این یک ترانه نیست!  .
چند خطی حوصله کن...فرصت همراهی با کودکانی که برای مدت چند سال به دلیل غیبت والدین گردهم چیزی شبیه زندگی را تجربه می کنند تو را در دنیایی از پرسش های بی پاسخ رها گرفتار می آورد تا سال ها ذهن پرسشگرت را بی پاسخ بر گرده انگاره ها و آموزه های درون و برون بکشی و در تعارض با دنیای در حرکت، در خلايي سرد، از سر طعنه به دنیای اطراف بنگری.
 ...باید مراقب باشی چرا که این کودکان شکننده اند و زخمی! آمده ای ! خوش آمدی اما رفتنت چیزی از او خواهی گرفت و تکه ای دیگر از اعتماد اندکش را از جان کم رمقش می کَند . بی پناهی است که از پس غیبت والدین،غفلت و بی اعتنایی اجتماع اطراف از راهنمایی و تشویق از سز مهر محروم بوده‌ از همین دست ، مفهومی نادرست از جهان یافته و بی آنکه بخواهد در فردای خود  دشمن انضباط اجتماع شده است. دست به انتقام‌جویی می‌زند و گاه به مردم آسیب می‌رساند.
اما من و تو چه می کنیم؟ او را به میز محاکمه می کشیم و کسی را که پیش از این ها حذف شده بود به ضمانت احکام بدوی حکم به حذف دوباره اش می دهیم. همه را دعوت می کنیم او را سرا پا ببینند و می آویزمش به دار! پیش روی اجتماعی که نه پلک ها که قلبش را دوخته اند.
اما شن باد! با خود عهد کردم تا اثری موسیقایی برای طرح این پرسش نسازم ، آواز دیگری نخوانم . درجستجوی روزنه ای بودم تا نمایشگاه عکس ۷۵ فرا رسید، اثری ممتاز از هنرمند خوب دانشگاه ،رها راستی فرد، آویخته در میان دیگر تلاش های هنری به گاه در قفل ترانه چرخید - عکسی از گورستان زاهدان! دخترکی با آسمانی بی انتها و بس مشوّش در پس پشت، که نشان از فردایی و سرنوشتی طوفانی می داد!نوع ایستادن آن دخترک و چادری که هم چون باورهایش میان گوری سنگی و دستهای معصوم و تنهایش سرگشتگیش را تصویر می کرد و آن نگاه، نگاه مضطرب مردد و سرگردان او! تعلیق عجیبی در اثری انتزاعی پدید آمده بود که می توانست خلق آثار دیگری را در پی داشته باشد.
نسخه ای از عکس به دستم رسید .آن جوان پرسشگر و این دخترک میان گورستان به دنبال پاسخ خود می گشتند.  سال ۷۷ که گروهی هم دل و مصمم آگاهانه گردهم آمد و کار سُرایش ترانه همگام با واکاوی مستمرموضوع ، ساخت آهنگ و تنظیم پیش رفت. شب و روز و نفس به نفس !! دلها به کار آمد . پیمان دارابیان، رفیق نازنینم ،ترانه ای نوشت از معصومیت و عصیان! و شبانه در گوش ما گفت و ... باورش کردیم و ترانه در شبهای بعد به بار نشست و دخترک بی پناه درعکس، قفل ترانه را گشوده بود. اما ترانه ای که دیگر ترانه نبود! 
دو سال بعد در خرداد داغ تهران ، استودیو بم! "شن باد" وزیدن گرفت و نیمه شبی در گوشه ای از شهرخواب زده نوای هماهنگ اجرای آن را با ارکستر کلاسیک شنیدیم! ابعاد مفهومی و بیانی آن عکس ، گروه را در خلق یک موسیقی تصویری بسیار کمک کرده بود.شب های طولانی، برگه های نت، پیش روی سازها قرارمی گرفت و گویی هر ساز خود راوی سرنوشتی بود. در آغاز قطعه سازهای بادی، ویلنسل و کنترباس همچون شبی لزج که سر پایان ندارد از سرنوشت و تقدیری محتوم و تاریک سخن می رانند و صدای گروه زهی همچون رد تازیانه هایی می ماند از میان جنگلی تاریک که قربانیان ، ارابه ناموزون گردون را در شبی هول انگیز به سویی نامعلوم می کشند . غریو سرخ ترومپت و ترومبون خطی سرخ و عصیانی بر سینه ترانه می کشد .نوای فلوت وابوا، رویای آبی و روشن قاصدکی است ره گم کرده ، در حضوری اسرارآمیز اما کوتاه که با نهیب و غرش تیمپانی ها به ناگاه در هیئت طغیانی در وزش سازها به خود می پیچد و بهتی بر فضای اثر تا آخر قوام می یابد .شن بادی کور وزیدن می گیرد و همه چیزی را باد با خود می برد و سکوتی بویناک و صدای میله ها... تازیانه های شن باد است و بی رحمی اجتماع نابلد که سازها را به نوا آهنگی دریده و ناشکیبا به فراز و فرود آورده است! ازین روست که شنیدن این هشدار را به آنکه بدنبال قراراست توصیه نمی کنم . 
قطعه شن باد و بچه تابستان خاستگاه مشابهی دارند و انگیزه قرارگیری دو آهنگ با یک تم اجتماعی در یک آلبوم تاکیدی بوده وخواهد بود بر اهمیت طرح این پرسش از اجتماع خفته ای که با تو در میانش گذاشتیم و تو ...
آواز: محمد وافری 
کلام : پیمان دارابیان
آهنگ و تنظیم : آرش تیموریان 
اجرا: ارکستر کلاسیک ایرانمهر
میکس و مسترینگ: استودیو بم آهنگ، رضا مقدس
آلبوم ماهی سیاه 1380 
تک و تنها زیر آفتاب 
حسرت یه قطره بارون 
هستی من توی دنیا 
شن های داغ بیابون 
دست باد، دونه من رو
توی این صحرا گذاشته 
کوری چشای تقدیر 
منو اینجا جا گذاشته 
من که دنیام یه کویره 
غیر از اون هیچی ندیدم 
غیرنغمه های شن باد 
هیچ صدایی نشنیدم 
یه روزی قاصدک باد 
با تن ناز و سپیدش 
اومد اینجا به سراغم 
داغ تنهایی رو دیدش

Shenbaad- Mahi siah-  شن باد، م.هامان از آلبوم ماهی سیاه

هنوز آفتاب نزده است که نیروهای لباس شخصی  پس از تخریب و ضرب و شتم دانشجویان از کوی خارج میشود و دانشجویان زخمی و درهای شکسته میمانند با آه و ناله ی جوانان. بدنها مجروح سرها شکسته . خبرها می پیچد. تلفن ها زنگ می زنند. مردم از خواب بیدار می شوند گویا در شهر خبری بوده است.ساکنان امیرآباد شمالی به مردم شهر خبر میدهند : دیشب اینجا قیامت بوده است....

این اثر سال ۱۳۷۸ در استودبو نغمه پی ریزی و در استودیو بم آهنگ ضبط و توسط انتشارات ابتکار نو ارائه گردید . در زمان انتشار مجال شرح آن در آلبوم نبود اما بازخوردها و توجه رسانه های مستقل نشان از همراهی و درک موضوع از سوی مخاطبان داشت.
این اثر در آلبوم "ماهی سیاه "با نام "قریه" جای گرفت. 
دلیل به اشتراک گذاری آن پس از 12سال از زمان انتشار ،از سویی بازنگاری آوازین این تراژدی -به رغم تنگناهای ممیزی- در تقویم موسیقی همچنین صدور فرمان توقیف خاموش و منع از پخش اثر در سال 80 می باشد که هر آینه ۱۸ تیر داستانی است به بلندای تاریخ مشروطه خواهی در ایران!و اما ماجرا به اینجا ختم نشد و نخواهد شد...

کلام،آواز: هامان  ، آهنگ و تنظیم : آرش تیموریان
اجرا: ارکستر کلاسیک ایرانمهر 
تهران۱۳۸۰  - استودیو بم آهنگ:

Gharieh / M.Haman

بخشی از موسیقی متن فیلم جرم (مسعود کیمیایی)
کارن همایونفر در سال 1389 برای موسیقی متن این فیلم برنده سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن از جشنواره فیلم فجر شده است.

Gharieh / M.Haman

M.Haman

Recent comments

User 71148080

Related tracks