شعر

▨ شعرهای کارو (کاراپت دردریان)، شاعر رنج‌ها، با صدای خود شاعر
▨ شعر و صدای کارو
▨ با کیفیت و پالایش شده
▨ پالایش و تنظیم: شهروز

شعرهای کارو (کاراپت دردریان) با صدای خودش

شعرخوانی

م. امید
شعر خوانی مهدی اخوان ثالث در شب‌های شعر انستیتو گوته
شب نخست. آخرین نفر
سال ۱۳۵۶

شعر خوانی مهدی اخوان ثالث در شب‌های شعر گوته

زد به نام تو خدا سکه تسلیم و رضا را .......که تو شایسته این تسلیم و رضایی
 ضرب زورخانه و آواز : مرشد مرادی

به یاد بندگان حضرت رضا علیشاه قدس سره العزیز

▨ نام قطعه: اسماعیل در تیمارستان (برش ششم از شعر بلند اسماعیل)
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
تقدیم‌نامه‌ی شاعر: تقدیم به خاطره‌ی مخدوش دوستم اسماعیل شاهرودی [آینده] که در پاییز شصت در تهران مُرد
ــــــــــــــــــــــــ
وﻗﺘﯽ‌ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه‌ی ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن
ﺧﯿﺎﺑﺎن را ﻣﯽدﯾﺪی و ﺑﺮگﻫﺎ ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ
و ﺣﺎﻓﻈﻪات ﯾﺎری ﻧﻤﯽﮐﺮد
ﮐﻪ ﺑﺮگﻫﺎ را ﮐﺠﺎ دﯾﺪه‌ای
وقتیکه {وقتی} ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ رﻫﮕﺬران ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ
و ﺗﻮ را ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ،
وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ در ﮔﺮﯾﺒﺎن ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ
-و ﺗﺎزه ﯾﮏ ﻋﺪه ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ
ﭼﺮا ﺷﻌﺮ اﯾﻨﻬﺎ ﻓﺼﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ!-
آه، ای مجنونِ پشت میله‌های درون!
صورتت را که می‌دیدم، انگار به ته چاه عمیقی نگاه می‌کردم {می‌کردیم}
...
آه، ای اسماعیل، ای دوزخیِ سر سرخ کرده در تابه‌ی وحشت!
دوزخ به اضافه‌ی کلمه یعنی شاعر!
...
ای بدگمان به پزشک و پرستار، به زن و معشوق و پسر، ای بدگمان به خویشتن!
ای مفتش عقاید خود چند لحظه پیش از شُکِ برقی!
ای خوابگرد، ای بی‌خواب، ای چشم دوخته به قرص‌های خواب!
و قرص‌هایی که قرار بود بخش چپ فلج مغزت {بخش چپ مغزت} را راه بیندازند!
...
سر هیولایی‌ات را از پشت پنجره‌ی تیمارستان به سوی خیابان برگردان!
فصل دارد تکرار می‌شود و برف از پارو بالا می‌رود
و خروس‌های کز کرده‌ی زیر طاقه‌ی بقالی ایستاده‌اند
{و خروس‌های کز کرده زیر طاقی بقالی ایستاده‌اند} 
لنگ‌های {و لنگ‌های} حمام پایین تیمارستان در پشت بام یخ بسته‌اند
و ماشین‌ها با زنجیر چرخ‌هاشان زمین را بی‌رحمانه کتک می‌زنند
برق از نوک موهای سرخت فرو می‌رود و به یک چشم زدن
از ناخن پایت بیرون می‌خزد {می‌جهد}
و حافظه‌ی اندام‌هایت مخدوش می‌شود
تو دیگر حافظه نداری {و تو حافظه نداری}
و حتی مرا که لب‌هایت را می‌بوسم، نمی‌شناسی
برای شاعر شدن تنها حافظه کافی نیست
دوزخ به اضافه‌ی کلمه یعنی شاعر
...
ای آشنای من در باغ‌های بنفش و جنون و بوسه {ای آشنای من در باغ‌های بنفش جنون و بوسه}!
ای اسماعیل! ای چشم‌بند به چشم تا کنار مذبح رفته، ای سربریده!
عینکت را از روی چشم‌های قیقاجت بردار
...
چشم‌بندت را بردار {برداری} می‌فهمی، چشم‌بندت را بردار!
▨
رضا براهنی
بهمن ۱۳۶۰ تا فروردین ۱۳۶۱ – تهران
از کتاب «شعر بلند اسماعیل»
ـــــــــــــــــ
تذکر: فقط بندهایی از بخش ابتدایی شعر بلند اسماعیل، به انتخاب من تنظیم شده است.
ـــــــــــــــــ
پی‌نوشت: متن شعر منطبق بر خوانش شاعر است و با نسخه‌ی چاپ شده در کتاب، تفاوت‌هایی دارد. شکل مکتوب شعر‌، در داخل آکولاد {} آمده است.

رضا براهنی | اسماعیل در تیمارستان (برش ششم)

خواندن شعر ارغوان با صدای هوشنگ ابتهاج در برنامه نوروزی بی بی سی فارسی 

Arghavan - Houshang Ebtehaj - ارغوان - هوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه) -  بدون سه‌تار

▨ نام شعر: کفرنامه
▨ شاعر: کارو
▨ با صدای: کارو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
شب است و ماه می‌رقصد
ستاره نقره می‌پاشد
نسیمِ پونه و عطر شقایق‌ها
به لب‌های هوس‌آلودِ زنبق‌های وحشی بوسه می‌چیند و من تنهای تنهایم در این تاریکی شب.

خدایم! آه خدایم!
صدایت می‌زندم بشنو صدایم!
از زبان کارو فریادت دهم، اگر هستی برس به دادم

خداوندا!
اگر روزی از عرشت به زیر آیی و
لباس فقر بپوشی و
و برای لقمه‌نانی غرورت را به پای نامردان بشکنی
زمین و آسمانت را کفر می‌گویی، نمی‌گویی؟

خداوندا!
اگر در روز گرماگیرِ تابستانی
تن خسته‌ی خویش را بر سایه دیواری
به خاک بسپاری
اندکی آن طرف‌تر کاخ‌های مرمرین بینی
زمین و آسمانت را کفر می‌گویی، نمی‌گویی؟

خداوندا!
اگر با مردم آمیزی
شتابان در پی روزی
ز پیشانی عرق ریزی
شب‌آزرده و دل‌خسته
تهی‌دست و زبان‌بسته
به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمانت را کفر می‌گویی، نمی‌گویی؟

خدایا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

تو در قرآن جاویدت هزاران وعده دادی
تو خود گفتی که نامردمان بهشت را نمی‌بینند
ولی من با دو چشم خویشتن دیدم
که نامردمان ز خون پاک مردانت هزاران کاخ می‌سازند

خدایا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

تو خود گفتی اگر اهرمنِ شهوت
بر انسان حکم فرماید تو او را با صلیبِ عصیانت
مصلوب خواهی کرد
ولی من با دو چشم خویشتن دیدم
پدر با نورسته‌ی خویش گرم می‌گیرد
برادر شبانگاهان مستانه از آغوش خواهر کام می‌گیرد
نگاه شهوت‌انگیز پسر، دزدانه بر اندام مادر می‌لرزد
قدم‌ها در بستر فحشا می‌لغزد

خدایا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

تو خود سلطان تبعیضی
تو خود، فتنه‌انگیزی
اگر در روز خلقت مست نمی‌کردی
یکی را همچو من بدبخت
یکی را بی‌دلیل آقا نمی‌کردی
جهانی را این‌چنین غوغا نمی‌کردی

هرگز این سازها شادم نمی‌سازد
دگر آهم نمی‌گیرد
دگر بنگ، باده و تریاک آرامم نمی‌سازد

شب است و ماه می‌رقصد
ستاره نقره می‌پاشد
و من اما در سکوت خلوتت آهسته می‌گریم
اگر حق است زدم زیر خدایی
خدایا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

خداوندا تو می‌گفتی زنا زشت است و من دانم که عیسی زاده‌ی طبع زنازاد خداوندیست
خداوندا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

زین سپس با دگران عشق و صفا خواهم کرد
همچو تو یکسره من ترکِ وفا خواهم کرد
زین سپس جای وفا چون تو جفا خواهم کرد
ترکِ سجاده و تسبیح و ردا خواهم کرد
گذر از کوی تو چون باد صبا خواهم کرد

هرگز این گوش من از تو سخنِ حق نشنید
مردمان! گوش به افسانه‌ی زاهد ندهید
داده از پند به من پیرِ خرابات نوید
کز توی عهدشکن این دلِ دیوانه رمید
شِکوه ز آیین بَدَت پیشِ خدا خواهم کرد

درس حکمت همه را خواندم و دیدم به عیان
بَهر هر درد دوایی است دواها پنهان
نسخه‌ی درد من این باده‌ی ناب است بدان
کز طبیبانِ جفاجوی نگرفتم درمان
زخمِ دل را با میِ ناب دوا خواهم کرد

من که هم مِی ‌خورم و دُردیِ آن؛ پادشهم
بهتر آن‌ است که اِمشب به همان‌جا بروم
سرِ خود بر درِ خُمخانه‌ی آن شاه نهم
آنقدر باده خورم تا ز غم آزاد شوم
دست از دامن طنّاز رها خواهم کرد

خواهم از شیخ‌کشی شهره‌ی این شهر شوم
شیخ و ملا و مُریدان همه را قهر شوم
بر مذاق همه شیخانِ دغل زهر شوم
گر که روزی ز قضا حاکم این شهر شوم
خونِ صد شیخ به یک مست روا خواهم کرد

ز کم و بیش و بسیار بگیرم از شیخ
وجه اندوخته و دینار بگیرم از شیخ
آنقدر جامه و دستار بگیرم از شیخ
باج میخانه‌ی اَمرار بگیرم از شیخ
وسط کعبه دو میخانه بنا خواهم کرد
وقف سازم دو سه میخانه‌ با نام و نشان
وَندَر آنجا دو سه ساقی به مه‌روی عیان
تا نمایند همه را واقف ز اسرار جهان
گر دهد چرخ به من مهلتی‌، ای باده‌خوران!
کف این میکده‌ها را ز عبا خواهم کرد

هر که این نظم سرود خرم و دل‌شاد بُوَد
خانه‌ی ذوقی و گوینده‌اش آباد بُوَد
انتقادی نبُوِد؛ هر سخن آزاد بُوَد
تا قلم در کف من تیشه‌ی فرهاد بُوَد
تا ابد در دل این کوه صدا خواهم کرد
▨ 
کاراپت دردریان (متخلص به کارو)
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت اول: متن شعر ادامه دارد اما متاسفانه خوانش شاعر از ادامه‌ی شعر در دست نیست.
پی‌نوشت دوم: این شعر مربوط به مجموعه شعری است به نام «کفرنامه‌ی کارو» که این مجموعه، شامل شعرهای انتقادی دیگری از این دست نیز هست.

کارو (کاراپت دردریان) | کفرنامه

▨ نام شعر: بر سنگ مزار (الا ای رهگذر)
▨ شاعر: کارو
▨ با صدای: کارو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
اَلا ای رهگذر! منگر چنين بيگانه بر گورم
چه می‌خواهی؟ چه می‌جويی در اين كاشانه‌ی عورم؟
چه‌سان گويم؟ چه‌سان گريَم حديث قلب رنجورم؟

از اين خوابيدنِ در زير سنگ و خاک و خون خوردن
نمی‌دانی، چه می‌دانی كه آخر چيست منظورم؟

تن من لاشه‌ی فقر است و من زندانیِ زورم
كجا می‌خواستم مردن!؟ حقيقت كرد مجبورم

چه شب‌ها تا سحر عريان، به سوزِ فقر لرزيدم
چه ساعت‌ها كه سرگردان، به ساز مرگ رقصيدم
از اين دورانِ آفت‌زا، چه آفت‌ها كه من ديدم

سكوت زجر بود و درد بود و ماتمِ زندان
هر آن باری كه من از شاخسارِ زندگی چيدم

فتادم در شب ظلمت، به قعر خاك، پوسيدم
ز بس كه با لب محنت،‌ زمينِ فقر بوسيدم

كنون كز خاك غم پُر گشته اين صد پاره دامانم
چه می‌پرسی كه چون مردم؟ چه‌سان پاشيده شد جانم؟
چرا بيهوده اين افسانه‌های كهنه بر خوانم؟

ببين پايان كارم را و بستان دادم از دهری
كه خونِ ديده، آبم كرد و خاکِ مرده‌ها، نانم

همان دهری كه با پستی به سندان كوفت دندانم
به جرم آن‌که انسان بودم و می‌گفتم انسانم

ستم خونم بنوشيد و بكوبيدم به بدمستی
وجودم حرف بی‌جايی شد اندر مكتب هستی
شكست و خرد شد، افسانه شد، روزم به صد پستی

كنون ای رهگذر! در قلبِ اين سرمای سرگردان
برای خدمتی ناچیز کن آزاد اگر هستی؛
به جای گريه، بر قبرم بكن با خونِ دل، دستی
كه: تنها قسمتش زنجير بود از عالم هستی

نه غم‌خواری، نه دلداری، نه كس بودم در اين دنيا
{در عمق سينه زحمت، نفس بودم در اين دني}
همه بازيچه پول و هوس بودم در اين دنيا
{پر و پا بسته مرغی در قفس بودم در اين دنيا}
به شب های سكوت كاروان تيره‌بختی‌‌ها
سراپا نغمه‌ی عصيان، جرس بودم در اين دنيا

به فرمانِ حقيقت رفتم اندر قبر، با شادی
كه تا بيرون كشم از قعرِ ظلمت، نعشِ آزادی!
▨ 
کاراپت دردریان (متخلص به کارو)
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت اول: در نسخه‌ی چاپ شده، چند سطر اضافه‌تر از خوانش شاعر وجود دارد که در اینجا داخل آکولاد {} آمده است.

کارو (کاراپت دردریان) | بر سنگ مزار

▨ نام شعر: هذیان یک مسلول به مادرش
▨ شاعر:  کاراپت دِردِریان (مشهور به کارو)
▨ دکلمه و تنظیم: نامعلوم
ـــــــــــــــــ
همرهِ باد از نشیب و از فرازِ کوهساران
 از سکوتِ شاخه‌های سرفراز بیشه‌زاران
 از خروشِ نغمه‌سوز و ناله‌ساز آبشاران
 از زمین، از آسمان، از ابر و مه، از باد و باران
 از مزار بی‌کسی گم‌گشته در موج مزاران

 می‌خراشد قلبِ صاحب‌مرده‌ای را سوزِ سازی
ساز نه؛ دردی، فغانی، ناله‌ای، ‌اشکِ نیازی

 مرغِ حیران‌گشته‌ای در دامن شب می‌زند پر
می‌زند پر، بر در و دیوار ظلمت می‌زند سر
 ناله می‌پیچد به دامانِ سکوتِ مرگ‌گستر

 این منم! فرزندِ مسلول تو مادر! 
 در باز کن! باز کن در باز کن تا ببینمت یک بارِ دیگر


 چرخِ گردون ز آسمان کوبیده این‌سان بر زمینم
 آسمان قبرِ هزاران ناله کنده بر جبینم
 تارِ غم گسترده پرده روی چشِم نازنینم
 خون شده از بس که مالیدم به دیده آستینم
 کو‌به‌کو پیچیده دنبال تو فریاد حزینم

اشک من در وادی آوارگان ،‌آواره گشته
 درد جانسوز مرا بیچارگی‌ها چاره گشته
 سینه‌ام از دست این تک سرفه‌ها صد پاره گشته

 بر سر شوریده جز مهر تو سودایی ندارم
 غیر آغوش تو دیگر در جهان جایی ندارم

باز کن مادر! ببین از باده‌ی خون مستم آخر
 خشک شد، یخ بست بر دامانِ حلقه دستم آخر


 آخر ای مادر زمانی من جوانی شاد بودم
 سربه‌سر دنیا اگر غم بود، من فریاد بودم
 هر چه دل می‌خواست در انجام آن آزاد بودم
 صید من بودند مه‌رویان و من صیّاد بودم
بهر صدها دختر شیرین‌صفت، فرهاد بودم

دردِ سینه آتشم زد، اشکِ تر شد پیکر من
 لاله‌گون شد سربه‌سر، از خونِ سینه بستر من
 خاکِ گور زندگی شد‌ دربه‌در خاکستر من

 پاره شد در چنگ سرفه پرده در پرده گلویم
 وه! چه دانی سل چه‌ها کرده است با من، من چه گویم

 هم‌نفس با مرگم و دنیا مرا از یاد برده
ناله‌ای هستم کنون در چنگِ یک فریادمرده


 این زمان دیگر برای هر کسی مردی عجیبم
ز آستانِ دوستان مطرود و در هر جا غریبم
 غیر طعن و لعنِ مردم نیست، ای مادر، نصیبم
زیورم؛ پشتِ خمیده، گونه‌های گود؛ زیبم
ناله‌ی محزون؛ حبیبم، لخته‌های خون؛ طبیبم

کشته شد، تاریک شد، نابود شد، روز جوانم
 ناله شد، ‌افسوس شد، فریاد ماتم سوز جانم
 داستان‌ها دارد از بیداد، سل، سوز، نهانم

 خواهی ار جویا شوی از این دلِ غمدیده‌ی من
بین چه سان خون می‌چکد از دامنش بر دیده‌ی من

 وه! زبانم لال! این خونِ دل افسرده حالم
گر که شیر توست مادر... بی‌گناهم، کن حلالم


آسمان! ای آسمان! مشکن چنین بال و پرم را
بال و پر دیگر چرا؟ ویران که کردی پیکرم را
بس که بر سنگِ مزارِ عمر کوبیدی سرم را
 باری امشب فرصتی ده تا ببینم مادرم را
 سر به بالینش نهم، گویم کلام آخرم را

گویمش مادر! چه سنگین بود این باری که بردم
 خون چرا قی می‌کنم مادر؟ مگر خونِ که خوردم
سرفه‌ها! تک سرفه‌ها ! قلبم تبه شد، مُرد، مُردم

بس کنید آخر، خدا را! جانِ من بر لب رسیده
 آفتابِ عمر رفته، روز رفته، شب رسیده

 زیرِ آن سنگِ سیه گسترده مادِ رختخوابم
 سرفه‌ها محض خدا خاموش! می‌خواهم بخوابم


عشق‌ها! ای خاطرات! ای آرزوهای جوانی!
اشک‌ها! فریادها! ای نغمه‌های زندگانی
سوزها! افسانه‌ها! ای ناله‌های آسمانی
 دستتان را می‌فشارم با دو دستِ استخوانی
 آخر امشب رهسپارم سوی خوابِ جاودانی

هر چه کردم یا نکردم، هر چه بودم در گذشته
 کرچه پود از تارِ دل، ‌تارِ دل از پودم گسسته
عذر می‌خواهم کنون و با تنی در هم شکسته

می‌خزم با سینه تا دامانِ یارم را بگیرم
 آرزو دارم که زیر پای دلدارم بمیرم

 تا لباسِ عقدِ خود پیچید به دور پیکر من
 تا نبیند بی‌کفن، ‌فرزندِ خود را مادر من


پرسه می‌زد سر گران بر دیدگان تار، ‌خوابش
تا سحر نالید و خون قی کرد تویِ رختخوابش
 تشنه لب فریاد زد، شاید کسی گوید جوابش
 قایقی از استخوان، ‌خونِ دل شوریده آبش
ساحل مرگِ سیه، منزل‌گه عهدِ شبابش

بسترش دریای خونی، خفته موج و ته نشسته
 دست‌هایش چون دو پارویِ کج و در هم شکسته
 پیکر خونین او چون زورقی پارو شکسته

 می‌خورد پارو به آب و می‌رود قایق به ساحل
تا رساند لاشه‌ی مسلول بی‌کس را به منزل

آخرین فریاد او از دامن دل می‌کشد پر
این منم، فرزندِ مسلول تو مادر!
باز کن! در باز کن! از پا فتادم! آخ مادر!
▨ 
کاراپت دردریان (متخلص به کارو)
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت اول: مجددا تاکید می‌شود که این شعر جز معدود شعرهای این مجموعه است که پالایش و تنظیم از نبده نیست.

کارو (کاراپت دردریان) | هذیان یک مسلول به مادرش

حرف / آغاز فصلِ تازه یی در کارنامه ی شهیار - موسیقی‌ : واروژان-۱۹۷۴ 

SHAHYAR GHANBARI'S "Harf "(Poem Reading)-KEY WORD

آلبوم سیاه‌مشق، یا چنان که در بین مردم معروف شد هم‌رنج، مجموعه‌ی هفت شعر از ایرج جنتی عطایی است که در سال‌های اول بعد از سرنگونی سلطنت پهلوی، در همان بهارِ کوتاه‌مدت آزادی که به خون نشست سرانجام، با صدای شاعر منتشر و به سرعت دست‌به‌دست تکثیر شد. موسیقی متن این آلبوم آهنگ‌هایی بود که واروژانِ آهنگساز در سال‌های پیش برای برخی از ترانه‌های جنتی عطایی ساخته بود. این اشعار هرچند اغلب مربوط به ستم دوران پادشاهی است اما در سال‌های سیاه دهه‌ی شصت، در کنار نوارکاست‌های دیگر، آن صدای مقاومتی بود که انقلاب بهمن و آرمان‌های آن را زنده نگاه می‌داشت. برای ما انتشار این آلبوم اعلام وفاداری به همان خیابان‌هاست، به آن روزها و هنوز که «هر کسی/ هم‌رزمی/ هم‌خشمی/ هم‌رنجی، دارد» برای آن روزی که شهر آواز خشم را دوباره بخواند و رستگاری از «دهکده‌ها/ و/ کارخانه‌ها/ از خانه‌ها» طلوع کند. منجنیق از جانب خودش این مجموعه‌شعر را تقدیم می‌کند به امیر امیرقلی، به زندانیِ زندانِ اوین که یکی از شعرهای این مجموعه را بسیار دوست دارد.
متن شعرها را در سایت منجنیق بخوانید:
http://manjanigh.org/?p=1790

سیاه‌مشق. شعر و صدای ایرج جنتی عطایی

کوچه با صدای فریدون مشیری

نیما افشارنادری، سردبیر: نام کارو را اولین بار از یک راننده تاکسی شنیدم که به نامش قسم می‌خورد، سپس پدربزرگم بود که شعرهایش را می‌شناخت اما هیچ نشریه روشنفکری یا رسمی‌ای یادم نمی‌آید که به او، ذره‌ای پرداخه باشد. بعدتر ها نامش را در کنار بساط‌ کتابفروشی‌های انقلاب، در خیابان شاهرضا دیدم، نوشته شده بر کتاب‌هایی با چاپ بد، روی سنگفرش پیاده‌رو. اما فضای ذهنی من آن قدر روشنفکرانه بود که از خریدنش اجتناب کردم. کار ما شاملو خواندن و فروغ شناختن است، نه آشنایی با برادر ویگن که حالا شعر هم می‌گوید....
ادامه در سایت پندار:
http://pendar.media/%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D9%88%D8%8C-%D8%B4%D8%A7%D8%B9%D8%B1-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%85%DB%8C-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86/

کارو، شاعر مردمی ایران


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری


قطره قطره اگر چه آب شدیم 
ابر بودیم و آفتاب شدیم 
ساخت ما را همان که می پنداشت 
به یکی جرعه اش خراب شدیم 
رنگ سال گذشته دارد 
همه ی لحظه های امسالم 
365 حسرت را همچنان می کشم به دنبالم 
قهوه ات را بنوش و باور کن 
من به فنجان تو نمی گنجم 
دیده ام در جهان نما چشمی که به تکرار می کشد فالم 
یک نفر از غبار می آید مژده ی تازه ی تو تکراری ست 
یک نفر از غبار آمد و زد زخم های همیشه بر بالم 
باز در جمع تازه ی اضداد 
حال و روزی نگفتنی دارم 
هم نمی دانم از چه می خندم 
هم نمی دانم از چه می نالم 
راستی در هوای شرجی هم 
دیدن دوستان تماشایی است 
به غریبی قسم نمی دانم چه بگویم 
جز اینکه خوشحالم 
دوستانی عمیق آمده اند 
چهره هایی که غرقشان شده ام 
میوه های رسیده ای که هنوز 
من به باغ کمالشان کالم 
چندی نیست شعر هایم را جز برای خود نمی خوانم 
شاید از بس صدایشان زده ام 
دوست دارند دوستان لالم کنند 
تنهایی ام را با تو قسمت می کنم 
سهم کمی نیست 
گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست 
غم آنقدر دارم که می خواهم تمام فصل ها را 
بر سفره ی رنگین خود بنشانمت
بنشین غمی نیست 
حوّا ی من بر من مگیر این خود ستایی را که بی شک 
تنها تر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست 
آیینه ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم 
تا روشنم شد در میان مردگانم 
همدمی نیست 
همواره چون من نه 
فقط یک لحظه خوب من بیندیش 
لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست 
من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم 
شاید برای من که همزاد کویرم شبنمی نیست 
شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر آن را 
در دست های بی نهایت مهربانش مرهمی نیست 
شاید و یا شاید هزاران شاید دیگر 
اگر چه اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست

من به فنجان تو نمی گنجم -  پرویزپرستویی

آرش کمانگیر - سیاوش کسرایی/سنتور:سیامک آقایی

برای حمایت از حرکت مستقل ما در شبکه‌های اجتماعی، می‌توانید از طریق این نشانی پی‌پل ما را پشتیبانی کنید
http://paypal.me/pendarmedia

کارو، شاعر مردمی ایران

Nima Pendar