Ahmad shamloo

www.facebook.com/shamlou23
در قلمرو شعر 


فردا تمام را سخن از او بود. ــ
گفتند:
«ــ بر زمینه‌ی تاریکِ آسمان
    تنها
        سیاهی شنلش نقش بسته است،

    و تا زمانِ درازی
    جز جِنْگ جِنْگِ لُختِ رکابش بر آهنِ سَگَکِ تَنگِ اسب
    و تیک و تاکِ رو به افولِ سُمَش به سنگ
    نشنیده گوشِ شبْ‌بیداران
                                   آوازی.»

 

تنها، یکی دو تنی گفتند:
«ــ از هیبتِ سکوتِ به‌ناهنگام در شگفت،
    از پشتِ قابِ پنجره در کوچه دیده‌یم،
    انبوهِ ظلمتی متفکر را
                             که می‌گذشته است
    و اسبِ خسته‌یی را از دنبال
                                     می‌کشیده است
    و سگ‌ها
    احساسِ رازناکِ حضوری غریب را
    تا دیرگاه در شبِ پاییزی
                                لاییده‌اند؛
    زیرا چنان سکوتِ شگرفی با او بر دشت نقش بسته‌ست
    کآوازِ رویِشِ نگرانِ جوانه‌ها بر توسه‌های آن سویِ تالاب
    چون غریو
    در گوش‌ها نشسته‌ست!»

 

□

 

یادش به خیر مادرم!
از پیش
در جهد بود دایم، تا پایه‌کَن کند
دیوارِ اندُهی که، یقین داشت
                                 در دلم
مرگش به جای خالی‌اش احداث می‌کند. ــ

 

خندید و
         آنچنان که تو گفتی من نیستم مخاطبِ او
                                                           گفت:
«ــ می‌دانی؟
    این جور وقت‌هاست
    که مرگ، زلّه، در نهایتِ نفرت
    از پوچیِ وظیفه‌ی شرم‌آورش
    ملال
        احساس می‌کند!»


shamlou.org 


احمد شاملو، در شب " فردا تمام  سخن از او بود "  دشنه در دیس


زیباترین تماشاست
وقتی
شبانه
بادها
از شش جهت به سوی تو می‌آیند،

و از شکوهمندیِ یأس‌انگیزش
پروازِ شامگاهی‌ دُرناها را
پنداری
یکسر به‌سوی ماه است.



زنگار خورده باشد و بی‌حاصل
هرچند
از دیرباز
آن چنگِ تیزْپاسخِ احساس
در قعرِ جانِ تو، ــ
پروازِ شامگاهی دُرناها
و بازگشتِ بادها
در گورِ خاطرِ تو
غباری
از سنگی می‌روبد،
چیزِ نهفته‌یی‌ت می‌آموزد:
چیزی که ای‌بسا می‌دانسته‌ای،
چیزی که
بی‌گمان
به زمان‌های دوردست
می‌دانسته‌ای






شاملو، شبانه  " زیباترین تماشاست " از دفترِ دشنه در دیس



آن روز در این وادی پاتاوه گشادیم
که مرده‌یی اینجا در خاک نهادیم.

چراغش به پُفی مُرد و
ظلمت به جانش درنشست
اما
چشم‌اندازِ جهان
همچنان شناور ماند
در روزِ جهان.

 

مُردِ‌گان
در شبِ خویش
از مشاهده بی‌بهره می‌مانند
اما بندِ نافِ پیوند
هم از آن‌دست
به جای است. ــ
یکی واگَرد و به دیروز نگاهی کن:
آن سوی فرداها بود که جهان به آینده پا نهاد

 


شاملو، آن روزدراین وادی " به یادِ زنده‌ی جاودان مرتضا کیوان " درآستانه


به جُستجوی تو
بر درگاهِ کوه می‌گریم،
در آستانه‌ی دریا و علف.

به جُستجوی تو
در معبرِ بادها می‌گریم
در چارراهِ فصول،
در چارچوبِ شکسته‌ی پنجره‌یی
که آسمانِ ابرآلوده را
قابی کهنه می‌گیرد.


به انتظارِ تصویرِ تو
این دفترِ خالی
تا چند
تا چند
ورق خواهد خورد؟

جریانِ باد را پذیرفتن
و عشق را
که خواهرِ مرگ است. ــ

و جاودانگی
رازش را
با تو در میان نهاد.


پس به هیأتِ گنجی درآمدی:
بایسته و آزانگیز
گنجی از آن‌دست
که تملکِ خاک را و دیاران را
از اینسان
دلپذیر کرده است!


نامت سپیده‌دمی‌ست که بر پیشانی‌ِ آسمان می‌گذرد
ــ متبرک باد نامِ تو! ــ


و ما همچنان
دوره می‌کنیم
شب را و روز را
هنوز را…




شاملو، مرثیه " در خاموشی فروغ فرخزاد "  مرثیه های خاک


آه اگر آزادی سرودی می‌خواند
کوچک
همچون گلوگاهِ پرنده‌یی،
هیچ‌کجا دیواری فروریخته بر جای نمی‌ماند.


سالیانِ بسیار نمی‌بایست
دریافتن را
که هر ویرانه نشانی از غیابِ انسانی‌ست
که حضورِ انسان
آبادانی‌ست.


همچون زخمی
همه عُمر
خونابه چکنده
همچون زخمی
همه عُمر
به دردی خشک تپنده،
به نعره‌یی
چشم بر جهان گشوده
به نفرتی
از خود شونده، ــ
غیابِ بزرگ چنین بود
سرگذشتِ ویرانه چنین بود.


آه اگر آزادی سرودی می‌خواند
کوچک
کوچک‌تر حتا
از گلوگاهِ یکی پرنده!



احمد شاملو، ترانه  بزرگترین آرزو

SHAMLOU / شاملو، سرود  بزرگترین آرزو " آه اگر آزادی سرودی می خواند "

shamlou / شاملو . سپیده دم



هنوز
در فکرِ آن کلاغم در دره‌های یوش:

با قیچی سیاهش
بر زردی‌ِ برشته‌ی گندمزار
با خِش‌خِشی مضاعف
از آسمانِ کاغذی مات
قوسی بُرید کج،
و رو به کوهِ نزدیک
با غار غارِ خشکِ گلویش
چیزی گفت
که کوه‌ها
بی‌حوصله
در زِلِّ آفتاب
تا دیرگاهی آن را
با حیرت
در کَلّه‌های سنگی‌شان
تکرار می‌کردند.




گاهی سوآل می‌کنم از خود که
یک کلاغ
با آن حضورِ قاطعِ بی‌تخفیف
وقتی
صلاتِ ظهر
با رنگِ سوگوارِ مُصرّش
بر زردیِ برشته‌ی گندمزاری بال می‌کشد
تا از فرازِ چند سپیدار بگذرد،
با آن خروش و خشم
چه دارد بگوید
با کوه‌های پیر
کاین عابدانِ خسته‌ی خواب‌آلود
در نیمروزِ تابستانی
تا دیرگاهی آن را با هم
تکرار کنند؟


شاملو / هنوز در فکر آن کلاغم
دشنه در دیس
شهریورِ ۱۳۵۴

SHAMLOU/شاملو، هنوز در فکر آن کلاغم، دشنه در دیس

www.facebook.com/shamlou23
‎در قلمرو شعر - احمد شاملو‎

shamlou / شاملو . رستاخیز


نه به خاطرِ آفتاب نه به خاطرِ حماسه
به خاطرِ سایه‌یِ بامِ کوچکش
به خاطرِ ترانه‌یی
کوچک‌تر از دست‌های تو



نه به خاطرِ جنگل‌ها نه به خاطرِ دریا
به خاطرِ یک برگ
به خاطرِ یک قطره
روشن‌تر از چشم‌های تو



نه به خاطرِ دیوارها ــ به خاطرِ یک چپر
نه به خاطرِ همه انسان‌ها ــ به خاطرِ نوزادِ دشمن‌اش شاید
نه به خاطرِ دنیا ــ به خاطرِ خانه‌ی تو
به خاطرِ یقینِ کوچکت
که انسان دنیایی‌ست
به خاطرِ آرزوی یک لحظه‌ی من که پیشِ تو باشم
به خاطرِ دست‌های کوچکت در دست‌های بزرگِ من
و لب‌های بزرگِ من
بر گونه‌های بی‌گناهِ تو



به خاطرِ پرستویی در باد، هنگامی که تو هلهله می‌کنی
به خاطرِ شبنمی بر برگ، هنگامی که تو خفته‌ای
به خاطرِ یک لبخند
هنگامی که مرا در کنارِ خود ببینی



به خاطرِ یک سرود
به خاطرِ یک قصه در سردترینِ شب‌ها تاریک‌ترینِ شب‌ها
به خاطرِ عروسک‌های تو، نه به خاطرِ انسان‌هایِ بزرگ
به خاطرِ سنگ‌فرشی که مرا به تو می‌رساند، نه به خاطرِ شاه‌راه‌های دوردست



به خاطرِ ناودان، هنگامی که می‌بارد
به خاطرِ کندوها و زنبورهای کوچک
به خاطرِ جارِ سپیدِ ابر در آسمانِ بزرگِ آرام



به خاطرِ تو
به خاطرِ هر چیزِ کوچک هر چیزِ پاک به خاک افتادند
به یاد آر
عموهایت را می‌گویم
از مرتضا سخن می‌گویم.







شاملو / از عموهایت

SHAMLOU / شاملو . از عموهایت . نه به خاطرِ آفتاب نه به خاطرِ حماسه


ولرم و
کاهلانه
آبدانه‌های چرکی‌ِ بارانِ تابستانی
بر برگ‌های بی‌عشوه‌ی خطمی

به ساعتِ پنجِ صبح.


در مزارِ شهیدان
هنوز
خطیبانِ حرفه‌یی درخوابند.
حفره‌ی معلقِ فریادها
در هوا
خالی‌ست.
و گُلگون‌کفنان
به خستگی
در گور
گُرده تعویض می‌کنند.

به تردید
آبله‌های باران
بر الواحِ سَرسَری
به ساعتِ پنجِ صبح.


احمد شاملو . صبح . ترانه های کوچک غربت
 اردیبهشتِ ۱۳۵۸


AHMAD SHAMLOU / شاملو، صبح " ولرم و کاهلانه "

Ahmad Shamlou / احمد شاملو . و حسرتی

AHMAD SHAMLOU / شاملو . خطابه ی تدفین . غافلان همسازند

SHAMLOU/شاملو،ميلاد آنکه عاشقانه برخاک مُرد

Ahmad Shamlou / شاملو ، سرودِ ابراهیم در آتش

Ahmad Shamlou /  احمد شاملو ، ترانه آبی

ahmad shamlou . shabgir /احمد شاملو،  شبگیر

ahmad shamlou / احمد شاملو - ترانه ی کوچک



سينِ هفتم
سيبِ سُرخي‌ست،
حسرتا

که مرا
نصيب
ازاين سُفره‌ي سُنّت
سروري نيست.



شرابي مردافکن در جامِ هواست،
شگفتا
که مرا
بدين مستي
شوري نيست.



سبوي سبزه‌پوش
در قابِ پنجره ــ
آه
چنان دورم
که گويي جز نقشِ بي‌جاني نيست.
و کلامي مهربان
در نخستين ديدارِ بامدادي ــ
فغان
که در پسِ پاسخ و لبخند
دلِ خنداني نيست.



بهاري ديگر آمده است
آري
اما براي آن زمستان‌ها که گذشت
نامي نيست
نامي نيست.



ahmad shamlou /  احمد شاملو . سیم هفتم



دلم کپک زده، آه
که سطري بنويسم از تنگي دل،
همچون مهتاب‌زده‌يي از قبيله‌ي آرش بر چکاد صخره‌يي
زِه جان کشيده تا بن گوش
به رها کردن فرياد آخرين.

کاش دلتنگي نيز نام کوچکي مي‌داشت
تا به جانش مي‌خواندي:
نام کوچکي
تا به مهر آوازش مي‌دادي،
همچون مرگ
که نام کوچکِ زندگي‌ست
و بر سکّوبِ وداع‌اش به زبان مي‌آوري
هنگامي که قطاربان
آخرين سوتش را بدمد
و فانوسِ سبز
به تکان درآيد:
نامي به کوتاهيِ‌ آهي
که در غوغاي آهنگين غلتيدن سنگين پولاد بر پولاد
به لب‌جنبه‌يي بدل مي‌شود:
به کلامي گفته و ناشنيده انگاشته
يا ناگفته‌يي شنيده پنداشته.

سطري
شَطري
شعري
نجوايي يا فريادي گلودر
که به گوشي برسد يا نرسد
و مخاطبي بشنود يا نشنود
و کسي دريابد يا نه
که «چرا فرياد؟»
يا «با چه مايه از نياز؟»
و کسي دريابد يا نه
که «مفهومي بود اين يا مصداقي؟
صوت‌واژه‌يي بود اين در آستانه‌ي زايشي يا فرسايشي؟
ناله‌ي مرگي بود اين يا ميلادي؟
فرمانِ رحيل قبيله‌مردي بود اين يا نامردي؟
خاني که به وادي برکت راه مي‌نمايد
يا خائني که به کج‌راهه‌ي نامرادي مي‌کشاند؟»

و چه بر جاي مي‌مانَد آنگاه
که پيکان فرياد
از چلّه
رها شود؟ ــ:

نيازي ارضا شده؟
پرتابه‌يي
به در از خويش
يا زخمي ديگر
به آماج خويشتن؟

و بگو با من بگو با من:
که مي‌شنود
و تازه
چه تفسير مي‌کند؟


شاملو، یک مایه در دو مقام ، مدایح بی صله

www.facebook.com/shamlou23
در قلمرو شعر - احمد شاملو

برفِ نو ، برفِ نو ، سلام، سلام!
بنشين، خوش نشسته‌اي بر بام.
پاکي آوردي ــ اي اميدِ سپيد! ــ
همه آلودگي‌ست اين ايام.

راهِ شومي‌ست مي‌زند مطرب
تلخ‌واري‌ست مي‌چکد در جام
اشک‌واري‌ست مي‌کُشد لبخند
ننگ‌واري‌ست مي‌تراشد نام

شنبه چون جمعه، پار چون پيرار،
نقشِ همرنگ مي‌زند رسام.




مرغِ شادي به دامگاه آمد
به زماني که برگسيخته دام!

ره به هموارْجاي دشت افتاد
اي دريغا که بر نيايد گام!



تشنه آنجا به خاکِ مرگ نشست
کآتش از آب مي‌کند پيغام!
کامِ ما حاصلِ آن زمان آمد
که طمع بر گرفته‌ايم از کام ...

خام سوزيم، الغرض، بدرود!
تو فرود آي، برفِ تازه، سلام!


shamlou.org 

Ahmad shamloo

Niusha Javid