ابراهیم منصفی

Poetry

Ebrahim Monsefi

دکلمه

rami

ابراهيم منصفي مرد محبوب

Ebrahim Monsefi - Dir Aboot

Singer: Ebrahim Monsefi
Song: Deklame Ghazal Hafez

Ebrahim Monsefi - Ghazal Hafez 1

Ebrahim Monsefi - Baron Baraku

Khahesh-Ebrahim Monsefi

Ebrahim Monsefi - Daftare Del

Ebrahim Monsefi . ASHEG SENE .MP3

Douset Daaram - Parviz Parastooee - AloneBoy.com

Range Saale Gozashteh / Tanhae

PARVIZ PARASTOOEE NA DIGE IN DEL VASE MAA DEL NIST

Ebrahim Monsefi - Dast Tanha

یار نمیاد

نگاهی به زندگی ابراهیم منصفی

ابراهیم منصفی ، شاعر ، خنیاگر ، نویسنده و هنرمند پرآوازه ی هرمزگانی در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد. پدر ابراهیم مینابی و مادرش اهل صحراباغ لار بود که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند.ابراهیم به قول خود زاده ی عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود. پس از جدایی آن دو از هم ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود گذراند.

ابراهیم منصفی دوران تحصیل خود را در بندرعباس گذراند و پس از طی کردن مقطع ابتدایی وارد دوره ی متوسطه شد. هم زمان با همین روزها و تحصیل او در دبیرستان بود که نخستین جرقه های او برای دل سپردن به هنر و ادبیات نیز آغاز شد. او که الفتش با صدا و خواندن را با حضور در تعزیه خوانی های ماه محرم تجربه کرده بود در این روزها جذب گروه های تئاتر دانش آموزی شد و از سویی دیگر عشق سرودن نیز او را آرام نمی گذاشت تا آنجا که عطش سیری ناپذیر او از شعر و ادبیات بسیار زود او را برای چاپ اولین مجموعه شعرش ترغیب کرد. مجموعه ای که او با کمک تعدادی از دوستانش با نام مروارید ساحل در شمارگان اندک به چاپ رساند و بعدها از “تعجیل در چاپ این مجموعه اظهار پشیمانی کرد.”[۱] از سال ۱۳۴۷ بود که مجلات معتبری مانند خوشه و فردوسی نسبت به درج شعرهای آزاد او اقدام کردند.

حضور در سه فیلم کوتاه سینمای آزاد آن سال ها به کارگردانی حسن بنی هاشمی به عنوان بازیگر و دریافت جایزه ی اول سینمای آزاد برای فیلم نهنگ که نویسنده ی آن نیز خود منصفی بود اشتهار دوچندان او را فراهم کرد. منصفی که در واقع از هنرمندان جامع الاطراف هرمزگان است ، همچنان که در عرصه ی بازیگری موفقیت های چشمگیری را به دست می آورد در زمینه سرودن و موسیقی نیز پرتوان به کار خود ادامه می داد. او که با موسیقی ملت های مختلف آشنایی داشت و در این زمینه مطالعات ارزشمندی را انجام داده بود با علاقه ای که به موسیقی فلامینگوی اسپانیا و موسیقی هند از خود نشان داد توانست آثار در خور تحسینی را خلق کند. منصفی در عرصه ی سرودن ترانه های بومی با اقبال به سمت ترانه هایی که رنگ و بوی اجتماعی داشت در این حوزه تحول اساسی را به وجود آورد ، اجرای ساده و بی شیله پیله ی او با آکورد گیتار هنوز مخاطبان فراوانی دارد و نگاههای بسیاری را به خود جلب کرده است.

در هرمزگان منصفی را با عنوان نیمای هرمزگان می شناسند. به واقع منصفی و چند تن از هم دوره های خود جزء اولین نفراتی بودند که به سرودن شعر نو نیمایی و آزاد در این منطقه ی جنوبی روی آوردند و زمینه ی ادامه ی این جریان ادبی را در این خطه فراهم کردند. او که در شعرهای آزاد خود پیرو بلامنازعه احمد شاملوست با تاثیرپذیری از اقلیم و جغرافیای بومی منطقه گاهی به شعر خود تمایزی قابل تشخیص داده است.

منصفی زندگی سراسر پرفراز و نشیب داشته و بی گمان همین مساله در شعر او نیز تاثیر عمیقی به جای گذاشته است. او که در دوره ای از عمر خود به شغل معلمی مشغول بوده است به واسطه ی فراز و فرودهایی که در مسیر زندگی اش قرار گرفت این شغل را از دست داد و دهه ی پایانی عمر خود را با مصائب و دشواری های فراوانی گذراند. درخشان ترین دوره برای خلق آثار قابل تامل منصفی مربوط به دهه ی چهل می شود که وی پس از آن دیگر نتوانست آن شعرهای درخشان را تکرار کند.

او سه بار ازدواج کرد که حاصل دو ازدواج او جدایی زودهنگام بود و در ازدواج سوم صاحب سه دختر و یک پسر به نام بنیامین شد که مرگ بنیامین کوچک در پنج سالگی او را دچار اندوه و مصیبت بی پایانی کرد.

منصفی در شب اول تیرماه ۱۳۷۶ در سن پنجاه و دو سالگی با مرگی خودخواسته به زندگی اش پایان داد.

Ebrahim Monsefi-Deklame-Hafez-1

Ebrahim Monsefi-Deklame-Hafez-2

Ebrahim Monsefi-Deklame-Hafez-3

Ebrahim Monsefi-Yarom-neta-1

  به جایی که بدان سفر نکرده ام / صدای احمدرضا احمدی  
به جایی که بدان سفر نکرده ام به جایی دور در ورای هر تجربه
چشمان تو سکوت خود را دارند
در ظریف ترین حالت تو چیزهایی است که اسیرم می کند
چیزهایی چنان نزدیک که نمی توان بدان دست یافت .

کوتاهترین نگاهت به آسانی اسیرم می کند
و حتی اگر همچون انگشتان، خود را بسته باشم
برگ به برگ مرا می توانی بگشایی
به همان سان که بهار نخستین گل سرخ اش را
( به لمسی رازآلود و سبک دست ) می گشاید.

یا اگر بخواهی مرا بربندی، من و زندگی ام هر دو
به ناگاه و به زیبایی بسته می شویم
به همان سان که وقتی دل گل به او می گوید:
همه جا دارد دانه دانه برف می بارد .

هیچ چیز این جهان که پیش روی ماست
به ظرافت شگفت تو نمی رسد
ظرافتی که
در هر نفس وا می داردم
با رنگ مهر،مرگ و جاودانگی را رنگی دیگر زنم.

نمی دانم چه در توست که می بندد و می گشاید
تنها می دانم چیزی در من هست که می داند
چشمان تو ریشه دارتر از هر گل سرخ است
و حتی باران هم چنین دستان کوچکی ندارد 

به جایی که بدان سفر نکرده ام / صدای احمدرضا احمدی

چَشیای ناز ِمَسْتُشْ ، وَ یَه غَمْزَه خارُم اُشکُ
بَخدا که هِسکَه نادِین، چه وَ روزگارُم اُشکُ

گَپیای دِلنِشینُش ، وَ خَشی چُن بَرُن دِن
وَ لِطافتِ کَلومُش، هَمَه آیه بارُم اُشکُ

مُ اُمیدُم از خدا دِن ، که مُگِی خداش بِبِنِم
چُنِ مُرغ شَو کِه تَنهان ، مُگَه غُصَّه خارُم اُشکُ

چُن خُشْ کسی نَنی دِن ، چُن صورت جَمیلُش
که گناهِ بُت پَرستی ، وَ مه طرحُ کارُم اُشکُ

اِ نَه دستِ سَرنُوشتِن ، که مو اِندِه بی نوا بِم
تِه دل مو خار محنت ، گل دست یارُم اُشکُ

عَسَل ِکپ شیرینُش، چُنِ سینه ی مَمْامو
شَتِه کَپ نَدِم خُدایا ، گِنَه ای تبارُم اُشکُ

اگَه زندگیم نَشابی ، چه بُگُم کَرِ خُدا دِن
زِرِ خاکِ پاکِ بَستَک ، وَ خَشی مزارُم اُشکُ
www.achomestan.com

Daste-sarnevesht-دست سرنوشت -ابراهیم منصفی

آب اگرچه بی صداترین ترانه بود/ تشنگی بهانه بود /من به خواب های کوچک تو اعتماد داشتم /چشم های عاشق تو را به یاد داشتم می وزید عطر سیب سمت خواب های ساده و نجیب / من به جستجوی تو/ در هوای عطر و بوی تو /رفت وآمد کبود گاهوارها ٬زیر چتر روشن ستاره ها /تا هنوز عاشقم/تا هنوز صبر میکنم/ ابر می رسد/باد مویه می کند/ چکه چکه از گلوی ناودان یاس تازه می دود/ تا هنوز تشنه ام /تا هنوز تشنگی بهانه است /آب بی صداترین ترانه است/ تا هنوز عاشقم تا هنوز صبر می کنم

هنوز تشنه ام/ صدای احمدرضا احمدی

Bodo pishom Ebrahim monsefi بدو پیشُم ابراهیم منصفی


گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن
کسی نی که از مه بُپُرسه چه تِن تو

چه بودن که لاغرتِه بودِی
همیشَه سَرت بِی چه زیرن

چشِت بیِ چِه سُرخِن
گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن

تو خیلی خاشی
خاشتِر از سوره ی کُل هُوَلّا
که اُن وخَتُ ما رَفته مَختَب
اُ تو، تو چِشُن مه هِجّی تَکِردَه
مه یادُم نَرَفتن که مارفتَه ایسین
که تو باغ لیمو تو جیکو تخاردَه
مه پُشتِ دِرختُن مَگردی
اُ  تو فکرُنُم
روزُنِ شادِمُنی خو پیدا مَکردَه
مه وا کُوت و شلوالِ دومادیمُ

تو وا اُ هَمَه بَنگری
اُهَمَه اَشرفی روی سینَه ت
چه تور ِبهاره ی سَفیدی
اَگِی بلکه باپیر، آهسته رو تارَه
گازی نَکِردِن
گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن

Ebrahim Monsefi - Gerikhom Nehonden


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

یار چِغلو، چِغَل ایدا بِی خو
yâr čeγalu čeγal idâ bey xo
یار چِغلو، چِغَل ایدا بِی خو
yâr čeγalu čeγal idâ bey xo
یادِت بیار مارَه زیر بارُن
yâdet biyâr mâra zire bâron
گازی ماکه ، واهم پا کُنارُن
gâzi mâke vâ ham pâ konâron
یادِت بیار، شُوُنِ زمِستُن
yâdet biyâr ŝowone zemeston
هُوتابلا ماکه تو شُوِستُن
hutâbelâ mâke tu šoweston
یار چِغلو، چِغَل ایدا بِی خو
yâr čeγalu čeγal idâ bey xo
یار چِغلو، چِغَل ایدا بِی خو
yâr čeγalu čeγal idâ bey xo
یادت بیار، مارَه توی باغُن
yâdet biyâr mâra tuye bâγon
ما کندَه دو،دُمبال کلاغُن
mâkanda dow dombâle kalâγon
چه خاشتره ، وختی مارَه مَختب
če xâštera vaxti mâra maxtab
ما کَندهَ دل ، روی درُمن عَقرب
mâkanda del ruye darmon aqrab
یار چِغلو، چِغَل ایدا بِی خو
yâr čeγalu čeγal idâ bey xo
یار چِغلو، چِغَل ایدا بِی خو
yâr čeγalu čeγal idâ bey xo

http://rami.ir/fa

ابراهیم منصفی / یار چِغَلو

آی آبنبات آی کندروک آی قرص نعناع پرپروک

دستم بگه تا پا بشم با دوریت آشنا بشم

جارم بزن تا خو نرم وا یه دردی دوا بشم

قد یارم بلندن شیرینن وا مثل قندن

ماشین سرخ پر گاز اکنت دلبرم بی مه ناز اکنت

دلبرم رفتن راه دور دلم بی او پرواز اکنت

قد یارم بلندن ...

جوتی سفید نپایتون وا رو قالی جایتون

غصه مخا ای نازنین همه که خاطرخایتون

قد یارم بلندن ...

 

ابراهیم منصفی / آی آبنبات آی کندروک آی قرص نعناع پرپروک



دلم کپک زده، آه
که سطري بنويسم از تنگي دل،
همچون مهتاب‌زده‌يي از قبيله‌ي آرش بر چکاد صخره‌يي
زِه جان کشيده تا بن گوش
به رها کردن فرياد آخرين.

کاش دلتنگي نيز نام کوچکي مي‌داشت
تا به جانش مي‌خواندي:
نام کوچکي
تا به مهر آوازش مي‌دادي،
همچون مرگ
که نام کوچکِ زندگي‌ست
و بر سکّوبِ وداع‌اش به زبان مي‌آوري
هنگامي که قطاربان
آخرين سوتش را بدمد
و فانوسِ سبز
به تکان درآيد:
نامي به کوتاهيِ‌ آهي
که در غوغاي آهنگين غلتيدن سنگين پولاد بر پولاد
به لب‌جنبه‌يي بدل مي‌شود:
به کلامي گفته و ناشنيده انگاشته
يا ناگفته‌يي شنيده پنداشته.

سطري
شَطري
شعري
نجوايي يا فريادي گلودر
که به گوشي برسد يا نرسد
و مخاطبي بشنود يا نشنود
و کسي دريابد يا نه
که «چرا فرياد؟»
يا «با چه مايه از نياز؟»
و کسي دريابد يا نه
که «مفهومي بود اين يا مصداقي؟
صوت‌واژه‌يي بود اين در آستانه‌ي زايشي يا فرسايشي؟
ناله‌ي مرگي بود اين يا ميلادي؟
فرمانِ رحيل قبيله‌مردي بود اين يا نامردي؟
خاني که به وادي برکت راه مي‌نمايد
يا خائني که به کج‌راهه‌ي نامرادي مي‌کشاند؟»

و چه بر جاي مي‌مانَد آنگاه
که پيکان فرياد
از چلّه
رها شود؟ ــ:

نيازي ارضا شده؟
پرتابه‌يي
به در از خويش
يا زخمي ديگر
به آماج خويشتن؟

و بگو با من بگو با من:
که مي‌شنود
و تازه
چه تفسير مي‌کند؟


شاملو، یک مایه در دو مقام ، مدایح بی صله

اگر ابراهیم منصفی را نمیشناسید،وقتش است بشناسید همین

لبخند (بیا پیشـُـم) - ابراهیم منصفی

بدو پیشُـم - مهدی ساکی/ با الهام از لبخند ابراهیم منصفی

Labkhand - Ebrahim Monsefi

یار عزیز (قامت بلند)

یار عَزیز قامَت بُلَندُم
بِی چه نِتای تا عَغدِت بُبَندُم

پات از حَنیرُن صدتا گل ایشَه
قلبُم تو سینَه ت ، صد مَنزل ایشَه

بی تو م ِحتّی وا خوم غریبُم
تنهایی و غم اِتکِه نَصیبُم

عِشق مِه وُ تو اینی تَمُنی
وختی خاشِن کِه پَهلوم بُمُنی

کس نی بُپُرسِه وازِت چه بودِن
یارُن کُجایَن ، دُشمَن حَسودِن

اَز شَرِّ جِنْتَک ، اَز تِرس شِیطُن
اِسفَند و گِشتِه ی بی بی نَدودِن

یار عزیز قامَت بُلَندُم
بِی چه نِتای تا عَغدِت بُبَندُم

Ebrahim Monsefi-Deklame-Hafez-3

Poorya