قند است یا شراب، این کلمات

تنظیم خوانش اشعار با موسیقی : فرید روزبه
سرودهء سیاوش کسرائی
خوانش : بی بی کسرائی

باور- همخوانی بی‌‌بی و سیاوش کسرائی

فروغ فرخ‌زاد
از مجموعۀ «تولدی دیگر»
Music: MELODY OF NIGHT / Youtube
Voice+Mix Music: Hamid Majid/ Millan118
------------------
آفتاب می‌شود

نگاه کُن که غم درون دیده‌ام 
چگونه قطره قطره آب می‌شود 
چگونه سایۀ سیاه سرکشم 
اسیر دست آفتاب می‌شود 
نگاه کُن
تمام هستی‌ام خراب می‌شود 
شراره‌ای مرا به کام می‌کشد 
مرا به اوج می‌بَرد 
مرا به دام می‌کِشد 
نگاه کُن
تمام آسمانِ من 
پُر از شهاب می‌شود

تو آمدی ز دورها و دورها 
ز سرزمین عطرها و نورها 
نشانده‌ای مرا کنون به زورقی 
ز عاج‌ها، ز ابرها، بلورها 
مرا ببر امید دل‌نواز من
ببر به شهر شعرها و شورها

به راه پُر ستاره می‌کشانی‌ام 
فراتر از ستاره می‌نشانی‌ام 
نگاه کُن
من از ستاره سوختم 
لبالب از ستارگان تب شدم 
چو ماهیان سرخ‌رنگ ساده دل 
ستاره‌چین برکه‌های شب شدم

چه دور بود پیش از این زمین ما 
به این کبود غرفه‌های آسمان 
کنون به گوش من دوباره می‌رسد 
صدای تو 
صدای بال برفی فرشتگان 
نگاه کُن که من کجا رسیده‌ام
به کهکشان، به بیکران، به جاودان

کنون که آمدیم تا به اوج‌ها 
مرا بشوی با شراب موج‌ها 
مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات 
مرا بخواه در شبان دیر پا 
مرا دگر رها مکُن
مرا از این ستاره‌ها جدا مکُن

نگاه کُن که موم شب به راه ما 
چگونه قطره قطره آب می‌شود 
صراحی سیاه دیدگان من 
به لای‌لای گرم تو 
لبالب از شراب خواب می‌شود 
به روی گاهواره‌های شعر من 
نگاه کُن 
تو می‌دمی و آفتاب می‌شود

فروغ فرخ‌زاد
از مجموعۀ «تولدی دیگر»

================
Forough Farokhzad-POEMS

Music: MELODY OF NIGHT / Youtube

Voice+Mix Music: Hamid Majid/ Millan118

VIDEOS ON YOUTUBE: www.youtube.com/millan1118

Forough Farokhzad - Aftab Mishawad - Negah Kon+Melody Of Night

و این منم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده ی زمین
و یأس ساده و غمناک اسمان
و ناتوانی این دستهای سیمانی
 
 
 
زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
 ساعت چهار بار نواخت
امروز روز اول دی ماه است
من راز فصلها را میدانم
و حرف لحظه ها را میفهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک ، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش
 
 
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
  
 
 
در کوچه باد میآمد
در کوچه باد میآمد
و من به جفت گیری گلها میاندیشم
به غنچه هایی با ساقهای لاغر کم خون
و این زمان خسته ی مسلول
و مردی از کنار درختان خیس می گذرد
مردی که رشته های آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلو گاهش
بالا خزیده اند و در شقیقه های منقلبش آن هجای خونین را
تکرار می کنند
-سلام
- سلام
و من به جفت گیری گل ها میاندیشم
 
  
 
در آستانه فصلی سرد
در محفل عزای آینه ها
و اجتماع سوگوار تجربه های پریده رنگ
و این غروب بارور شده از دانش سکوت
چگونه می شود به آن کسی که میرود اینسان
صبور ،
سنگین ،
سرگردان .
فرمان ایست داد .
چگونه می شود به مرد گفت که او زنده نیست ، او هیچوقت
زنده نبوده است.
 
 
  
در کوچه باد میاید
کلاغهای منفرد انزوا
در باغهای پیر کسالت میچرخند
و نردبام
چه ارتفاع حقیری دارد.
 
 
  
آنها ساده لوحی یک قلب را
با خود به قصر قصه ها بردند
و اکنون دیگر
دیگر چگونه یک نفر به رقص بر خواهد خاست
و گیسوان کودکیش را
در آبهای جاری خواهد رخت
و سیب را که سرانجام چیده است و بوییده است
در زیر پالگد خواهد کرد؟
  
 
 
ای یار ، ای یگانه ترین یار
چه ابرهای سیاهی در انتظار روز میهمانی خورشیدند
 
 
انگار در مسیری از تجسم پرواز بود که یکروز آن پرنده ها
نمایان شدند
انگار از خطوط سبز تخیل بودند
آن برگ های تازه که در شهوت نسیم نفس میزدند
انگار
آن شعله های بنفش که در ذهن پاک پنجره ها میسوخت
چیزی بجز تصور معصومی از چراغ نبود .
  
 
 
در کوچه ها باد میامد
این ابتدای ویرانیست آن روز هم که د ست های تو ویران شد
باد میآمد
ستاره های عزیز
ستاره های مقوایی عزیز
وقتی در آسمان ، دروغ وزیدن میگیرد
دیگر چگونه می شود به سوره های رسولان سر شکسته پناه
آورد ؟
ما مثل مرده های هزاران هزار ساله به هم میرسیم و آنگاه
خورشید بر تباهی اجاد ما قضاوت خواهد کرد.
 
 
 
 
 من سردم است
من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد
ای یار ای یگانه ترین یار " آن شراب مگر چند ساله بود ؟ "
نگاه کن که در اینجا
زمان چه وزنی دارد
و ماهیان چگونه گوشت های مرا میجوند
چرا مرا همیشه در ته دریا نگاه میداری ؟
  
 
 
 
من سردم است و میدانم که از تمامی   اوهام سرخ یک شقایق وحشی
ز چند قطره خون
چیزی بجا نخواهد ماند .
خطوط را رها خواهم کرد
و همچنین   شمارش اعداد را رها خواهم کرد
و از میان شکل های هندسی محدود
به پهنه های حسی وسعت چناه خواهم برد
من عریانم ، عریانم ، عریانم
مثل سکوت های میان کلام های محبت عریانم
و زخم های من همه از عشق است
از عشق ، عشق ، عشق .
من این جزیره ی  سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر داده ام
و تکه  تکه شدن ، راز آن وجود متحدی بود
 که از حقیرترین ذره هایش آفتاب به دنیا آمد .
 
  
 
سلام ای شب معصوم !
 سلام ای شبی که چشم های  گرگ های بیابان را  
به حفره های استخوانی ایمان  و اعتماد بدل میکنی
ودر کنار جویبارهای تو ، ارواح بیدها
ارواح مهربان تبرها را میبویند
من از جهان بی تفاوتی فکرها و حرف ها و صداها میآیم
و این جهان به لانه ی ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست
که همچنان که ترا میبوسند
در ذهن خود طناب دار ترا میبافند
 
 
 
 
سلام ای شب معصوم  
میان پنجره و دیدن
 همیشه فاصله ایست
چرا نگاه نکردم ؟
مانند آن زمانی که مردی از کنار درختان خیس گذر میکرد  
  
 
 
 
چرا نگاه نکردم ؟
انگار مادرم گریسته بود آن شب
آن شب که من به درد رسیدم و نطفه شکل گرفت
آن شب که من عروس خوشه های اقاقی شدم
آن شب که اصفهان پر از طنین کاشی آبی بود ،
و آن کسی که نیمه ی من بود ، به درون نطفه ی من بازگشته بود
 
 
 
 
و من در آینه میدیدش
که مثل آینه پاکیزه بود و روشن بود
و ناگهان صدایم کرد
 و من عروس خوشه های اقاقی شدم . . .
 
 
.انگار مادرم گریسته بود آن شب
چه روشنایی بیهوده ای در این دریچه مسدود سر کشید
چرا نگاه نکردم ؟
تمام لحظه های سعادت میدانستند
که دستهای تو ویران خواهد شد
و من نگاه نکردم
تا آن زمان که پنجره ی ساعت
گشوده شد و آن قناری غمگین چهار بار نواخت
چهار بار نواخت
و من به ان زن کوچک بر خوردم
که چشمهایش ، مانند لانه های خالی سیمرغان بودند
و آنچنان که در تحرک رانهایش میرفت
گویی بکارت رؤیای پرشکوه مرا
 با خود بسوی بستر میبرد
 
  
 
 آیا دوباره گیسوانم را در باد شانه خواهم زد ؟
آیا دوباره باغچه ها را بنفشه خواهم کاشت ؟
و شمعدانی ها را
در آسمان پشت پنجره خواهم گذاشت ؟
آیا دوباره روی لیوان ها خواهم رقصید ؟
آیا دوباره زنگ در مرا بسوی انتظار صدا خواهد برد ؟
به مادرم گفتم : " دیگر تمام شد "
گفتم :" همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق میافتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم "
 
 
 
 انسان پوک
انسان پوک پر از اعتماد
نگاه کن که دندانهایش
چگونه وقت جویدن سرود میخوانند
و چشمهایش
چگونه وقت خیره شدن میدرند
و او چگونه از کنار درختان خیس میگذرد :
صبور ،
سنگین ،
سرگردان . . .
 
 
 
 در ساعت  چهار
در لحظه ای که رشته های آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلوگاهش
بالا خزیده اند
و در شقیقه های منقلبش ان هجای خونین را
تکرارمی کند
سلام
سلام
 
 
 
آیا تو
هرگز آن چهار لاله ی آبی را
بوییده ای ؟
 زمان گذشت
زمان گذشت و شب روی شاخه های لخت اقاقی افتاد
شب پشت شیشیه های پنجره سر میخورد
و با زبان سردش
ته مانده های روز رفته را به درون میکشد
 
 
 
 
 من از کجا میآیم ؟
من از کجا میآیم ؟
که اینچنین به بوی شب آغشته ام ؟
هنوز خاک مزارش تازه ست
مزار آن دو دست سبز جوان را میگویم......
 
  
 
چه مهربان بودی ای یار ، ای یگانه ترین یار
چه مهربان بودی وقتی دروغ میگفتی
چه مهربان بودی وقتی که پلک های آینه ها را میبستی
و چلچراغها را
از ساق های سیمی میچیدی
و در سیاهی ظالم مرا بسوی چراگاه عشق میبردی
تا آن بخار گیج که دنباله ی حریق عطش بود بر چمن خواب می نشست
 
 
 
و آن ستاره ها مقوایی
به گرد لایتناهی میچرخیدند .
چرا کلام را به صدا گفتند؟
چرا نگاه را به خانه ی دیدار میهمان کردند !
چرا نوازش را
به حجب گیسوان باکرگی بردند؟
نگاه کن که در اینجا
چگونه جان آن کسی که با کلام سخن گفت
و با نگاه نواخت
و با نوازش از رمیدن آرامید
به تیرهای توهم
 مصلوب گشته است
و به جای پنج شاخه ی انگشتهای تو
که مثل پنج حرف حقیقت بودند
 چگونه روی گونه او مانده ست
 
 
 
سکوت چیست ، چیست ، ای یگانه ترین یار ؟
سکوت چیست بجز حرفهای ناگفته
من از گفتن میمانم ، اما زبان گنجشکان
زبان زندگی جمله های جاری جشن طبیعتست .
زبان گنجشکان یعنی : بهار . برگ . بهار .
زبان گنجشکان یعنی : نسیم . عطر . نسیم
زبان گنجشکان در کارخانه میمیرد .
 
 
 
 این کیست این کسی که روی جاده ی ابدیت
بسوی لحظه توحید میرود
و ساعت همیشگیش را
با منطق ریاضی تفریقها و تفرقه ها کوک میکند .
این کیست این کسی که بانگ خروسان را
آغاز قلب روز نمیداند
آغز بوی ناشتایی میداند
این کیست این کسی که تاج عشق به سر دارد
و در میان جامه های عروسی پوسیده ست .
 
  
 
پس آفتاب سرانجام
در یک زمان واحد
بر هر دو قطب ناامید نتابید .
تو از طنین کاشی آبی تهی شدی .
 
 
 
 و من چنان پرم که روی صدایم نماز میخوانند ...
 
 
 
 جنازه های خوشبخت
جنازه های ملول
جنازه های ساکت متفکر
جنازه های خوش بر خورد ،خوش پوش ، خوش خوراک
در ایستگاه های وقت های معین
و در زمینه ی مشکوک نورهای موقت
 شهرت خرید میوه های فاسد بیهودگی و   ....
آه ،
چه مردمانی در چارراهها نگران حوادثند
واین صدای سوت های توقف
در لحظه ای که باید ، باید ، باید
مردی به زیر چرخ های زمان له شود
مردی که از کنار درختان خیس میگذرد....
  من از کجا میآیم؟
 
 
 
 به مادرم گفتم :"دیگر تمام شد."
گفتم :" همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق میافتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم."
 
 
  
سلام ای غرابت تنهایی
اتاق را به تو تسلیم میکنیم
چرا که ابرهای تیره همیشه
پیغمبران آیه های تازه تطهیرند
و در شهادت یک شمع
راز منوری است که آن را
آن آخرین و آن کشیده ترین شعله خوب میداند.
 
 
 
 ایمان بیاوریم
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
ایمان بیاوریم به ویرانه های باغ های تخیل
به داس های واژگون شده ی بیکار
و دانه های زندانی .
نگاه کن که چه برفی میبارد....
 
 
 
شاید حقیقت آن دو دست جوان بود ، آن دو دست جوان
که زیر بارش یکریز برف مدفون شد
و سال دیگر ، وقتی بهار
با آسمان پشت پنجره همخوابه میشود
و در تنش فوران میکنند
فواره های سبز ساقه های سبک بار
شکوفه خواهد داد ای یار ، ای یگانه ترین یار

Forough Farokhzad - Iman Biavarim ( Reciting : Khosrow Shakibayi )

علی كوچیكه 
علی بونه گیر 
نصف شب از خواب پرید 
چشماشو هی مالید با دس 
سه چار تا خمیازه كشید 
پا شد نشس 
چی دیده بود ؟
چی دیده بود ؟
خواب یه ماهی دیده بود 
یه ماهی انگار كه یه كپه دو زاری 
انگار كه یه طاقه حریر 
با حاشیه منجوق كاری 
 انگار كه رو برگ گل لاله عباسی 
خامه دوزیش كرده بودن 
قایم موشك بازی می كردن تو چشاش 
دو تا نگین گرد صاف الماسی 
همچی یواش 
همچی یواش 
خودشو رو آب دراز می كرد 
كه بادبزن فرنگیاش 
صورت آبو ناز می كرد
بوی تنش بوی كتابچه های نو 
بوی یه صفر گنده و پهلوش یه دو
بوی شبای عید و آشپزخونه و نذری پزون 
شمردن ستاره ها تو رختخواب رو پشت بون 
ریختن بارون رو آجر فرش حیاط 
بوی لواشك بوی شوكولات 
انگار تو آب گوهر شب چراغ می رفت 
انگار كه دختر كوچیكه شاپریون 
تو یه كجاوه بلور
به سیر باغ و راغ می رفت 
دور و ورش گل ریزون 
بالای سرش نور بارون 
شاید كه از طایفه جن و پری بود ماهیه 
شاید كه از اون ماهیای ددری بود ماهیه 
شاید كه یه خیال تند سرسری بود ماهیه 
هر چی كه بود 
هر كی كه بود
علی كوچیكه 
محو تماشاش شده بود 
واله و شیداش شده بود 
 همچی كه دس برد كه به اون 
رنگ روون 
نور جوون 
نقره نشون 
دس بزنه 
برق زد و بارون زد و آب سیا شد 
شیكم زمین زیر تن ماهی وا شد 
 دسه گلا دور شدن و دود شدن 
شمشای نور سوختن و نابود شدن
باز مث هر شب رو سر علی كوچیكه 
دسمال آسمون پر از گلابی 
نه چشمه ای نه ماهیی نه خوابی 
با د توی بادگیرا نفس نفس می زد 
زلفای بید و میكشید
از روی لنگای دراز گل آغا 
چادر نماز كودریشو پس می زد 
رو بندرخت 
پیرهن زیرا و عرق گیرا
 میكشیدن به تن همدیگهو حالی بحالی میشدن
انگار كه از فكرای بد
هی پر و خالی میشدن
سیرسیركا 
سازار و كوك كرده بودن و ساز می زدن 
همچی كه باد آروم می شد 
قورباغه ها ز ته باغچه زیر آواز می زدن
شب مث هر شب بود و چن شب پیش و شبهای دیگه 
آمو علی 
تو نخ یه دنیای دیگه 
علی كوچیكه 
سحر شده بود 
نقره نابش رو میخواس
ماهی خواابش رو می خواس 
راه آب بود و قر قر آب 
علی كوچیكه و حوض پر آب 
علی كوچیكه 
علی كوچیكه 
نكنه تو جات وول بخوری
حرفای ننه قمر خانم 
یادت بره گول بخوری 
تو خواب اگه ماهی دیدی خیر باشه 
خواب كجا حوض پر از آب كجا 
كاری نكنی كه اسمتو 
توی كتابا بنویسن 
سیا كنن طلسمتو 
آب مث خواب نیس كه آدم 
از این سرش فرو بره 
از اون سرش بیرون بیاد 
 تو چار راهاش وقت خطر 
صدای سوت سوتك پاسبون بیاد 
شكر خدا پات رو زمین محكمه
كور و كچل نیسی علی سلامتی چی چیت كمه؟
می تونی بری شابدوالعظیم 
ماشین دودی سوار بشی 
 قد بكشی خال بكوبی 
جاهل پامنار بشی 
حیفه آدم این همه چیزای قشنگو نبینه 
الا كلنگ سوار نشه 
شهر فرنگو نبینه 
فصل حالا فصل گوجه و سیب و خیار بستنیس 
چن روز دیگه تو تكیه سینه زنیس 
ای علی ای علی دیوونه 
تخت فنری بهتره یا تخته مرده شور خونه ؟
گیرم تو هم خود تو به آب شور زدی 
رفتی و اون كولی خانومو به تور زدی
ماهی چیه ؟ ماهی كه ایمون نمیشه نون نمیشه 
اون یه وجب پوست تنش واسه فاطی تنبون نمیشه 
 دس كه به ماهی بزنی از سرتا پات بو میگریه 
بوت تو دماغا می پیچه 
دنیا ازت رو میگیره 
بگیر بخواب بگیر بخواب 
كه كار باطل نكنی
با فكرای صد تا یه غاز
حل مسائل نكنی 
سر تو بذار رو ناز بالش بذار بهم بیاد چشت 
قاچ زین و محكم چنگ بزن كه اسب سواری پیشكشت 
حوصله آب دیگه داشت سر میرفت 
خودشو می ریخت تو پاشوره در می رفت 
انگار می خواس تو تاریكی
داد بكشه آهای زكی !
این حرفا حرف اون كسونیس كه اگه 
یه بار تو عمرشون زد و یه خواب دیدن 
خواب پیاز و ترشی و دوغ و چلوكباب دیدن 
ماهی چیكار به كار یه خیك شیكم تغار داره 
ماهی كه سهله سگشم 
از این تغارا عار داره 
ماهی تو آب می چرخه و ستاره دست چین میكنه 
اونوخ به خواب هر كی رفت 
خوابشو از ستاره سنگین میكنه 
می برتش می برتش 
از توی این دنیای دلمرده ی چاردیواریا
نق نق نحس ساعتا خستگیا بیكاریا 
دنیای آش رشته و وراجی و شلختگی
درد قولنج و درد پر خوردن و درد اختگی
دنیای بشكن زدن و لوس بازی 
 عروس دوماد بازی و ناموس بازی 
دنیای هی خیابونا رو الكی گز كردن 
از عربی خوندن یه لچك بسر حظ كردن 
دنیای صبح سحرا 
تو توپخونه 
تماشای دار زدن 
نصف شبا 
رو قصه آقابالاخان زار زدن 
دنیایی كه هر وخت خداش 
تو كوچه هاش پا میذاره 
یه دسه خاله خانباجی از عقب سرش 
یه دسه قداره كش از جلوش میاد 
دنیایی كه هر جا میری 
 صدای رادیوش میاد 
میبرتش میبرتش از توی این همبونه كرم و كثافت و مرض 
به آبیای پاك و صاف آسمون میبرتش
به سادگی كهكشوی می برتش 
آب از سر یه شاپرك گذشته بود و داشت حالا فروش میداد 
علی كوچیكه 
نشسته بود كنار حوض 
حرفای آبو گوش میداد 
انگار كه از اون ته ته ها
از پشت گلكاری نورا یه كسی صداش می زد
آه میكشید 
دس عرق كرده و سردش رو یواش به پاش می زد 
انگار میگفت یك دو سه 
نپریدی ؟ هه هه هه
من توی اون تاریكیای ته آبم بخدا 
حرفمو باور كن علی 
ماهی خوابم بخدا 
دادم تمام سرسرا رو آب و جارو بكنن
پرده های مرواری رو 
این رو و آن رو بكنن
به نوكران با وفام سپردم 
كجاوه بلورمم آوردم 
سه چار تا منزل كه از اینجا دور بشیم 
به سبزه زارای همیشه سبز دریا می رسیم 
به گله های كف كه چوپون ندارن 
به دالونای نور كه پایون ندارن 
به قصرای صدف كه پایون ندارن 
یادت باشه از سر راه 
هفت هشت تا دونه مرواری
جمع كنی كه بعد باهاشون تو بیكاری
یه قل دو قل بازی كنیم 
ای علی من بچه دریام نفسم پاكه علی 
دریا همونجاس كه همونجا آخر خاكه علی 
هر كی كه دریا رو به عمرش ندیده 
اززندگیش چی فهمیده ؟
خسته شدم حالم بهم خورد از این بوی لجن
انقده پا به پا نكن كه دو تایی 
تا خرخره فرو بریم توی لجن 
بپر بیا وگرنه ای علی كوچیكه 
مجبور میشم بهت بگم نه تو نه من 
آب یهو بالا اومد و هلفی كرد و تو كشید 
انگار كه آب جفتشو جست و تو خودش فرو كشید 
دایره های نقره ای 
توی خودشون 
چرخیدن و چرخیدن و خسته شدن 
موجا كشاله كردن و از سر نو 
به زنجیرای ته حوض بسته شدن 
قل قل قل تالاپ تالاپ 
قل قل قل تالاپ تالاپ 
چرخ می زدن رو سطح آب 
تو تاریكی چن تا حباب 
علی كجاس ؟
تو باغچه 
چی میچینه ؟
آلوچه 
آلوچه باغ بالا 
جرات داری ؟ بسم الله

Ali Koochikeh - علی کوچیکه

شبانه
با صدای: احمد شاملو
موسیقی متن: اسفندیار منفردزاده
طراح و نقاشیِ عکس: فرشید مثقالی
محصول :کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان
1351
*تبدیل شده از روی صفحه ی گرام 33 دور - منتشر شده در سال 1355

شبانه - شعر خوانی احمد شاملو با همراهی موسیقی اسفندیار منفردزاده

سروده ای از :مارگوت بیکل
ترجمه و صدای: احمد شاملو
موسیقی:بابک بیات

بر آنم که زندگی کنم/ بر آنم که عشق بورزم/ برآنم که باشم/ اَحمد شاملو

Forough Farokhzad - Ayehaye Zamini

اضمحلال زبان فارسی - شاملو

سروده‌ ای از: مارگوت بیکل
 ترجمه و صدای: احمد شاملو


برآنم که زندگی کنم

(Ebtehaj,Huward,Amir collage)

رو به سفرم،  چمدان می‌بستم و ترک لیست تو را گوش میدادم،  رسیدم به این فایل
 قدیمی‌ شعرخوانی سایه " هوشنگ ابتهاج" ، قرار شد خاطره بازی نکنیم، این را فقط بخاطر امروز گذاشتم


"من پس از این همه سال چشم دارم بر راه ، که بیایند عزیزانم آه‌"



چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی
ز تو دارم این غمِ خوش به جهان ازا ین چه خوشتر
تو چه دادیَم که گویم که از آن به‌اَم ندادی
چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین
به از این درِ تماشا که به روی من گشادی
تویی آن که خیزد از وی همه خرمی و سبزی
نظرِ کدام سروی؟ نفسِ کدام بادی؟
همه بوی آرزویی مگر از گل بهشتی
همه رنگی و نگاری مگر از بهار زادی
ز کدام ره رسیدی ز کدام در گذشتی
که ندیده دیده رویت به درونِ دل فتادی
به سرِ بلندت ای سرو که در شبِ زمین‌کن
نفسِ سپیده داند که چه راست ایستادی
به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم
که نهفته با دل سایه چه در میان نهادی

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی

تو برایم براهنی میخوانی و میخوانی  و من به تناوب تو وتناوب  شعرهای براهنی با رویاهایم به بیداریها عاشقتر میشوم
بخوان ساعتها بخوان دلم‌میخواهد زمان بایستد و ما را تماشا کند
و من و تو با قایقی از رویا در شعرها پارو بزنیم . بخوان به تناوب

براهنی به تناوب /برای تو

چیدن سپیده دم از مارگوت بیگل، با ترجمه و صدای شاملو

Forough Farokhzad با صداي فروغ فرخزاد  - شعر فتح باغ فروغ فرخزاد

«فراقی»

چه بی تابانه می خواهمت ای دوریت آزمونِ تلخِ زنده به گوری! 
چه بی تابانه تو را طلب می كنم ! 
بر پشت سمندی 
گوئی 
نوزین 
كه قرارش نیست. 
و فاصله 
تجربه ئی بیهوده است.

بوی پیراهنت، 
این جا 
و اكنون . -

كوه ها در فاصله 
سردند

دست 
در كوچه و بستر 
حضور مأنوس دست تو را می جوید، 
و به راه ْ اندیشیدن 
یأس را 
رج می زند 
بی نجوای انگشتانت 
فقط .- 
و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو (فروردین ۱۳۵۴ - رُم، ایتالیا)

******************************************

«شبانه »

شانه ات مجابم میكند 
در بستری كه عشق 
تشنگی است

زلال شانه هایت 
همچنانم عطش می دهد 
در بستری كه عشق 
مجابش كرده است

احمد شاملو (اردیبهشت ۱۳۵۴)


Ahmad Shamlou-احمد شاملو


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

شعر: احمد شاملو
صدا: احمد شاملو

برف نو، برف نو، سلام، سلام!
بنشین، خوش نشسته ای بر بام.

پاکی آوردی - ای امید سپید!-
همه آلوده گی ست این ایام.

راه شومی ست می زند مطرب
تلخ واری ست می چکد در جام
اشک واری ست می کشد لبخند
ننگ واری ست می تراشد نام

شنبه چون جمعه، پار چون پیرار،
نقش هم رنگ می زند رسام.

مرغ شادی به دام گاه آمد
به زمانی که برگسیخته دام!
ره به هموار جای دشت افتاد
ای دریغا که بر نیاید گام!

تشنه آن جا به خاک مرگ نشست
کاتش از آب می کند پیغام!
کام ما حاصل آن زمان آمد
که طمع برگرفته ایم از کام ...

خام سوزیم، الغرض، بدرود!
تو فرود آی، برف تازه، سلام!

برف نو، برف نو، سلام، سلام

آهنگ: مجید درخشانی
شعر و صدای مهدی اخوان ثالث

دریچه‌ها-مهدی اخوان ثالث

Shamloo - Dar Astaneh (trimed)

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو - دستت را به من بده
حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست - احمد شاملو

آرش کمانگیر
با صدای شاعر
سیاوش کسرایی

قند است یا شراب، این کلمات

RmitA