Pallet_delam mikhahadat

Deprivation

The Return

From This Obscure Prison

Far Away

Dang Show i close my eyes


موطن آدمی را بر هیچ نقشه‌ای نشانی نیست.
موطن آدمی تنها در قلب کسانی‌ست که
دوستش می‌دارند.

   

* * *
 
ره‌آوردهای خاص زندگی
همیشه در سکوت پیشکش می‌شوند:
دوستی و عشق،
میلاد و مرگ،
شادی و درد،
گل و طلوع خورشید،
و سکوت،
به مثابه فضای ژرف فرزانگی.

   
 
* * *
 
واپسین شعاع آفتاب شامگاهی 
نشان‌دهنده راهی‌ست
که خواهان در نوشتن آنم.

ابرهایی که با وزش باد در حرکت است
نشان‌دهنده راهی‌ست 
که خواهان در نوشتن آنم.

خش‌خش برگ‌ها زیر قدم هایم می‌گویند: 
«بگذار تا فرو افتی!
آنگاه راه آزادی را باز خواهی یافت.»

   
 
* * *
 
گاه آرزو می‌کنم:
ای‌کاش برای تو پرتو آفتاب باشم،
تا دست‌هایت را گرم کند؛
اشک‌هایت را بخشکاند؛
و خنده را به لبانت باز آرد.
پرتو خورشیدی که
اعماق تاریک وجودت را روشن کند؛
روزت را غرقۀ نور کند؛
یخ پیرامونت را آب کند.

   
 
* * *

فسرده در دل بهاری گرم،
در محیطی یخ‌زده،
کلماتی خالی از عشق،
نوازشی سرد. 

فسرده در دل تابستانی داغ،
در تکراری غم‌انگیز،
بی‌علاقگی، دلسردی مرگ زا.

فسرده در دل پاییزی دلپذیر،
در بی‌توجهی، نگاهی مشکوک، نومیدی.

آب‌شده در دل زمستانی یخ‌زده،
در دستی گرم،
در نگاهی مهرآمیز،
در حرارت نفسی داغ.


    

* * *


حقیقت‌گرا نیز گاه به رویا گرفتار می‌آید،
رویای حیاتی دیگر،
حیاتی صلح‌آمیزتر،
حیاتی که سرِ آغاز شدن دارد؛
حیاتی دیگرگون شده،
و رویاهایی به مثابه حقیقت؛
و قطراتی که سنگ را تواند سُفت.

و حقیقت‌گرا دیگر باره
به واقعیت باز می‌آید به هشیواری
تا رویاش را بشناسد
تا بتواند همچنان 
مسافر نیکبخت رویاها باشد.

   
 
* * *
 می‌باید خود را از اوهام برهانیم؛
گر بر آن سریم که همه چیزی را دریابیم.
می‌باید ایمان داشت ـ که به‌هنگام ـ
تنها از نیروی فرزانگی خویش
مدد باید جُست.
 
 
 
* * *

به بخت اگر باور داشته باشیم 
هم امروز
یا هم امشب 
آرامش فرا می‌رسد؛
تو را،
و مرا.

از این دم اگر لذت بریم
زندگی‌مان در دست‌های ماست
و ما تنها
بار مسئولیت‌مان را
بر دوش می‌کشیم.

به بخت اگر باور داشته باشیم،
نه فقط امروز و
نه فقط امشب؛
آرامش فرا می‌رسد
تو را و مرا.

 

* * *
 
تپه‌های پوشیده از برف،
درختان پوشیده از برف،
راههای پوشیده از برف،
آن‌که بر برف‌ها قدم نهد
رد پایی بر جای می‌گذارد
که آدمی را به تعقیب خویش
ترغیب می‌کند.

تپه‌های پوشیده از برف،
درختان پوشیده از برف،
راههای پوشیده از برف،
و همیشه در جایی 
نشانی از زندگی.

 

* * *
 
اندیشه مکن که شانه‌هایت سنگین شوند.
اندیشه مکن که از کشیدن بار دیگران ناتوانی.
در شگفت می‌مانی از نیروی خویش؛
در شگفت می‌مانی که به‌رغم ضعف خویش،
چه مایه توانایی!

   
 
* * *
 
طوفان که فرو نشست،
ابرهای پر غریو که پراکند
و نخستین پرتو خورشید که باز تابید بر زمین
که هنوز از باران خیس است،
همه چیز بوی زندگی می‌گیرد.
 
 از پس آغازی و رشدی دوباره
هر علف و هر بوته تنفس آغاز می‌کند؛
هوا تازه و پاکیزه می‌شود،
شاخه‌های درختان سر برمی‌آورد،
گیسوان ژولیده دوباره آراسته می‌شود
و آرامش دوباره باز می‌گردد.
همان آرامش پیش از توفان
که همانندی ندارد در هیچ چیز.

   
 
* * *
 
عشق، عشق می‌آفریند؛
عشق، زندگی می‌بخشد؛
زندگی، رنج به همراه دارد؛
رنج، دل‌شوره می‌آفریند؛
دل‌شوره، جرات می‌بخشد؛
جرات، اعتماد به همراه دارد؛
اعتماد، امید می‌آفریند؛
امید، زندگی می‌بخشد؛
زندگی، عشق می‌آفریند؛
عشق، عشق می‌آفریند.

   
 


احمد شاملو - چیدن سپیده دم - مارگوت بیکل - پارت دوم

 That moment when you were in the cinema,the lights went out and the screen went dark.... An 
angelic voice slowly penetrates you inside. Romantic,melancholic melodies of inspiration full of 
feeling strings fill the spaces and become important,often with the presence of a repetitive piano..... 
a journey full of atmosphere and changes accompanied by a heavenly voice ... angelic.

l'amor che viene  in voce

باد و اتوبان - بمرانی و ماکان اشگواری

دامن‌کشان، ساقی می‌خواران، از کنار یاران، مست و گیسوافشان ، می‌گریزد
درجام می ، از شرنگ دوری، و زغم محجوری، چون شرابی جوشان ، می بریزد

دارم چشمی، گـریان ، به‌رهش، دیده شد نگران
ساقی می‌خواران، از کنار یاران، مست و گیسوافشان ، می‌گریزد
دارم چشمی، ‌گـریـان به‌رهش، روز و شب بشمارم، تا بیاید

آزرده دل، از جفای یاری، بی‌وفـا دلداری، ماه افسونکاری، شب نخفتم
با یادش تا دامن ‌از کف دادم، شد جهان از یادم، راز عشقش در دل تا نهفتم

از چشمانش ریزد به‌ دلم، نور عشق و امید
دامن از کف دادم، شد جهان از یادم، راز عشقش در دل تا نهفتم

دارم چشمی، ‌گـریـان به‌رهش، روز و شب بشمارم، تا بیاید

Tak Khani Ha

دامن کشان

عزیز جون دست من بر دامنته
عزیز جون دست من بر گردنته
چرا خون مرا کردی تو شیشه
به درگاه خدا نالم همیشه
دگر نشوم من بهار حموم
دگر نکمه شیخ جلال سلوم
الهی شیخ جلال تینوم باوه گوم
ها کردمه امضا بیمه پشیمون
درنه جان درنه جان درنه
خدا خدا مه فاطمه جان درنه
درنه جان درنه جان درنه
خدا خدا مه فاطمه جان درنه


به عزیز موسیقی منیر وکیلی و به بچه های کانون


در انه جان

در اِنه جان یا درنه جان (معنی فارسی: دارد می‌آید جان) یک آهنگ محلی مازندرانی است.این ترانه تا کنون توسط خوانندگان بسیاری بازخوانی شده است. منیر وکیلی[۱] نخستین بار یک نسخه اپرا از این ترانه را در فرانسه ضبط و در آلبومی به نام Chants Et Danses De Perse منتشر کرد. این نسخه بعدها در سال ۲۰۰۳ بازسازی و در آلبوم بازگشت او منتشر شد

عزیز جون دست من بر گردنته

music & singer : Fazel Pish 

Lyric : Ebrahim Monsefi

Recording : Omid Mohebbi

From This Obscure Prison

Omid Nemati

Related tracks