Vocals: Shajarian
Music and Mash-up:  Soroush Kamalian

Gardesh-e-Pargar

▨ نام شعر: تولدی دیگر
▨ شاعر: فروغ فرخ‌زاد
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــ
همه‌ی هستی ِ من آیه‌ی تاریکی‌ست
که تو را در خود تکرارکنان
به سحرگاه ِ شکفتن‌ها و رستن‌های ابدی خواهد برد
من در این آیه تو را آه کشیدم، آه
من در این آیه ترا
به درخت و آب و آتش پیوند زدم

زندگی شاید
یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن می‌گذرد
زندگی شاید
ریسمانی‌ست که مردی با آن خود را از شاخه می‌آویزد
زندگی شاید طفلی‌ست که از مدرسه بر می‌گردد

***این سطر در خوانش فروغ نیامده است اما در نسخه کتبی شعر موجود است
زندگی شاید افروختن سیگاری باشد، در فاصله‌ی رخوتناک دو هم آغوشی***
***

زندگی شاید عبور گیج رهگذری باشد
که کلاه از سر بر می‌دارد
و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی‌معنی می‌گوید «صبح بخیر»
زندگی شاید آن لحظه‌ی مسدودیست
که نگاه من، در نی‌نی چشمان تو خود را ویران می‌سازد
و در این حسی است
که من آنرا با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت
در اتاقی که به اندازهٔ یک تنهایی‌ست
دل من
که به اندازه‌ی یک عشق است
به بهانه‌های ساده‌ی خوشبختی خود می‌نگرد
به زوال زیبای گل‌ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه‌ی خانه‌مان کاشته‌ای
و به آواز قناری‌ها
که به اندازه‌ی یک پنجره می‌خوانند
آه...
سهم من این است
سهم من این‌ است
سهم من
آسمانی‌ست که آویختن پرده‌ای آن را از من می‌گیرد
سهم من پایین رفتن از یک پله‌ی متروک است
و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن
سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره‌هاست
و در اندوه صدایی جان دادن که به من می‌گوید:
«دست‌هایت را
«دوست می‌دارم»

دست‌هایم را در باغچه می‌کارم
سبز خواهم شد، می‌دانم، می‌دانم، می‌دانم
و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم
تخم خواهند گذاشت
گوشواری به دو گوشم می‌آویزم
از دو گیلاس سرخ همزاد
و به ناخن‌هایم برگ گل کوکب می‌چسبانم
کوچه‌ای هست که در آنجا
پسرانی که به من عاشق بودند، هنوز
با همان موهای درهم و گردن‌های باریک و پاهای لاغر
به تبسم‌های معصوم دخترکی می‌اندیشند که یک‌شب او را
باد با خود برد
کوچه‌ای هست که قلب من آنرا
از محل کودکی‌ام دزدیده ست
سفر حجمی در خط ِ زمان
و به حجمی خط ِ خشک زمان را آبستن کردن
حجمی از تصویری آگاه
که ز مهمانی یک آینه بر می‌گردد
و بدین سان است
که کسی می‌میرد
و کسی می‌ماند
هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می‌ریزد، مرواریدی صید نخواهد کرد

من
پری کوچک غمگینی را
می‌شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی‌لبک چوبین
می‌نوازد آرام، آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می‌میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

فروغ فرخزاد | تولدی دیگر | کامل و پالایش شده

▨ نام شعر: آشتی
▨ شاعر: نادر نادرپور
▨ با صدای: نادر نادرپور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ 
ای آشنای من!
برخیز و با بهارِ سفر‌کرده بازگرد
تا پُر کنیم جام تهی از شراب را
وز خوشه‌های روشن انگورهای سبز
در خُم بیافشریم میِ آفتاب را

برخیز و با بهار سفرکرده بازگرد
تا چون شکوفه‌های پَرافشانِ سیب‌ها
گلبرگِ لب، به بوسه‌ی خورشید وا کنیم.
وانگه چو بادِ صبح
در عطر پونه‌های بهاری شنا کنیم

برخیز و بازگرد
با عطر صبح‌گاهیِ نارنج‌های سرخ
از دور، از دهانه‌ی دهلیزِ تاک‌ها
چون بادِ خوش، غبار بر انگیز و بازگرد

یک صبحِ خنده‌رو
وقتی که با بهارِ گل‌افشان فرا رسی
در باز کن، به کلبه‌ی خاموشِ من بیا
بگذار تا نسیم که در جستجوی توست
از هر که در ره است، بپرسد نشانه‌هات
آن‌گاه با هزار هوس، با هزار ناز
برچین دو زلف خویش، آغازِ رقص کن
بگذار تا به خنده فرود آید آفتاب
بر صبحِ شانه‌هات

ای آشنای من! 
برخیز و با بهارِ سفرکرده بازگرد
تا چون به شوقِ دیدن من بال و پر زنند
بر شاخه‌ی لبان تو، مرغانِ بوسه‌ها
لب بر لبم نهی
تا با نشاطِ خویش، مرا آشنا کنی
تا با امیدِ خویش، مرا آشتی دهی
▨
نادر نادرپور
از کتاب شعر انگور

نادر نادرپور | آشتی

▨ نام شعر: آبشار
▨ شاعر: مومن قناعت
▨ با صدای: لایق شیرعلی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
ای آبشار!
آیينه‌ی بی‌غبارِ من
یارِ زمان کودکی بی‌قرار من
از روزهای رفته تویی یادگار من

آهنگ‌های رفته را تکرار می‌کنی
یاد به خواب رفته را بیدار می‌کنی
راز مرا به لفظ خود اظهار می‌کنی

داری به یاد لحظه‌ای آن خوب‌منظری
کآمد به آب صبح‌دم، آن کرته پرپری
پای برهنه روی گل، آن چوجه‌ی پری

موی سیاه بر قد موزون، چو آبشار
چشمی چو چشمه‌ی صفا، رویی چو نوبهار
قدی به مثل شرشره، لرزان و بی‌غبار
گل‌خنده می‌زد و گلِ در آب می‌فکند
طفلی به آب، گوهر نایاب می‌فکند
سوزی به جانِ بچه‌ی بیتاب می‌فکند
می رفت رنگ و رونق گلزار می‌شکست
می‌آمد و ز آمدش خمار می‌شکست
لب‌تشنگیِ تشنه‌ی دیدار می‌شکست

آن دخترک که بود مرا؟
بلکه خواهرم
یا در بهارِ نورسی، او بود دلبرم
یا چون کبوتر سفید، او بود هم‌پرم
هرکس که بود، او مرا از جان عزیز بود
جانم ز جانِ شربتِ او، ریز ریز بود
روزی که چون دو ساحلِ دریا جدا شدیم
دریا صدا نموده و ما بی‌صدا شدیم
در تارهای شرشره هر دو نوا شدیم

آن لحظه‌های بی‌بدل، گویی به خواب رفت
عمر عزیز بچگی، مانند آب رفت
چون کبکِ ... آمد و لیکن شتاب رفت

ای آبشار
باز بیا در کنار من
بنواز آن ترانه را چون یادگار من
باری نمای صورت آن نوبهار من
▨
پی نوشت:
کَرته: در لغت‌نامه‌ی دهخدا آمده که به معنی پیراهن است

شرشره: در لغت‌نامه‌ی دهخدا آمده؛ آبشار کوچک و کم آب یا جایی است که رشتهٔ باریکی از آب از فاصلهٔ نسبةً زیاد به پایین ریزد خواه در هنگام ریزش از روی سنگ و بستری سراشیب و تقریباً عمودی سرازیر شود، یا این فاصله را در میان فضا طی کند.

مومن قناعت | آبشار

▨ نام شعر: لال‌پرست (کمالِ دار برای من کمال پرست)
▨ شاعر: محمدعلی بهمنی
▨ با صدای: محمدعلی بهمنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
___________
 شدیدا به شما پیشنهاد می‌کنم آلبوم صوتی «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود» را از بیپ تیونز تهیه کنید. این آلبوم شامل ۱۳ غزل ناب، با صدای شاعر است.
___________
در این زمانه‌ی بی های‌و هویِ لال‌پرست
خوشا به حالِ کلاغانِ قیل‌و‌قال پرست

چگونه شرح دهم لحظه‌لحظه‌ی خود را
برای این همه ناباورِ خیال‌پرست؟

به شب‌نشینیِ خرچنگ‌های مردابی
چگونه رقص کند ماهیِ زلال‌پرست

رسیده‌ها چه غریب و نچیده می‌افتند
به پایِ هرزه‌علف‌های باغِ کال‌پرست

رسیده‌ام به کمالی که جز اَنالحق نیست
کمالِ دار برای منِ کمال‌پرست

هنوز زنده‌ام و زنده بودنم خاری است
به تنگ چشمیِ (چشم تنگی) نامردمِ زوال‌پرست
▨
محمدعلی بهمنی
از کتاب شعر: گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود
صفحه‌ی ۱۹
ــــــــ
در خوانشِ شاعر از مصرع آخر، گفته شده «تنگ چشمیِ» ولی در کتاب (چاپ هشتم در اختیار بنده هست) نوشته شده: «چشم تنگی»

محمدعلی بهمنی | لال پرست

▨ نام شعر: گلدان آبی
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: مریم حسین‌زاده (همسر شاعر)
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
____________
این شعر برای مرم حسین زاده سروده شده
و در کتاب، به رضا براهنی تقدیم شده
____________
پروانه‌ای‌ است آنجا که بال گشوده‌ست
در وزن مردمک‌های آرام.
سایه به سایه در طلبِ آفتاب   تا لبِ این بام.
بوی سلام گل به گل آیینِ خواهش و گرایش
شکلِ دوام در حجمی ناپایدار
انگار برگ در گذر نور به خود می‌آید.

پروانه‌ای صدایت می‌کند
در فرصت صدا و خلاء.  که پیله‌وار   آهنگی را   انتظار کشیده‌ای
تا از لبی فرو تابد.
و تاب و توشت   بر ابریشم عبورش تصعید شود.

صورت و سکوت در آغوش هم
آیینه‌ای برابر آیینه‌ای
عکسی درون عکسی  واژه‌ای درون واژه‌ای
درک حضور   در نفس شبنمی که می‌لرزد
زیر نگاه نور.
آسایش است این و ثمر دادنِ گیاه است.
آزادی زمین است
تکثیر آن که می‌شنود  در گلوی آن که می‌گوید.
نقش صدا که از آب برمی‌آید   و فرو می‌رود در آب.
آبی درون چشمی و چشمی درون شب
و شب که در ماه آویخته است و
ماه که از گیسویی
گیسو که روی صندلی نیمه شب به اهتزاز در می‌آید
و می‌نوازد گل‌های مریمی را در گلدان آبی

بوی بهشت در نفس بی‌قرار
گلبرگ خواهش  در ساقۀ جوانِ پذیرش
حوا که دست می‌گشاید و  سیبی که از درون تابلویی بیرون می‌آید
و چرخ می‌خورد
و چرخ می‌خورد و ترس را به عشق بدل می‌کند.
دست شبانه
بر شانه‌ات که رو به خیابان پیر
وهمی بنفش را دنبال کرده است کز ناگهان فرو می‌افتد از پنجره
قوسی کز آن فرو آویخته است تاریکی 
و پنجره پایین می‌آید تا کف پیاده رو.

آنگاه راه می‌افتید
در سایه‌های آبی
و از بهار و تابستان می‌گذرید.
پیراهن بلند تعادل
در بارش ملایم صبح.
خود را نگاه می‌کند بیداری
در چشم خواب.
و خواب می‌رود پا به پای بیداری.

پروانه بال می‌زند و  می‌زند به آفتاب
نقشِ صدا که از آب باز می‌گردد..
این کیست.  کیست؟
کی گشته است رو به روی کی؟
پروانه‌ای که دایره در دایره
در وزن مردمک‌های بی‌تاب
تاب به تاب
در طلبت آمده است.

بالی که پلک‌های شب را
لرزانده است و حال دل آفتاب را می‌لرزاند.
نقش صدا که باز می‌گردد  می‌گردد
چندان که بر لبانی انگار کودکانه می‌نشیند
کآنجا
تابیده است بر حواشی دنیا.

لب‌ها که شادمانی را
بر بال‌های کوچک خویش سپرده است
و روی خط افق  گاه می‌رود.  و گاه می‌آید.
سر می‌نهد به بال نظر   می‌رهد
جسمی که آبروی زمین است. 
▨
محمد مختاری
از کتاب سحابیِ خاکستری
هشتم امرداد ۱۳۷۰
________
پی‌نوشت: متن منتشر شده در کتاب، با خوانش همسر شاعر، کم و بیشی‌هایی دارد.

محمد مختاری | گلدان آبی | با صدای همسرش

▨ نام شعر: ترانه‌های خالقی
▨ شاعر: جلال خالقی مطلق
▨ با صدای: جلال خالقی مطلق
▨ موسیقی: کیهان کلهر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ

در کاوشِ کارِ رستم و گیو و قباد
روز و شب و ماه و سال من رفت به باد

یک‌یک همه بند بندم از هم بگسست
درمانِ تنم به عهده‌ی مرگ افتاد


ـــــــــــــــــ


من در دلِ خود بس آرزو‌ها دارم
با خویشتنم بگو‌مگوها دارم

پیمانه‌ی عمر پر شد افسوس افسوس!
با باده هنوز گفت‌وگوها دارم
 

ـــــــــــــــــ


در گوشه‌ی سبزِ ناکجا آبادی
جایی که ز غم نیست در آن بیدادی

ای خوش که بسازیم یکی کلبه ز گِل
ناریم دگر ز شهر و مردم یادی


ـــــــــــــــــ


پیش‌آر می و بگو که تا نی سازند
زان می که ز تاکِ کشورِ ری سازند

این کوزه‌گران که کوزه‌ی می سازند
تا کوزه‌ی می ز خاکِ ما کی سازند


ـــــــــــــــــ


یک‌روز شرابِ ناب می‌باید خورد
وز رانِ بره کباب می‌باید خورد

یک روزِ دگر ساخته با دودِ جگر
از چشمه‌ی چشمِ آب می‌باید خورد


ـــــــــــــــــ


مهتاب چو ریخت بر چمن نقره‌ی نور
باید که کشید باده در جامِ بلور

کین چرخِ سیاه‌نامه‌ی کور به کور
از خونِ من و تو می‌دهد سور به مور


ـــــــــــــــــ


با دایه بگو یکی ننو اندازد
بر شاخه‌ی بید و پای جو اندازد

بر بندِ ننو، یکی سبو اندازد
من را و تو را درونِ او اندازد


ــــــــــــ 
دکتر جلال خالقی مطلق
از کتاب شعر «آهوی کوهی در دشت» نشر همیشه
ـــــــــــ
جهت حمایت از دکتر خالقی‌مطلق، پیشنهاد می‌کنم کتاب رباعیات ایشان با نام «آهوی کوهی در دشت» نشر همیشه را تهیه کنید. نسخه‌ای صوتی نیز، مشتمل بر حدود صد رباعی از کتاب، با صدای گرم خود ایشان در فیدیو موجود است که پیشنهاد می‌کنم حتما تهیه کنید.
این تذکر لازم است که صدا و تنظیم آن کتاب صوتی، با آنچه در اینجا ارایه می‌شود، متفاوت است. 
در اینجا تعداد بسیار محدودی از این رباعیات ارایه می‌شود تا صرفا شما عزیزان با سبک شعری ایشان آشنا شده و به تهیه آثار ایشان مصر گردید. امیدوارم خدشه‌ای به کپی‌رایت اثر وارد نگردد.

جلال خالقی مطلق | رباعیات بخش اول

▨ نام شعر: شکسته‌پر
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
نزدیک شد رسیدن مرغِ شکسته‌پر
هی پهن می‌کند پَر و هی می‌زند به در
زین حبس‌گاه سر
آواز می‌دهد به همه خفتگان ما
در کارگاهِ روشنِ فکرِ جوانِ ما
بیدار می‌کند همه شورِ نهان ما.

بر بام این سرای که کردش ستم نگون
استاده است هم‌چو یکی گوی واژگون
می‌کاودش دو چشم
تا چهره‌های مرگ‌نما را کند جدا
از چهره‌های خشم
تا فکرهای گمشدگان را
که کارشان همیشه ویرانه کردن است
و آثار این خرابی‌شان هر دم به گردن است
از فکرهای دیگر یک سوی تر کند.
تا نیم مردگان را
کافسرده شوقشان، هم از او با خبر شوند
اول به رنگ‌های دگر روی می‌کند
تردید می‌فزاید
در ساحتِ غبارِ پر از شکلِ جانور.
تصویر آتشی بنماید
با سوزشی دگر.

می‌سوزد آن‌چه بینی
وز خشم، چیزهای سیه می‌کند سفید
آن‌گاه می‌نماید از این سقفِ تیره سر
یعنی دمید از پس شام سیه سحر
نزدیک شد رسیدن مرغ شکسته پر.
▨ 
نیما یوشیج
دی ماه ۱۳۱۹

نیما یوشیج | شکسته پر | با صدای احمد کیایی

▨ نام شعر: چه کسی باور کرد
▨ شاعر: حمید مصدق
▨ با صدای: حمید مصدق
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
گاه می‌اندیشم
خبر مرگ مرا با تو چه کس می‌گوید؟

آن زمان که خبر مرگ مرا
از کسی می‌شنوی
رویِ زیبای تو را 
کاشکی می‌دیدم

شانه‌بالازدنت را -بی‌قید -
و تکان‌دادن دستت که؛ مهم نیست زیاد
و تکان دادن سر را که؛
«عجیب! عاقبت مُرد؟ افسوس!»
کاشکی می‌دیدم
من به خود می‌گویم
چه کسی باور کرد
جنگل جان مرا
آتش عشق تو خاکستر کرد!؟
با من اکنون چه نشستن‌ها
خاموشی‌ها
با تو اکنون چه فراموشی‌ها
چه کسی می‌خواهد من و تو ما نشویم؟
خانه‌اش ویران باد!
▨
حمید مصدق
———
پی‌نوشت: این قطعه، یک شعر مستقل نیست؛ بلکه برشی از قصیده‌ی بلند «آبی خاکستری سیاه» است. متن همین بخش هم بعدا توسط شاعر کامل‌تر شده و تغییراتی داشته. اما از نسخه‌ی تکمیلی آن، متاسفانه خوانشی با صدای شاعر در دسترس نیست.

حمید مصدق | چه کسی باور کرد

▨ نام شعر: کفرنامه
▨ شاعر: کارو
▨ با صدای: کارو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
این شعر مربوط به مجموعه شعری است به نام «کفرنامه کارو» که این مجموعه، دارای شعرهای انتقادی دیگری نیز هست
ـــــــــــــــــ
شب است و ماه می‌رقصد
ستاره نقره می‌پاشد
نسیمِ پونه و عطر شقایق‌ها
به لب‌های هوس‌آلودِ زنبق‌های وحشی بوسه می‌چیند و من تنهای تنهایم در این تاریکی شب.

خدایم! آه خدایم!
صدایت می‌زندم بشنو صدایم!
از زبان کارو فریادت دهم، اگر هستی برس به دادم

خداوندا!
اگر روزی از عرشت به زیر آیی و
لباس فقر بپوشی و
و برای لقمه نانی غرورت را به پای نامردان بشکنی
زمین و آسمانت را کفر می‌گویی، نمی‌گویی؟

خداوندا!
اگر در روز گرماگیرِ تابستانی
تن خسته‌ی خویش را بر سایه دیواری
به خاک بسپاری
اندکی آن طرف‌تر کاخ‌های مرمرین بینی
زمین و آسمانت را کفر می‌گویی، نمی‌گویی؟

خداوندا!
اگر با مردم آمیزی
شتابان در پی روزی
ز پیشانی عرق ریزی
شب‌آزرده و دل‌خسته
تهی دست و زبان بسته
به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمانت را کفر می‌گویی، نمی‌گویی؟

خدایا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

تو در قرآن جاویدت هزاران وعده دادی
تو خود گفتی که نامردمان بهشت را نمی‌بینند
ولی من با دو چشم خویشتن دیدم
که نامردمان ز خون پاک مردانت هزاران کاخ می‌سازند

خدایا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

تو خود گفتی اگر اهرمنِ شهوت
بر انسان حکم فرماید تو او را با صلیبِ عصیانت
مصلوب خواهی کرد
ولی من با دو چشم خویشتن دیدم
پدر با نورسته‌ی خویش گرم‌می‌گیرد
برادر شبانگاهان مستانه از آغوش خواهر کام می‌گیرد
نگاه شهوت‌انگیز پسر، دزدانه بر اندام مادر می‌لرزد
قدم‌ها در بستر فحشا می‌لغزد

خدایا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

تو خود سلطان تبعیضی
تو خود، فتنه‌انگیزی
اگر در روز خلقت مست نمی‌کردی
یکی را همچو من بدبخت
یکی را بی‌دلیل آقا نمی‌کردی
جهانی را این‌چنین غوغا نمی‌کردی

هرگز این سازها شادم نمی‌سازد
دگر آهم نمی‌گیرد
دگر بنگ، باده و تریاک آرامم نمی‌سازد

شب است و ماه می‌رقصد
ستاره نقره می‌پاشد
و من اما در سکوت خلوتت آهسته می‌گریم
اگر حق است زدم زیر خدایی
خدایا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

خداوندا تو می‌گفتی زنا زشت است و من دانم که عیسی زاده‌ی طبع زنازاد خداوندیست
خداوندا! خالقا! بس کن جنایت را
بس کن تو ظلمت را

زین سپس با دگران عشق و صفا خواهم کرد
همچو تو یکسره من ترکِ وفا خواهم کرد
زین سپس جای وفا چون تو جفا خواهم کرد
ترکِ سجاده و تسبیح و ردا خواهم کرد
گذر از کوی تو چون باد صبا خواهم کرد

هرگز این گوش من از تو سخنِ حق نشنید
مردمان! گوش به افسانه‌ی زاهد ندهید
داده از پند به من پیرِ خرابات نوید
کز توی عهدشکن این دلِ دیوانه رمید
شِکوه ز آیین بَدَت پیشِ خدا خواهم کرد

درس حکمت همه را خواندم و دیدم به عیان
بَهر هر درد دوایی است دواها پنهان
نسخه‌ی درد من این باده‌ی ناب است بدان
کز طبیبانِ جفاجوی نگرفتم درمان
زخمِ دل را با میِ ناب دوا خواهم کرد

من که هم مِی ‌خورم و دُردیِ آن؛ پادشهم
بهتر آن‌ است که اِمشب به همان‌جا بروم
سرِ خود بر درِ خُمخانه‌ی آن شاه نهم
آنقدر باده خورم تا ز غم آزاد شوم
دست از دامن طنّاز رها خواهم کرد

خواهم از شیخ‌کشی شهره‌ی این شهر شوم
شیخ و ملا و مُریدان همه را قهر شوم
بر مذاق همه شیخانِ دغل زهر شوم
گر که روزی ز قضا حاکم این شهر شوم
خونِ صد شیخ به یک مست روا خواهم کرد

ز کم و بیش و بسیار بگیرم از شیخ
وجه اندوخته و دینار بگیرم از شیخ
آنقدر جامه و دستار بگیرم از شیخ
باج میخانه‌ی اَمرار بگیرم از شیخ
وسط کعبه دو میخانه بنا خواهم کرد
وقف سازم دو سه میخانه‌ با نام و نشان
وَندَر آنجا دو سه ساقی به مه‌روی عیان
تا نمایند همه را واقف ز اسرار جهان
گر دهد چرخ به من مهلتی‌، ای باده‌خوران!
کف این میکده‌ها را ز عبا خواهم کرد

هر که این نظم سرود خرم و دل‌شاد بُوَد
خانه‌ی ذوقی و گوینده‌اش آباد بُوَد
انتقادی نبُوِد؛ هر سخن آزاد بُوَد
تا قلم در کف من تیشه‌ی فرهاد بُوَد
تا ابد در دل این کوه صدا خواهم کرد
ـــــ
بقیه‌ی شعر با صدای شاعر در دست نیست
▨ 
کاراپت دردریان
متخلص به کارو

کاراپت دردریان (کارو) | کفرنامه

این شعر الیاس علوی تنها شعر الیاس علوی نیست، سرگذشت مردمی است که بخش تفکیک‌ناپذیری از تاریخش در گریز و مرزها شکل گرفته است. در کوه‌های بلند، در دره‌های عمیق، در کشتی‌ها، کامیون‌ها، اردوگاه‌ها. در تحقیر و مرارت مدامِ کشورهای همسایه، پاکستانی‌ها، ایرانی‌ها. آنها که تحصیل را برایشان ممنوع کردند، کار را برایشان ممنوع کردند، زندگی را برایشان ممنوع کردند. در اجازه‌ی تردد و حکم دیپورت. این شعر الیاس علوی، تنها شعر الیاس علوی نیست، سرگذشت بخشی از مردم افغانستان است، بخش بزرگی از مردم افغانستان.


برایم بخوان محمّد
می‌خواهم برگردم
از درّه سرازیر شوم
روبه‌رویم مزرعه‌ی گندم باشد
درختان زردآلو
و گل‌های خشخاش
پیرمرد شاهنامه بخواند
زن چراغ را از ایوان به اتاق بیاورد
و ما خیره به شعله...

_بس کن
این قصه کسی را به خواب هم نمی‌برد
باید جایی تفنگی سرفه کند
پایی پژمرده شود
مزرعه‌‌ای بسوزد
و ما شبانه بگریزیم
از "برغص" تا " قندهار"
از" کویته" تا "مشهد".
□
برایم بخوان محمّد
تا از یاد نبرم
محله‌ی غمگینمان را
که من از بردن نامش شرم داشتم
"ده‌متری ساختمان"
ده‌متری افغانی‌ها
کولی‌ها
بلوچ‌ها
ده‌متری قرض
اردوگاه
نامه‌ی تردّد

"هی افغانی
حواست کجاست؟"
این را کودکی گفت
که تازه زبان باز کرده بود
و من ترسیدم
از "گلشهر" تا "ورامین" ترسیدم
و کودکان به لهجه‌ام خندیدند.

به آینه نگاه کردم
به چشمان بادامی‌ام
که مرا از صف ِنان بیرون می‌کرد
و فاصله‌ام میان خانه تا مرز بود
چون یهودی‌ای که نامش
فاصله‌ی میان اردوگاه تا مرگ بود.
□
"بهار و یار و قلب بی‌قرارم"
آری بلند بخوان محمد
تا محبوبم از پشت سیمان‌ها و سیم‌های خاردار بشنود
ما در همان کوچه‌های تنگ عاشق شدیم
آرام قدم زدیم
آرام خندیدیم
و
آرام گم شدیم.
□
من ویزای پناهندگی بشردوستانه گرفتم
و به این جزیره‌ی دور آمدم
محمّد
گاهی فکر می‌کنم این خیابان‌ها را نمی‌شناسم
درخت‌های اوکالیپتوس مرا به یکدیگر نشان می‌دهند
و شب‌ها
پرنده‌ی ناشناسی به کلکین می‌کوبد
به آوازی محزون می‌گوید:
"بیگانه ... بیگانه".

می‌خواهم خودم را پیدا کنم
تو را پیدا کنم از میان گورهای دسته‌جمعی
محبوبم را از لای دیوارهای آوارگی
زنِ اولِ قصه از ایوان صدایم بزند
و من با تمام پاهایم بدوم

برایم بخوان محمّد. شعر و صدای الیاس علوی

در بخش پلی‌لیست‌ها، شعرها رو به تفکیک شاعر ببینید
ــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاهداشت این آثار ادبی ارزشمند از گزند زمان است.
اگر مواردی از آثار منتشر شده، ناقض حقوق کپی‌رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد شد.
این پروژه از حیث  گرایش فکری و سیاسی مستقل است و از این آثار در هیچ پلتفرمی، سود مادی حاصل نمی‌شود؛

بی‌مزد بود و منّت، هر خدمتی که کردم
یا رب مباد کس را، مخدومِ بی‌عنایت



ـــــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

محمدعلی بهمنی | لال پرست

Schahrouz

Related tracks