اين دلم باغست و چشمم ابروش	
ابر گريد باغ خندد شاد و خوش

ز ابر گریان شاخ سبز و تر شود
زانک شمع از گریه روشن‌تر شود

ز امر حق وابکوا کثيرا خوانده ای
چون سر بريان چه خندان مانده ای

دیده آ بر دیگران نوحه‌گری
مدتی بنشین و بر خود می‌گری

روشني خانه باشي هم چو شمع	
گر فرو پاشي تو هم چون شمع دمع

ز آتش دل و آب دیده نقل ساز
بوستان از ابر و خورشیدست باز

ذوق خنده ديده اي اي خيره خند	
ذوق گريه بين که هست آن کان قند

خنده ها در گريه ها آمد کتيم	
گنج در ويرانه ها جو اي سليم

ذوق در غمهاست پي گم کرده اند	
آب حيوان را به ظلمت برده اند

خویش را موزون و چست و سخته کن
ز آب دیده نان خود را پخته کن

زآن که آدم زان عتاب، از اشک رَست
 اشکِ تر باشد دَمِ توبه‌پرست

بهر گریه آمد آدم بر زمین
تا بود گریان و نالان و حزین

گر ز پشت آدمی وز صلب او
در طلب می‌باش هم در طلب او

ای خنک چشمی که آن گریان اوست
وی همایون دل که آن بریان اوست

آخر هر گریه آخر خنده‌ایست
مرد آخربین مبارک بنده‌ایست

هرکه آخر بین تر او مسعود تر
هرکه آخر بین تر او مطرود تر





دکتر عبدالکریم سروش - لُب لُبّاب - اين دلم باغست و چشمم ابروش

64دیوان شمس

4دیوان شمس

442دیوان شمس

غزل شماره ۱۶۴۰

پاره‌‌هایی از دو سخنرانی عبدالکریم سروش: شرح مثنوی، دفتر نخست، جلسه سیزدهم و چهاردهم

یافتن و از دست دادن؛ همه‌چیز با هم جمع نمی‌شود؛ هرچه می‌یابی، چیزی را از دست می‌دهی، پنهان یا آشکار؛
چون خرید او را و برخوردار شد
آن کنیزک از قضا بیمار شد
آن یکی خر داشت، پالانش نبود
یافت پالان، گرگ خر را در ربود
کوزه بودش آب می‌نامد بدست
آب را چون یافت خود کوزه شکست
--
از هر حادثه‌ای، هر حادثهٔ دیگری را می‌شود انتظار داشت؛ احتمالا هرچیزی در این جهان، غایتی و نتیجه‌ای دارد؛
گفت معشوقم تو بودستی نه آن
لیک کار از کار خیزد در جهان
--
بُت‌ها و قبله‌های زیادی ما را از خودمان دور نگه می‌دارند و آگاهانه یا نااگاهانه ما را از  خودمان می ستانند؛
خلق را با تو چنین بدخو کنند
تا ترا ناچار رو آن سو کنند
--
 آدمی هنگام دارندگی و هستی، مستی پیدا می‌کند؛
در همه عمرش ندید او درد سر
تا ننالد سوی حق آن بدگـُهَر
...
این جفای خلق با تو در جهان
گر بدانی گنج زر آمد نهان
خلق را با تو چنین بدخو کنند
تا ترا ناچار رو آن سو کنند

درباره صبر و قناعت و امتحان و رنج؛ عبدالکریم سروش

میانِ ابرویِ او خشم‌هایِ دیرینه‌ست...
گره در ابرویِ لیلی هلاک مجنونست

Rasool Aftab

سه روز شد که «نگارینِ من» دگرگون است... | دیوان شمس

گویند شاه عشق ندارد وفا؛ دروغ
گویند صبح نبود شام تو را؛ دروغ

گویند بهر عشق تو خود را چه می‌کشی
بعد از فنای جسم نباشد بقا؛ دروغ

گویند اشک چشم تو در عشق بیهده‌ست
چون چشم بسته گشت نباشد لقا؛ دروغ

گویند چون ز دور زمانه برون شدیم
زان سو روان نباشد این جان ما؛ دروغ

گویند آن کسان که نرستند از خیال
جمله خیال بد قصص انبیا؛ دروغ

گویند آن کسان که نرفتند راه راست
ره نیست بنده را به جناب خدا؛ دروغ

گویند رازدان دل اسرار و راز غیب
بی‌واسطه نگوید مر بنده را؛ دروغ

گویند بنده را نگشایند راز دل
وز لطف بنده را نبرد بر سما؛ دروغ

گویند آن کسی که بود در سرشت خاک
با اهل آسمان نشود آشنا؛ دروغ

گویند جان پاک از این آشیان خاک
با پر عشق برنپرد بر هوا؛ دروغ

گویند ذره ذره بد و نیک خلق را
آن آفتاب حق نرساند جزا؛ دروغ

خاموش کن ز گفت وگر گویدت کسی
جز حرف و صوت نیست سخن را ادا؛ دروغ

دیوان شمس - گویند شاه عشق ندارد وفا؛ دروغ

منتخب فایل صوتی مولانا خوانی دکتر عبدلکریم سروش

ما را خدا از بهر چه آورد بهر شور و شر

1798. ای یار من ای یار من ای یار بی زنهار من

1247 عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش

به‌روزگارکه‌ـــهیچ‌اش‌وَفـــامیسـّرنیست
صِ‌ــداست‌که‌مانَـدبه‌شـاخ‌ـسارِـدلـــم
✨
Just another cosmically insignificant stardust living in a nearby branch of the multiverse

سه روز شد که «نگارینِ من» دگرگون است... | دیوان شمس

نغ‌ـمہ‌ ٹَبا