Alireza Ghorbani Rameshgar-علیرضا قربانی -رامشگر

آواز:وصال علوی
سنتور :نیما نیک نژاد
شعر: یدالله عاطفی
1391سال ضبط

vesal alavi&nima niknezhad . Saz o Avaz (bedahe)

درآمد سه گاه شجریان و پایور at ساز قصه گو

چرا نه(خواب گل سرخ)-فریدون فروغی/شاعر: فرهنگ قاسمی/اجرا در کنسرت کیش

Chera Na-Fereidoon Foroughi

"یاد آر"
آواز : محمد معتمدی
نی : حسین قاسم‌زاده
کمانچه : آرش کامور
شعر : علی اکبر دهخدا

دانلود با لینک مستقیم :
 http://j.mp/yad-ar

ای مرغ سحر چو این شب تار / بگذاشت ز سر سیاهکاری
وز نفحه‌ی روح بخش اسحار / رفت از سر خفتگان خماری
بگشود گره ز زلف زرتار / محبوبه ی نیلگون عماری
یزدان به کمال شد پدیدار / و اهریمن زشتخو حصاری
یاد آر ز شمع مرده یاد آر

#یادآر

محمد معتمدی - یاد آر | Mohammad Motamedi - Reminisce

کلام: باباطاهر | کمانچه: سینا جهان‌آبادی | آلبوم: صوفی

www.facebook.com/delnavazan.playlist 
‎
دل عاشق به پیغامی بسازد
خمار آلوده با جامی بسازد
دلی دیرم چو مرغ پا شکسته
چوکشتی برلب دریا نشسته
همه گویند طاهر تار بنواز 
صدا چون میدهد تار شکسته
نمیدونم دلم دیوونه کیست
اسیر نرگس مستونه کیست
نمیدونم دل سرگشته ما
کجا میگردد و در خونه کیست
نسیمی کز بن آن کاکل آیو
مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو
چو شب گیرم خیالت را در آغوش
سحر از بسترم بوی گل آیو

دل عاشق | محمد معتمدی

Abru Kaman

محمد معتمدیIتصنیف ابرو کمان

زني که بدون حجاب در جمع مردان ظاهر شد...


بارها براي عروسي و ميهماني بزرگان به باغ عشرت‌آباد دعوت شده بودم. براي عروسي، مولودي و... اما هرگز حال آن شب را نداشتم. پائيز غم‌انگيزي بود و من به جواني و عشق فکر مي‌کردم. از مجلسي که قدر ساز را نمي‌شناختند خوشم نمي‌آمد اما چاره چه بود، بايد گذران زندگي مي‌کرديم. چنان ساز را در بغل مي‌فشردم که گوئي زانوي غم بغل کرده‌ام. نمي‌دانستم چرا آن کسي که قرار است در اندروني بخواند، صدايش در نمي‌آيد. در همين حال و انتظار بودم که دختر نوجوانی از اندروني بيرون آمد... حتي در اين سن و سال هم رسم نبود که دختران و زنان اينطور بي پروا در جمع مردان ظاهر شوند. آمد کنار من ايستاد. نمي دانستم براي چه کاري نزد ما آمده است و کدام پيغام را دارد. 

چشم به دهانش دوختم و پرسيدم: چه کار داري دختر خانم؟ 
گفت: مي‌خواهم بخوانم! 
گفتم: اينجا يا اندروني؟ 
گفت: همينجا! 
نمي‌دانستم چه بگويم. دور بر را نگاه کردم، هيچکس اعتراضي نداشت. به در ورودي اندروني نگاه کردم. چند زني که سرشان را بيرون آورده بودند، گفتند : بزنيد، مي‌خواهد بخواند! 
گفتم: کدام تصنيف را مي‌خواني؟ 
بلافاصله گفت: تصنيف نمي‌خوانم، آواز مي‌خوانم! 
به بقيه ساز زنها نگاه کردم که زير لب پوزخند مي‌زدند. رسم ادب در ميهماني‌ها، آنهم ميهماني بزرگان، رضايت ميهمان بود. 
پرسيدم: اول من بزنم و يا اول شما مي‌خوانيد؟ 
گفت: ساز شما براي کدام دستگاه کوک است؟ 
پنجه‌اي به تار کشيدم و پاسخ دادم: همايون. 
گفت: شما اول بزنيد! 
با ترديد، رنگ و درآمد کوتاهي گرفتم. دلم مي‌خواست زودتر بدانم اين مدعي چقدر تواناست. بعد از مضراب آخر درآمد، هنوز سرم را به علامت شروع بلند نکرده بودم که از چپ غزلي از حافظ را شروع کرد. تار و ميهماني را فراموش کردم، چپ را با تحرير مقطع اما ريز و بهم پيوسته شروع کرده بود. تا حالا چنين سبکي را نشنيده بودم. صدايش زنگ مخصوصي داشت. باور کنيد پاهايم سست شده بود. تازه بعد از آنکه بيت اول غزل را تمام کرد، متوجه شدم از رديف عقب افتاده‌ام: 

معاشران گره از زلف يار باز کنيد 
شبي خوش است بدين قصه‌اش دراز کنيد 
ميان عاشق و معشوق فرق بسيار است 	  	
چو يار ناز نمايد شما نياز کنيد 

بقيه ساز زنها هم، مثل من، گيج و مبهوت شده بودند. جا براي هيچ سئوالي و حرفي نبود. تار را روي زانوهايم جابجا کردم و آنرا محکم در بغل فشردم. هر گوشه‌اي را که مايه مي‌گرفتم مي‌خواند. 
خنده‌هاي مستانه مردان قطع شده بود. يکي يکي از زير درختان بيرون آمده بودند. از اندروني هيچ پچ و پچي به گوش نمي‌رسيد، نفس همه بند آمده بود. هيچ پاسخي نداشتم که شايسته‌اش باشد. 
گفتم: اگر تا صبح هم بخواني مي‌زنم! و در دلم اضافه کردم: تا پايان عمر برايت مي‌زنم! 
آنشب باز هم خواند، هم آواز هم تصنيف. وقتي خواست به اندروني باز گردد گفتم: مي‌تواني بيايي خانه من تا رديف‌ها را کامل کني؟ 
گفت: بايد بپرسم. 
وقتي صندلي‌ها را جمع ‌و ‌جور مي‌کردند و ما آماده رفتن بوديم، با شتاب آمد و گفت: آدرس خانه را برايم بنويسيد. 
و تکه کاغذي را با يک قلم مقابلم گذاشت، اسمش قمر بود. 
بعد از آنکه از قمر جدا شدم، تمام شب را به ياد او بودم ديگر دلم نمي آمد براي کسي تار بزنم. در خانه‌ام که انتهاي خيابان فردوسي بود، چند اتاق را به کلاس موسيقي اختصاص داده بودم و تعدادي شاگرد داشتم اما ديگر هيچ صدايي برايم دلنشين نبود و با علاقه سر کلاس نمي‌رفتم. دو ماه به همين روال گذشت. بعدازظهر يکي از روزها، توي حياط قاليچه انداخته بودم و در سينه‌کش آفتاب با ساز ور ميرفتم که يک مرتبه در حياط باز شد. ديدم قمر مقابلم ايستاده است، بند دلم پاره شد. هنوز دنبال کلمات مي گشتم که گفت: آمده ام موسيقي ياد بگيرم. 
از همان روز شروع کرديم، خيلي با استعداد بود، هنوز من نگفته تحويلم مي داد و وقتي رديفهاي موسيقي را ياد گرفت، صدايش دلنشين تر شد... و کنسرت پشت کنسرت است که در گراند هتل لاله زار، آوازه قمر را تا به عرش مي گسترد... 
اولين کنسرت قمر با همراهي ابراهيم خان منصوري و مصطفي نوريايي (ويولن)، شکرالله قهرماني و مرتضي ني‌داوود (تار)، حسين خان اسماعيل زاده (کمانچه) و ضياء مختاري (پيانو)، پسر عموي استاد علي تجويدي برگزار شده است. 
يک شب در گراند هتل تهران کنسرت مي‌داد. تصنيفي را مي‌خواند که آهنگش را من ساخته بودم و بعدها در هر محفل سر زبانها بود. تصنيف را بهار سروده بود و من رويش آهنگ گذاشته بودم، حتماً شما شنيده‌ايد: مرغ سحر را مي‌گويم. 
آنشب در کنسرت گراند هتل وقتي اين تصنيف را مي‌خواند، آه از نهاد مردم بلند شده بود. در اوج تحرير آوازي که در پايان تصنيف مي خواند، ناگهان فرياد کشيد "جانم، مرتضي خان!" و اين نهايت سپاس و محبت او نسبت به کسي بود که آنچه را از موسيقي ايران مي‌دانست، برايش در طبق اخلاص گذاشته بود... 
  
بله داستاني که در بالا خوانديد بخشي از گفتگوي يک خبرنگار است که سالها پيش با مرتضي ني‌داوود انجام داده است و در آن از عشق پنهان وي به قمر سخن رفته است! ني‌داوود تصنيفي دارد به نام آتش جاويدان که آن را بهترين ساخته خودش - حتي بهتر از مرغ سحر- مي‌داند، که البته با دانستن مطلب بالا علت آن روشن است! اين تصنيف بسيار زيبا تاکنون بارها توسط خوانندگان گوناگون اجرا شده است، ولي يک بار هم در برنامه گلهاي رنگارنگ اجرا شده است. 

قمرالملوک وزيري پس از شيدا و عارف در موسيقي نوين ايران رخ نمود، ولي بي‌ترديد نقشي دشوارتر و دليرانه‌تر از آن دو ايفا کرده است؛ زيرا اگر مردي که به موسيقي مي‌پرداخت گرفتار طعن و لعن مي‌شد، ولي مجازات زن موسيقي‌پرداز "سنگسار شدن" بود! زن برده در پرده بود، پرده‌اي به ضخامت قرن‌ها. قمر به هنگام نخستين کنسرت خود که در آن بي‌حجاب ظاهر شده بود، سر و کارش به نظميه افتاد. اين ماجرا اگر چه براي او خوشايند نبود، ولي بهرحال سر و صدايي کرد که در نهايت به سود موسيقي و جامعه زنان بود. قمر خود درباره نخستين کنسرتش مي گويد: 
آن روزها، هر کس بدون چادر بود به کلانتري جلب مي شد. رژيم مملکت تغيير کرده و پس از يک بحران بزرگ دوره آرامش فرا رسيده بود. مردم هم کم کم به موسيقي علاقه نشان مي‌دادند. به من پيشنهاد شد که بي چادر در نمايش موزيکال گراند هتل حاضر شوم و اين يک تهور و جسارت بزرگي لازم داشت. يک زن ضعيف بدون داشتن پشتيبان، ميبايست برخلاف معتقدات مردم عرض اندام کند و بي‌حجاب در صحنه ظاهر شود. تصميم گرفتم با وجود مخالفتها اين کار را بکنم و پيه کشته شدن را هم به تن خود بمالم! شب نمايش فرا رسيد و بدون حجاب ظاهر شدم و هيچ حادثه‌اي هم رخ نداد، و حتي مورد استقبال هم واقع شدم و اين موضوع به من قوت قلبي بخشيد و از آن به بعد گاه و بيگاه بي‌حجاب در نمايشها شرکت ميجستم و حدس مي‌زنم از همان موقع فکر برداشتن حجاب در شرف تکوين بود... 

او نخستين زني بود که بعد از قره‌العين بدون حجاب در جمع مردان ظاهر شد. او را شايد بتوان اولين فمينيست ايراني ناميد. او مي‌گفت: 

مر مرا هيچ گنه نيست به جز آن که زنم 
زين گناه است که تا زنده‌ام اندرکفنم 
	  
قمر نخستين کنسرت خود را در سال ١٣٠٣ برگزار کرد. روز بعد کلانتري از او تعهد گرفت که بي‌حجاب کنسرت ندهد! قمر عوايد کنسرت را به امور خيريه اختصاص داد. او در سفر خراسان در مشهد کنسرت داد و عوايد آن را صرف آرامگاه فردوسي نمود. در همدان در سال ۱۳۱٠ کنسرت داد و ترانه‌هايي از عارف خواند. وقتي نيرالدوله چند گلدان نقره به او هديه کرد، آن را به عارف پيشکش نمود. با اين که عارف مورد غضب بود. در سال ١٣٠٨ به نفع شير خورشيد سرخ کنسرت داد و عوايد آن به بچه‌هاي يتيم اختصاص داده شد. به گفته دکتر خرمي ٤٢٦ صفحه و به گفته دکتر سپنتا ٢٠٠ صفحه از قمر ضبط شده است... 
گشايش راديو ايران در سال ۱۳۱۹ صداي قمر را به عموم مردم رساند. عارف قزويني و ايرج‌ميرزا و تيمورتاش وزير دربار، شيفته او شده بودند. با اين‌ همه، قمر از گردآوري زر و سيم پرهيز مي‌کرد و درآمدهاي بزرگ و هداياي گران را به فقرا و محتاجان مي‌داد. 
قمرالملوک وزيري در تاريخ ۱۴ مرداد ۱۳۳۸ در شميران، در فقر و تنگدستي مطلق به سکته مغزي درگذشت. وي در گورستان ظهيرالدوله بين امامزاده قاسم و تجريش شميران به خاک سپرده شده است. روحش شاد... 


آتش جاویدان
آهنگ : مرتضی نی داوود
ترانه : پژمان بختیاری
مایه : دشتی

آتشی در سینه دارم جاودانی                   
عمر من مرگیست نامش زندگانی
رحمتی کن کز غمت جان می سپارم           
بیش ازین من طاقت هجران ندارم
کی نهی برسرم پای ای پری از وفا داری ؟            
شد تمام اشک من بس درغمت کرده ام زاری
نو گلی زیبا بود حسن و جوانی                 
عطر آن گل رحمت است و مهربانی
ناپسندیده بود دل شکستن                              
رشته الفت و یاری گسستن
کی کنی ای پری ترک ستمگری ؟       
می فکنی نظری آخر به چشم ژاله بارم
گر چه ناز دلبران دل تازه دارد                             
ناز هم معبود من اندازه دارد
هیچ گر ترحمی نمی کنی بر حال زارم             
جز دمی که بگذرد از چاره کارم
دانمت که بر سرم گذر کنی ز رحمت اما                    
آن زمان که بر کشد گیاه غم سر از مزارم




Ghamar Molouk Vaziri

قطعه: نوری ز کجا
آلبوم: یاد باد
آهنگساز: سیامک آقایی
خواننده: سالار عقیلی
شعر: حافظ

دو ماه پس از مرگ ناگهانی پرویز مشکاتیان، کنسرت یادباد توسط یکی از برجسته ترین هنرجویان این استاد فقید برگزار شد. سال هشتاد و هشت سیامک آقایی، شوریده و دلربا قطعاتی را با صدای سالار عقیلی طراحی کرد و در یادبود استادش کنسرتش را برگزار کرد. بعدها این قطعات با صدای همایون شجریان هم خوانده شد اما آن حال و هوای کنسرت سالار عقیلی را برایم نداشت. همه چیز مرتب و سر جایش خوانده شد و شاید همین باعث شد که آن سرگردانی کافی را برای من مخاطب نداشته باشد.
حزن آواها و تحریرها همگی در این قطعه شبیه به ناله های وداع هستند، همین سبب می شود من قطعه ی حاضر را یک مرثیه (Requiem) شاعرانه با شوریدگی و بغض های انسانی بدانم.
دقیقه 3:40 موسیقی فرودی می کند مانند مرد مغمومی که گریه هایش را می خورد و نفس هایش را بر مزار جمع می کند تا بتواند حرفی بزند: "در خرابات مغان..."
قطعه طولانی ست و از پلتفرم های امروزی دور است، قطعه هجده دقیقه ای چیزی ست که مرا اغنا می کند. این اشتباه رایج که باید در پلتفرم های اجباری خود را جای داد باعث شده خیلی قطعات طولانی یا کوتاه به نظرم بیاید. شاید برایتان خسته کننده بشود اما برای من همان میزانی ست که باید باشد.
دقیقه 12 به اوج روایت نزدیک می شویم و طی یک دقیقه راوی ما را به جایی می برد که همپای او بگرییم و با هق هق داستان وداع را تصور کنیم.
دقیقه 13 از نظر طراحی تحریر ها و موسیقی شاهکاری ست که مخاطب را به شنیدن داستان دعوت می کند و وعده ی اوجی غریب را می دهد. هر لحظه موسیقی تو را می کِشد تا بانگ بلند را نشانت بدهد اما با طرح دستی اش باز سر خوان اول نشسته ای و هنوز مشتش برایت باز نشده. سیامک آقایی خودش آوازی همراه با سازها می خواند که غم انگیز و پر درد است. آواز کار خودش را می کند و ساز کار خود را، مسیر ملودی ها از هم جدا می شود و تحریرها بر بستر موسیقی می نشیند.
دقیقه 14:43 فرا می رسد و شیرازه ی شلوغ کاری مرثیه ها از هم می پاشد و همه هم موسیقی، حزین و غمین می نشینند و آوای بدرود سر می دهند.
دوباره خواندن مطلع شعر حافظ "در خرابات مغان نور خدا می بینم"
این آرامشیست که پس از گریه های طولانی بر سر و روح انسان دچار می شود.
موسیقی بالا می رود و در دقیقه 18 با تحریری در اوج همچون پروازی ابدی پایان می پذیرد.

متن شعر:
در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو
خانه می‌بینی و من خانه خدا می‌بینم

سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب
این همه از نظر لطف شما می‌بینم

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال
با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم

Yad Bad

Noori ze koja

دلا شبها نمی نالی به زاری سر راحت به بالین می گذاری
تو صاحب درد بودی تو صاحب درد بودی، ناله سر کن، ناله سر کن، 
خبر از درد بی دردی نداری
خبر از درد بی دردی نداری
بنال ای دل که رنجت شادمانیست بمیر ای دل که مرگت زندگانیست
دلی خواهم که از او درد خیزد بسوزد عشق ورزد اشک ریزد
مباد آن دم که چنگ نغمه سازت ز دردی بر نیانگیزد نوایی
مباد آن دم که عود تار و پودت نسوزد در هوای آشنایی
مباد آن دم که چنگ نغمه سازت ز دردی بر نیانگیزد نوایی
مباد آن دم که عود تار و پودت نسوزد در هوای آشنایی
بنال ای دل که رنجت شادمانیست بمیر ای دل که مرگت زندگانیست
دلی خواهم که از او درد خیزد بسوزد عشق ورزد اشک ریزد

Homayoun Shajarian_Sokot_Nasim Vasl/همایون شجریان_سکوت_آلبوم نسیم وصل

Ravayat-e Tanhaei 
Vocalist: Mohsen Namjoo
Composed by: Ehsan Matoori
Santoor: Ehsan Matoori 
Percussion: Homayoun Nasiri

Noori ze koja

Mohsen Rashidi

Related tracks