▨ نام شعر: ماه بیشه‌ها (در سایه‌ی شقایق)
▨ شاعر: کاظم سادات اشکوری
▨ با صدای: کاظم سادات اشکوری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
امواج گیسوان تو
_ شامگاه _
مرا می برد
با موج های رود.

وقتی به روی آب گذر می کردیم
با ماه بیشه ها
پیراهنت به دامن خاری
آویخت
آنگاه تو
با ماهِ بیشه ماندی و
 من با آب
از دشت ها گذشتم و
در شیب های تند
زمین را گم کردم
▨

کاظم سادات اشکوری | ماهِ بیشه‌ها

▨ نام شعر: منتخبی از رباعیات خویی - بخش اول
▨ شاعر: اسماعیل خویی
▨ با صدای: اسماعیل خویی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
دو بیتی‌هایی که در این بخش می‌شنوید، عمدتا به افتخار مهدی اخوان ثالث (م.امید) و دیدن دوباره‌ی او سروده شده است.
ــــــــــــــــــــــــ
گفت آزادی، گفتمش میرِ من است
گفتا شادی، گفتم اکسیرِ من است
گفت آینده، گفتم آنک پسرم
گفتا که امید، گفتم او پیرِ من است
▨ 
جان‌پاره‌ی دل‌نوازی از میهنِ من
می‌آید و جان فزاید اندر تنِ من
می‌آید و من چنان به خود می‌آیم
که انگار به من باز می‌آید منِ من
▨ 
نه‌ز حشمت و نه‌ز حکمت و نه‌ز جادوی ما
کز لطفِ خود است رامِ ما آهوی ما
نومیدی ما لاف و گزاف است و دروغ
وقتی که امید خود می‌آید سوی ما 
▨ 
یک دشت مزار و جانِ غم‌باره‌ی من
آن میهن من، این منِ آوراه‌ی من
با این همه تا امید باشد، گو باش
صد خنجر زخم و دلِ صد پاره‌ی من
▨ 
خورشید اگرچه ناپدید آمده است
یک گوشه از آفاق سپید آمده است
گوید دل من که: ناامید آمده‌آم
گویم: دلِ من مگو! امید آمده است!
▨ 
نیمی بیم است زندگی، نیم امید
زاید ز امید بیم و، از بیم امید
ور زان که خلاف آمدِ این می‌جویی
بنگر که من آمدم پس از میم امید
▨
اسماعیل خویی

اسماعیل خویی | رباعیات | بخش اول

▨ نام شعر: منتخبی از رباعیات خویی - بخش دوم
▨ شاعر: اسماعیل خویی
▨ با صدای: اسماعیل خویی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
من با تو نگویم که چه یا چون بنویس
از حالِ درون یا که ز بیرون بنویس
بنویس بدان چه‌ت آید از دل، یعنی
ای شاعرِ قتل‌عام، با خون بنویس
▨ 
چون گام در این خانه‌ی شر بگذارید
انگار که گام در صَغَر بگذارید
آنجا که سرود دانته که‌ای آمدگان
امیدِ نجات، پشتِ در بگذارید
▨ 
اندوهِ هزارساله دارم در دل
ای کاش نبینَدَم غمِ دیگر دل
من پیرترم هزار سالی امروز
با داغِ هزارها جوانم بر دل
▨ 
با این‌همه خون که از تَنَش گشت روان
رفته‌ست ز اندامِ وطن توش و توان
با این‌همه باش تا ز جا کنده شود
سیلابه‌ی شیخ‌اوژنِ جان‌های جوان
▨ 
از کینه و بغض و خشم آکنده شدیم
بر مرکبِ انقلاب تازنده شدیم
فریاد زدیم: شاه مردم‌خوار است
شیخ آمد و ما ز شاه شرمنده شدیم
▨ 
اسماعیل خویی

اسماعیل خویی | رباعیات | بخش دوم

▨ نام شعر: خطبه‌ی زمستانی
▨ شاعر: نادر نادرپور
▨ با صدای: نادر نادرپور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
ای آتشی که شعله‌کشان از درون شب
برخواستی به رقص
اما بدل به سنگ شدی در سحرگهان

ای یادگار خشم فروخورده‌ی زمین
در روزگار گسترش ظلم آسمان

ای معنی غرور
ای نقطه‌ی طلوع و غروب حماسه‌ها
ای کوه پرشکوه اساطیر باستان
ای خانه‌ی قباد
ای آشیان سنگی سیمرغ سرنوشت
ای سرزمین کودکی زال پهلوان
ای قله‌ی شگرف
گور بی‌نشانه‌ی جمشید تیره‌روز
ای صخره‌ی عقوبت ضحاک تیره‌جان

ای کوه، ای تهمتن، ای جنگجوی پیر
ای آن که خود به چاهِ برادر فرو شدی
اما کلاه سروری خسروانه را
در لحظه‌ی سقوط
از تنگنای چاه
رساندی به کهکشان
ای قله‌ی سپید در آفاقِ کودکی
چون کله‌قند سیمین در کاغذِ کبود
ای کوه نوظهور در اوهامِ شاعری
چون میخِ غول‌پیکر بر خیمه‌ی زمان

من در شبی که زنجره‌ها نیز خفته‌اند
تنهاترین صدای جهانم که هیچ‌گاه
از هیچ سو، به هیچ صدایی نمی‌رسم
من در سکوت یخ‌زده‌ی این شب سیاه
تنهاترین صدایم و تنهاترین کسم
تنهاتر از خدا
در کار آفرینشِ مستانه‌ی جهان
تنهاتر از صدای دعای ستاره‌ها
در امتداد دستِ درختان بی‌زبان
تنهاتر از سرود سحرگاهی نسیم
در شهر خفتگان

هان، ای ستیغِ دور
آیا بر آستان بهاری که می‌رسد
تنهاترین صدای جهان را سکوت تو
امکان انعکاس توانَد داد؟

آیا صدای گمشده‌ی من نفس‌زنان
راهی به ارتفاع تو خواهد برد؟

آیا دهان سرد تو را، لحنِ گرمِ من
آتشفشانِ تازه تواند کرد؟

آه ای خموشِ پاک
ای چهره‌ی عبوس زمستانی
ای شیر خشمگین
آیا من از دریچه‌ی این غربت شگفت
بار دگر برآمدن آفتاب را
از گُرده‌ی فراخ تو خواهم دید؟
آیا تو را دوباره توانم دید؟
▨ 
نادر نادرپور از کتاب: زمین و زمان

نادر نادرپور | خطبه‌ی زمستانی

▨ نام شعر: پرنده می‌داند
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج (سایه)
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج (سایه)
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــ
خیال دلکش پرواز در طراوت ابر
به خواب می‌ماند
پرنده در قفس خویش
خواب می‌بیند
پرنده در قفس خویش
به رنگ و روغن تصویر باغ می نگرد
پرنده می‌داند
که باد بی‌نفس است
و باغ تصویری‌ست
پرنده در قفس خویش
خواب می‌بیند
▨
هوشنگ ابتهاج
متخلص به ه.الف سایه

هوشنگ ابتهاج | پرنده می‌داند

▨ نام شعر: پاسخ (هیچ می‌دانی چراچون موج)
▨ شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی
▨ با صدای: محمدرضا شفیعی کدکنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
هیچ می‌دانی چرا چون موج
در گریز از خویشتن پیوسته می‌کاهم؟
ـزان که بر این پرده‌ی تاریک،
این خاموشیِ نزدیک،
آنچه می‌خواهم نمی‌بینم
وآنچه می‌بینم نمی‌خواهم.
▨ 
محمدرضا شفیعی کدکنی
متخلص به میم سرشک
از مجموعه شعر آیینه‌ای برای صداها

شفیعی کدکنی | پاسخ

▨ نام شعر: ای عشق (پنج رباعی عاشقانه در ستایش عشق) 
▨ شاعر: فریدون مشیری
▨ با صدای: فریدون مشیری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــ
ای عشق! شکسته‌ایم، مشکن ما را
این‌گونه به خاکِ ره میافکن ما را
ما در تو به چشمِ دوستی می‌بینیم
ای دوست! مبین به چشمِ دشمن ما را
▨
ای عشق! پناهگاه پنداشتمت
ای چاهِ نهفته، راه پنداشتمت
ای چشم سیاه، آه، ای چشم سیاه!
آتش بودی؛ نگاه پنداشتمت
▨
ای عشق! غمِ تو سوخت بسیار مرا
آویخت مسیح‌وار بر دار مرا
چندان که دلت خواست بیازار مرا
مگذار مرا ز دست، مگذار مرا!
▨
ای عشق! در آتشِ تو فریاد خوش است
هرکس که در آتشِ تو افتاد خوش است
بیداد خوش است از تو، وز هستی ما
خاکسترکی سپرده بر باد خوش است
▨
ای دل به کمالِ عشق آراستمت
وز هرچه به غیر عشق پیراستمت
یک عمر اگر سوختم و کاستمت
امروز چنان شدی که می‌خواستمت
▨
فریدون مشیری

فریدون مشیری | ای عشق

▨ نام شعر: بلوار میرداماد
▨ شاعر: محمدعلی سپانلو
▨ با صدای: محمدعلی سپانلو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
‌ای روز‌های فردا
ای فکر‌های زیبا
‌ای واژه‌های زرین
ای آسمان لرزان
دریای باد و باران
بالای شهر تهران
در انتظار طوفان
طوفان سرد و سنگین

بهرِ تو می‌سرایم
از خود برون می‌آیم
لب‌های بسته‌ام را
یک لحظه می‌گشایم
ای سرزمین دیرین

یک شاعرِ پیاده
همراه جویبارت
با یک پیام ساده؛
خوش‌باد روزگارت
نه این زمانِ غمگین

از بیشه‌های گیلان
گنبد‌های سپاهان
پس‌کوچه‌های شیراز
تا آتش‌های اهواز
لبخندهای شیرین...


بهر تو می‌سرایم
از خود برون می‌آیم
لب‌های بسته‌ام را
یک لحظه می‌گشایم
ای سرزمین دیرین

بلوار میرداماد
با لحظه‌های آزاد
پنجاه سالِ دیگر
از ما می‌آورد یاد
در روزهای رنگین
یک روز آفتابی
با آسمان آبی
آن سوی عصر غربت
تصویری از رفاقت
▨ 
محمدعلی سپانلو
ــــــــــــــــــ
پی‌نوشت:
شهرزاد سپانلو، دختر محمد علی سپانلو این شعری را خوانده است.

محمدعلی سپانلو | بلوار میرداماد

▨ نام شعر: بعضی‌ها
▨ شاعر: حسین زمانی
▨ با صدای: حسین زمانی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ــــــــــــــــــــــــ
چه پرسه می‌زند امشب؟ خیالِ بعضی‌ها
به ذهنِ خسته و غرق ملال بعضی‌ها

چه یادگار سیاهی به کوچه‌ها جا ماند
ز ردِ آن مثلا عشقِ کال بعضی‌ها

نشد به قهوه‌ی تلخی، نشد به برگِ رخی
نشد، نشد که در آیم به فال بعضی‌ها

قلم ز خط‌زدگی‌ها، ز شعرها خسته‌ست
چگونه حل کنم امشب سوال بعضی‌ها

چه آرزوی محالیست زیستن با او
چه حسرتی است به دل، از وصال بعضی‌ها

فرو خمید ز خجلت، صفای خود بفُروخت
هلال ابروی ماه از هلال بعضی‌ها

چه پیچ و تاب قشنگی، چه جعد گیسویی
چه خوب بود خدایا جمال بعضی‌ها!

مثالِ قاف نوشتن به خطِ نستعلیق
چه انحنای خوشی داشت، چالِ بعضی‌ها

کنار ساحلِ دریای شهدگون لبش
چه خوش نشسته به تشعیر، خالِ بعضی‌ها

چه عطرِ خاطره‌سازی به لحظه‌ها می‌زد
که مانده بود طراوت، به شالِ بعضی‌ها

کنار پنجره مردی سکوت می‌بافد؛
ببین چگونه شکستی تو بالِ بعضی‌ها

ز گریه مردمِ چشمش نشسته‌ در خون است
هم‌او که در طلبش وای، حالِ بعضی‌ها

چگونه از تو نویسم، چگونه شرح دهم
ز خط و خال تو در قیل و قال بعضی‌ها

خدا کند که نمانی اسیر و بندِ کسی
خدا کند نشوی پایمال بعضی‌ها

عذاب می‌کُشد این دل، عذاب وقتی که
که بشنوم شده باشی حلالِ بعضی‌ها
▨ 
حسین زمانی

حسین زمانی | بعضی‌ها

▨ نام شعر: بعد از اسباب کشی
▨ شاعر: محمدعلی سپانلو
▨ با صدای: محمدعلی سپانلو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ــــــــــــــــــــــــ
خانه را که رها کردید
پرده‌ها فرو ریختند
تابلوها افتادند
کتاب‌ها را فروختید
(قفسه ها به گروِ موریانه‌ها رفت)
اما چه خرت و پرتی
از چیزهای متروک
کنج اتاق و گوشه‌ی رف‌ها ماند
نظیر استکانِ ترک‌خورده‌ای
که دیگر همراه شما نمی‌آمد
و بوی ارتباط
که نمی‌خواست خانه را بگذارد
(از نامِ کهنه‌اش در منزل جدید خجل می شد)
و حفره‌های پونز و میخ
غیبت را عمیق‌تر می‌کرد.

با رفتنِ شما، رخت آویز
آرام چرخ زد و
از چین‌خوردگیِ سکوت
لبخند شرمناکی برخاست
تا صبحِ روز بعد که نوبتِ نظافتچی شد
تا خانه را بروبد از لحظه‌های اسقاط
و رنگرز رسید
با رنگدانِ خاکستر
که مثل روز اول خلقت، نو بود و بی‌گذشته
اما کسی نمی‌دید
گل‌میخ را که ریشه در فراموشی داشت
و نورِ دوردستش
الهام‌بخشِ قابِ غیبت می‌شد.

حسرت ادامه داشت
در هر بهار آتش می‌کوشید روشن شود
و چوب‌ها صدا می‌کردند
تا عاقبت سکوت
سرریز کرد و خلوت کامل شد
با ظاهر بی‌آزارش
گل‌میخ سال‌های سال به دیوار ماند
روزی که عشق (با کرایه‌نشین جدیدش) می‌خواست
چیزی بر آن بیاویزد
دیوار، صاف بود
▨ 
محمدعلی سپانلو

محمدعلی سپانلو | بعد از اسباب‌کشی

▨ نام شعر: ما جهانی درون جان بودیم
▨ شاعر: م. آزاد (محمود مشرف آزاد تهرانی)
▨ با صدای: م. آزاد (محمود مشرف آزاد تهرانی)
▨ موسیقی: olafur arnalds
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ــــــــــــــــــــــــ
شب، طلوعِ ستارگان بودیم
و غروبِ کبوده‌های بلند
،ما در آن چشمه‌سارِ مینایی
.روی با رویِ آسمان بودیم

شب‌گذاران در آن طلوع سپید
راه زی خلوتِ رزان بردند
هر چه بود آن صدایِ عریان بود،
ما درونِ صدا نهان بودیم

ابر نیلوفرانه برمی‌خاست،
باد نیلوفرانه می‌آسود
شادی بینشانگی با ما،
هر چه بودیم بی‌گمان بودیم

با تو ای دوست شادمانی ما،
پایکوب و ترانه‌خوانی ما
با نشان تو بی‌نشانی ما،
با تو بیداری و پری‌واری
وز تو نیلوفرانه‌رفتاری
بید را شادیِ نگونساری
با تو رودِ برهنگی جاری
وه! چه بیدار و شادمان بودیم 
▨ 
م. آزاد
از مجموعه شعر با من طلوع کن
چاپ شده به سال ۱۳۵۲

م. آزاد | ما جهانی درون جان بودیم

شهروز هستم؛ رفتگرِ شعر معاصر 
در بخش پلی‌لیست‌ها می‌تونید شعرها رو به تفکیک شاعر ببینید
ـــــــــــــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاه‌داشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد شد.
ـــــــــــــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌فرمایید سپاسگزارم.
ـــــــــــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو
▨ یوتیوب

کاظم سادات اشکوری | ماهِ بیشه‌ها

Schahrouz

Related tracks