World Poetry In Translation

poet

شعر

Mohsen Emadi

بیکلامهای من

گزارش شهر محصور، منظومه‌ای از زبیگنیف هربرت، شاعر بزرگ لهستانی

به ترجمه و صدای محسن عمادی

Report from the besieged city | Zbigniew Herbert | Mohsen Emadi

گزیده‌ای از شعرها زبیگنیف هربرت،شاعر بزرگ لهستانی
به ترجمه و صدای محسن عمادی

Zbigniew Herbert | Mohsen Emadi | Brief Anthology

گزیده‌ای از لندی‌های افغان، به انتخاب بهاالدین مجروح
به ترجمه و صدای محسن عمادی

Mohsen Emadi's Album

Landies | Pashto Poetry | Mohsen Emadi

یک آنتولوژی از اشعار لدو اوو، شاعر بزرگ برزیلی

به ترجمه و صدای محسن عمادی

Ledo Ivo (an anthology) | Mohsen Emadi

ترجمه‌ی کامل کتاب «فقدان‌ها می‌سوزند» از آنتونیو گاموندا، شاعر بزرگ اسپانیا
به ترحمه و صدای محسن عمادی

ترجمه‌ی این اثر برای مادران خاوران

Antonio Gamoneda (Arden las perdidas) | Mohsen Emadi

قطعه‌ای از دفتر آواز خویشتن، شاهکار ویتمن شاعر بزرگ آمریکا
به ترجمه‌ی مشترک محسن عمادی و شعله ولپی

Lamosen's Album

Walt Whitman | Mohsen Emadi

کریستینا پری روسی، شاعر و قصه‌نویس بزرگ اروگوئه‌ای در سال ۱۹۴۱ در مونته‌ویدئو به دنیا آمد. از وقتی ادبیات آمریکای لاتین، پا به پای انقلاب‌هایش، غریو هویت و استقلال بلند کرد، کریستینا به عنوان یکی از موثرترین چهره‌های این جریانِ «بوم» یا «غریو»، بی‌خستگی قلم زد و نقشی نازدودنی در خلق «واقعیتی دیگر» برای جهان زخمیِ ما ایفا کرد. در همان جوانی، به عنوان عضو مستقل به جنبش چریکی توپاماروس پیوست که همچون خواهران و برادران انقلابی‌اش در آمریکای لاتین یک جریان چپ با گرایش مارکسیست‌- لنینیست بود: البته با قرائتی بومی. شعار جنبش این بود: «کلمات جدایمان می‌کنند، اما عمل‌است که ما را متحد می‌کند.» جوانانِ این جنبش، به بانک‌ها حمله می‌کردند، به نظامیان و دیپلمات‌های فاسد. پس از استقرار دیکتاتوری نظامی در اوروگوئه، اعضای جنبش یا کشته شدند، یا زندانی و یا به تبعید رفتند. از اعضای توپاماروس،‌ احتمالا در ایران، بسیاری با فیگور خوزه موخیکا آشنایند که به فقیرترین رئیس‌جمهور جهان شهرت داشت. کریستینا، مثل بسیاری دیگر از همقطارانش به تبعید رفت. مدتی کوتاه در فرانسه زیست و در نهایت ساکن اسپانیا شد.

کتاب «ایالت تبعید»، دفتر شعری‌ست که در آنتولوژی‌های مختلف، تاریخ‌های انتشار متفاوتی را به خود دیده است. شعرها، بیشتر در همان سال‌های نخست تبعید نوشته شدند: یعنی چیزی بین ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۴، بخشی در پاریس و بخشی در اسپانیا. در همین سال‌های نخست، دوست نزدیک کریستینا، خولیو کورتازار، به او کمک کرد تا ساکن ایالت تبعید شود. نسخه‌ای که در این دفتر می‌خوانید، از روایت چاپ سال ۲۰۰۳ این دفتر ترجمه شده است. ترجمه‌ی این شعرها، مرا به سفری برد در زبان فارسی که آسان نبود. نخست از این جهت که نوع شعریت من و کریستینا از یک جنس نیست. وجه روایی شعرهای کریستینا، با تجربه‌ی روایت در شعر من متفاوت است. از طرف دیگر، در زبان اسپانیایی، بین زبان محاوره و مکتوب مغاکی از ان دست وجود ندارد که در زبان فارسی هست. با یک چرخش قلم، شعر از ساحت محاوره به ساحت مکتوب می‌رسد و از این رو، دشوار است که بتوان همان ریتم و جنس زبان را در فارسی اجرا کرد که حتی افعال در دو وجه زبان، متفاوت از هم صرف می‌شوند. نوع زبان محاوره‌ی کریستینا، از اشکال استروتیپیکال و منقح زبان در شاملو و دیگران عمیقا جداست. زبان، قصد خودنمایی ندارد. بلاغت‌اش را فریاد نمی‌زند. تظاهر نمی‌کند.

نکته‌ی مهم دیگری که باید درباره‌ی این کتاب توضیح بدهم، به نوع تغزل شعرها بر می‌گردد. کریستینا، هم‌جنس‌گراست. حتی در سال‌های دشوار دهه‌ی هفتاد، این واقعیت را پنهان نکرد و البته هزینه‌اش را با انزوا و گاه طردشدگی پرداخت. بخش زیادی از مقالاتش به مسئله‌ی جنسیت، توحش پدرسالاری و نهادهای مربوطه‌ بر می‌گردد. کریستینا، این مسائل را در زبان می‌کاود، در تاریخ استعمار، در زیبایی‌شناسی‌های آن و استروتایپ‌ها. در بعضی از شعرهای این کتاب، باید این نکته را در نظر آورد. شاعر، نه فقط «زن» که «همجنس‌گرا» هم هست. در این کتاب، با چند وجه هویت تن تبعیدی روبروئیم: یک مبارز چپ، یک زن، یک هم‌جنس‌گرا، یک آمریکای لاتینی و یک فرد فقیر. فی‌المثل، او ساکن محله‌ی فقیر مهاجران بود. روزی در تلویزیون ظاهر می‌شود و فردا تمام محله طردش می‌کند، چون بر این باورند که هرکه تصویرش در تلویزیون در می‌آید‌، لاجرم پولدار است و روایت فقرش دروغین.

کتاب تقدیم می‌شود به مادران خاوران و مبارزه‌ی بی‌امانشان

Cristina Peri Rossi | Estado de exilio | Mohsen Emadi

چند شعر از فریرا گولار، شاعر بزرگ برزیلی
به ترجمه و صدای محسن عمادی

Ferreira Gullar | Mohsen Emadi (Brief Anthology)

«شعر، به یاد خاوران»، شعری است از محسن عمادی برای خاوران و برای آنهایی که زبانشان در ایستگاه‌های مرزی توقیف شده است. و نیز اولین شعر با صدای شاعر از چنین مجموعه‌یی که در منجنیق منتشر خواهیم کرد. 
شعر، به یاد خاوران 
۱ 
کلمات گورستان اشیایند 
صدای اسبی را که در این سطرها یورت می‌رود 
از کودکی‌ام نشنیده‌ام 
و خنده‌های تو در نوجوانی‌ام پوسیدند 
می‌نویسم 
انگار به زیارت اهل قبور می‌روم 
اگر تصادفن زمان مسیری معکوس طی کند 
پچ‌پچه‌های پدرم در گوش متن می‌پیچد 
و صدای گلوله 
خواب سطرها را بر هم می‌زند 
و شعر با موهای آشفته 
در اتاقی راه می‌رود 
که سال‌هاست پوسیده‌است 
کلمات روی نقشه‌ی محو خانه‌ای چیده‌شده‌اند 
این‌جا پنجره است 
پشت پنجره حیاط است 
کسی نمی‌داند که کدام کابوس شعری را بیدار می‌کند 
گاهی پنجره و نگاه دزدیده‌ی عروس همسایه را بر می‌دارد 
گاه تاب و دوچرخه را 
یا دیوار را با همه‌ی نقاشی‌های ارزان‌قیمتش 
آن‌قدر نگاهشان می‌کند 
تا زنده‌شوند 
و در فاصله‌ی دم و بازدم اشیای زنده 
به خواب می‌رود. 
۲ 
سال‌ها پیش پچ‌پچه‌های پدرم 
در خواب‌های متنی آواره شد 
و شعر سه هزار شمع روشن کرد 
سه هزار قایق کاغذی ساخت 
همه را به اقیانوس سپرد. 
حالا که من چمدان‌هایم را بسته‌ام 
و منتظر اولین قطاری‌ام که مرا برنگرداند 
شعر، سوار دوچرخه‌ایست 
سراسیمه و لرزان رکاب می‌زند 
بر دست‌اندازها، چاله‌های آب 
زنگ دری را می‌زند 
و به نجواها و هق‌هقی خیره می‌شود 
که می‌ترسند شنیده‌شوند 
در گوش متن نجواها آن‌قدر بلندند 
که سوت هیچ قطاری را نمی‌توان شنید 
من هنوز در ایستگاهم 
و شعر در خاوران 
مرده‌های چندین ساله را 
از نگاه نگهبانان دور می‌کند. 
۳ 
یک سال پیش 
شعر از شکاف سیم‌های خاردار می‌گذشت 
سربازان بر تپه‌های پستان‌هایت پاس می‌دادند 
لب‌های تو را می‌دزدید 
دست‌هایت را 
و تنت را از نو می‌آفرید 
امسال سربازان بر لبه‌ی هیچ پاس می‌دهند 
تنت، سرقت شده است. 
در ایستگاه 
نیمکتم را مرده‌ای اشغال کرده‌است 
که شعر نامش را نمی‌داند 
همانطور که نام تو را یاد نمی‌گیرد 
گلوله و خون گرم 
در سطرها رسوخ می‌کنند 
هیچ کاغذی خون را بند نمی‌آورد 
ایستگاه پر از مسافرانی‌است که مرده‌اند 
جوخه‌های آتش 
طناب‌های دار 
منتظر هیچ قطاری نیستند 
پچ‌پچه‌ی گورکنان 
زنگ سه هزار خانه را به صدا در می‌آورد. 
سه هزار دوچرخه 
در کوچه‌ها رها شده‌اند. 
۴ 
هیچ شعری روبروی جوخه‌ی آتش نایستاده است 
جوخه‌ی آتش هم نمی‌داند 
که کجای شعر را باید هدف بگیرد 
فقط قیمت آب و برق را بالا می‌برد 
نرخ اجاره و هزینه‌ی کفن و دفن را 
نمی‌توانم برای سه هزار مرده در ایستگاه سیگار بخرم 
اما می‌توانم همه‌ی آن‌ها را زنده کنم 
نمی‌خواهم شعر را وادار کنم 
آن‌ها را به گورستانی برگرداند 
که دیگر وجود ندارد 
فقط می‌خواهم به یادش بیاورم 
که دوچرخه‌های رهاشده پوسیده‌اند 
و صدای زنگ مکرر در را هیچ‌کس نخواهد شنید 
آن‌ها در ایستگاه خواهند ماند 
و اگر شعر بتواند از هر خواننده یک بلیط بگیرد 
آن‌ها را سوار اولین قطار یک‌طرفه می‌کند. 
در سرزمین من 
سه هزار مرده در ایستگاه طبیعی است 
سه هزار مرده در قطار طبیعی است. 
۵ 
در ایستگاه‌های مرزی 
زبان‌های ما را توقیف می‌کنند 
کلماتمان از مرز که رد می‌شوند می‌پوسند 
من دست‌هایت را بیرون ایستگاه رها کرده‌ام 
سوت قطار کلماتم را دستپاچه می‌کند 
کلمات همه‌ی کوپه‌ها را پر کرده‌اند 
کابوس‌های هزار ساله می‌بینند. 
کلمات من جوان‌اند 
سی‌ساله‌اند 
زیر این لباس زندانی اما 
لایه بر لایه 
بر خود انباشته‌اند. 
زرد، رنگ اولین کفش مدرسه‌ام نیست 
سرخ، رنگ قلک و 
آبی، رنگ اولین دوچرخه‌ام. 
کلمات با رنگ‌های پیرهنت بالغ شدند 
گله‌ی اسب‌های گریان بودند 
رنگین‌کمانی که از تن در می‌آوردی 
که در هوا قوس بر می‌داشت 
و روی گل و لای سقوط می‌کرد 
روی دستبند، تاریکی، فرمان آتش. 
۶ 
برای نان و شیر در این صف بلند نایستاده‌ام 
ایستاده‌ام تا زبانم را تحویل دهم 
همه چیز از مرز که رد می‌شود، سبک‌تر می‌شود 
ایستاده‌ام تا ترجمه شوم 
دوچرخه‌ای روی مرزهای من راه می‌رود 
بر دست‌اندازها، چاله‌های آب 
شعر به حروف ربط و اضافه خیره می‌شود 
در فاصله‌ی من و من 
من تا از بر یا من 
باران می‌بارد 
بر حروف ربط و اضافه 
بر نسبت‌ها. 
در باران 
من از تو دور می‌شوم 
و خاوران در فاصله‌ی من و تو 
وسیع می‌شود. 
۷ 
در زبان من 
هر وقت همه ناگهان سکوت می‌کنند 
یک پاسبان به دنیا می‌آید 
در زبان من 
بر ترک هر دوچرخه‌ی هراسان 
سه هزار کلمه‌ی مرده نشسته‌است 
در زبان من 
با پچ‌پچه اعتراف می‌کنند 
با نجوا سیاه می‌پوشند 
با سکوت 
دفن می‌شوند 
زبان من 
سکوت است 
چه کسی سکوت مرا ترجمه می‌کند 
من 
چطور از مرز رد شوم؟ 


شعر، به یاد خاوران. شعر و صدای محسن عمادی

Sareri hovin mernem - Levon Minassian & Armand Amar

Khial Fam

08-Deylaman

when I composed this piece by the end of last summer I felt like gazing into the sun through the trees feeling the warmth of the sparkling sun and in mind travelling down memory lane....

please follow me at spotify: http://open.spotify.com/artist/758yIKdhJhWL6oTuTSFVV6

http://www.maassen-music.com

If you like my music please give me a smile and like my Facebook page :-): www.facebook.com/Dirk.Maassen.Music

watch my piano video clips at youtube: www.youtube.com/user/ascoltadi?feature

Dirk Maassen - Solstice d'été  (pls. find me on spotify)

Karen Homayounfar-saranjam

Naaji | کیارش سنجرانی_ناجی

Dibaxu | Juan Gelman | Mohsen  Emadi

شعرهای جئو بوگزا، شاعر بزرگ رومانیایی
به ترجمه و صدای محسن عمادی

ترجمه‌ی این اثر برای مادران خاوران

Geo Bogza

Ioana Maria | Geo Bogza | Mohsen Emadi

بعضی از شعرهای لورکا
به ترجمه و صدای محسن عمادی

Federico Garcia Lorca | Mohsen Emadi

شعری از لئونارد ناتان
ترجمه و صدای محسن عمادی

Leonard Nathan | Mohsen Emadi

Mohsen Emadi, is an Iranian/Mexican poet, translator, programmer and filmmaker.

Landies | Pashto Poetry | Mohsen Emadi

A Burning Metaphor | محسن عمادی