انتظار / به اکبر آریان

غزل ۱۳۷۶ دیوان شمس

راهیست، دائو ده جینگ (مقدمه و فصول ۱ تا ۱۲) - لائوتزه | سهند آقایی

به کبریاییِ بارانی‌ات قسم دریا!
وقتی که با صخره عشق می‌کنی
کندوی دخترانِ دانشجوی لاغرِ کلاس
از پشتِ نرده‌های عسل
آتش به جانِ باد بیفتد
پروانه پس داده

گردن به دار و ندارِ آزادی‌ات وطن
وقتی کشیده می‌شود ناخن‌هات
وقتی کبود می‌شود پاهات
سوت می‌کشد هروئین
مست می‌کند ساطور
باید که نشئه کنی
باید که پاره کنی
خون تُف کنی به کثافت
خون تُف کنی به کثافت
پروانه پس داده

در میدانِ انقلاب
معشوقه‌هایی که از دست‌های هم رهایی نیافتند
طورِ دیگری چشم‌هایشان را حُقنه می‌کنند به شهید
و شهید خسرو روزبهانِ نگاهت
کرمانِ لبت
تهرانِ بوسه‌هات
پروانه پس داده


عصیان به پای باد بپاشی و لِی‌لِی کنی دریا
سرسامِ واسطه از آسمان اگر بارید
از دخترانِ تنت
بالا که می‌روی
افسارِ موج می‌دهی از کف اگر که باد
دامنت را بزند بالا شبی که مست
چشمش به جانِ ماه بیفتد
بهلولی‌ات کند

پس هیچ وقت
وقتی که از بزرگراهی شهید
می‌رسی به خیابانی شهید
و کوچه‌های شهید را
دانه‌دانه جمع می‌کنی از سنگفرشِ خیابان
شکافِ بازِ گلنارهای نفت را
بهمن‌های پنجاه و هفت را
               جوانی رفت را
              جوانی رفت را
بده ساقی میِ باقی که در جنّت نخواهی یافت را
                                      نخواهی یافت را
پروانه پس داده

و زیرِ پل
و با دمپایی‌اش
پروانه‌وارِ زرورق  قاشق  ابودریا
مقرنس‌ها و اُرسی‌ها و دالان‌ها
نجومِ ثاقبِ پا در هوای مستِ هرجایی
ستونِ آسمان‌هایی که تا بر پنجه می‌آیی
ثریا طاسکِ اسبِ سفیدت می‌کند آهنگِ بالاتر
مصیبت رفت
صدا بارید
حدیثِ تشنگی‌ها را
سر به ساحل‌کوب و دریاوار
جرعه‌جرعه تا خطِ بغداد می‌پویند
بزن! 
افیونیِ محراب‌های مثنوی!
شب‌گیسِ گندابه!  ابودریا!
بزن بر بی‌کرانِ سینه‌ات
کوه از کمر افتاد
بزن اصحابُنا
محرابیِ قبله / قبیله / قالی و لاله!
عاشقی مضراب می‌خواهد
الفبا     لافِ تو
لنگر     نگاهت
کوه هم
عصیانِ تنهایی‌ست
عاشقی محراب می‌خواهد ابودریا!

دی شیخ با چراغ گرفته‌ست اسلحه       باتومِ برق‌برقیِ پاهاتم آرزوست
مینای واژگونۀ دریاست چشمِ تو       آوارگیِ کوچ و خیابانم آرزوست
دیشب
وقتی که توی سرم تیغ می‌کشید
آن زن که جنگ دلش را جیغ می‌کشید گفته‌ست:
جنگ
جنگ
چقدر باشکوه است چشم‌های تو!
چشم‌ها گاهی       توی هوا پاها
دست‌ها گاهی       با سیم می‌بُرند دست‌ها
اندام‌های شهید را
با دست های خود رها کنیم زیرِ اطلسی‌های مقدّس 
تا گلایل‌های سیاه بالا بیاورند و ببوسند خاکِ تلخ را
باید بنان بخواند و سربازهای جنگِ دوّم با تانک‌های سرخ عکس بگیرند 
سربازها بخندند
باید بنان بخواند و آن الهۀ ناز
خون دست و پا کند برای زخم‌های شهید
بنان بخواند و سربازها بخندند
چقدر بهار است چشم‌های تو


سرگرمِ پخشِ غروب باشی و لِی‌لِی کنی دریا
پروینِ پاره‌پارۀ نَسرانِ طائرم
عسل بزنی   بِکِشی   پاره کنی
عسل‌ها را پاره کنی
عسل‌ها را پاره‌پاره کنی
از چشم‌های دخترش نیش بِکِشی گاهی
کندو کنی کتاب‌های برآماسیدۀ سالوس
با دست‌های خودت خیس بکنی جایت    تنهایی بِکِشی
                                                    عسل بزنی
                                             بِکِشی بِکِشی  پاره کنی
                                             عسل‌ها را پاره‌پاره کنی
                                                  شمشیر بکشی
                                                    ساده کنی
                                          ساده کنی با برابرت مخرج
                                                  صورت بزنی
                                                  ضرب کنی
                                             تفریق بکشی گاهی

و گاهی «گاهی» خودش پیش می‌آید تو را
پل‌ها خراب می‌شوند آن روز
دانشگاه بالا می‌آورد آن شب
فردا
کلاس‌ها بوی خون می‌دهد    گاهی
                                     چقدر مجسّمه‌های فردوسی قشنگ است
                                     چقدر فاضلاب‌های تهران کثیف است
                                     چقدر شاعرهای غزنوی بزرگند
                                     چقدر شاشِ آقای رضاشاه مهم است

ابودریا

خمار و مشرق



بويِ گندِ پلاس
ولگردِ اين نمد
حاشيه بر افاضه‌هاي خانقاه
و بيا كمي بيرونِ الفبا
دنبالِ كلاغِ قصّه
جيب‌هايمان را بگرديم

عبدالقادري از جنگل آمده بود
دو زانو به روي آفتاب خورشيد مي‌گرفت
عبدالقادرانِ ديگر به گردش
رشته‌هاي طلاييِ آفتاب را قالي مي‌شدند
عمّه‌جانِ جبّه‌خانۀ عبدالقادرانِ كبود
نذر كرده بود توي ديگِ ترياك
خمار مي‌گرفت
و كلامِ مكاتب
مكتب به خطاي حروف و حروفيه
با خون و نان و بهشت
پرواز مي گرفت
قصّه از همين جا به سر رسيد
و كاش كاشِ اگر اگر
هاي‌هاي و يا آهو
يا ضامن و چاقوي تيزِ زنجان
باباطاهرِ شور و
نت را نمي‌دانم از سر
بداهه
مست
و خانه‌هاي خرابِ اُترار
سمرقند
ري
كرمان


آبِ هيچ سالي از چشمه‌ها
توي يك جوي نمي‌رود:
خشكي نداري كه شوق شود فرياد
فرياد نداري كه قطع شود ساحل
دريا نداري كه قطع بگيرد به روي موج
موج نمي‌روي كه دريا شوي و آب
از ابتداي حياتش
توي يك جوي نمي‌رود

حالا كجاي كاري عبدالقادر!؟
مناجات!
مصيبت!
تزكيه!
تذكره!
طنطنه!
تَن تَتَن‌هاي لايتناهي!
لا حولِ وَ لا تَن تَتَن‌هاي من نه منم!
نه من منم‌هاي اطوارِ سير!
يا هو!
اجاقِ كور و دخترانِ مجازي!
و حقيقت!
كه نبود
يكي بود و
حقيقت نبود

پسرانِ پشتِ لب سفيد را تا اشك
و دختركانِ قبيله‌هاي نه ساله را تا هيچ
و تو دمي براي خُنُكاي ازارت
مجاز شدي و فوت كردي دورِ سرش را
خواهرم بود
فوت كردي و مجاز شدي و مجاز كردي و نه ساله
قبيلۀ خواهرم بود
تو در خمارت مجاز مي شدي و تركانِ قبيله
تركمنانِ تركستان
تركستانِ دشتِ گُبي
و تركمنستانِ زردپوستانِ آتش
مجاز شدند و از فوتِ تو
دخترِ نه سالۀ قبيلۀ خواهر
مجازِ عشقِ تَن‌تَناي تو بود

تو با اشترانِ تبّت پرواز شدي و با اسبانِ عرب شيهه كشيدي
تو خواهرانِ قبيله را
با كوكنار و مناجات مجاز كردي و ابوالهول
بَلَم سوارِ معابد بود
معبد روي آب مي‌رفت
چوب را شقّه مي‌شد و انجيرِ خشك را دخيل مي‌بست
سبزِ علف را مي‌كشيد و نهايت
تا ارتفاعِ درخت‌هاي كوچكش پرواز مي‌گرفت
تو آسمان مي‌خواستي
تو آسمان با وِرد و خواهر و بتّه‌جقّه‌هاي زيرِ گچ پنهانِ خانقاه مي‌خواستي
تو قصّه كه سر رفته بود را
روي هيمه‌هاي آتشِ عذري‌ترين حكايتِ عذراي لخت گذاشتي و
عذرا كه سر رفت هيچ
آتش هم گريخت
آتش كه گريخت هيچ
عذراي قبيله‌هاي خواهر
جذام شدند و مغول
تمامِ نيشابور را گرفت

تو تاتار بودي و اُترار
بازرگانِ نگاهِ نافذِ تو بود
تو تاتار بودي و تاتار
بازرگانِ اُترارِ تو بود
تو روي قصّه سُر مي‌خوردي و قبيله
خواهرانِ من بودند
تو روي خواهرانِ قبيله سُر مي‌خوردي و قصّه
خواهرانِ من بودند
تو ذكرِ پروانه را صبوح مي‌زدي و پروانه
نامِ كوچكِ خواهرانِ من بودند
تو كوچكِ خواهرانِ مرا مجاز مي‌كردي و مجاز
عشقِ كوچكِ خواهرانِ من بودند
تو عشقِ كوچكِ خواهرانِ مرا مجاز مي‌كردي و حقيقت نبود
بودا بود و بودادگي
بودا بود و پروانگي
بودا بود و وِرد و روغن و بركه
بودا بود و
نبود
امّا
عبدالقادرِ مناجات!
عبدالقادرِ مصيبت!
عبدالقادرِ مجاز و مجازندگي‌هاي كثيف!
مي‌تواني هزار سال را روي شانه‌ات بگيري؟
مي تواني بميري روي شانه‌ات؟
مي تواني خاكِ ميزت را روي شعر‌هايت تيمّم كني؟
مي تواني رو به قبلۀ قبيلۀ خواهر
توي چشم‌هاي طوافِ اشك نگاه كني؟
مي‌تواني جشن بگيري براي سوگ؟
مي‌تواني بوي گندِ پلاس را ولگرد كني؟
مي‌تواني بيرونِ الفبا
دنبالِ قصّه
عبدالقادري از جنگل آمده بود را
دو زانو به روي آفتاب خورشيد بگيري؟
مي تواني خورشيد شوي و
آفتاب بگيري از چربِ دودِ عود و غزال؟
مي‌تواني تمام شوي؟
مي‌تواني تمامش كني؟
مي‌تواني؟
...

                                                 اسفند ٨٦

Abdolqader

خمار و مشرق

یلدا

ارّه

شطّ پري-محمّدعلی سپانلو

Abdollghaderi Az Jangal Amade Bud

کمی هم تا قسمتی سنگین است

یک‌یک درآمدیم در هندسۀ انتظار
و هر کدام روی نیمکتی 
یا زیرِ طاقی و گوشۀ میدانی
خلوت کردیم: سیمای تابخورده
که خاک را
چون شیارهایش
آراسته است

تا شامِ آخر-محمّد مختاری

اضطراب

از دوستت دارم-یدالله رویایی

بیشه بشکفته به دل بیدار است
یاسمن خفته در آغوشش نرم
سایه‌پروردۀ خلوت، توکا
می‌خرامد به چراگاهش گرم

گندنا-نیما یوشیج

جوی هارجو
ترجمۀ سهند آقایی و پروانه فخام‌زاده

مرکز جهان-جوی هارجو

زار

انقلاب

پیرچنگی
به عباس کیارستمی

پیر چنگی | در سوگ کیارستمی

یاد آر ز شمع مرده یاد آر

علی اکبر دهخدا

تبلیغ فروش دوزخ

«آواز مردی که از کرانه‌ی تردید می‌آید» | منوچهر آتشی

منوچهر آتشی

این شعر نخستین‌بار در مجله‌ی «پایاب» منتشر شده است و در دفتر «رود» نیامده است.

نامه | به فرزاد مروجی

هزار و یک شب خیمه بازی

لالایی

همان دهانه‌ی تاریکی تونل
و بعد
حسّی بی‌واژه
و نیم‌ لحظه که تابوت می‌شود قطار
...

اسماعیل خویی

چند قطعه از سرود اول مالدورور
لوتْرِه‌آمون، ترجمه: مدیا کاشیگر
موسیقی: فرشاد فزونی

از: سرود اول مالدورور - لوتره‌آمون | مدیا کاشیگر

یانیس ریتسوس

مهدی اخوان ثالث

سرود شهریور

شاعر و نویسنده، مترجم، منتقد و.. توضیح: متن و تاریخ دقیق سرایش این گزیده‌ی محدود از کارهای مرا در کانال تلگرامی «تحشیه» ببینید. در ساوندکلود همچنان محدودیتی هست و بازنشر برگزیده‌ای از همه‌ی کارهای بنده در این درگاه مجازی ممکن نیست. 

سهند آقایی

Popular tracks