(درآمد نوا)
ای یوسف خوشنام ما، خوش می روی بر بام ما
ای درشکسته جام ما، ای بردریده دام ما
(گردانیه)
ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما
جوشی بنه در شور ما تا می‌ شود انگور ما
(گَوِشت)
ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما
آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما
(نهفت)
ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما
پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما
(نهفت-اکتاو پایین)
ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما
پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما
(فرود نوا)
در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل
در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل


دود عود - محمدرضا شجریان

آلبوم همایونمثنوی
دستگاه همایون
غزلی از فخرالدین عراقی

چه خوش باشد که دلدارم تو باشی
انیس و مونس و یارم تو باشی
دل پردرد را درمان تو سازی
شفای جان بیمارم تو باشی 
ز شادی در همه عالم نگنجم
اگر یک لحظه غمخوارم تو باشی  **
ندارم مونسی در غار گیتی
بیا تا مونس غارم تو باشی  **
اگرچه سخت دشوار است کارم
شود آسان چو در کارم تو باشی **
اگر جمله جهانم خصم گردند
نترسم چون نگهدارم تو باشی 
همی نالم چو بلبل در سحرگاه
به بوی آنکه گلزارم تو باشی
چه گویم وصف حسن ماهرویی
غرض زان زلف و رخسارم تو باشی
اگر نام تو گویم ور نگویم
مراد جمله گفتارم تو باشی
از آن دل در تو بندم چون عراقی
که می‌خواهم که دلدارم تو باشی

** این ابیات در آواز نیامده است.

shajarian - چه خوش باشد! که دلدارم تو باشی

امیدِ جان
خواننده : محمد معتمدی
آهنگساز : پرویز یاحقی
تنظیم : شهرام توکلی
ترانه سرا : بیژن ترقی 
........................................
تو ای امید جان من زدل شنو فغان من
چو رفتم از دیار تو دگر مجو نشان من
به نگاهم بنگر به نگاهم بنگرکه تمنا ریزد ازآن
سخن از دل بشنو که به نظاره تو نگهم بگشوده زبان
موی تو قرارم بهم میزند چشم تو به مستی رهم میزند
غمهای تو خون در دلم میکند یاد تو زخود غافلم میکند
اه …. چه گنه کردم به تو دل بستم
به بر آتش ز چه بنشستم
بلای جان فتنه زمان عشوه گری
برای دل ای بلای دل چون شرری
بیا که سیل غمت مرا سوی خود کشاند
بتا زمن تا خبر شوی هستیم نماند
موی تو قرارم بهم می زند
چشم تو به مستی رهم میزند
غمهای تو خون در دلم میکند
یاد تو زخود غافلم میکند
یاد تو زخود غافلم میکند

Omide Jan- Mohammad Motamedi / امیدِ جان - محمد معتمدی

عبدالوهاب شهیدی (مهر ۱۳۰۱، میمه)، خواننده در سبک سنتی ایرانی، آهنگ ساز، استاد آواز و نوازندهٔ عود است.

عبدالوهاب شهیدی در میمه اصفهان و در خانواده‌ای روحانی به دنیا آمد. او از اوایل دهه ۱۳۲۰ فعالیت هنری خود را با فراگیری آواز، سنتور و عود نزد اسماعیل مهرتاش آغاز کرد.

عبدالوهاب شهیدی در سال ۱۳۳۹ با برنامه گل‌ها شروع به فعالیت و همکاری در رادیو کرد و تا سال ۱۳۵۷ در بسیاری از این برنامه‌ها شرکت کرد. وی همچنین چندین بار در برنامه‌های جشن هنر شیراز شرکت کرد و در این برنامه‌ها با استادانی چون جلیل شهناز، فرامرز پایور، اصغر بهاری، حسین تهرانی، رحمت‌الله بدیعی، حسن ناهید و محمد اسماعیلی همکاری کرد.[۱] عبدالوهاب شهیدی با اجرای بیش از ۲۳۰ برنامه از فعال ترین هنرمندان این برنامه بوده و در فهرست هنرمندان با بیش ترین اجرا (رتبه سوم) قرار دارد. عبدالوهاب شهیدی در اجرای آوازهای محلی نیز پیشرو بوده است. تصنیف معروف زندگی با مطلع اون نگاه گرم تو از این هنرمند است. وی هم اکنون در ایران زندگی می‌کند.

وی علاوه بر آواز فعالیت‌های هنری دیگری نیز داشته که در جای خود اهمیت بالایی دارند. مثل عود نوازی منحصر به فرد خود یا اجرای آوازهای محلی، در میان آثار وی به ویژه در برنامه‌های گل‌ها ترانه‌ها و آوازهای محلی بسیار زیادی توسط وی خوانده شده‌اند. خود تصنیف زندگی نیز مربوط به آهنگ و آوازی محلی بر روی شعری از هما میر افشار می‌باشد که در دستگاه ماهور با تنظیم فرامرز پایور اجرا شده است. هم‌چنین وی قطعات قدیمی معروفی مثلا آثار عارف قزوینی را نیز اجرا کرده که از میان آن ها می توان به تصنیف های گریه را به مستی بهانه کردم (در آلبوم قدیمی حرف) و گریه کن که گر سیل خون گریی اشاره کرد.

زندگی نامه

عبدالوهاب شهیدی فرزند میرزا حسن شهیدی ملقب به صدرالاسلام و متخلص به طوبی است. او اول مهرماه سال ۱۳۰۱ در شهر میمه و در خانواده‌ای روحانی به‌دنیا آمده است. عبدالوهاب شهیدی مشوق اصلی خود را پدرش می‌داند و در این باره می‌گوید: «پدر هم از آن جا که موسیقی را خیلی خوب می‌دانست، به من کمک می‌کرد و چند مثنوی را به من یاد داد که‌ای کاش نرفته بود و من از او بیش تر می‌آموختم. اما ۱۳ ساله بودم که ایشان درگذشت». وی با اسماعیل مهرتاش آشنا شد و این آشنایی منجر به این شد که نزد وی فراگیری موسیقی را شروع کند. ابتدا آوازهای تاج اصفهانی و ادیب خوانساری را آموخته بود اما اسماعیل مهرتاش به او می‌گوید باید همه این‌ها را از ذهنت پاک کنی. بدین ترتیب عبدالوهاب شهیدی صاحب سبک منحصر به فردی شد.

در سال ۱۳۳۵ روابط عمومی ارتش توانست برنامه‌ای در رادیو به خود اختصاص دهد که آن هم موسیقی بود. به‌جز عبدالوهاب شهیدی، حسین قوامی و ایرج هم برنامه داشتند که تا چهارسال در آن جا بودند.

برخی از آثار منتشر شده
آثار قدیمی

این آثار مربوط به دوران برنامه گل‌ها می‌باشند و تعداد آن هار بی شمار است که در زیر نام برخی از آن‌ها آمده است. برخی از این آثار به علت قدیمی بودن کیفیت پایینی دارند. این آثار در گذشته علاوه بر پخش در رادیو در قالب نوار صوتی نیز منتشر می‌شدند:

    حرف (گل‌های رنگارنگ، برنامهٔ شمارهٔ ۲۶۶): دربرگیرندهٔ تصنیف گریه را به مستی بهانه کردم (اثر عارف قزوینی)، گوینده: روشنک و آذر پژوهش، تنظیم کننده: جواد معروفی، آواز و عود عبدالوهاب شهیدی، آهنگ سازان: عارف قزوینی، علی اکبر شیدا و جواد معروفی، اشعار از: عارف قزوینی، عراقی، حافظ شیرازی، رهی معیری.
    بهار غم انگیز (گل‌های تازه، شمارهٔ ۷): در دستگاه اصفهان، هم نوازان آواز: جواد معروفی، همایون خرم و جهانگیر ملک، گوینده: نیکزاد، اشعار از ه. الف. سایه.

نظر محمدرضا شجریان درباره عبدالوهاب شهیدی

استاد محمدرضا شجریان در جشن یازدهم خانه موسیقی در حضور اساتید موسیقی ایران درباره استاد عبدالوهاب شهیدی گفت: او بزرگ‌مرد آواز هنر ایران است و سالیان درازی است که دستش را بوسیده‌ام و در حضور او کُرنش کردم و هیچگاه به خود اجازه ندادم که در حضور او عرض هنر کنم و از این بابت که من آمده‌ام جایزه او را تقدیم کنم متاسفم، استاد مرا ببخش و من در اندازه‌ای نیستم که جایزه شما را بدهم.

عبدالوهاب شهیدی - عاشق و مست Ashegh O Mast

کیهان کلهر از آلبوم شب سکوت کویر

عــشق تــو مست و کف زنانم کرد 
مــستم و بـــیخودم چــه دانم کرد
در تــنــور بـــلا و فــتــنه خـــویش 
پـــخــته و ســـرخ رو چـو نانم کرد
مـــی‌پریــدم ز دســـت او چون تیر 
دســـت در مــن زد و کـــمانم کرد
پر کـــنم شــــکر آســمان و زمین
چون زمــین بودم آســـمانــم کـرد
از ره کــهـــکشــان گــذشـت دلم
زان ســوی کــهکشان کشانم کرد
نــردبــان‌ هــا و بــــام‌ هــا دیـــدم 
فــارغ از بــام  و نــردبــانـــم کــرد
چون جــهان ـر شد از حکایــت من 
در جـــهان هــمچو جان نهانم کرد
چون زبــان مــتصل بــه دل بــودم 
راز دل یــک بــــه یــک بیــانم کرد
بـــس کــن ای دل که در بیان ناید
آن چــه آن یــار مـــهربـــانــم کرد

حضرت خداوندگار مولانا جلال الدین محمد بلخی

homayoun Shajarian - Shokr  همایون شجریان شکر

ز ملک تا ملکوتش حجاب برگیرند

هر آنکه خدمت جام جهان نما بکند

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار

که رحم اگر نکند مدعی، خدا بکند

بسوخت حافظ و بویی به طلف یار نبرد

مگر دلالت این دولتش صبا بکند

چهار مضراب ابوعطا به همراه آواز- شجریان ، کلهر ، علیزاده

استاد ارسلان درگاهی- سه تار - دستگاه شور

ارسلان درگاهی به سال ۱۲۸۱ خورشیدی در تهران متولد شد. وی از کودکی به موسیقی علاقه داشت و نزد خود سه‌تار می‌نواخت. در کنار موسیقی برای تعلیم گرفتن نقاشی به مدرسه کمال‌الملک هم می‌رفت و مدت‌ها به فراگیری این هنر مشغول بود.

از سن پانزده سالگی برای یادگیری تار و سه‌تار به کلاس درویش‌خان رفت و در طول مدتی که از محضر درس این استاد بزرگ موسیقی بهره گرفت، استعداد و   شایستگی خود را نشان داد و به دریافت نشان تبرزین طلایی درویش مفتخر شد و پس از آن نزد استاد مرتضي خان ني داوود به تحصيل موسيقي ادامه داد، سال‌ها بعد چند صفحه موسیقی از تارنوازی وی (با نام مستعار امیرارسلان) همراه با آواز قمرالملوک وزیری و تاج اصفهانی در دسترس مردم قرار گرفت و موجبات شهرت او را فراهم کرد. وی به سه تار پوستی که از حجم صدای بیشتر و کیفیت صوتی خاصی مابین تار و سه‌تار برخوردار است ، دلبستگی زیادی داشت.

شیوه بدیع سه‌تار نوازی ارسلان درگاهی منحصر به خود اوست و بسیار متنوع و جذاب است، به طوری که برخی از نوازندگان هم‌دوره‌اش و نیز نوازندگان نسل بعدی، تحت تأثیر نوازندگی او قرار داشته‌اند.

با این حال هیچگاه او به صورت حرفه‌ای به موسیقی نپرداخت و ارائه ذوق خود را منحصر به مجالس دوستانه و محافل انس نمود.

زنده‌یاد روح‌الله خالقی در کتاب «سرگذشت موسیقی ایران» درباره این هنرمند بزرگ چنین نوشته است:

«درگاهی امروز یکی از نوازندگان باسلیقه سه‌تار است که دست همه‌کس به دامانش نمی‌رسد، اما دوستان بسیار دارد که اهل ذوق و دوستدار هنر و شیفته سازش می‌باشند، از آن کسانی است که سعی دارد شخصیت اجتماعی خود را نگهدارد و ذوق موسیقیش لطمه‌ای به شغل اداریش نزند. شاید حق با اوست، چه نااهلان چنان مقام این هنر را خوار و پست و مبتذل کرده‌اند که او هم میل ندارد به نام نوازنده شناخته شود.

هر چند در کشور ما هنوز هنر و هنرمند را مقامی نیست، اما هنرمند واقعی بخصوص کسانی که مثل درگاهی تنها برای دل خود ساز می‌زنند و نوای سازشان هم مطلوب مردم صاحب ذوقست، ارج و ارزش دیگری دارند. مشاغل عالیه که مردم به دنبال آن از همه چیز خود می‌گذرند، دوام و ثباتی ندارد. وزیر و امیر و وکیل فراوانست اما ارسلان یکیست.

درگاهی مردیست با ذوق، مؤدب، لطیفه‌گو، خوش محضر و دوست‌دلشتنی، شور و نشاط و ذوق و عشق جوانیش پابرجاست. اهتزاز سیم‌های سه‌تارش تارهای دل را می‌لرزاند و نغمه‌های طربناک سازش، شنونده را به نشاط و رقص می‌آورد.»

ارسلان درگاهی در سال ۱۳۵۲ چشم از جهان فرو بست.

استاد ارسلان درگاهی- سه تار - دستگاه شور

شهرام ناظری (آواز بیات ترک، دلا نزد کسی بنشین): آلبوم گل صد برگ

بخشی از آواز استاد شجریان از دوبیتی باباطاهر

به سَر شوق سَر کوی ته دیرُم
به دل مِهر مَه روی ته دیرُم
بُت من، کعبهٔ من، قبلهٔ من
ته ای هر سو نظر سوی ته دیرُم

دو بیتی: باباطاهر
آواز: محمدرضا شجریان
تار: حسین علیزاده
کمانچه: کیهان کلهر
تنبک و آواز: همایون شجریان
آلبوم: ساز خاموش
 سال۱۳۸۶

محمدرضا شجریان؛‌ بُت من، کعبهٔ من، قبلهٔ من

محمد معتمدی - بیا بیا

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم

کیهان کلهر از آلبوم شب سکوت کویر

Najmeh

Recent comments

imano omidi

Reza Ojaghi

Ali Seyfi

Azadeh Mousavi 1

Related tracks