Ona. Ano 
tekst: Śominika 
/napisany w czerwcu 2013 w mieście Kraków/
głos: Śominika
foto: Maugo Dudek

Ona/Ano

Ano umarła, choć wszyscy myślą, że żyje. Miasto tylko coś czuje, spostrzegawcze Wókark jak zawsze w formie. Ano umarła, choć je obiady i czasem śniadania jak wstanie. Jeśli jest w stanie by wstać. 
Od jego zniknięcia znikała po trochu, było jej mniej co dnia. Ano umarła nie znajdując, choć początkowo szukając szumnie i szelestnie. Szukała, czekała, szczekała na niego na przystankach, na peronach, a  szczególnie szczegółowo w sklepach całodobowych stojąc w kolejce po coś z czekoladą. Jeździła plantami po blantach.
Traciła kolory. Pogubiła pastele i rysowała tylko czarnym długopisem. Straciła kolory. Długopis się wyczerpał, Ano też. Trudno było dostać jej samej, dla niej samej wkład. Wszystko blakło, wyblakło. Jej zazwyczaj czerwone usta już nie miały koloru. Jej kwieciste sukienki jak negatywy. Negatywnie wszystko na nią wpływało.
Czarno-biały świat przytłaczał bez niego. Tłoczno i duszno się zrobiło, dusiła się Ano szukając go w dumnym tłumnym szumie. Szukała, szukała, aż przestała się oszukiwać, ze wróci on ot tak, że będzie znów -ich wspólna pełnia, ich wspólny nów. 
Nie potrafiła sobie radzić gdy zniknął, nie potrafiła bez kolorów, z trudnością odróżniała ludzi, z łatwością na nich wpadała. Dokarmiała gołębie, sama nie dojadając. Dokarmiała gołębie podstępnie podejrzewając, podejrzliwa była, że on jest jednym drugim z nich, dlaczego by nie, ludzie przecież tak nie znikają znienacka. Ludzie przecież tak nie znikają, nie znikają tak przecież ludzie, ludzie tak nie znikają. Nie znikają, znikają.
Nie poszła na policję, nie chodziła po szpitalach. To w końcu ona umarła, a nie on. Usychała bez niego, była coraz bardziej sucha, suchsza. Płakała suchymi łzami, łzawiła sucho w kącie.
Wymyślała rozmowy, zaklęcia, piosenki.
Kupiła instrumenty na których nie potrafiła grać. Nawet nie próbowała się nauczyć, czekała wciąż na nauczyciela. Wciąż udawała, że chce zapomnieć, wcale nie chciała.
Śpiewała-czarowała-śpiewała:
Moje ciało jest pamięcią, ciało - pamięć cię pamięta
Moje ciało cię chciało
Moje ciało cię chciało
Moje ciało cię chciało 
zapomnieć
Moje ciało cię chciało
Moje ciało cię chciało
Moje ciało cię chciało 
zapomnieć
lecz
moje ciało sobie ciebie przypomniało
ciało -pamięć
pamięć -ciało
wszystko sobie przypomniało
Ciała- pamięć
pamięć ciała
wszystko sobie przypomniała
Ciała pamięć
pamięć ciała
wszystko sobie przypomniałam
Bo moje smutne ciało smucić w samotności się nie chciało
więc
Moje ciało cię chciało
Moje ciało cię chciało
Moje ciało cię chciało zapomnieć.

Nie mogła bez niego. Postanowiła poszukać go we śnie. Postanowiła odnaleźć, postanowiła. 
Zasypiała początkowo bezsennie, z przymusu, na siłę. Zmuszała się jak dziecko do papki szpinaku. Tak bardzo chciała zasnąć, tak nie mogła bardzo. Herbatki, tabletki, kołysanki. Nic-nic-nic-nic, wciąż słyszała jak tyka zegarek, wyjęła baterie. W dzieciństwie w szpitalu miała bezsenność, siedmiolatka żądała środków nasennych, pielęgniarki jej przynosiły witaminę ce, placebo zawsze spoko. Spokojnym snem  spała do pobudki na termometry.
Duża Ano chce spać, sen spędza jej sen z powiek. Nie może zasnąć ze zmęczenia, z marzenia rozmarzenia na temat fazy rem. Zaśnij Ano, błagam. Nuci swoją cielesną piosenkę.
Śni. Zasnęła nagle, gwałtownie, niespodziewanie, znienacka. 
Kolory wróciły, zabawnie znów bawić się w barwach. W snach płakała na prawdę prawdziwie szlochała, łkała najprawdziwiej. Zaczęła świadomie śnić i nieświadomie żyć. Coraz bardziej tam, coraz mniej tu. Umarła na jawie, rodziła się we śnie.

Ona - Ano

Śomi