ashkan

سنتی

shabangahan

Classic

Singers

Mokhtabad

Pedar

pedar

رسوای زمانه *** خواننده شکیلا
www.parsam.mihanblog.com

رسوای زمانه

Ey Dir Bedast amade

(www.MusicBox.ws) Ey Zolf e sar (Ali Asghar Zand Vakil)

همایون شجریان - هوای گریه

ایران ای سرای امید
بر بامت سپیده دمید
بنگر کزین ره پر خون
خورشیدی خجسته رسید
اگر چه دلها پر خون است
شکوه شادی افزون است
سپیده ما گلگون است، وای گلگون است
که دست دشمن در خون است
ای ایران غمت مرساد
جاویدان شکوه تو باد
راه ما، راه حق، راه بهروزی است
اتحاد، اتحاد، رمز پیروزی است
صلح و آزادی جاودانه در همه جهان خوش باد
یادگار خون عاشقان، ای بهار
ای بهار تازه جاودان در این چمن شکفته باد
هوشنگ ابتهاج
 تصنیف با صدای استاد شجریان/ محمدرضا لطفی(آهنگساز)



ایران‌ ای سرای امید...محمد رضا شجریان

آهنگساز: محمدرضا شجریان


علیرضا افتخاری، دلستان | Alireza Eftekhari, Delsetaan

شعر: شيخ بهائي

 
تا کي به تمناي وصال تو يگانه.................... اشکم شود از هر مژه چون سيل روانه

خواهد به سرآيد غم هجران تو يا نه ........................اي تير غمت را دل عشاق نشانه

جمعي به تو مشغول و تو غايب زميانه

 

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان ديد.................... پروانه در آتش شد و اسرار عيان ديد

عارف صفت وصف تو در پير و جوان ديد.................. يعني همه جا عکس رخ يار توان ديد

ديوانه نيم من که روم خانه به خانه (2)

 

هر در که زنم صاحب آن خانه تويي تو.................. هر جا که روم پرتو کاشانه تويي تو

در ميکده و دير که جانانه تويي تو...................... مقصود من از کعبه و بتخانه تويي تو

مقصود تويي کعبه و بتخانه بهانه (2)



Tamannaye Vesal - Mokhtabad

همه شب نالم چون نی که غمی دارم
دل و جان بردی اما نشدی یارم
با ما بودی بی ما رفتی
چو بوی گل به کجا رفتی؟
تنها ماندم تنها رفتی
چو کاروان رود فغانم از زمین
بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم
فتادم از پا به ناتوانی
اسیر عشقم چنانکه دانی
رهایی از غم نمی توانم
تو چاره ای کن که می توانی
گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خیزد
چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد
چو کاروان رود فغانم از زمین
بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم
نه حریفی تا با او غم دل گویم
نه امیدی در خاطر که تو را جویم
ای شادی جان، سرو روان
کز بر ما رفتی
از محفل ما، چون دل ما
سوی کجا رفتی؟
تنها ماندم، تنها رفتی
به کجایی ای غمگسار من؟
فغان زار من بشنو باز آ
از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو باز آ
باز آ سوی رهی
چون روشنی از دیده ما رفتی
با قافله باد صبا رفتی
تنها ماندم تنها رفتی

کاروان - بنان

شاعر: فریدون مشیری | آهنگساز: مرتضی حنانه | تنظیم: فریدون شهبازیان | آلبوم: شور عشق

www.facebook.com/delnavazan.playlist

با یادت سرمستم ای نگاه آسمانی
یادم کن تا هستم ای امید زندگانی
تا به هر ترانه، می کشد زبانه، شور عاشقانه من
حال دل می گویم با زبان بی زبانی
هر لبخندت، با من گوید، دل مده به دست غم درین عالم
بنشین با عشق تا گل روید، زین شب خزانی
تا که از نگاه تو نور شادی می بارد
دل ز مهربانیت شور و شادی ها دارد
با تو خزان من بهاران، با تو شبم ستاره باران از نور افشانی
چه بخواهی چه نخواهی، دل عاشق ره تو پوید به هر نشانی
دل و جان سرمست از شوق نگاه تو
همه جا حیرانم دیده به راه تو
که بدین روح افزایی زیبایی رویایی چون بهشت جاودانی
چه شود گر بازآیی چون نفس باد سحر
می رسدم جان دگر، دیده کشد سوی تو پر
همسفرم شو که می توانی
پر و بالم را با دیدارت کی بگشایی
تب و تابم را با لبخندت کی بنشانی

شور عاشقانه | علیرضا افتخاری

، این روز ها حال و هوای این تلخآهنگ دوباره زنده شد

گل پونه های وحشی دشت امیدم
وقت سحر شد
خاموشی شب رفت فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
گل پونه ها نا مهربانی آتشم زد آتشم زد
گل پونه ها بی همزبانی آتشم زد
می خواهم اکنون تا سحر گاهان بنالم
افسرده ام دیوانه ام آزرده جانم
گل پونه های وحشی دشت امیدم
وقت سحر شد
خاموشی شب رفت فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
من مانده ام تنها میان سیل غمها

ایرج بسطامی - گل پونه ها

 با دکلمه زیبای پرویز پرستویی و صدای دلنشین رسول نجفیان
این ترانه رو اولین بار به یاد کشته‌های زمین لرزه آذربایجان آپلود کردم اما افسوس که مناسبت‌هایش تمامی ندارد!

یاد همه رفتگان گرامی...
-------------
عجب رسمیه رسم زمونه
قصه برگ و باد خزونه
میرن آدما از اونا فقط 
خاطره هاشون به جا میمونه
کجاست اون کوچه
چی شد اون خونه
آدماش کجان خدا میدونه
بوتهء یاس بابا جون هنوز
گوشهء باغچه توی گلدونه
عطرش پیچیده تا هفتا خونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط 
خاطره هاشون به جا میمونه

تسبیح و مهر بی بی جون هنوز
گوشهء طاقچه توی ایونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط 
خاطره هاشون به جا میمونه

پرسید زیر لب یکی با حسرت
پرسید زیر لب یکی با حسرت
از ماها بعدها چه یادگاری میخواد بمونه 
خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط 
خاطره هاشون به جا میمونه
میرن آدما از اونا فقط 
خاطره هاشون به جا میمونه


( دکلمهء پرویز پرستویی )
پرسید زیر لب یکی با حسرت
از ما ها بعدها چه یادگاری میخواد بمونه
خدا میدونه

میرن آدما از اونا فقط خاطره هاشون به جا میمونه
کجاست اون کوچه
چی شد اون خونه
آدماش کجان خدا میدونه


( آواز رسول نجفیان )
ندونستم مو قدرش در کنارم
ولی ولی حالا که رفته بیقرارم
نخندیدم دمی بر روی ماهش
چه سود اکنون به خاکش اشک بارون
ای الله جان
برس برس بر دادم ای پروردگارم

ندید از من خوشی
من هم پس از او ندیدم روی خوش از روزگارم
ای الله جان
برس برس بر دادم ای پروردگارم

شدم تنها
به غربتها فراموش
خدا رحمی بکن بر حال زارم
ای الله جان
الله جان رحمی بکن بر حال زارم

پشیمونم پشیمونم ولی هی هات دیر است
حلالم کن که ما هم ره سپارم
ای الله جان رحمی بکن بر حال زارم
رحمی بکن بر حال زارم


میرن آدما (رسم زمونه) - رسول نجفیان - پرویز پرستویی

Abdolhosein mokhtabad - tamannaye vesal

زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد
صوفی مجلس که دی جام و قدح می‌شکست
باز به یک جرعه می عاقل و فرزانه شد
شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب
باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد
مغبچه‌ای می‌گذشت راه زن دین و دل
در پی آن آشنا از همه بیگانه شد
آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت
چهره خندان شمع آفت پروانه شد
گریه شام و سحر شکر که ضایع نگشت
قطره باران ما گوهر یک دانه شد
نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری
حلقه اوراد ما مجلس افسانه شد
منزل حافظ کنون بارگه پادشاست
دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد

حافظ خلوت نشين - حسام الدين سراج

Abdol Hossein Mokhtabad - Tasnif (Insrument)

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد
چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد

زین تطاول که کشید از غم هجران بلبل
تا سراپرده گل نعره زنان خواهد شد

مطربا مجلس انس است غزل خوان و سرود
چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد

گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت
که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد

پرویز مشکاتیان، ایرج بسطامی...نفس باد صبا

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد که سرآید غم هجران تو یا نه
ای تیره غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب زمیانه
رفتم به در صومعه عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد
در میکده رهبانم و در صومعه عابد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه
روزی که برفتند حریفان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلب کردم و او جلوه گه یار
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه
هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی ...کعبه و بتخانه بهانه
بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم ..من که روم خانه به خانه
عاقل به قوانین خرد راه تو پوید
دیوانه برون از همه آئین تو جوید
تا غنچهء بشکفتهء این باغ که بوید
هر کس به بهانی صفت حمد تو گوید
بلبل به غزل خوانی و قمری به ترانه
بیچاره بهایی که دلش زار غم توست
هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست
امید وی از عاطفت دم به دم توست
تقصیر "خیالی" به امید کرم توست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه
"شیخ بهایی"

________________

A classic Persian song - in which the singer is describing his longing for and his devotion to his (spiritual) love.

The lyrics are by Iranian scientist, philosopher and poet Sheikh Bahaii (1546-~1620 A.D.)

Voice by Abdolhossein Mokhtabad (Iranian singer)

A translation of the lyrics (by M. Dilmaghani): -----

So long, in plead of unison with thee
my eyelids are drowned in the deluge of tear.
So long, in plead of unison with thee,
Thou, the sole beloved!

The arrow of thy sorrow pierced all lovers' heart...
For how long, how long shall we be kept apart?
We are countless, all occupied by thy thought
Helas! thou be'est concealed of our sight.
Thou, the sole beloved!

The bird found thy fine face in every turf
The butterfly enlightened in core of the flame
The mystic recognized thy essence
In every scene and each face.

It means that one can see thee at every glance,
In every instance.

It means that I am not mad that I knock every door, 
I knock every door.

In every sea I dive, thou be'est the sole host.
In every route I walk, thy shine is the lone light,
In the tavern and mosque thou be'est the only Lord,
Thou be'est the only Lord.

Thou be'est the destination, thou be'est the pledge.
The reason is thee when I wander drunk,
The reason is thee when I meet with the monk,
The reason is thee when I am praying in the mosque.
They are all pleas and thou be'est the pledge.
Thou be'est the sole pledge.

The reason is thee when I wander drunk,
The reason is thee when I meet with the monk,
The reason is thee when I am praying in the mosque.
They are all pleas and thou be'est the pledge.
Thou be'est the sole pledge.

عبدالحسین مختاباد - تا کی به تمنای وصال تو یگانه

کلام: شهریار | آهنگساز: ملیحه سعیدی | آلبوم: غوغای جان

www.facebook.com/delnavazan.playlist

شبی را با من ای ماه سحرخیزان سحرکردی
سحر چون آفتاب از آشیان من سفرکردی
مگر از گوشه چشمی دگر طرحی دگر ریزی
که از آن یک نظر بنیاد من زیر و زبر کردی
صفا کردی و درویشی بمیرم خاکپایت را
که شاهی محشتم بودی و با درویش سرکردی
به یاد چشم تو انسم بود با لاله وحشی
غزال من مرا سرگشته کوه و کمر کردی
به شعر شهریار اکنون سرافشانند در آفاق
چه خوش پیرانه سر ما را به شیدائی سمرکردی
به گردشهای چشم آسمانی از همان اول
مرا در عشق از این آفاق گردیها خبرکردی

مرغ بهشتی | عبدالحسین مختاباد

پريشان كن سر زلف سياهت، شـانه اش با من
سيه زنجير گيسو بـاز كن، ديوانه اش با من
كه مي گويـد كه مي نتوان زدن بي جـام و پيمانه؟
شراب از لـعل گلگونت بده، پيمانه اش با من
مگرنشنيده اي گنجينه در ويــرانه دارد جـاي؟
عيان كـن گنج حسنت اي پري!، ويـرانه اش با من
ز سوز عشق ليلي در جهان مجنون شد افسانه
تو مجنون ساز از عشقت مرا، افســانه اش با من
بگفتم: صيد كـردي مرغ دل، نيكو نگهـدارش
سر زلفش نشانم داد و گفتا: لانه اش با من
ز تـرك مي اگر رنجيد از من پير ميخـانه
نمودم تـــوبه، زين پس رونق ميخـانه اش با من
مگو شمع رخ مه پيكران پروانه هـا دارد
تـو شمع روي خود بنما، بُتا! پروانه اش با من
پي صـيد دل آن بلبل باغ صفـا، ساقی
به گلزار صفـا دامي بگستر، دانه اش با من

حمید تقوی

قطعه: با من - موسیقی: محمدعلی کیانی نژاد - آواز: علیرضا افتخاری - شعر: حمید تقوی - آلبوم: سرو سیمین

کلام: حافظ | آهنگساز: جمشید عندلیبی | آلبوم: مهمان تو

www.facebook.com/delnavazan.playlist

دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد
به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی‌ارزد
به کوی می فروشانش به جامی بر نمی‌گیرند
زهی سجاده تقوا که یک ساغر نمی‌ارزد
تو را آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی جهان گیری غم لشکر نمی‌ارزد
چو حافظ در قناعت کوش و از دنیی دون بگذر
که یک جو منت دونان دو صد من زر نمی‌ارزد

مشتاقان | علیرضا افتخاری

اولین اجرای این آهنگ که شاعر آن کریم فکور میباشد، سال 1337 با صدای پروین (پروین زهرایی منفرد، متولد تهران 1314) و آهنگسازی و تنظیم زنده یاد مهندس همایون خرم بوده است.

پیک سحری - کورس سرهنگ زاده

شهر خالی جاده خالی کوچه خالی خانه خالی
جام خالی سفره خالی ساغر و پیمانه خالی

 کوچ کردن دسته دسته آشنایانم ولی باز 
باغ خالی باغچه خالی شاخه خالی لانه خالی

  شهر ماتم جاده ماتم کوچه ماتم خانه ماتم 
گریه ها شد جای شادی ، شادی هر خانه ماتم

 جمعه ماتم شنبه ماتم هفت روز هفته ماتم 
کوک کردند مطربان هم سیم ماتم کوک ماتم

  وای از دنیا که یار از یار می ترسد 
غنچه های تشنه از گلزار می ترسد 

عاشق از آوازه دلدار می ترسد 
پنجه ی خنیاگران از تار می ترسد 

شه سوار از جاده هموار می ترسد 
این طبیب از دیدن بیمار می ترسد

  ساز ها بشکست و درد شاعران از حد گذشت 
سالهای انتظار بر من و تو بد گذشت

 
آشنا نا آشنا شد
تا بلی گفتم بلا شد

 گریه کردم ناله کردم حلقه بر هر در زدم 
سنگ سنگ کلبه ی ویرانه را بر سر زدم

 آب از آبی نجنبید
خفته در خوابی نجنبید

 کوچ کردند دسته دسته آشنایان ، عندلیبان 
باغ خالی باغچه خالی شاخه خالی  لانه خالی

 وای از قومی که با دشمن  همی سازد 
آبرو در خدمت ظالم چه می بازد 

مطربان هم کوک کردند سازهاشان را به ظلم 
دست ظالم را ببین بر ما چه می تازد 

اعدام کودکان در شهر و هر برزن 
او به شلاق و به دارش وه چه می نازد

  چشمه ها خشکید و دریا تشنگی  را دم گرفت 
آسمان افسانه ی ما را به دست کم گرفت

 جام ها جوشی ندارد ، عشق آغوشی ندارد
بر من و بر ناله هایم ، هیچکس گوشی ندارد

 بازا تاکاروان رفته باز آید
بازا تا دلبران ناز ناز آید 

بازا تا مطرب وآهنگ وساز آید
پاگل افشانان نگار دلنواز آید

 بازا تا بر در حافظ سر اندازیم

Mokhtabad تصنيف شبانگاهان

Ruhollah Mahdavi