آقا شهروز با احترام به شما ولی واقعا صداتون افتضاحه‌برای دکلمه ..شعر رو هم خراب میکنین

تنظیماتتون فوق‌العاده است ولی واقعا شعر رو خراب نکنین با این صداتون

▨ بخش دوم از بهترین شعرهای معاصر زبان فارسی با صدای خودِ شاعر
▨ شعرها در تلگرام و در فضای پادکست نیز منتشر می‌شود. ما را با نام «شعر با صدای شاعر» بیابید.
▨ پالایش و تنظیم از شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر و صدای شاعران بزرگ معاصر را پالایش شده و با کیفیت بشنوید

دکلمه | شعر با صدای شاعر | قسمت دوم

' وجدان مست '
موسیقی تو طنینی از وجدان است
رامشگر آشنایی و هجران است
در هر کشش کمان تو جان سر مست
شیدایی عاشقانه ی کیهان است
ع.الف.ساده | رباعیات ساده
برای دوست عزیزم استاد کیهان کلهر سروده شد
به بهانه سالروز تولدش
مبارک است

A Poem dedicated to Maestro Kayhan Kalhor | وجدان مست برای دوست عزیزم استاد کیهان کلهر- ع.الف.ساده

يا هو مدد، الله مدد اي يار من
دلبر من شاه من عيار من

شب چراغ و رهنماي جان من
جان جانم جان من جانان من

اين تن محبوس من در غربت است
دست و پايي مي‌زند در ظلمت است

من ز غمگيني تو لب بسته‌ام
نغمه‌ها را در دلم بشكسته‌ام

اشك بوس مقدم راه توام
بي‌قرارم بي‌قرار  آن توام

جمله هستي درين افلاك پي
در سماع‌اند همچو من در ذات پير

من به تو مجنون و تو ليلی به من
عشق من ليلی من ليلی من

عشق را شرحي نبود و نيست شرح
عشق را لايق شدن بي شرح بي شرح

هر كه مستغرق شود در ذات عشق
عشق گردد عشق گردد پير عشق

تا نداني رمز اين نقش و نگار
تو نداني رمز انا الحق به دار

اين همه خلقی كه در كثرت بوند
مي‌توانند جملگی انغاء شوند

مرغ‌هايي كه به خود بالندمي
عاقبت از حلقه‌اش مي‌رندمي

مرغ حق بودن ز انوار وی است
كوشش از تو جذبه از سوی وی است

تا نگيری خاطرتت را تنگ تنگ
نور او بر دل نشيند رنگ رنگ

صائب آملی

Geryeye Bid

گریه بید - ضربی مخالف سه‌گاه و ضربی‌خوانی

تحویل سال ۱۳۴۴ از رادیو و دوبیتی اسماییل خویی، با صدای داریوش اقبالی

▨ شعر از: اسماعیل خویی
▨ با صدای: رادیو ایران، داریوش اقبالی
♬ پالایش و تنظیم: شهروز

تحویل سال ۱۳۴۴ شمسی | قطعه نوروز غمگین

▨ نام شعر: سهراب و سیمرغ
▨ شاعر: نادر نادرپور
▨ با صدای: نادر نادرپور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
این شعر در رثای سهراب سپهری سروده شده
ــــــــــــ
تذکر: بخشی از میانه‌ی شعر، با صدای شاعر موجود نیست اما متن آن در ادامه آمده
****
از سرِ خاک تو بر می‌گشتم
خاک ِ پاکی که تو را در بر داشت
آسمان، مرثیه‌ای نیلی بود
دشت، رنگ غم و خاکستر داشت
تو در اندیشه‌ی من، چشمه‌ی جوشان بودی
زیر آن قُبه که همچون سَرِ سبز
رُسته بود از وسطِ گُرده‌ی کوه
در کفِ آجری سرخ حیاط
که مدام از تب خورشید کویری می‌سوخت
آبی از کوزه، تو گویی، به زمین ریخته بود
زیر آن لکه‌ی نمناک، تو پنهان بودی
گور تو سنگ نداشت
تو به گمنامی گل‌های بیابان بودی
آه، سهراب! در آغاز برومندی تو
چه‌کسی می‌دانست
که جهان را نفسی چند پس از جشنِ بهار
با لبِ بسته، وداعی ابدی خواهی گفت؟
چه کسی می‌دانست
که پس از آن همه بیداردلی
در شب تیره‌ی نیسانِ زمین، خواهی خفت
آه، شاید که تو خود آگه از این خوابِ پریشان بودی

چون فرود آمدم از کوه به دشت
ایستادم به تماشای افق
مرغکانی همه با بال سپید
می‌نوشتند بر آن لوحِ کبود
که قلم‌های شما، ای هنر آموختگان
ساقه‌های پَر ِ ماست
پر افتاده‌ی ما باعث پرواز شماست
من از آن اوج که راهِ سفر مرغان بود
تا حضیضی که تو در ظلمت آن می‌خفتی
نظر افکندم و دیدم، که تفاوت ز کجا تا به کجاست
تو هم ای دوست! در این فاصله حیران بودی
قلمت را هوس بال‌زدن می‌جنباند
تو، توانایی پرواز در اندیشه‌ی انسان بودی
تو، نسب از دو پدر می‌بردی؛
در زمین، از سهراب
در زمان، از سیمرغ
نام نفرین شده‌ی پور تهمتن، ای دوست
بر زمینت زد و کُشت
گرچه از سوی دگر
وارث شاهان سپهر
یعنی از طایفه‌ی بی‌مَرگان
یعنی از سلسله‌ی قاف‌نشینان بودی

از تو، در خواب، شبی طعنه‌زنان پرسیدم
راستی، خانه‌ی سهراب کجاست؟
تو، سپیدار کهنسالی را
به سرانگشت نشان دادی و خندان گفتی:
نرسیده به درخت
کوچه‌باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن، عشق به اندازه‌ی پرهای صداقت آبی است

***این بخش موجود نیست***
می‌روی تا ته ِ آن کوچه که از پشت بلوغ
سر به در می‌آرد
در صمیمیت سیال فضا
خش‌خشی می‌شنوی
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه بردارد از لانه‌ی نور
و از او می‌پرسی
راستی، خانه‌ی سهراب کجاست؟
او، تو را خواهد گفت:
که من از روز الَست
خانه‌ای در طرف دیگر شب ساخته‌ام
وین اشارات به یاد تو تواند آورد
که شبی هم، ای دوست
تو در این خانه‌ی نشناخته، مهمان بودی
در جوابت به ملامت گفتم
که تو از خلوت جاوید بهشت آمده‌ای
زان‌که در دیده‌ی افلاکیِ تو
عکس سیمای زمین، تاریک است
نقش تاثیر زمان روشن نیست
تو نه از رفته، نه از آینده
نه ز تاریخ سخن می‌گویی
بی‌سبب نیست که رویِ سخنت با من نیست
نگهم کردی و پاسخ دادی
که تو با من، سخن از رفته و آینده مگوی
من ز تقسیم زمان بی‌خبرم
من نه آغاز ولادت دارم
نه سرانجام حیات
من ز آفاق ازل آمده‌ام
من به اقصای ابد خواهم رفت
لیک، روی سخنم در همه حال
از همان روز نخستین با توست
از همان‌روز که در نطفه، سخن‌دان بودی

راست می‌گفتی و می‌دانستم
که در این قرنِ شگفت
من و تو زودتر و دیرتر از نوبت خویش
به جهان آمده‌ایم.
من ز بی‌رحمی تقدیر، پریشان حالم
تو ز بدعهدی ایام، گریزان بودی
تو، ازین سوی بدان سوی زمان می رفتی
هستی خاکی تو
وقفه‌ای بود میان دو سفر
زین سبب بود که شهر تو به جز کاشان بود
گرچه از مردم کاشان بودی
واژه‌ی مرگ در اندیشه‌ی تو، نقطه نداشت
*** ***

زین سبب بود که در دفتر عمر
مرگ را نقطه‌ی فرجام نمی‌دانستی
زین سبب بود که در لحظه‌ی بدرودِ پدر
چشم خوش‌باور تو
پاسبانان جهان را همه شاعر می‌دید
شاعران رابه شکیبایی آب
به سبک‌باری نور
همه با عرش خداوند، مجاور می‌دید
چشم تو، بینش کیهانی داشت
زان‌که در مذهب عشق
تو، پیام‌آور عرفان بودی
صبح، در دیده‌ی تو
خنده‌ی خوشه‌ی انگور به تاریکی تاکستان بود
زندگی: نوبر انجیر سیاه
در دهانِ گسِ تابستان بود
وان قطاری که ز اقلیم سحر می‌آمد
تخم نیلوفر و آواز قناری‌ها را
تا کران ابدیت می‌برد
موج، گلبرگ پریشان اقاقی‌ها را
از لب رود به غارت می‌برد
تو، به خنیاگری چلچله‌ها در دل سقف
گوش می‌دادی و می‌خندیدی
میوه‌ی کال خدا را به سرانگشتِ هوس
از درختان جوان می‌چیدی
مرگ را چون سرطانی نوزاد
در بنِ آبِ روان می‌دیدی
ناگهان، یک‌نفر از دور صدا زد: سهراب
تو ز جا جَستی و فریاد زدی: کفشم کو؟
وانگه از خانه برون رفتی و با سرعتِ باد
زیر باران بودی
خواب آشفته‌ی من پایان یافت
من در آن ظهر زلال
از سر خاک تو بر می‌گشتم
خاک پاکی که تو را در بر داشت
آسمان، مرثیه‌ای نیلی بود
دشت  رنگ غم و خاکستر داشت
لحظه‌ای چند، در آفاق خیال
من تو را دیدم و گریان گشتم
تو مرا دیدی و خندان بودی
▨
از کتاب خون و خاکستر

نادر نادرپور | سهراب و سیمرغ

▨ نام شعر: بر فراز دشت
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
بر فرازِ دشت باران است. باران عجیبی!
ریزش باران، سرِ آن دارد از هر سوی وز هرجا،
که خزنده، که جهنده، از ره‌آوردش به دل یابد نصیبی.
باد، لیکن، این نمی‌خواهد.

گرم در میدان دویده، بر زمین می‌افکند پیکر.
با دمش خشک و عبوس و مرگ‌بارآور.
از گیاهی تا نه دل سیراب آید،
بر ستیز هیبتش هر دم می‌افزاید.
زیر و رو می‌دارد از هر سو
رسته‌های تشنه و تر را،
هر نهالِ بارور را.

باد می‌غلتد.
غش در او، در مفصلش، افتاده، می‌گرداند از غش روی.
چه به‌ناهنگام فرمانی،
با دمِ سردی که می‌پاید!
از زن و از مرگ هم
با قدرت موفور
این چنین فرمان نمی‌آید!
باد می‌جوشد.
باد می‌کوشد.
کاورد با نازک‌آرای تن هر ساقه‌ای در ره نهیبی.
بر فراز دشت باران است. باران عجیبی!
▨
نیما یوشیج
۱۳۲۸

Ba Sedaye Shaer

نیما یوشیج | بر فراز دشت | صدای احمد کیایی

▨ نام شعر: صحرای بی پایان
▨ شاعر: ابولحسن ورزی
▨ با صدای: ابولحسن ورزی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
ز عقلِ نکته‌بینان حل نشد هرگز معمایی
خوشا دیوانگی‌ها با حریفِ باده‌پیمایی

دمی از رنجِ حیرانی دل و جانم نیاساید
نه در آغوشِ محرابی، نه در پایِ چلیپایی

طنین عشق و آزادی نمی‌آید به گوش من
نه از آوازۀ دیری، نه از زنگ کلیسایی

کنشت و دیر و مسجد را چرا باید بنا کردن؟
تو را گر می‌توان دیدن، ز هر سویی، به هر جایی

نهان از دیدۀ مایی و در دل‌هایِ ما پیدا*
نه با مایی نه بی مایی، نه پنهانی نه پیدایی

ز نقش عشق زیباتر ندارد زندگی نقشی*
در این خوابِ پریشان، خوش‌تر از این نیست رویایی

{نتابد گر فروغِ عِشق بر تاریکیِ دل‌ها*
شبانِ تارِ ما را نیست صبحِ عالم‌آرایی}

سرابِ زندگانی می‌فریبد تشنه‌کامان را
تو گر سیرابِ عشقی، زین سرابت نیست پروایی

در این صحرای بی‌پایان، هزاران کاروان گم شد
که از ایشان نمی‌آید، نه پیغامی، نه آوایی

سواران بی‌خبر رفتند و این غم می کشد ما را
کز آنان گردِ راهی نیست، در دامانِ صحرایی

{غمِ فردا مخور امروز و، فرصت را غنیمت دان
چه دانی کز پسِ امروز خواهی داشت فردایی؟}
▨
ابولحسن ورزی
متخلص به طالع
ـــــــــــ
پی‌نوشت اول: یکی از مشهورترین شعرهای ابولحسن ورزی، شعر با مطلع «آمد اما در نگاهش آن نوازش‌ها نبود» است که شاید مشهورترین اثر وی باشد.
پی‌نوشت دو: دو بیت در آکولاد آمده که در متن کتاب شعر ایشان هست اما در خوانش خوانده نشده است.

ابولحسن ورزی | صحرای بی‌پایان

▨ نام شعر: خود فریبی
▨ شاعر: ساعد باقری
▨ با صدای: ساعد باقری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
تا چند بسته ماندن در دامِ خودفریبی
با غیر، آشنایی با آشِنا غریبی

پابند خاک ماندیم، سوی وطن نراندیم
در این حصارِ غربت، ای دل چه می‌شکیبی

از داغ می‌سرایی وز سوز بهره‌ات نیست
آوازخوانِ دردی وز درد بی‌نصیبی

داغت به دل نشیند ای جان که سرد خویی
آتش به جانت افتد ای دل که بی‌لهیبی

در بستر قوافی تا چند هرزه‌بافی
پوسیدی آه شاعر در کنجِ خودفریبی
▨
ساعد باقری

ساعد باقری | خودفریبی

▨ نام شعر: خونریزیِ خزان
▨ شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی
▨ با صدای: شهروز
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
چگونه دوست ندارم من این دیاران را
که هر شقایقش آیینه‌ای است یاران را

تمامِ هستیِ من در شطِ سَحَر جاری‌ست
چو یاد آورم آن روشنی‌تباران را

سپیده آینه‌گردانِ روحشان بادا!
که روشنایِ دگر داد روزگاران را

بهارِ زخمیِ این باغ، دلکش است هنوز
اگرچه نغمه به لب خشک شد هزاران را

قبایِ میرغضب سبز و خنجرش سُرخ است
مخور فریبِ دروغ این سیاهکاران را

بهوش باش که خونریزیِ خزان کوشد
که روحِ باغ فرامُش کند بهاران را
▨ 
محمدرضا شفیعی کدکنی

شفیعی کدکنی |خونریزی خزان

▨ نام شعر: واقعیت رویای من است
▨ شاعر: بیژن نجدی
▨ با صدای: بیژن نجدی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
واقعیت خواب‌های من است
خونِ رویای من
برگ‌تر از سبز – سبزتر از برگِ گیاه
که با دشنهٔ تلکس خبرگزاری‌‌ها
خنجر کلمات روزنامه
نمی‌ریزد

واقعیت رویای من است
آن‌جا هیچ‌کس نمی‌داند که سیلی چیست؟
و چاقو
شرمندهٔ تیغش نه.
در خیال‌بافی ذهن من، ترور نمی‌شود لبخند
کشته نمی‌شود سهراب
بر زانوان پیر پیرمرد رفته است لبخند
تکه‌های تن هر که می‌میرد
در اخبار رادیو – برصفحهٔ تلویزیون
آن‌‌جا
آفریقا(فرق نمی‌کند: خاورمیانه
آسیای دور)
درخواب‌های من باز می‌گردد به گهواره و گریه
آن‌‌ها بزرگ می‌شوند – در خواب‌‌های من
به مدرسه می‌روند و آب می‌خورند و انار- درخواب‌های من
و درخت اناری دوباره می‌روید
از کتابی که مانده روی رف

آن‌ها در خانه‌ای ساده، بچه‌دار می‌شوند و
روزی
بر سپید ساده بستری ساده
کنار مردمی ساده
با تعریف ساده‌ای از مرگ، می‌میرند
اما دریغ
واقعیت، نه خواب‌‌های من است – نه رؤیای تو
نه خیال‌بافی من – نه آرزوی تو
همین تو که روزنامه می‌خوانی
و گاهی شعر مرا
▨
بیژن نجدی
از کتاب واقعیت رویای من است نشر مرکز صفحه ۶

بیژن نجدی | واقعیت رویای من است

▨ نام شعر: و تو هم روزی پير می شوی
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
و تو هم روزی پير می‌شوی
اما من
پير تر از اين نخواهم شد
در لحظه‌ای از عمرم متوقف شدم
منتظرم بيايی
و از برابر من بگذری
زيبا
پير شده
آراسته به نوری
که از تاريکیِ من
دريغ کرده‌ای
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | و تو هم روزی پیر می‌شوی

▨ نام شعر: بهار
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
حیف نیست
بهار باشد
تو نباشی؟
از بس غلتید
تخته‌سنگِ سیزیف
به سنگریزه بدل شد.
فردا آمدنی است
حرفی در میان نیست
اما از کجا در ارابهٔ او ما نیز بوده باشیم؟

برخیز و بیا
برخیز و به جاده نگاه نکن
که همیشه خود را به تاریکی می‌زند
فهمیده‌ام هرکس چراغ جادهٔ خود باید بوده باشد.
زندگی! چقدر سر به سرم می‌گذاری
خودی به نظر می‌رسی
با تو که قهر می‌کنم می‌فهمم که مرا نمی‌شناسی.

حیف نیست
بهار
از سر اتفاق بغلتد در دستم
آن وقت
تو نباشی؟
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | بهار

▨ نام شعر: آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ 
او را ز گیسوان بلندش شناختند
 ای خاک! این همان تنِ پاک است؟
 انسان همین خلاصهٔ خاک است؟
وقتی که شانه می‌زد
 انبوهِ گیسوانِ بلندش را
تا دوردستِ آینه می‌راند
 اندیشهٔ خیال‌پسندش را
او با سلام صبح
خندان، گلی ز آینه می‌چید
دستی به گیسوانش می‌برد
شب را کنار می‌زد
 خورشید را در آینه می‌دید
اندیشهٔ بر آمدنِ روز
بارانی از ستاره فرو می‌ریخت
در آسمان چشم جوانش
آنگاه آن تبسمِ شیرین
در می‌گشود بر رخِ آیینه
از باغ آفتابی جانش
 دزدان کور آینه افسوس
 آن چشم مهربان را
 از آستان صبح ربودند
 آه ای بهار سوخته!
 خاکسترِ جوانی
تصویرِ پر کشیدهٔ آیینهٔ تهی
با یاد گیسوان بلندت
 آیینه در غبار سحر آه می‌کشد
مرغانِ باغ بیهده خواندند
هنگامِ گل نبود
▨
هوشنگ ابتهاج مختلص به هـ.ا.سایه
از دفتر آهی و راهی

هوشنگ ابتهاج | آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)

06 - Shahram Nazeri - The Book Of Austerity -  Ardor

نه چموشی باد
نه مخافت رگبار
خاموش نمیشود این آتش عریان
من کنار اجاق سرد
پرنده مه آلود در جنگل
و فصل ناپیدا
که بوته به بوته می‌خزد
که خانه به خانه می‌فرستد
نفس معطر پیغامش را
این جگر عاشق
به خنجری دریده شده
که شفای آب و مسیحای باد را
انکار کرده از پیش
خاموش نمی‌شود این لهیب عریان
تا قصیده‌ای
به ردیف گل سرخ
طنین نیفکند
به تالار زمهریر

Sedabook 

نه چموشی باد، نه مخافت رگبار | شعر و صدای منوچهر آتشی

اجرای خصوصی : منزل استاد ابوالحسن خان صبا سال 1334
 آوازی در مایه افشاری با صدای استاد ادیب خوانساری
خواننده تصنیف: استاد منوچهر همایون پور
 نوازندگان گرامی : ابوالحسن صبا(سه تار) حسن کسایی(نی) حسین تهرانی(تمبک)

(ابوالحسن صبا(سه تار) حسن کسایی(نی) حسین تهرانی(تمبک

منظومه‌ی ستون بلا، اثر یاروسلاو سیفرت
ترجمه‌ و صدای محسن عمادی

Jaroslav Seifert | Mohsen Emadi

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

شفیعی کدکنی |خونریزی خزان

Schahrouz Kabiri

Recent comments

Faffairs248

Faffairs248

Related tracks