم آهوی جانم سر صحرای تو دارد
خمش ای عاشق مجنون بمگو شعر و بخور خون
که جهان ذره به ذره غم غوغای تو دارد
-----------------------
غزل شماره 759 دیوان شمس
با اجرای شهرام ناظری و نوازندگی استاد ذوالفنون از آلبوم «گل صد برگ»

گل صد برگ

زین دو هزاران من و ما ای عجبا من چه منم
گوش بنه عربده را دست منه بر دهنم

چونک من از دست شدم در ره من شیشه منه
ور بنهی پا بنهم هر چه بیابم شکنم

زانک دلم هر نفسی دنگ خیال تو بود
گر طربی در طربم گر حزنی در حزنم

تلخ کنی تلخ شوم لطف کنی لطف شوم
با تو خوش است ای صنم لب شکر خوش ذقنم

اصل تویی من چه کسم آینه‌ای در کف تو
هر چه نمایی بشوم آینه ممتحنم

تو به صفت سرو چمن من به صفت سایه تو
چونک شدم سایه گل پهلوی گل خیمه زنم

بی‌تو اگر گل شکنم خار شود در کف من
ور همه خارم ز تو من جمله گل و یاسمنم

دم به دم از خون جگر ساغر خونابه کشم
هر نفسی کوزه خود بر در ساقی شکنم

دست برم هر نفسی سوی گریبان بتی
تا بخراشد رخ من تا بدرد پیرهنم

لطف صلاح دل و دین تافت میان دل من
شمع دل است او به جهان من کیم او را لگنم

با صدای عبدالکریم سروش

دیوان شمس- 1397.زین دو هزاران من و ما ای عجبا این چه منم

آي آدم ها كه بر ساحل نشسته شاد و خندانيد
يك نفر در آب دارد مي سپارد جان
يك نفر دارد كه دست و پاي دائم مي زند
روي اين درياي تند و تيره و سنگين كه مي دانيد
آن زمان كه مست هستيد از خيال دست يابيدن به دشمن
آن زمان كه پيش خود بيهوده پنداريد كه گرفتستيد دست ناتواني را
تا توانايي بهتر را پديد آريد
آن زمان كه تنگ مي بنديد بر كمرهاتان كمربند
در چه هنگامي بگويم من
يك نفر در آب دارد مي كند بيهوده جان قربان


آي آدم ها كه بر ساحل بساط دلگشا داريد
نان به سفره جامه تان بر تن
يك نفر در آب مي خواند شما را
موچ سنگين را به دست خسته مي كوبد
باز مي دارد دهان با چشم از وحشت دريده
سايه هاتان را ز راه دور ديده
آب را بلعيده در گود كبود و هر زمان بي تابيش افزون
مي كند زين آب ها بيرون، گاه سر گه پا
آي آدم ها
او زراه دور اين كهنه جهان را باز مي پايد
مي زند فرياد و اميد كمك دارد
آي آدم ها كه روي ساحل آرام در كار تماشاييد
....

آي آدمها - نيما يوشيج / شاملو

مرا تو بی سببی نیستی... بامداد

1962 Live Performance Recording from Sabet Television - Tehran, Iran. Hossein Dehlavi conducts the Tehran Symphony Orchestra

Suite Folkloric - Reyhan

... دستم بنه این زمان تا روشن تر شود روزمان 
ای هم وطن دوره رنج و حرمان گذشت 
دولت پوچ دیوان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
شد از بیداری انقلاب 
کاخ سرمایه داری خراب 
فصل فضل بشر در رسید 
صبح آزادگی بر دمید 
ای هم وطن دوره رنج و حرمان گذشت 
دولت پوچ دیوان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
دوست می دارم تو را هم وطن 
دوست می دارم تو را ای چو من 
دست در دستم بنه این زمان 
تا روشنتر شود روزمان 
ای هم وطن دوره رنج و حرمان گذشت 
دولت پوچ دیوان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت

مثـنوي معـنوي گفتار دکتر عبدالکريم سروش 2

Md MK