shahin

Music & Lyrics : Shahin Najafi
Arrangement : Majid Kazemi
Artwork design : Ali Baghban
----------------------------------------
از فحش راننده تاکسی به من   از متلک  جنسی من به زن
از  بوق ممتد  و بی اختیار      از هرزه گاز یه موتور سوار
از آب میوه و طعم اسید        احساس رخوت و دردی شدید
در مهره های  کژ تو کمر         از این دم و بازدم بی ثمر
احساس خوب کمی خودکشی             یا سیم آخر و آدم کشی
اعدام  این  زن  زیر پتو       با طعم خوابیدن از  رو  به رو
خط روی ماشین همسایه ها    تعقیب روز و شب سایه ها
هر شب تجاوز به یک  خاطره    از هم دریده شدن یکسره

اینگونه بی تو ببین چنگ بر آسمان می زنم بی محابا

سیل عرق زیر این روسری    چشمان هیز  دو تا مشتری
تشویشم از خشم تند پدر    عاشق شدن زیر خط خطر
آتش شدن زیر  حجم تنت     با بوی تند  پس گردنت 
سنگینی  چشم تو روی من    آثار چنگ تو   روی بدن
در جنگ  مغموم دیوانه ها     آوار معصوم این خانه ها
در پشت لرز لب سرخ  من    این بوسه را با تو آتش زدن
رویای بیهوده  بوسه ها       ماهی  شدن پیش این کوسه ها
با سوز در سوگ تو سوختن   در حکم یک نعره لب دوختن

اینگونه بی تو ببین چنگ بر آسمان می زنم بی محابا


Shahin Najafi - Ingooneh (Album Tramadol)

می بینی بانو؟ حالا حکومت نظامی تئودوراکیس را گذاشته ام و می نویسم.این را سال ۷۸ بود که می گذاشتیم و آنقدر شعر می خواندیم تا یکی از ما در زیرزمین همیشگی مان گریه کند و بعد بیهوش بیفتیم و ۱۸ تیر را فراموش کنیم. نه نه نه من به روزهای شاد مشکوکم بانو. تا وقتی حسین ها و مجید ها و این همه  از مسیحی و بهایی و سیاسی  تا دانشجو و کارگر در حبس و بند هستند من مشکوک باقی می مانم.چه بد که با شادی توافق های سیاسیون شاد نمی شوم .نه .من هیچگاه به قرمساق های سیاسی اعتماد نخواهم کرد.تقریبا دو روز است که در خواب هستم. خواب یک ماه کولی وار زندگی کردن در کنسرت ها را با خودم داشتم و حالا باید بیدار شوم و دوباره بنویسم و کلن کلافه غار من است .کنسرت ها آنقدر خوب بود تا حس کنم که در ایران هستم و آنقدر آدم حسابی و زنده دیدم که یادم نرود برای چه می نویسم و می خوانم.باید باشی و ببینی که چطور ترامادول یکی دو ماهه را با من می خواندند. سال جدید را با قدرتی دوباره آغاز می کنیم. با موسیقی فولک به روایت ما.نباید زیاد حرف بزنم.ویديو را در اینجا ببین و به رفقایت برسان.بگو که ما یادمان نرفته که از کجا آمده ایم و چه می کنیم و به کجا می رویم.تا باد چنین بادا. شرررریم …ایستاده و حواس جمع.فدا

Shahin Najafi - 8 Azar 1392 (Goftar 1)

خطاب به  هنربندان
 .
كاسه ي گدايي گرفتن و حق خود را با دريوزگي از حكام طلبيدن ،چيزي جز تجلي نوعي از اختگي سياسي -هنري مدرن نيست .حال مي توان با جديت فهميد و ديد كه ما از كجا و چطور سقوط كرده ايم. هنرمندان جامعه ،آن بي انتها مستقلان و گردن كشانند و بايد بر هنر و هنرمند آن سرزمين گريست وقتي اينگونه خوار و خفيف مي شوند و درگيرودار امنيت و نان و نام ، حيثيت خويش را حصير نشيمنگاه دولتمردان مي كنند كه البته هيچكدام نصيبتان نخواهد شد. كه هرآنچه هنوز داريد را نيز از شما خواهند ربود و سوراخي را در جان تان بدون اماله نمي گذارند و تا انتهاي ارگاسم سياسي شان كه دچار ساديسمي تاريخي هستند بايد مفعولي محكوم باشيد.ما بزدلي شما را مي فهميم، آنچه نمي فهميم تواماني اين ترس با هنرتان است . 
شاهين نجفي لعنة الله عليه

Shahin Najafi - Honarbandan (Goftar 2)


شب خسته ازیه تکرار روزمره/روز با تو تا طی شه این شب مسخره
یکی و گاهی می دیدیم و می گفتیم پدر/پدر ولی وقتی تا وقتی زنده س پدر/
بعد مادر موند و لباسای چرک مردم/من تو یه گله گرگ و تو کوچه ها گم/
سهم داداش از دنیامون اعتیاد بود/همه تو سختی بودیم واسه اون زیاد بود/
بس نبود واسه یه لقمه نون تو سری خوردن/همه چی رفت جز آبرو که اونم بردن/
کسی خواهرمو ندید دوباره تو محله/من واسه چی زنده بودم این بود مسئله/
که شاید این زندگی ورق بخوره/به جایی برسم دیگه عرق نسره/
از پیشونی و شرمی که تو چشامه/ولی کی می دونست آخر عاقبت اعدامه/
که صدا به داد ما نرسیده خفه شد/قانون یه خیابونه که یه طرفه شد/
هرچی جرممه بگو حبسشو می کشم/من هرچی می کشم از همین اجتماع می کشم/
وقتی رای می خوان کسایی مث امثال منو/با یه کیلو برنج میخرن و می ندازن جلو/
سی ساله که کوچه خاکیامون خاکی ان/آسفالت خوبه ،خوبه اما واسه مردن
که کسی مث منو جلو روت دار بزنن/یه مشت مریضم واستادن تخمه بشکنن
که فیلم بگیری وقتی یکی جون می کنه/دس مریزاد این مرام یه هموطنه/
که نه مرگ منو و این دار صلوات داره/امروز من اینجام و فردا سر تو بالا داره
مث جون کندن زندگیمو تمام لحظه هام/ منمو بغضامو اشکامو درد تنهاییام
منمو حس بی کسی و از غم پرپر شدن/ این یه حقیقت تلخ که دارم از پا در میام
من بالا دارم چون کسی منو نفهمید / این همه چش بود ولی کسی منو ندید
من نماد یه ملت رو به انحطاطم / وقتی مرگ میشه جریمه ی انضباطم
بالا دار حتی فرصتی واسه نصیحت نی /ما که میریم اما تو میمونی این نصیحت نی
ما که داریم میریم فقط تو رو جون مولا / اون بچه رو نیار واسه ی تماشا
نزار از الان ذهنش درگیر دار شه / نزار این صحنه روی مغزش سوار شه
اونم فردا وقتی که فشار بش بیاد / اونم وقتی بزرگ شد و حقشو بخواد
اونم وقتی عصبی شد از بدی اوضاع / زور میشه منطقش توی اجتماع
اونم میگه چون همه بدن اونم بد میشه / توی کنکور بد زندگی رد می شه
ما بد بودیم اجتماع از ما بد تر بود / نجنبی میزندت زمین خیلی زود
هرکدوم ما که یه جوری داریم میریم فنا/ اون بالاییا خوشحال ترم میشن دادا
ما که رفتیم اما تو یکی مثل من نباش / تیزی رو بزار زمین قلم بردار بجاش
حالا منم و اینجا و چشای تو، طناب دار / بکش صندلی رو از زیر پام سرکار

Execution ( Shahin Najafi & Madjid kazemi) - اعدام- شاهین نجفی و مجید کاظمی

Amoo Norooz
Shahin Najafi - Single 2014
Music & Vocal: Shahin Najafi
Arrangement: Majid Kazemi
Cover: Ali Baghban
Lyrics: Yaghma Golrouee
 
Amoo Norooz! Don’t come here … this house is in mourning!
Father is still in debt for last year’s New Year’s Eve
Mother’s eyes are as red as Haft-Seen’s goldfish,
They got wet so much, they’re losing sight bit by bit
Brother is lost behind oblivion syringes
Sister’s body is torn apart like petals in embrace bazar…
 
In this dark house no one is waiting for you,
As long as bread and happiness is not amongst your backpack
 
Amoo Norooz! Don’t come here … Amoo Norooz! Don’t come here!
 
Amoo Norooz! Don’t come here, spring has gone from our memory
On the tablecloth there is no Haft-Seen, no bread, no oil money
Amoo Norooz! In this house it’s winter all year round.
Flowers and nightingales are just fictions, It’s only the owl singing…
Someone has robbed spring and feast's joy from here
Someone has sprinkled mourning ashes on our calendar.
Amoo Norooz! Don’t come here! … Amoo Norooz! …
 

Shahin Najafi - Amoo Norooz

Shahin Najafi - Aghoosh (Album 1414)

Shahin Najafi - Motenaferam

شاهین نجفیshahin najafi-Bbbbc

عمر بلندم و برات به جا می زارم
چقدر تلخى براى تو تحمل مى كنم
چكه اى از قلب من لاى لاى لاى
اى روشنايى چشم هاى من
همه ى بود و نبود مادر
دست به من نزنيد كه بدنم زخمى ست
براى خاك كوردستان و كوبانى شهيد شده
فرزندم سرزمين مان چشم به راه توست
اميد و آينده ى مادرت هستى

I leave behind my long lifetime for you
So much bitterness I endure for you
A drop from my heart Laay Laay Laay
O the lighting of my eyes
All the mother’s beings and non-beings
Don’t touch my body as my body is injured
It’s martyred for Kurdistan and Kobani land
My child, our homeland is anticipating you
You are your mother’s hope and future

Shahin Najafi -  Kobani (feat.Shaho & Majid Kazemi )

شاهين الان مد شده با قضیه اسیدپاشی شوخی میکنن آب میپاشن تو صورت دخترا تو خیابون ... این شوخی کثیف رو با منم امروز کردن ... خیلی ترسیدم ... گفتم دیگه صورتم نابود شد ... نمیتونم توصيف کنم تا چه حد ترسیدم ... وحشتناک بود ... خیلی بیشعورن بعضیا ... اين جملات دختر جوانى ست كه در تويتر برايم نوشت. دوباره آن شعر از مارتين نيمولر در برابر چشمانم رژه مى رود: اول سراغ کمونیست ها آمدند، سکوت کردم چون کمونیست نبودم. بعد سراغ سوسیالیست ها آمدند، سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم. بعد سراغ یهودی ها آمدند، سکوت کردم چون یهودی نبودم. سراغ خودم که آمدند، دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید. عزيز باور كن سكوت آخرين سنگر نيست. تجويز سكوت براى يك جامعه ى عقيم شده، در بهترين حالت مانند مرفين براى معتاد هروئينى ست. حالا جامعه ى ما معجونى است از بى تفاوتى و تمسخر. جامعه اى كه ابتداى دهه ى شصت، قتل عام سربازان و درجه داران و نظاميان دوره پهلوى را ديد و سكوت كرد. بعد مجاهد و فدايى را قتل عام كردند و سكوت كرد. بعد كردها را تكه تكه كردند و سكوت كرد. بلوچستان را تحقير كردند و سكوت كرديم. ترك ها و گيلك ها و لرها را به مسخره كشاندند و سكوت كرديم. سال شصت و هفت آمد و كيلو كيلو انسان را كشتند و خاوران غمگين و فراموش شده ... و سكوت كرديم. هجده تير بى سرانجامى نشستيم و بى پناهى دانشجويان را نگاه كرديم و سكوت كرديم. قتل هاى زنجيره اى شد و سكوت كرديم. واى جان آدم آتش مى گيرد وقتى محمد مختارى و پوينده و سيرجانى ها را به ياد مى آورى. بعد جنبش سبز شد و نوشابه ها شمشير شد و در ماتحت معترضان فرو رفت و سكوت كرديم. اين اواخر زندانيان را لخت مادرزاد در زندان به نمايش گذاشتند و سكوت كرديم. حالا روى دختران و زنان و خواهران و عزيزان مان اسيد مى پاشند. باز هم سكوت مى كنيم؟ نه. راه حل بهترى نيز هست. فلاكت مان را به مضحكه مى كشيم. بازى مى كنيم. كسى روى مردان و پسران مان كه اسيد نپاشيده!!! زن مگر چيزى بيش از چند سوراخ براى تخليه ى مردان ست؟! سكوت نمى كنيم، مسخره مى كنيم. آب وحشت روى صورت دختران مان مى پاشيم تا از ياد نبرند در كجاى جهان نفس مى كشند. انسان آن فراموش شده ترين مفهوم، آن غائب لگدمال شده و لجن مال شده زير عناوين دين و ميهن و اخلاق است. سيستم اسيدپاش، اميد و تدبير را در شيشه هاى پلاستيكى روى صورت قربانيان منتخب مى پاشد. رسانه ى ملى سكوت مى كند. دولت سكوت مى كند . آنها هم كه تصور طعم اسيد را نمى شناسند، موضوع را به مسخره و شوخى مى كشند. تعجب نكن عزيز، اين حقيقت ماست. ما از چهره هاى له شده ى قربانيان اسيد متنفريم، چرا كه ظاهر آنها شبيه باطن ماست. تخريب شده، بيمار و زشت.   

Shahin Najafi - Acid Bazi (Goftar 4)

این روزها تنها یک چیز کم شده است: مادرم. اینجا دیگر کم می آورم. بغض مثل یک غده ی سرطانی تمام گلویم را می گیرد. پای لپ تاپ نشسته بودم. چه چیزی می دیدم و لبخند می زدم، نمی دانم. اما بعد انگار خودم را دیدم که چطور لبخند می زدم .زمان کش آمد. چند ثانیه شد،نمی دانم. انگار یک موج بزرگ را بالای سرم دیدم. باید داد می زدم و فرار می کردم. مرگ یک موج بزرگ است که آدم ها را با خودش می برد. مرگ بیرحمانه ترین قسمت این دنیاست. خیلی بیرحم، خیلی بیرحم. گریه نکردم. نه نه نه. واکنش من اسمش گریه نبود. التماس بود. می خواستم از یک کسی  یا از چیزی که به سمت من در حال حمله است (از همان موج بزرگ) خواهش کنم که به من کاری نداشته باشد. بعد فرار کردم. از خودم و از شنیدن خبر فرار کردم. راه رفتم. چند ثانیه سکوت می کردم و دوباره داد می زدم. مادرم مرده بود. حالا بهتر می فهمم که مادرم مرده است. وقتی نوجوان بودم گاهی شب ها از خواب می پریدم و سرم را روی سینه ی مادرم می گذاشتم تا صدای تپیدن قلبش را بشنوم. کابوس نبودن اش انقدر وحشتناک بود که  می توانست خواب سنگین مرا آشفته کند. بعدها هرچه بزرگ تر شدم، از او دورتر شدم.از هجده سالگی دیگر کنارش نخوابیدم. دیگر محبت هایش برایم سنگین شده بود. خواست دوست داشته شدن در من تغییر کرده بود. من می خواستم کسی را دوست داشته باشم و کسی مرا دوست داشته باشد که با من با تمام وجودش  بخوابد. فهم من از زن مرا از مادرم دور کرد. مادر، مادر بود، زن نبود. و بعدها هرچه بیشتر در زنها غرق شدم بیشتر در جستجوی مادرم در آنها بودم و نمی یافتم.
خوب آقای شاهین نجفی دیگر راضی شده ای؟ نگرانی ات بابت چیست؟ تنها کسی که می توانست آنقدر موجب نگرانی ات بشود که شب ها خوابت را آشفته کند، دیگر زنده نیست. حالا می توانی چهار نعل بتازی. به عقب نگاه نکن. همه چیز تمام شد. از این به بعد داستانت شکل دیگری به خودش می گیرد. احتمالا ازدواج می کنی و بعد بچه دار می شوی و بخش هایی وسیع از زندگی ات با خاطره ی موجوداتی دیگر شکل می گیرد. بخشی از زندگی ات با نگرانی هایت درباره ی کسی که تو را به وجود آورده بود سپری شد و بعدها نگرانی ات مختص کسانی می شود که تو آنها را به وجود می آوری و سالها می گذرد و احتمالا  باید قلبت برای کسانی دیگر بتپد و برای کسانی دیگر اشک بریزی. زندگی اینگونه است. بیرحم و سخت و تو باید مثل احمق ها به اطرافت نگاه کنی و با چیزهایی اغلب مهم و مزخرف  زمان را بکشی و پیش بروی. کار کنی و پول پس انداز کنی و سفر بروی و ماشینت را عوض کنی و حواست به آنها که تو را می پایند باشد و  بعد در چشم هایشان لبخند بزنی و شب ها گاهی از خشم بسوزی که چرا در فلان دیدار حال آن مردک را جا نیاوردی و یا حتی با مشت  دماغش را نشکستی. پیرتر که می شوی محافظه کار تر می شوی و شخصیت لهجه دار و شهرستانی ات را اتو می کشی و صاف و تربیت شده، نظام مسلط بر اجتماع را می پذیری و نقش یک سلبریتی کوک شده را بازی خواهی کرد. هنوز به یاد داری آن استاد دانشگاه متفرعن قصه را که از زور ناتوانی در سکس آن اواخر انگشتش  نقش دولش را بازی می کرد؟ همان دیکتاتورقصه ی یوسا. از یک  مرحله ای به آن طرف نقش آدمی بیشتر تزئینی و دکوری ست. شبیه شرمگاه استاد دانشگاه یا  دیکتاتور. نمادین و بی خاصیت. زنت به جاهایی می رود که تو دوست نداری  و تو از چیزهایی با او حرف می زنی که برای او خسته کننده است. پس از مدتی جذابیت های سکسی خویش را برای هم از دست می دهید و در خلوت هرکدام با کسی دیگر مشغول می شوید و دوباره گاهی  یکدیگر را می بوسید و از دوست داشتن حرف می زنید. احتمالا از هم جدا می شوید  دوستانه یا با دعوا. چه فرق می کند.دوباره تنها می شوی. تنها می خوابی. تنها غذا می خوری و تنها می میری.زندگی چیزی نیست جز روایت دویدن های مداوم وشادی های  کوتاه و غم های عمیق  و البته مرگ...

بخشی از کتاب وقتی خدا خواب است
لینک وبلاگ
http://blog.shahinnajafimusic.com/2015/…/goftar-5-madar.html

shahin

mohsen bakhtiary 3