▨ نام شعر: ریشه در خاک
▨ شاعر: فریدون مشیری
▨ با صدای: شاعر و حسین علیزاده
♪ موسیقی: zack hemsey the way
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
─────♪ ─────
تو از این دشتِ خشکِ تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من تو را بدرود خواهد گفت
نگاهت تلخ و افسرده‌ست
دلت را خار خار ِ ناامیدی سخت آزرده‌ست
غم این نابه‌سامانی همه توش و توانت را ز تن بُرده‌ست

تو با خون و عرق، این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی
تو با دست تهی با آن همه طوفانِ بنیان‌کن دَر افتادی
تو را کوچیدن از این خاک، دل برکندن از جان است
تو را با برگ‌برگِ این چمن پیوندِ پنهان است

تو را این ابر ِ ظلمت‌گستر ِ بی‌رحم ِ بی‌باران 
تو را این خشک‌سالی‌های پی در پی
تو را از نیمه ره برگشتن ِ یاران
تو را تزویر غمخواران
ز پا افکند

تو را هنگامۀ شوم شغالان
بانگ بی‌تعطیل زاغان
در ستوه آورد

تو با پیشانی پاک نجیبِ خویش
که از آن سویِ گندم‌زار
طلوع با شکوهش خوش‌تر از صد تاج ِ خورشید است؛
تو با آن گونه‌های سوخته از آفتابِ دشت
تو با آن چهره‌ی افروخته از آتش ِ غیرت
-که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است-
تو با چشمانِ غم‌باری
ـ که روزی چشمه‌ی ِ جوشان ِشادی بود
اینک حسرت و افسوس، بر آن
سایه افکنده‌ست ـ خواهی رفت
و اشکِ من تو را بدرورد خواهد گفت

من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاکِ از آلودگی پاکم
من اینجا تا نفس باقی‌ست می‌مانم
من از اینجا چه می‌خواهم، نمی‌دانم
امید روشنایی گرچه در این تیره گی‌ها نیست
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه، می‌رانم
من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی
گُل بر می‌افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ ِ کوه، چون خورشید
سرود ِ فتح می‌خوانم
و می‌دانم
تو روزی باز خواهی گشت
▨
توضیح فریدون مشیری درباره‌ی این شعر: ریشه در خاک داستان مختصری دارد؛ یک وقت خدای نکرده بعضی‌ها به خودشون نگیرند که چون به دلایلی به هر حال وطن عزیزشان را ترک کرده‌اند من قصد ملامتی دارم به اونها، ابدا همچین چیزی نیست. دوست عزیزی که دیشب در منزلش بودیم در سیاتل، همان کسی است که ۲۲ سال پیش با دورنمای بسیار زیبا و فریبنده‌ای از غرب، که امریکا باشد، از من می‌خواست که با خانواده‌ام مثل او که قصد کوچ از ایران را داشت من هم کوچ کنم و بیام. و شبی تا پاسی از نیمه‌شب در این زمینه سخن گفتیم و به هر حال آنچه او می‌خواست بسیار شاید منطقی، زیبا، فریبنده، همه چیز از این قبیل بود. من ازش خواستم تا فردا صبح بیاندیشم و جوابی به او بدم. جوابی که من به او دادم، همین شعر ریشه در خاک است

فریدون مشیری | ریشه در خاک (با صدای شاعر)

▨ نام شعر: کودکی‌ها (با خانه می‌رفت)
▨ شاعر: حسین پناهی
▨ با صدای: شاعر
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
♬ از موسیقی رویالتی فری استفاده شده
ــــــــــــــــــــــــ
به خانه می‌رفت
با کیف
و با کلاهی که بر هوا بود

چیزی دزدیدی؟- 
مادرش پرسید

دعوا کردی باز؟- 
پدرش گفت

و برادرش کیفش را زیر و رو می‌کرد
به دنبال آن چیز
که در دل پنهان کرده بود

تنها مادربزرگش دید
گل سرخی را در دست فشرده کتاب هندسه‌اش
و خندیده بود

حسین پناهی | کودکی‌ها (با صدای شاعر)

▨ نام شعر: من چه گویم که غریبست دلم در وطنم
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
♬ پالایش و تنظیم: شهروز

♬ این شعر توسط شاعر به «محمدرضا لطفی» تقدیم شده
♬ موسیقی پس زمینه، سه‌تار نوازی بداهه کیهان کلهر در موزه آبگینه است
────────♬────────
پیشِ سازِ تو من از سِحر سخن دم نزنم
که زبانی چو بیان تو ندارد سخنم

ره مگردان و نگه دار همین پرده ی راست
تا من از راز سپهرت گرهی باز کنم

صبر کن ای دل غمدیده که چون پیر حزین
عاقبت مژده ی نصرت رسد از پیرهنم

چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی
من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

شعر من با مدد ساز تو آوازی داشت
کی بود باز که شوری به چمن در فکنم

همه مرغان هم آواز پراکنده شدند
آه از این باد بلاخیز که زد در چمنم

نی جدا زان لب و دندان چه نوایی دارد؟
من ز بی همنفسی ناله به دل می شکنم

بی تو آری غزل «سایه» ندارد «لطفی»
باز راهی بزن ای دوست که آهی بزنم

هوشنگ ابتهاج | من چه گویم که غریبست دلم در وطنم

▨ نام شعر: زنی که صاعقه‌وار آنک
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
زنی که صاعقه وار آنک، ردای شعله به تن دارد
فرو نيامده خود پيداست که قصد خرمن من دارد

هميشه عشق به مشتاقان ، پيام وصل نخواهد داد
که گاه پيرهن يوسف، کنايه های کفن دارد

کی‌ام ،کی‌ام که نسوزم من؟ تو کيستی که نسوزانی؟
بهل که تا بشود ای دوست! هر آنچه قصد شدن دارد

دوباره بيرق مجنون را دلم به شوق می‌افرازد
دوباره عشق در اين صحرا هوای خيمه زدن دارد

زنی چنين که تويی بی شک ،شکوه و روح دگر بخشد
به آن تصوّر ديرينه ،که دل ز معنی زن دارد

مگر به صافی گيسويت ،هوای خويش بپالايم
در اين قفس که نفس در وی، هميشه طعم لجن دارد

حسین منزوی | زنی که صاعقه وار آنک

▨ شعر: حالا بگو می‌گویم
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
دور ِدرخت‌های تو چرخیده‌ام، آتش گرفته‌ام
حالا تو نیستی؛ می‌بوسمم
نام ِمرا تو گفته بودى، حالا مى‌گويمم
و رنگ چشم‌های تو را روی پوستم پوشیده‌ام؛ می‌لیسمم
من ظاهری ندارم، دنیا بداند؛ من انتزاع جهانم، شوخی نمی‌کنم؛ می‌بویمم
این قطعه‌ قطعه شدن را
چون قطعه قطعه نمی‌داند 
که قطعه قطعه شدن در چیست
از روش می‌پرم
و بعد می‌پرانم، و بعد می‌پرانمم
وقتی که می‌پرانمم یک جفت ماه
مثل دو لنگر ِ متساوی از پاشنه‌هایم می‌آویزد
شاهین ِ چشم ِ ترازویی هستم که خواب ِ وزن ِ جهان را قیقاج می‌رود
وقتی که آن‌ها مرا می‌بینند
می‌بینمم که می دیده می‌شوم از توی سینه‌ سینه‌ی آنها
شکل ِتو می‌شوم
رحم‌ام خورشید را به سوی شکفتن می‌پرتابد
و مادیان ِ سرخ در عمق ِ یال‌های بدخشانش می‌پروراندم
با کاسه‌های خواب می‌پروراندم
آنجایم پروار می‌شوم، می پرورانمم
من نیستم که دارم
زاییده می‌شوم که دارم
و عنکبوت را دارم
و رابطه دارم
بین ستاره‌ها دارم
و عنکبوت بین ستاره‌ها من را به شکل رابطه‌ها می‌تند
و عنکبوت خطش بزن
بی عنکبوت می‌تنم و می‌تنانمم
دیگر مرو مرا مبران
من برده‌ی منم حالا که رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
مثل گدا در کوچه‌ی قدیمی دنیا نشسته‌ام
حالا تو را دارم
که را؟ تو را
دارم
بگو
دارم
و کهکشان که رهگذر ِجان بود، دارم
این شعر نیست، دارم
گوش ِتو شاعر است، من، شاعر، خطم بزن
حالا دو دنگ ِ حنجره‌ام سیتار می‌زند
و آستینم دف می‌زند
و رهگذر دیگر نمی‌گذرد؛ راه می‌گذرد از رهگذر
گوش ِتو شاعر است
بشنو صدای گوش ِ خودت را
بشنو!
مِی خورده‌ام که مرا مِی خورده‌اند زیرا که مِی‌ خورده‌اند مرا که مِی خورده‌ام
من رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
تا اینکه کاملا برهنه راه رفتن ِسبزم را در چشم‌های آدمیان لیسیده باشم
شعر ِگذشته را بلعیده‌ام
با پشت رنگی ِ گره انگشت‌های بهشتی‌ام
دف‌های بلعیدن شعر گذشته و امروز را می‌نوازم
و انتزاع ِجهانم، می‌لیسمم
پایان ِخوب خویشتنم
آقا و ارباب گفته‌هایم هستم
می‌گویم، می‌گویانم می‌گویمم می‌گویانمم
حالا برای خواندن اول بر روی دست‌هایتان بایستید
در یک گلابی وارونه من شما را افتاده‌ام در چهارراه ِ چهل بار بار بار بار
من دوست داشته بوده بوده بودم
خطش بزن زدم
من دوست بوده بوده بودم
خطش نزن
دیگر به ذهن من تو نمی‌آیی، «تو» هستم
رفتن نمی‌توانی از من
اگر بروی از من؛ من می‌شوم خودم
خطش بزن، زدم 
اگر بروی از من، من نیز می‌روم از من
من می‌دوم که تا بشوم تو
خطش بزن
من و تو با هم تو‌ ایم
حتی اگر بِرَوی از من رفتن نمی‌توانی از من
از سّر رابطه‌هامان گذشته‌ایم، این شعر نیست
دنیا شبیه دیکته‌ی غلطی در پشت ِسر اصلاح می‌شود
از روش می‌پرم
و سّر ِسینه‌های زبانیّت در سینه‌ام
حافظ؛ خطش نزن
یا مولوی، خطش نزن
یا شمس؛ نه خطش نزن که سینه‌اش به وسعت آفاق است
اما به من چه؟ خطش بزن
حالا «خطش بزن» را خطش بزن
از خویشتن متولد شدم چون موج کز آب
آیا کسی از آن جهان ِ گذشته من را به سوی خویش طلب کرده؟
نه
چون من منم
و بر نمی‌گردم به سوی آن‌ها
و شش هزار سال کشمش فرهنگ را در جیب‌هایم ریخته‌ام
فرهنگ را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
تنها وقتی که گوش تو صدای گفتن من را خاموش می‌کند 
من مشتی از آن شش هزار سال کشمش را
روی زبانم می‌ریزم
کشمش را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
زیرا که من خودمم
من از مزار خودم برخواستم
از جشن حنجره با شعله برخواستم
دندان به روی سینه می‌فشرم، می‌خوانم
مادر؛ خطش بزن
صلب ِپدر؛ خطش بزن
من تارهای صوت خروسم
و صوت می‌زنم
و از کنار ِ لوزه‌ی من یک پیام می‌گذرد
دیباچه‌ی بلند ِ دیوان ِ حنجره‌ام را از گوش ِ عالمیان می‌خواناند
دنیا به شکل ِحنجره‌ای پاره می‌شنود
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف بشکف بشکف
حالا چرا جدا شده‌اید از من؟
حالا پیام می‌رود از حنجره به ریشه‌ی گفتن
حالا زبان گوشتی‌ام گوشت ِمحبت ِآواز می‌شود
بشکف صدای صدایم باش
هر کس که نشکفیده حالا بلند شود بشکفد
دستور ِسینه‌ی من این است
دستور ِلنگر و زانو و سینه و بازو این است
حالا بیا مژگان چشم ِدردمند مرا با بوسه شانه بزن
اما بپا لبت نسوزد
زیرا هستم تو هستم هستم تو هستم را مستم
دیگر مرا نخوابان؛ بگذار بیدار باشم با چشم‌های سفیدم حیران تو
از این مزار بوی زمین می‌آید
حالا پیام روی بالش ِلوزه خوابیده است
و تارهای حنجره مثل نسیم می‌گذرند؛ بگذار بگذرند
دور درخت‌های تو چرخیده‌ام
نام مرا تو گفته بودی
لازم نبود بفهمم چرا نام مرا تو گفته بودی
حالا فقط می‌گویمم
هستم تو هستم تو مرا هستی را مستم
می‌گویمم
می‌گویاننمان
هستنمان
خطم بزن؛ زدم
حالا بگو می‌گویم ِ ابدی را گفتم
زدم که

رضا براهنی | حالا بگو می‌گویم

▨ شعر: از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

آوار ِ پریشانی‌ست ، رو سوی چه بگریزیم؟
هنگامه‌ی حیرانی‌ست ، خود را به که بسپاریم؟

تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا»
کوریم و نمی‌بینیم ، ور نه همه بیماریم

دوران شکوه باغ، از خاطرمان رفته است
امروز که صف در صف، خشکیده و بی‌باریم

دردا که هدر دادیم، آن ذات ِ گرامی را
تیغیم و نمی‌بّریم ، ابریم و نمی‌باریم

ما خویش ندانستیم ، بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید، گفتیم که بیداریم!

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته
امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

حسین منزوی | از زمزمه دلتنگیم وز همهمه بیزاریم

▨ شعر: چگونه بال زنم تا به ناکجا که تویی
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
────────♬────────
چگونه بال‌زنم تا به ناکجا که تویی
بلند می‌پرم اما نه آن‌هوا که تویی

تمام طول خط از نقطه‌ی که پر شده است؟
از ابتدا که تویی تا به انتها که تویی

ضمیرها بدل اسم اعظم‌اند همه
از «او» و «ما» که منم تا «من» و «شما» که تویی

تویی جواب سوال قدیم ِبود و نبود
چنان‌چه پاسخ هر چون و هر چرا که تویی

به عشق، معنی پیچیده داده‌ای و به زن
قدیم ِتازه و بی‌مرزِ بسته تا که تویی

به رغم خار مغیلان نه مرد نیم‌رهم
از این سفر همه پایان آن خوشا که تویی

جدا از این من و ما و رها ز چون و چرا
کسی نشسته در آن‌سوی ماجرا که تویی

نهادم آینه‌ای پیش روی آینه‌ات
جهان پر از تو و من شد پر از خدا که تویی

تمام شعر مرا هم ز عشق دم زده‌ای
نوشته‌ها که تویی نانوشته‌ها که تویی

حسین منزوی | : چگونه بال زنم تا به ناکجا که تویی

▨ شعر: پله‌ها در پیش رویم یک به یک دیوار شد
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────────♪────────
پله‌ها در پيش رويم ، يک به يک ديوار شد
زير هر سقفی که رفتم ، بر سرم آوار شد

خرق عادت کردم اما بر عليه خويشتن
تا به گرد گردنم پيچد، عصايم مار شد

اژدهای خفته‌ای بود ، آن زمين استوار
زير پايم ناگه از خواب قرون ، بيدار شد

مرغ دست‌آموز ِ خوش‌خوان کرکسی شد لاشه‌خوار
و آن غزال خانگی برگشت و گرگی هار شد

گل فراموشی و هر گلبانگ، خاموشی گرفت
بس که در گلشن، شبيخون خزان، تکرار شد

تا بياويزند از اينان، آرزوهای مرا
جا‌به‌جا در باغ ويران هر درختی دار شد

زندگی با تو چه کرد، ای عاشق شاعر مگر
کان دل پر آرزو، از آرزو، بيزار شد

بسته خواهد ماند اين در، همچنان تا جاودان
گرچه بر وی کوبه‌های مشت مان رگبار شد

زهره‌ی سقراط با ما نيست روياروی مرگ
ورنه جام روزگار، از شوکران سرشار شد

حسین منزوی | پله‌ها در پیش رویم یک به یک دیوار شد

▨ شعر: دریایی‌ها ۳۳
▨ شاعر: یدالله رویایی
▨ با صدای: یدالله رویایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ای شعرهای دریایی،
آه، ای مسافران ِ از دریا تا من!

از دریا:
از سرزمین عطر و علف
و عهدنامه و منشور،
تا من،
ـ تا سرزمین هیچ قرار و قرارداد ـ

از دریا،
از ازدحام ماهی و مروارید-
در بستر جزیره‌های بی‌نام،
و از قلمرو اطاعت حکام،
تا من ـ سکوت بی‌ثمر مشتاق ـ

آه، ای مسافران ِ از دریا تا من!

از دریا تا من:
از شیب پله‌های همیشه،
در خواب‌ جاری خندق‌های آب
و از فرازهای بی‌تغییر،
که جلوه‌ی دفاع و تهاجم دارند؛
تا من - همه توکل و تسلیم -
تا من که در قلمرو تصویر، از شما
ویرانه‌های باطن خود را،
هموار می‌کند،
بیدار می‌کند.

آه، ای مسافران ِ از دریا تا من!
از دریا
ـ از مرتع ستاره و کف ـ
تا من
ـ تا مزرع نیاز و طپش ـ

از آب‌ها،
ـ پاییز برگ‌ها ـ
پرواز بیگناه گنجشکان،
تا من ـ دهان گرسنه‌ی ماران ـ

از آب‌های کوهان اشتران
اسبان وحشی
و قاطران

از آب‌های هلهه‌های نهانی،
ترسیم ناگهانی،
ـ ترسیم ناگهانی مهمیز ـ
ترسیم ناگهانی شمشیر-
 
از آب‌های تصویر،
تصویر فکری از سنگ-
- ادراکی از سقوط -.
 
ای شعرهای دریایی!
آه، ای مسافران ِاز دریا تا من!

از آب‌ها،
که شکل در هم امضاء دارند
تا من،
که واژه‌ی شکسته‌ی "رؤیا"یم
و شکل روشن نامم را دارم

ای شعرهای دریاسی
بدرودتان گرامی باد!

اینک من!
بر ساحل ایستاده سبکبار
با برگ‌های ساتر ِ انجیر!

بار دگر برهنه و آزاد
در آفتاب افسانه،
از داستان خلقت برمی‌خیزم
بر ماسه‌ها که مستمعان صبور آب
بر ماسه‌های مبهوت
ـ با نقش پا غریب ـ
پا می‌نهم به حیرت لغزان صخره‌ها

فریاد می‌زنم:
ای صخره‌های لغزان
ای لغزان!
من را ببر.

آنگاه سوی تو،
سوی تو ای برهنه‌‌ی آزاد،
پر می‌دهم عزیمت دستانم را

ای شعرهای دریایی
بدرودتان گرامی باد!

اینک من!
ـ یک قطعه شعر دشوار ـ
اینک،
مسافر ِاز من تا من!
▨
شعر شماره  ۳۳ (آخرین شعر) از مجموعه شعرهای دریایی‌ها
شامل شعرهای ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۴
چاپ اول: ۱۳۴۴
ــــــــــــــــــــ
تذکر: شماره شعرها ممکن است در چاپ های مختلف، متفاوت باشد. شماره‌گذاری ما بر طبق چاپ اول کتاب است. اما در کتاب  ِ «مجموعه آثار یدالله رویایی» انتشارات نگاه، چاپ اول، به دلیل سانسور، این شعر شماره ۳۱ است

یدالله رویایی | دریایی‌ها ۳۳ | پالایش شده

▨ نام شعر (ترانه): دوباره‌ها (ساعت عاشق شدن)
▨ شاعر: شهیار قنبری
▨ با صدای: شهیار قنبری
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
دوباره ماهی ِ سرخ، دوباره آبی ِ آب
دوباره عیدی من؛ غزلای تُرد ِ ناب

دوباره دستای تو سفره‌ی هفت سین ِ من
وقت ِ تحویل ِ بهار، ساعت ِعاشق شدن

دوباره مادربزرگ رخت ِ نو سوزن زده
تخم‌مرغ ِ رنگی هم از قفس در اومده

ساز ِ پُر ناز ِ تو کو؟ نُت به نُت از ما بگو
از ترانه چکّه کُن در بهار ِ شست و شو

دوباره لمس ِ علفِ، عطر ِ زاییدن ِ گل
دوباره رنگین‌کمون روی ِ تنهایی ِ پل

دوباره قایم‌موشک سر ِ چارراه ِ شلوغ
دوباره عید دیدنی از غزل‌های فروغ

قصه‌ی دوباره‌ها، سکه‌ای به نام ِ ما
دوباره شهزاده‌ای عاشق ِمرد ِ گدا

ما باید دوباره بچگی کنیم
سبزی بهارو زندگی کنیم

شهیار قنبری | دوباره‌ها (ساعت عاشق شدن)

▨ نام شعر: تا گل سرخ شدن
▨ شاعر: ایرج جنتی عطایی
▨ با صدای: ایرج جنتی عطایی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
──── ♪ ────
این شعر در رثای خسرو گلسرخی سروده شده
────────
باغبان، پیر ِ گریان ِشبیخون خورده، گفت:
-" بی تو ای غنچه گل سرخ
همه گل‌هایم، گل ِ حسرت شده‌اند
و نسیم، بوی بی‌باوری و تسلیم
بوی تن در دادن دارد
▨
خاک اگر خاک کرامت باشد
دهن ِ باغ پر از فریاد است
و درخت، سرخی ِ کینه‌ی گل را می‌سراید
با خشم
کاش؛ ای کاش باز در باغ، گل ِسرخی بود
باغبان بر سر نعش ِ گل ِ سرخ نشست
گل ِسرخ، آخرین سرخ گل ِخون‌آلود
گل شهیدِ نعره‌ی باغستان
گل سرخ، تیرباران شده‌ی جوخه‌ی یخ
زیر رگبار ِ زمستانی ِ شب
خواب آزادی رویش می دید
▨
قلب سبز گل سرخ
با صدایی خونین در شب باغ سرود:
-"از شب سرد زمستان تا سحر
سحر سرخ بهار
فاصله فریاد است
تا گل ِ سرخ شدن راهی نیست
می توانی گل سرخی باشی"
باغبان اشکش را با پر ِ شال ِچهل تکه زُدود
▨
سی‌ام بهمن ماه ۱۳۵۳
ایرج جنتی عطایی

ایرج جنتی عطایی | تا گل سرخ شدن

♬ شعرهای معاصر رو با صدای خود ِشاعر بشنوید
♬ در بخش پلی لیست‌ها، شعرها به تفکیک شاعر آمده
ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاهداشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد سد.

ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه ‌‌ی استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» رو می‌تونید در پلتفرم‌‌های زیر هم پیدا کنید؛
▨  تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨  شنوتو
▨ یوتیوب

شهیار قنبری | دوباره‌ها (ساعت عاشق شدن)

Schahrouz

Recent comments

i love you music

Related tracks