Mohammadreza Lotfi - Ehsan Tabari - 
آلبوم آن جاودان

آن بهار شوم - شعر و صدای احسان طبری - موسیقی محمدرضا لطفی

▨ شعر: دلتنگی‌ها شماره یک
▨ شاعر: یدالله رویایی
▨ با صدای: یدالله رویایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
از دوردست عمر،
تا سرزمین میلادم،
صدها هزار فرسخ بود.

با اسب‌های خسته كه راه دراز را
توفان ضربه‌های سم آرند ارمغان،
با بوی خیس یال،
و طبل بی‌قرار نفس‌ها،
پرواز تازیانه‌ی خود را فراز راه
افراشتم.

انبوه لال فاصله‌ها را
-این خیل خیرگی‌ها را زیر پای خویش،
انباشتم.

دیدم كه شوق آمدن من،
یكباره ازدحام عظیم سكوت شد

دیدم تولدم به دیارش غریب بود
و سایه‌ای كه سوخته ز آوارگی، هنوز
در آفتاب‌ها،
دنبال لانه‌ی تن من
می‌گردد.

تنهایی زمین من، آنجا
با صد شكاف بیهده، رویای سیل را
خندیده است

پیشانی شكسته‌ی بارو‌ها،
راز جهان برهَنِگی را به چشم دهر،
باریده است

اوج مناره‌ها،
كز هول تند صاعقه سرباختند،
در بی‌زبانی‌اش -همه سرشار سنگ-
خاموش مانده‌،‌ وسعت شن‌های دور را
اندیشه می‌كند:
شاید گریز سایه‌ی بالی؟
شاید طنین بانگ اذانی!...

آن برج‌های كهنه، كه ماندند
بی‌بغبغوی گرم كبوترها،
پرهای سرد و ریخته را دیریست
با بادهای تنها، بیدار می‌كنند

و ریگزارها -كه نشانی ز رود و دشت-
گویی درخت‌ها و صداها را،
تكرار می‌كنند

انصاف ماهتاب،
در خواب جانورها،
و خار بوته‌ها،
شب‌های شب تقدس می‌ریزد
و از بلند ریخته بر خاك،
-از یادگار قلعه‌ی مفقود-
سودای اوج و همهمه می‌خیزد

و بام‌ها به ریزش هر باران
غربال می‌شوند
-با خاك‌هایشان كه زمان گرسنه را،
در آفتاب‌هاش به زنجیر دیده‌اند-

اندام‌های نور، به سودای سایه‌ها
پامال می‌شوند
-با فوجشان كه ظلمت تسلیم را
بی‌گاه در خشونت تقدیر دیده‌اند-

-ای یادگارهای ویران!
(تركیبی از غلاف تهی از مار)
آن مار،‌ آن خزنده‌ی معصوم
من بود كز میان شما بگریخت
و جلد گوهرین سر ویرانه‌ها نهاد
تا روزگار -این بسیار-
بگذشت...

من از هراس عریانی،
بر خویش جامه كردم نامم را.

اینك كدام نام، مرا خوانده‌ست؟
ای یادها، فراوانی‌ها!
اینك كدام نیش؟

آه ... ای من! ای برادر پنهانم!
زخم گران مرا بنواز!
من بازگشت، بی‌تو نتوانم

در پیش چشم خسته‌ی من، باز شد-
بار دگر ادامه‌ی مانوس جاده‌ها،
توفان ضربه‌های سم و بوی خیس یال،
ابعاد خیره،‌ فاصله‌های عبوس و لال
من با تولدم،
در دور دست عمر،
تبعید می‌شدم
همراه بی‌گناهی‌هایم،
در آن سوی زمانه (كه دور از من،
با سرنوشت های موعود جلوه داشت)،
جاوید می‌شدم.
▨
شعر شماره ۱ از مجموعه دلتنگی‌ها
شامل شعرهای ۱۳۴۵ و ۱۳۴۶
چاپ اول: ۱۳۴۶
ــــــــــــــــــــ
تذکر: شماره شعرها ممکن است در چاپ های مختلف، متفاوت باشد. شماره‌گذاری ما بر طبق کتاب ِ «مجموعه آثار یدالله رویایی» انتشارات نگاه، چاپ اول است.

یدالله رویایی | دلتنگی‌ها ۱

▨ شعر:  چه خبر؟ (مَناعی)
▨ شاعر: بیژن الهی
▨ با صدای: شهروز
▨ موسیقی: بداهه‌‌نوازی سهراب پورناظری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چه خبر؟ مرگِ عالَمی تنها
خاطرش خُفته، شاهدش سَفَری.
جانِ جانان، کجا؟ ورای کجا. 
گوشه زد با ستاره‌ی سحری. 

چه خبر؟ مرگِ دل. گُلی ندمید 
تا به لُطفِ هوا، به گریه‌ی ابر 
از زمینْ رازِ آسمان نچشید. 
تازه شد داغِ لاله‌های تری. 

چه خبر؟ مرگِ حق‌ْحق و هوهو. 
لال شد مرغ و نغمه رفت از یاد، 
تا که گُنگانِ ده‌زبانِ دورو 
نازْمستی کنند و جلوه‌گری. 

چه خبر؟ مرگِ قول و فصلِ خطاب. 
سپر افکند هر زبان‌آور: 
قَبَسی زنده کرد، نَک چه جواب 
چون نَفَس بر میاوَرَد شجری؟ 

چه خبر؟ تا کمانِ غمزه کشید، 
از سَمَن تا چمن بشارت رفت؛ 
نَحْل پوسید و جز غبار ندید 
کس بر اوراقِ بوستان اثری. 

دودِ دل تا برآوَرَد شبنم،
از نظر رفت و یادِ غنچه نماند.
شُکْرُلله که از صفای اِرَم 
سَمَری ماند و لیلهُ‌القَمَری. 

قصّه نو کرد و تَر نکردم مغز.
چه ثَمَر؟ هیچ، شاهدانِ چمن 
همه رفتند و چون برآمد نَغْز
عِشْقِ پیچان به دارِ دیده‌وری،

دنیا تَیْه بود و بی سر و ته،
«خانه آبادِ» گفت و دید و شنید 
شاهدی می‌کُنند و بَه‌بَه‌بَه 
مگسِ بی‌مَریّ و خِیْلِ خری.
▨
از کتاب حلاج الأسرار (اخبار و اشعار)، نشر بیدگل، صفحه ۱۵
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بیژن الهی در یادداشت این قطعه آورده است؛ مناعی جمع «منعی»، به معنی خبر ِمرگ
«مناعی ما (کارِ 1361) نه ترجمه‌ست، نه تعبیه؛ گردانه‌ست، به معنی موسیقائیِ لفظ، روی قطعه‌یی با قوافیِ میمی (أنعی الیک...) که حلاج در آخرین شب ِزندان، بعد آخرین راز و نیاز بر زبان راند در حضور ِ دو کس که یکی خادم ِِایام ِ حبس بود و یکی مرید و ملاقاتی

بیژن الهی | چه خبر؟ (مَناعی)

شعر و صدای فروغ فرخ‌زاد | از آلبوم: شعرهای فروغ فرخ‌زاد  | کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان - 1356
*
آن کلاغی که پرید
از فراز سر ما
و فرو رفت در اندیشه‌ی آشفته‌ی ابری ولگرد 
و صدایش همچون نیزه‌ی کوتاهی، پهنای افق را پیمود 
خبر ما را با خود خواهد برد به شهر

همه می‌دانند 
همه می‌دانند 
که من و تو از آن روزنه‌ی سرد عبوس 
باغ را دیدیم 
و از آن شاخه‌ی بازیگر دور از دست 
سیب را چیدیم 
همه می‌ترسند 
همه می‌ترسند، اما من و تو 
به چراغ و آب و آینه پیوستیم 
و نترسیدیم

سخن از پیوند سُست دو نام 
و همآغوشی در اوراق کهنه‌ی یک دفتر نیست 
سخن از گیسوی خوشبخت منست 
با شقایق‌های سوخته‌ی بوسه‌ی تو 
و صمیمیت تن‌هامان، در طراری 
و درخشیدن عریانی‌مان 
مثل فلس ماهی‌ها در آب 
سخن از زندگی نقره‌ای آوازی‌ست 
که سحرگاهان فواره‌ی کوچک می‌خواند

ما در آن جنگل سبز سیال 
شبی از خرگوشان وحشی 
و در آن دریای مضطرب خونسرد 
از صدف‌های پر از مروارید 
و در آن کوه غریب فاتح 
از عقابان جوان پرسیدیم 
که چه باید کرد

همه می‌دانند 
همه می‌دانند
ما به خواب سرد و ساکت سیمرغان، ره یافته‌ایم 
ما حقیقت را در باغچه پیدا کردیم 
در نگاه شرم‌آگین گُلی گمنام 
و بقا را در یک لحظه‌ی نامحدود
که دو خورشید به هم خیره شدند

سخن از پچ‌پچ ترسانی در ظلمت نیست 
سخن از روزست و پنجره‌های باز 
و هوای تازه 
و اجاقی که در آن اشیاء بیهده می‌سوزند 
و زمینی که ز کشتی دیگر بارور است 
و تولد، و تکامل، و غرور 
سخن از دستان عاشق ماست 
که پُلی از پیغام عطر و نور و نسیم  
بر فراز شب‌ها ساخته‌اند 

به چمنزار بیا
به چمنزار بزرگ 
و صدایم کن، از پشت نفس‌های گل ابریشم 
همچنان آهو که جفتش را

پرده‌ها از بغضی پنهانی سرشارند
و کبوترهای معصوم 
از بلندی‌های بُرج سپید خود 
به زمین می‌نگرند

فروغ  - فتح باغ

▨ نام شعر: از آن نیمه
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: محمد مختاری
▨  پالایش و تنظیم: شهروز
_____________
باید درست نیمه‌ی شب باشد  آنجا که چشم می‌بندد او در نمک
اکنون که چشم می‌گشایم  اینجا در برفی که از صبح افقی باریده‌است
خوابی که دیده می‌شود آن سوی زمین  در این سو قطارم را می‌برد
و همهمه سرم را انباشته است.

کی می‌رسد؟
چگونه پایان خواهد یافت
این خط که بین دو حاشیه کشیده می‌شود؟

و این زن ِ شکسته که سمت چپم نشسته
می‌بافد یکریز رج‌هایش را
و میله‌ها و انگشتانش زیر و رو می‌شوند در نمک و برف.

سر برمی‌گردانم تا ایستگاه که پیشوازی یا بدرقه‌ای ندارد
رویای وقت را تکه‌های جنگل ِ ناآشنا سوراخ‌سوراخ کرده‌است
جسم ِسپید که نی یا نیزه‌ای گُله به گُله پوستش را کنده باشد
تابیده است وسوسه در ذهن و ناگزیر روانم در خوابی که دیده می‌شود آن سو
و دوره‌ی رویا را دستی می‌چیند با مقراض
هرچند وقتی چشم برهم می‌نهم
در صفحه‌ی سپید می‌بینم مژگان اوست که بر هم قرار گرفته‌ست

می‌تابد
خواب
از ته ِ دریاچه‌های منجمد
و باد می‌سوزاند صورتش را هرگاه از نمک بیرون می‌زند تا بیامیزد با کودکانی که سطح ِ یخ را بهانه‌ی جشن و بازی کرده‌اند
رقصی که بازمی‌گردد تا عمق ِ بلور تا شب ِ آن سو

آن پیکره چگونه برون مانده است و زل زده است و دعوت می‌کند؟
انگار هرچه گم شده است آنجا در خاک
اینجا برون می‌آید از یخ
و شاهد زمین است
این صورت تکیده‌ی شفاف
با گوشواره‌ای که هنوز برق می‌زند و زخم گوشه‌ی دهانش را می‌تاباند
که قدمت جیغش را در تنهایی معین می‌دارد
و سرنوشتی را برش می‌زند تا این مسافر که هیچ‌کس صدایش را نمی‌شنود در خوابی که دیده می‌شود آن سو

باید درنگ می‌کردم وقتی لب‌هایم کرخت می‌شد
سرمای تازه بازوی راستم را نیز اذیت می‌کند
شاید سپیدی ِ بی‌آرام رامم کرده است
انگار چیزی دارد یخ می‌زند یا نمک می‌شود دوباره

اینجا نگاه ِ هیچ‌کس روشن نیست
باید برای دیدار همچنان چشمان قدیمی‌ام را حفظ کنم
و بازگردم رویا را تا آنجا که باید کم‌کم پایان پذیرد

وهم ِسپید در تن می‌دود
و سبزی ِ سیاه از رگه‌ها گاهی رد می‌شود
انبوهی نگاهی که ناگهان هجوم آورده ست دیدن را هولناک کرده‌است و وسوسه ی دیدن را افزوده است
در این زمین که از هر جایش سر برکرده است بلوط ِسپید یا مومیایی
یا صورتی دل ـ یخ
یا پیکره‌ای دل ـ نمک
و چشم را می‌کِشاند تا تبدیل کند
و این زن ِ شکسته که می‌بافد خود را یکنواخت تنها روبه‌رویش را می‌نگرد
می‌بیند آیا هرگز مقابلش را؟ می‌تواند اصلا ببیند؟

بیرون پنجره نگاهی‌ست که تاریکی ِ سحرگاهش را به روشنای این عصر کشانده‌است
می‌تابد خود را بر دست راستم که کم‌کم کرخت می‌شود
همچون نوشتنم از راست که سایه‌اش بر کاغذ دارد آرام می‌گیرد

باید چقدر می‌نوشتم تا چشمم بیارمد؟
باید چقدر چشم می‌گشودم، تا چشم گشاید او دوباره؟
و این زن ِ شکسته که اکنون به شیشه چسبیده است...
پلکم به هم می‌آید و دستم فرو می‌ماند در نقطه‌ی هنوز
و برف حتما باز هم افقی می‌بارد
در شیشه‌ی قطار که اکنون تاریک است.
▨
محمد مختاری
مونترال - تورنتو ، آذر و دی ماه ۱۳۷۴ 
از مجموعه شعر وزن دنیا صفحه‌ی ۸۳
______________________
این خوانش در تاریخ ۱۸ فروردین ماه ۱۳۷۷ انجام شده؛ یعنی ۹ ماه پیش از قتل دردناک او

محمد مختاری | از آن نیمه

▨ نام شعر: در فروبند
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
در فروبند که با من دیگر
رغبتی نیست به دیدار کسی؛
فکر کاین خانه چه وقت آبادان
بود بازیچه‌ی دست هوسی.

هوسی آمد و خشتی بنهاد
طعنه‌یی لیک به بی‌سامانی،
دیدمش، راه از او جستم و گفت:
بعد از اینت شب و این ویرانی.

گفتم: آن وعده که با لعل لبت؟
گفت: تصویر سرابی بود آن.
گفتم: آن پیکر دیوار بلند؟
گفت: اشارت ز خرابی بود آن.

گفتم: آن نقطه که انگیخته دود؟
گفت: آتش زده‌ی سوخته‌ای ست،
استخوان‌بندی بام و در او
مرگ را لذت اندوخته‌ای‌ست.

گفتمش: خنده نبندد پس از این
آفتابی، نه چراغی با من.
گفت: آن به که بپوشی از شرم
چهره‌ی خویش به دست دامن.

دست غمناکان -گفتم- اما
از پس در به زمین می‌ساید.
-خنده آورد لبش- گفت: ولیک
هولی استاده به ره می‌پاید.

می‌درخشد گر افق، اهرمنی‌ست
نیم‌سوزیش به کف دود اندود.
مرد آن در که امیدش بگشاد
با بیابان هلاکش ره بود.
 
جاده خالی‌ست، فسرده‌ست امرود
هرچه می‌پژمرد از رنج دراز.
مرده هر بانگی در این ویران
هم‌چو کز سوی بیابان آواز.
وز پس خفتن هر گل، نرگس
روی می‌پوشد در نقشه‌ی خار.
در فروبند دگر هیچ‌کسی،
نیستش باکس رای دیدار.
▨
نیما یوشیج
فروردین ماه ۱۳۲۷
ـــــــــــــــــــــــــ
نشانه‌گذاری در شعر نیما یوشیج همیشه مجادله‌برانگیز بوده است. نشانه‌گذاری و متن شعر که در بالا آمده، بر اساس کتاب ِ مجموعه اشعار نیما یوشیج، انتشارات زرین، چاپ اول انجام گرفته است. اگرجه خوانش شاملو در برخی واژگان و جزییات، با این متن تفاوت دارد.

نیما یوشیج | در فروبند

▨ نام شعر: پاس ها از شب گذشته است
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
پاس‌ها از شب گذشته است
میهمانان جای را کرده‌اند خالی، دیرگاهی‌ست
میزبان درخانه‌اش تنها نشسته
درنی‌آجین‌جایِ خود برساحل متروک می‌سوزد اجاق او
اوست مانده، اوست خسته.

مانده زندانی به لب‌هایش
بس فراوان حرف‌ها، اما
با نوای نای خود دراین شب تاریک پیوسته
چون سراغ از هیچ زندانی نمی‌گیرند
میزبان در خانه‌اش تنها نشسته.
▨ 
نیما یوشیج
زمستان ۱۳۳۶
ــــــــــــــ
پی‌نوشت: خوانش این شعر مطابق با نظر راوی آن (آقای احمد کیایی) انجام شده و در خوانش برخی واژگان، نظر بنده (شهروز) اندکی متفاوت است.

نیما یوشیج | پاس‌ها از شب گذشته است | صدای احمد کیایی

سیاوش کسرائی ,  پس از من شاعری آید

| احمدرضا احمدی | به جایی که بدان سفر نکرده ام |

Ashnayane Rahe Eshgh

تکنوازی تنبور ، شهید سید خلیل عالی نژاد

بر غم چیره (کاور سربازان سرنوشت ۱۲۷)

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

نیما یوشیج | پاس‌ها از شب گذشته است | صدای احمد کیایی

Schahrouz Kabiri

Related tracks