باز هم سخن از گل‌های بفشه گفتم

نه ! هرگز /تو بیگانه و پیر نیستی /من این را / به چشمِ خویشتن دیده ام . ه

♥ ♪ ♥ ♫ ♥ ☼ ♥ ♫ ♥ ♪ ♥

برایم قابل ستایش هستی، بابایِ واژه های نرم و مخدر. بابایِ همیشه عاشق. بابایِ گلهای بنفشه

Starz

آلبوم: غروب / اثری از مسعود شعاری
خواننده: همخوانان (فرناز صاحب قلم و حسین بهاربین) گروه همساز
آهنگساز و تنظیم کننده: مسعود شعاری

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من
چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو
وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من
هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من
بی‌پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا
سرمست و خندان اندرآ ای یوسف کنعان من
از لطف تو چو جان شدم وز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من
گل جامه در از دست تو ای چشم نرگس مست تو
ای شاخ‌ها آبست تو ای باغ بی‌پایان من
یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی
پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من
ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها
ای آن پیش از آن‌ها ای آن من ای آن من
منزلگه ما خاک نی گر تن بریزد باک نی
اندیشه‌ام افلاک نی ای وصل تو کیوان من
مر اهل کشتی را لحد در بحر باشد تا ابد
در آب حیوان مرگ کو ای بحر من عمان من
ای بوی تو در آه من وی آه تو همراه من
بر بوی شاهنشاه من شد رنگ و بو حیران من
جانم چو ذره در هوا چون شد ز هر ثقلی جدا
بی‌تو چرا باشد چرا ای اصل چار ارکان من
ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من
ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من


ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان
در گوش جانم می رسد طبل رحیل از آسمان
نک ساربان برخاسته قطارها آراسته
از ما حلالی خواسته چه خفته‌اید ای کاروان
این بانگ‌ها از پیش و پس بانگ رحیل است و جرس
هر لحظه‌ای نفس و نفس سر می کشد در لامکان
زین شمع‌های سرنگون زین پرده‌های نیلگون
خلقی عجب آید برون تا غیب‌ها گردد عیان
زین چرخ دولابی تو را آمد گران خوابی تو را
فریاد از این عمر سبک زنهار از این خواب گران
ای دل سوی دلدار شو ای یار سوی یار شو
ای پاسبان بیدار شو خفته نشاید پاسبان
هر سوی شمع و مشعله هر سوی بانگ و مشغله
کامشب جهان حامله زاید جهان جاودان
تو گل بدی و دل شدی جاهل بدی عاقل شدی
آن کو کشیدت این چنین آن سو کشاند کش کشان
اندر کشاکش‌های او نوش است ناخوش‌های او
آب است آتش‌های او بر وی مکن رو را گران
در جان نشستن کار او توبه شکستن کار او
از حیله بسیار او این ذره‌ها لرزان دلان
ای ریش خند رخنه جه یعنی منم سالار ده
تا کی جهی گردن بنه ور نی کشندت چون کمان
تخم دغل می کاشتی افسوس‌ها می داشتی
حق را عدم پنداشتی اکنون ببین ای قلتبان
ای خر به کاه اولیتری دیگی سیاه اولیتری
در قعر چاه اولیتری ای ننگ خانه و خاندان
در من کسی دیگر بود کاین خشم‌ها از وی جهد
گر آب سوزانی کند ز آتش بود این را بدان
در کف ندارم سنگ من با کس ندارم جنگ من
با کس نگیرم تنگ من زیرا خوشم چون گلستان
پس خشم من زان سر بود وز عالم دیگر بود
این سو جهان آن سو جهان بنشسته من بر آستان
بر آستان آن کس بود کو ناطق اخرس بود
این رمز گفتی بس بود دیگر مگو درکش زبان
انتشارات: آوای باربد
توضیحات: "غروب" در دستگاه ماهور، اصفهان و افشاری به آهنگسازی مسعود اجرا شده است و "گروه همساز" ملودی‌های آن را نواخته‌اند. این اثر براساس اشعار مولوی ساخته شده و یک گروه نیز همخوانی آن را اجرا کرده‌اند
Ghoroub (Sunset)
Music & Setar: Massoud Shaari
Hamsaaz Ensemble
Vocal: Farahnaz Sahebghalam and Hossein Baharbin

مسعود شعاری- غروب

محمدرضا لطفی_گریهٔ بید(بداهه‌نوازی اصفهان)

The Hunter (Rebeat Remix)

بیا مستی مکن بنشین 
نمی بینی دگر ما را
بیا با آستین بزدای
اشک چشم‌هایم را
مرو آخر
پشیمان می شوی
دانم که می جویی
پس از من در ره میخانه هر شب
رد پایم را
من آخر می روم 
اما تو با افسوس می بوسی 
نشان دست‌هایم را
بر این پیمانه‌ها هر شب
بیا مستی مکن بنشین
نمی بینی دگر ما را
بیا با آستین بزدای
اشک چشم‌هایم را
.
چو شب‌ها باد سرگردان وحشی
سر به در کوبد
تو پنداری منم
پر می زنی از جای و می خندی
کلون کهنه را وا می کنی
اما مرا دیگر نمی یابی
به گرد شهر عمری
با دل افسرده می گردی
غم خود را به هرکس می رسد از راه می گویی
در میخانه ها را روزها 
با سنگ می کوبی
ولی ما را دیگر نمی یابی
بیا مستی مکن بنشین 
نمی بینی دگر ما را
بیا با آستین بزدای
اشک چشم‌هایم را

Sepideh Vahidi - Drunk

Music by Raam. Lyrics Sanaz Zaresani. Percussions Naghib Shanbehzadeh. Back Vox Nasim Niknafs. Mixed/Recorded by Mike Schlosser. Bass Kyle Texeira. Mastered by Ali Kamali. www.kingraam.com

-------------

امشب تو باید بمونی، پیش من تو این تخت خواب

فردا یه روز جدید فراموشم کن، بسپارم دست خواب

خورشید اگه بتاب پاک می‌شه لکه‌های بوست

عطر تنت رو میشوره بطری الکل ، این روزگار

عطر تن من گم می‌شه تو دود سیگار، این روزگار

ساعت حوصله نداره انگاری به فردا برسه

تقویم مونده تو زمستون، یه مرد برفی تنهایی‌ می‌‌رقصه

عطر تنت رو میشوره بطری الکل ، این روزگار

عطر تن من گم می‌شه تو دود سیگار، این روزگار

من مثل یه لکه نم، تو مثل یه عکس فوری

می‌ مونیم گوشه دیوار

می‌ میریم گوشه دیوار

این رسم روزگار

Tonight feat. Naghib Shanbehzadeh - امشب

Music by Raam. Vox Shaadi Yousefian. Lyrics Ardalan Payvar. Mixed/Recorded by Mike Schlosser. Mastered by Ali Kamali. www.kingraam.com

-------------------------

روز و شب به یادتم عزیزم به تو بند نفسم

بگو به من چی‌ میگذره تو دلت که بگیره آروم دلم

احساس من به تو لطیف مثل حباب، نمی‌خوام بیارم به زبون بترکه بره به بعد

عمق این عشق من به تو هست قدر دریا، دل من به تو بند مثل جون ماهی‌ به آب

بی‌ تاب این دل‌ من نمیدونم که بمونم یا برم

ای کاش می‌‌شد باور کنم، عشقتو، که بمونه اینجا دلم

من بلند و فاش میگم عزیزم دلم مال تو است تا آخر عمر می‌‌مونیم پیش هم

روز و شب میگذره با فکر اون چشمها، می‌‌درخشن تو سرم مثل ستاره تو آسمونا

قلب من گرم می‌شه با نور عشق تو مثل آفتاب که می‌‌تاب رو موج دریا

بلند و فاش اینو میگم ، به تو بند نفسم

بلند و فاش اینو میگم ، به تو بند نفسم

تا روزی که من زنده هستم، می‌‌تپه قلبم

برات

به تو بند نفسم

به تو بند نفسم

به تو بند نفسم

به تو بند نفسم



The Last Waltz feat. Eendo - آخرین والتز

محمدرضا لطفی آواز و سه تار

سلسله ی موی دوست_محمدرضا لطفی

▨ نام شعر: چاووشی
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ موسیقی: کارن همایونفر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــ
به سانِ رهنوردانی
که در افسانه‌ها گویند
گرفته کولبارِ زادِ ره بر دوش
فشرده چوب‌دستِ خیزران در مشت
گهی پُرگوی و گه خاموش
در آن مِه‌گون فضای خلوتِ افشانگی‌شان راه می‌پویند
ما هم راه خود را می‌کنیم آغاز

سه ره پیداست
نوشته بر سرِ هریک به سنگ‌اندر
حدیثی که‌ش نمی‌خوانی بر آن دیگر
نخستین: راه نوش و راحت و شادی
به ننگ آغشته، اما رو به شهر و باغ و آبادی
دو دیگر: راه نیم‌اش ننگ، نیم‌اش نام
اگر سر برکُنی غوغا، و گر دم درکِشی آرام
سه دیگر: راه بی‌برگشت، بی‌فرجام

من این‌جا بس دلم تنگ است
و هر سازی که می‌بینم بدآهنگ است
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راهِ بی‌برگشت بگذاریم
ببینیم آسمانِ هرکجا آیا همین رنگ است؟

تو دانی کاین سفر هرگز به سوی آسمان‌ها نیست
سوی بهرام، این جاویدِ خون‌آشام
سوی ناهید، این بدبیوه‌گرگِ قحبهٔ بی‌غم
که می‌زد جامِ شومش را به جامِ حافظ و خیام
و می‌رقصید دست‌افشان و پاکوبان به سانِ دخترِ کولی
و اکنون می‌زند با ساغرِ مک نیس* یا نیما
و فردا نیز خواهد زد به جامِ هرکه بعد از ما
سوی این‌ها و آن‌ها نیست
به سویِ پهن‌دشتِ بی‌خداوندی‌ست
که با هر جنبشِ نبضم
هزاران اخترش پژمرده و پرپر به خاک افتند
بِهِل کاین آسمانِ پاک
چراگاه کسانی چون مسیح و دیگران باشد
که زشتانی چو من هرگز ندانند و ندانستند کآن خوبان
پدرْشان کیست؟
و یا سود و ثمرْشان چیست؟

بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
به سوی سرزمین‌هایی که دیدارش به سانِ شعلهٔ آتش
دَواند در رگم خونِ نشیطِ زندهٔ بیدار
نه این خونی که دارم، پیر و سرد و تیره و بیمار
چو کرمِ نیمه‌جانی بی‌سر و بی‌دُم
که از دهلیزِ نقب‌آسایِ زهراندودِ رگ‌هایم
کِشاند خویشتن را، هم‌چو مستان دست بر دیوار
به سوی قلبِ من، این غرفهٔ با پرده‌های تار
و می‌پرسد، صدایش ناله‌ای بی‌نور؛
کسی این‌جاست؟
هلا! من با شمایم، های! … می‌پرسم کسی این‌جاست؟
کسی این‌جا پیام آورد؟
نگاهی، یا که لبخندی؟
فشارِ دستِ گرمِ دوست‌مانندی؟
و می‌بیند صدایی نیست، نورِ آشنایی نیست،
حتی از نگاه مرده‌ای هم ردّ پایی نیست
صدایی نیست الا پت‌پتِ رنجورِ شمعی در جوارِ مرگ
ملول و با سحر نزدیک و دستش گرمِ کارِ مرگ
وز آن سو می‌رود بیرون، به سوی غرفه‌ای دیگر
به امیدی که نوشد از هوای تازه و آزاد
ولی آنجا حدیث بنگ و افیون است – از اعطای درویشی که می‌خواند؛
«جهان پیر است و بی‌بنیاد، از این فرهادکش فریاد«
وز آن‌جا می‌رود بیرون، به سوی جمله ساحل‌ها
پس از گشتی کسالت‌بار
بدان سان باز می‌پرسد سر اندر غرفهٔ با پرده‌های تار
کسی اینجاست؟
و می‌بیند همان شمع و همان نجواست

که می‌گوید بمان این‌جا؟
که پرسی هم‌چو آن پیرِ به درد آلودهٔ مهجور
«خدایا به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژندهٔ خود را؟»*۲
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
کجا؟ هرجا که پیش آید
بدان‌جایی که می‌گویند خورشیدِ غروبِ ما
زنَد بر پردهٔ شبگیرشان تصویر
بدان دستش گرفته رایتی زربفت و گوید: زود
وز این دستش فتاده مشعلی خاموش و نالد: دیر
کجا؟ هرجا که پیش آید
به آن‌جایی که می‌گویند
چو گل روییده شهری روشن از دریایِ تَر دامان
و در آن چشمه‌هایی هست
که دایم روید و روید گل و برگِ بلورین بالِ شعر از آن
و می‌نوشد از آن مردی که می‌گوید
چرا بر خویشتن هموار باید کرد رنج آبیاری کردن باغی
کز آن گل کاغذین روید؟
به آن‌جایی که می‌گویند روزی دختری بوده‌ست
که مرگش نیز -چون مرگ تاراس بولبا
نه چون مرگ من و تو- مرگ پاک دیگری بوده‌ست*۳
کجا؟ هرجا که اینجا نیست
من این‌جا از نوازش نیز چون آزار ترسانم
ز سیلی‌زن، ز سیلی‌خور
وز این تصویرِ بر دیوار ترسانم
در این تصویر عُمَر با تازیانهٔ شوم و بی‌رحمِ خشایرشا
زند دیوانه‌وار، اما نه بر دریا؛
به گردهٔ من، به رگ‌های فسردهٔ من
به زندهٔ تو، به مردهٔ من
بیا تا راه بسپاریم
به سوی سبزه‌زارانی که نه کس کِشته، نه‌دروده
به سوی سرزمین‌هایی که در آن هرچه بینی بکر و دوشیزه‌ست
و نقشِ رنگ و رویش هم بدین‌سان از ازل بوده
که چونین پاک و پاکیزه‌ست
به سوی آفتابِ شادِ صحرایی که نگذارد تهی از خونِ گرمِ خویشتن جایی
و ما بر بی‌کرانِ سبز و مخمل‌گونهٔ دریا
می‌اندازیم زورق‌های خود را چون کُلِ بادام*۴
و مرغانِ سپیدِ بادبان‌ها را می‌آموزیم
که بادِ شرطه را آغوش بگشایند
و می‌رانیم گاهی تند، گاه آرام
بیا ای خسته‌خاطردوست! ای مانند من دلکنده و غمگین!
من این‌جا بس دلم تنگ است
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راهِ بی‌فرجام بگذاریم
▨
مهدی اخوان ثالث
از دفتر شعر زمستان
ـــــــ
پی‌نوشت‌ها:
*یک: فردریک لوئیس مک‌نیس شاعر و نمایشنامه‌نویس ایرلندی است.
*۲: این شعر از نیما یوشیج است.
*۳: مرادِ شاعر، ژاندارک است.
*۴: کُل بادام: پوست بادام.

مهدی اخوان ثالث | چاووشی

برای‌‌ سارا 
به مهربانیها
 به بودن‌ها به وقت نبودنها

به آرامش
 به راستگوییها 
به راستگوییها
به راستگوییها
به راستگوییها

والس برای سارا                       une valse pour Sarah

 این که ما تا سپیده سخن از گل های بنفشه بگوییم
 شب های رفته را بیاد بیآوریم
آرام و با پچ پچ برای یک دیگر از طعم کهن مرگ بگوییم
همه ی هفته در خانه را
ببندیم
 برای یک دیگر اعتراف کنیم
 که در جوانی کسی را دوست داشته ایم
که اکنون سوار بر درشکه ای مندرس
در برف مانده است
 نه
 باید دیگر همین امروز
در چاه آب خیره شد درشکه ی مانده در برف را
باید فراموش کنیم
هفته ها راه است تا به درشکه ی مانده در
برف برسیم
 ماه ها راه است تا به گلهای بنفشه برسیم
گلهای بنفشه را در شبهای رفته بشناسیم
ما نخواهیم توانست با هم مانده ی عمر را
 در میان کشتزاران برویم
اما من تنها
گاهی چنان آغشته از روز می شوم
 که تک و تنها
 در میان کشتزاران می دوم
و در
آستانه ی زمستان
 سخن از گرما می گویم
من چندان هم
برای نشستن در کنار گلهای بنفشه
بیگانه و پیر نیستم
هفته ها از آن روزی گذشته است
که درشکه ی مندرس در برف مانده بود
 مسافران
که از آن راه آمده اند
 می گویند
 برف آب شده است
 هفته ها است
 در آن خانه ای که صحبت از مرگ می گفتیم
 آن خانه
 در زیر آوار گلهای اقاقیا
 گم شده است
مرا می بخشید
که باز هم
 سخن از
 گلهای بنفشه گفتم
گاهی تکرار روزهای
 گذشته
 برای من تسلی است
مرا می بخشید

این که ما تا سپیده سخن از گل های بنفشه بگوییم / شعر وصدای احمدرضا احمدی

AmirMaleki Mash up(SHajarian)
تو که نازن‍ده بالا دل‍ربای‍‍ی 
تو که بی سرمه چش‍مون سرمه‌سایی
تو که مُشکین دو گیسو در قفایی
به مو گویی که سرگردون چرایی 

بمی‍رم تا تو چش‍م تر نبی‍‍نی 
شرار آه پرآذر نبی‍‍نی
چنان از آتش عش‍‍قت بسوزم
که از مو رن‍‍گ خاکستر نبین‍‍ی 
دری‍‍غا نیست هم‍‍دردی م‍‍وافق
که بر بخت بدم خوش خوش ب‍‍موید 

گل وصل‍‍ت فراموشم نگردد
و گر خار از سر گورم بروید

تو که نازن‍ده بالا دل‍ربای‍‍ی

مهدی اخوان ثالث,Kardos,Perkins
AmirMaleki Collage

گفت و گو از پاك و ناپاك است
وز كم وبیش زلال آب و آیینه
وز سبوی گرم و پر خونی كه هر ناپاك یا هر پاك
دارد اندر پستوی سینه
هر كسی پیمانه ای دارد كه پرسد چند و چون از وی
گوید این ناپاك و آن پاك است
این بسان شبنم خورشید
وان بسان لیسكی لولنده در خاك است
نیز من پیمانه ای دارم
با سبوی خویش ، كز آن می تراود زهر
گفت و گو از دردناك افسانه ای دارم
ما اگر چون شبنم از پاكان
یا اگر چون لیسكان ناپاك
گر نگین تاج خورشیدیم
ورنگون ژرفنای خاك
هرچه این ، آلوده ایم ، آلوده ایم ، ای مرد
آه ، می فهمی چه می گویم ؟
ما به هست آلوده ایم ، آری
همچنان هستان هست و بودگان بوده ایم ، ای مرد
نه چو آن هستان اینك جاودانی نیست
افسری زروش هلال آسا ، به سر هامان
ز افتخار مرگ پاكی ، در طریق پوك
در جوار رحمت ناراستین آسمان بغنوده ایم ، ای مرد
كه دگر یادی از آنان نیست
ور بود ، جز در فریب شوم دیگر پاكجانان نیست
گفت و گو از پاك و ناپاك است
ما به هست آلوده ایم ، ای پاك! و ای ناپاك
پست و ناپاكیم ما هستان
گر همه غمگین ، اگر بی غم
پاك می دانی كیان بودند ؟
آن كبوترها كه زد در خونشان پرپر
سربی سرد سپیده دم
بی جدال و جنگ
ای به خون خویشتن آغشتگان كوچیده زین تنگ آشیان ننگ
ای كبوترها
كاشكی پر می زد آنجا مرغ دردم ، ای كبوترها
كه من ارمستم ، اگر هوشیار
گر چه می دانم به هست آلوده مردم ، ای كبوترها
در سكوت برج بی كس مانده تان هموار
نیز در برج سكوت و عصمت غمگینتان جاوید
های پاكان ! های پاكان ! گوی
می خروشم زار

آن كبوترها كه زد در خونشان پرپر ,سربی سرد سپیده دم

‌ ترجیع بند سعدی با صدای مصطفی ملکیان ‌

تار: محمدرضا لطفی
تنبک: هومان پورمهدی

The Art of improvisation in Homayoun(Khosousi.Com)

بداهه‌نوازی در دستگاه همایون - محمدرضا لطفی

ahmad shamlou . shabgir /احمد شاملو،  شبگیر

من بسیار گریسته ام
 هنگام كه آسمان ابری است
 مرا نیت آن است
 كه از خانه بدون چتر بیرون باشم 
من بسیار زیسته ام
 اما اكنون مراد من است
 كه از این پنجره برای باری 
جهان را آغشته به شكوفه های گیلاس بی هراس
 بی محابا ببینم

 احمدرضا احمدی

این که ما تا سپیده سخن از گل های بنفشه بگوییم / شعر وصدای احمدرضا احمدی

Sepehr Tajpour 2

Recent comments

Ali Najafi Mehri

پایانا

(رضا ظفری ـ (علی نهاوندی

Reza Rostamzadeh

Related tracks