به دُمْبال تو هَر یَه خاک اَگَردُم
Be dombâle to har ya xâk agardom
پَریشُن خاطِر و غمناک اَگَردُم
parišon xâter o γamnâk agardom
مِثِ مَردِ گَنوغی بی سَر و پا
mese marde ganuγi bisar o pâ
خرابْ اَحوال و سینَه چاک اَگردُم
xarâb ahvâl o sinačâk agardom

مه اَز پَهلو عَزیزُم رُندَه بودُم
me az pahlu azizom ronda budom
اَ دَستِ بی کسی دَرمُندَه بودُم
a daste bikasi darmonda budom
مِثِ یَه شِعر پوچِ ناتمُمی
mese ya še’re puče nâtamomi
مِثِ یَه قِصِّه ی ناخُندَه بودُم
mese ya qesseye nâxonda budom

حالا عُمر اَز چهل سالم وا سَر بو
hâlâ omr az čehel sâlom vâ sar bu
تمُمِ حاصِلُم خون ِجگر بو
tamome hâselom xune jegar bu
خیالی هَستَه و خُوی کِه گم بو
xiyâli hasta o xowi ke gom bu
رَسی پیری و هِنْگُم سَفر بو
rasi piri o hangome safar bu

تمُم سَختِی اُن خوم وا خوم اُمْکِه
tamome saxtion xom vâ xom omke
وا دَردی بَدْتِه بِی خوم آرُم اُمْکِه
vâ dardi badte bey xom ârom omke
نه روزُم روز اُمَه شُوُم نه آرُم
na ruzom ruz oma šowom na arom
بی خو تو قِصِّه ی عِشقُم گم اُمْکِه
bey xo tu qesseye ešqom gom omke

Single | JonubiHa.CoM

قِصِّه‌ی ناخُندَه: ابراهیم منصفی Ghesey Nakohnda : Ebrahim monsefi

▨ نام شعر: می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را
▨ شاعر: قیصر امین‌پور
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
──────♪──────
می‌خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می‌جویمت چنانکه لب تشنه آب را

محو توام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را

بی‌تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته‌ای چنان که تپیدن برای دل
یا آنچنان که بالِ پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت
چونان که التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی
با چون تو پُرسشی چه نیازی جواب را

قیصر امین‌پور | می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را

▨ شعر: سحرم دولت بیدار به بالین آمد
▨ شاعر: شهریار (سیّد محمّدحسین بهجت تبریزی)
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_____________
سحرم دولت بیدار به بالین آمد
▨
گل و شمعم به مزار دل خونین آمد
گفت پاشو که مسیحات به بالین آمد

ناخدا نوح نبی بود که کشتی نجات
راه طوفان زد و با بار دل و دین آمد

قاصد کوی خدا را چه بنامیم ای دوست
چه به از آنکه به سر سوره یاسین آمد

یارب این شاخه گل از شش جهتش دار نگاه
این دعا کردم و از شش جهت آمین آمد

جشن این کوکب و این کوکبه ی قدسی را
همه آفاق به آئینه و آیین آمد

نامه ات با خط و خال ختنی هر جا رفت
گوئیا قافله ی نافه اش از چین آمد

آیتی خواندم از این نسخه ی قانون که شفاست
چشم خود بینم از این سرمه خدا بین آمد

خبری بود به یعقوب که یوسف در مصر
مژده ای بود به فرهاد که شیرین آمد

نوشی از داروی سیمرغ به سهراب رسید
یا که ویس از پی پرسیدن رامین آمد

همت ای پیر که با چنته خالی نرود
گل مولا که به کشکول تبر زین آمد

دهن مانیو صورتگر چین میچاید
که تواند به چنین نقش نگارین آمد

شهریار این غزل طرفه به تلقین سروش
چون رقم خواست زدن خواجه به تحسین آمد

شهریار | سحرم دولت بیدار به بالین آمد

Generous

Wind Movement

Wind Movement - Soroush Pourgoodarzi

▨ نام شعر: بهار آمد (سرود ساربان)
▨ شاعر: استاد شهریار
▨ با صدای: استاد شهریار
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_____________
بهار آمد که بازم گل به باغ و بوستان خوانَد
به گوشم ناله‌ی بلبل هزاران داستان خوانَد

قفس بگشا و پروازش ده این بَد طوطی ِ خاموش
که گلبانگ ِهم‌آوازش سوی هندوستان خوانَد

به مرغان ِبهاری گو که این باغ خزان‌دیده
دگر مرغش عزاخوان است و آواز خزان خوانَد

دل ِ وامانده‌ام بس همرهانش کاروانی شد
همه رِنگی به آهنگ ِدَرای کاروان خوانَد

مگر پروانه مطرح بوده و شب‌های افسانه
که شمع ِداستان ما را به جمع ِدوستان خوانَد؟

چه دستانی‌ست با این گوژپشت ِپیر ِتاکستان
که دل در عالم مستیش سرو ِراستان خوانَد

چه ناز-آهنگ ساز ِدل که هم دل‌ها به وجد آرد؛
اگر از تازه‌ها گوید و گر از باستان خوانَد

هنوزت غنچه‌ پیچیده است، از این برگ‌ها چون گل
کتابی کن که دل، هم بازبان هم بی‌زبان خوانَد

اگر تار ِدل و مضراب ِسوز ِ عاشقان داری
به سازی پنجه کن جانا که سیمش جاودان خوانَد

به پشت اشتران کن شهریارا بار ِ مولانا
که شمست مرحبا‌گویان سرود ِساربان خوانَد
▨
 سیّد محمّدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار
_____________
این شعر توسط شاعر به آقای دکتر مرتضای شمس تقدیم شده و بعدا بیت هایی در این باره به آن اضافه شده است که در این خوانش موجود نیست..
متن فوق از روی صدای شاعر پیاده شده و با شعر چاپ شده در کتاب این شاعر، کم و بیشی هایی دارد

شهریار | بهار آمد

▨ نام شعر: از شعر گفتن
▨ شاعر: اسماعیل خویی
▨ با صدای: اسماعیل خویی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
برای تو ای شعر
برای تو گر کار‌ی‌ام هست با کار هر چیز
ور آزاری‌ام هست از آزار هر کس

برای تو گر می‌پرم آن‌سوی پَرزدن‌گاهِ شاهین
وگر می‌نشینم بر این سفره از لاشِ کرکس

تویی تو که در هیچ‌زارِ نبودِ تو هر عشق و هر مرگ
به هر روی و هر سو که باشد
به ارزانیِ پستِ پیشامدی روزمرهَ‌ست

تویی کز تو مردابِ هر هست
به موجی روان‌میر
کز افتادنِ ریگی از دستِ بازی‌سرشتِ تو لبخندوارش شکوفنده باشد به رخساره غرّهَ‌ست

تو تیراژه را واژه سازی
تو از واژه تیراژه سازی

زبان از تو شکلِ جهان است
جهان از تو شکلِ دهانی است
خموش و سرایا
و شکلِ تو فواره‌ی ناگهانی است
گذاران و پایا

جهان بی‌تو کوهی‌ست
از سنگیِ سرد
از سردِ سنگی
چو دیوارِ خارا عبوس و درنگی
و هیچ از همه رخنه‌دارانِ خورشید و باران
در او در نکاری
بر او بر نکارا

جهان بی‌تو دیوار
آری
من این متّه‌وار نگاه از تو دارم
شکافا و کاوا

تو فریادِ فریاد
خاموشیِ خامُشی
یادِ یادی
تو دیدارِ دیدار
غمِ هرچه غم
شادیِ هرچه شادی
تو آوا، تو معنا، تو آوایی معنا، تو معنای آوا، تو معنایی معنا، تو آوای آوا

تو آهنگِ خاموشِ شبگیر
تو موسیقیِ روشنِ ماه
تو
سکوتِ نتِ شبنمی بر کلیدِ سُلِ گل
تو زیبایی هرچه زیبایی
آن‌گاه
که زیبایی گنگِ گویا
بدل می‌شود از بلندای فریادخواهِ نگاهم
به ژرفای خاموشی از آه

تو گلبانگِ پژواکِ هرجا شکفتن
تو پژواکِ گلبانگِ خاموش‌ماندن در آن‌سویِ گفتن
سرودِ ستاره
نواهای گمگشته‌ی کهکشانی
تو نبضِ تپیدن درونِ دلِ جان
تو آنی که گم کرده بودم تو را من
تو جان
جانِ جان
جانِ جانِ جهانی
تو آنی که گم کرده‌ام من
تو آنی که گم می‌کنم
من
تو را هرچه پیداتری تو

تو آوای معنا
که معنای بی‌هم‌زبانِ مرا
ای تو معنای معنایم از هرچه آوا هم‌آواتری تو

تو جدّی‌ترین بازیِ جان
تو «بازی» چو بازی

تو تنها نیاز منی
تو
به تنهاترین بی‌نیازی

و در هرچه چشمهَ‌ست در طولِ راهم
تویی عکسِ سیمینه‌ی ماهیِ ماه در آب

مرایی
چو صیادِ جانِ من از دست توری کُنَد کودکانه
مرایی
به هرباره در مشت
و هموارهَ‌م آن‌سویِ مشتی
چو ماهی کِش از آب گیرند و بازش سپارند با آب
چه بسیارها بار
مرا داده‌ای زندگانی از آن پس که کُشتی

تو پژواکِ گلبانگِ هرجا شکفتن
چه در خوشه‌زارانِ چندان‌همه کهکشان‌های آن‌سوی جاوید و افلاک
چه در کهکشان‌های چندین‌همه گلبنان از بهارانِ اکنون و این‌جا بر این خاک
تو گلبانگِ پژواک ناگفته‌ترماندنِ واژه‌آراترین گفتنی‌ها پس از هرچه گفتن
چه با واژگانِ خروشان و جوشانِ دریآسمان‌های هرجای آغاز
چه با ساز و آوازِ هر راز
که خیلِ نوازندگانِ بهاران
ـ همین بی‌قرارانِ چندین‌همه چشمه‌ساران و چندین‌همه آبشاران و چندین‌همه جویباران
ز چندین‌همه سو
همه سویِ دریا گذاران ـ
به تکرار گویند و خواهند گفتن بسی باز

تو مضراب‌های وزیدن در آهنگِ آژنگ
به سنتورِ رخسارِ هر رودباری در آن دور

تو سیمِ نسیمی
به‌هنگام
که هر گاه بی‌گاه می‌گردد انگار
و هر رودباری بدل می‌نُماید در آن دور
سیمابِ سیمای خود را به سنتور
و سیتارِ گیسوی بید است پیدا در آیینه‌ی او
و تنبورِ باران نوازد در آیینه‌ی سینه‌ی او
و در دسته‌ی ابرها تندران دف‌زنانند
و در صفِّ نظّارگان برگ‌ها کف‌زنانند
و پاریر و امسالی از هرچه سو در نوایند و در شور

تو...
پگاهِ تو
پروازگاهِ تو را
من
پسینِ تو
مرگ‌آفرین تو را
می‌شناسم

برای تو خواهم به شکلِ تو در هم تنیدن گسل‌های بی‌شکلی ناگهان را
برای تو خواهم به شکلِ تو بازآفریدن جهان را

تو ...
تو ...
شکلِ تو
پروازی از بامِ نارنجیِ پَرزدن تا به فرجامِ خونینِ پرپرزدن
من
تو را می‌شناسم
و خورشیدم از آفتابی شدن بی‌نیاز است

به بامِ تو
اما
به بام تو بی‌چاره می‌مانم
از سر زدن
من!
▨ 
اسماعیل خویی
از مجموعه شعر بیدر کجا - ۱۳۷۹

اسماعیل خویی | از شعر گفتن

▨ نام شعر: اخوان جان
▨ شاعر: اسماعیل خویی
▨ با صدای: اسماعیل خویی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
پیرِ جاوید، چو امید جوانم، اخوان جان
ای دلِ شعر من ای جان جهانم، اخوان جان

عادت است این «اخوان جان»ام خواندنت، که با من
نیز نزدیک‌تری از اخوانم، اخوان جان

نه همان طفلِ دبستان تو بودم به جوانی
به کهنسالیِ خود نیز همانم اخوان جان

پیرِ شعری و به پیری اندر قِبَل‌ات من
همچنان کودککی ابجدخوانم اخوان جان

شیر مادرت حلال! ای پدر پارسیِ من
زان که تو واژه نهادی به زبانم اخوان جان

پیش تو ای هنرستانِ سخن، دانشَکِ من
تا بدان جاست که دانم که ندانم، اخوان جان

نهر شعری که روانی به سوی بحرِ معانی
موجکت من که به پای تو روانم اخوان جان

عطری (بادی) از باغِ خدایی که روان بر دل مایی
گرد راهت به سَرِ مژّه نشانم اخوان جان

با من از مرگ خود ای دوست خدا را که مزن دم
جانِ دل باشی، مشکن دلِ جانم اخوان جان

سیلیِ سیل بلا را همه‌تن رخ به مدارا
بر لب بحر فنا راغم خورانم اخوان جان

چون یکی صخره‌ی صما به شکیبایی‌ام اما
کِی بود طاقت این موجِ گرانم اخوان جان

داغِ صد موجِ برادر به جگر دارم و دیگر
داغِ دریای پدر را نتوانم اخوان جان

من و تو چون تن و جانیم، بِزی دیر و بمان خوش
تویِ جان تا منِ تن نیز بمانم اخوان جان

اندر این غربت نه‌م آب گوارنده نباشد
نه ز هواهای عَفِن در خفقانم اخوان جان

لیکن ایدر چو هوایم، که به پستویی ماند
وآب را مانده به مردابی مانم اخوان جان

رود را مانم اندر پس سدّی، خود از این رو
همچو مرداب ملول است روانم اخوان جان

غربت از گوهرِ خویش است مرا تنها ماندن
ورنه عمری است غریب از دگرانم، اخوان جان

هیچ‌کس با من در غربتِ من نیست معاصر
چون عدم، گویی بیرون ز زمانم اخوان جان

یار و همکار ندارم، نه ز غربی، نه ز شرقی
چون خدا گویی بیرون ز جهانم اخوان جان

چاره هم‌رنگ جماعت شدن است، این را دانم
چه توان کرد ولیکن نتوانم اخوان جان

نی ریاست طلبم چون برخی راست‌گرایان
نه چپولِ جلبی همچو فلانم، اخوان جان

شرق و غربی نشناسم که از آن باشم و نز این
که این و آن نیست به غیر از دو مکانم، اخوان جان

شرق و غربی نشناسم؛ نه شمالی نه جنوبی
من همین فردی از ابنا جهانم، اخوان جان

وز هرآیین و هرآن رنگ و هرآن بوم که باشد
من هوادارِ انسانِ زمانم، اخوان جان

وز هرآن چیز که انسانِ زمان گوید و جوید
من هواخواهِ آزادی و نانم، اخوان جان

جان به آزادی زنده‌ست، از آن سان که به نان تن
گرچه نَقلی ست دوییِ تن و جانم، اخوان جان

من هم ای عالِم عقلی، به همه عالَم نقلی
چون تو با عالمه‌ای شک، نگرانم اخوان جان

ور بگویم تن و جان یک چیز آید به گمانم
هم‌گمان باشی با من به گمانم، اخوان جان

من و تو چون تن و جانیم، بزی دیر و بمان خوش
تو یِ جان تا منِ تن نیز بمانم، اخوان جان

گوهرِ انسان نیک است، بر این باور من هم
جنگِ بد را چو تو بربسته‌میانم، اخوان جان

همتی بدرقه‌ی راه کن این نو سفرت را
کهنه زندیق بزرگم، اخوانم! اخوان جان 
▨ 
اسماعیل خویی

اسماعیل خویی | اخوان جان

▨ نام شعر: به کجا چنین شتابان
▨ شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی
▨ با صدای: محمدرضا شفیعی کدکنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
«به کجا چنین شتابان؟»
گَوَن از نسیم پرسید
«دلِ من گرفته زینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟»
«همه آرزویم، اما
چه کنم که بسته پایم...»
«به کجا چنین شتابان؟»
«به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم»
«سفرت به خیر! اما، تو و دوستی، خدا را
چو ازین کویرِ وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلامِ ما را»
▨ 
محمدرضا شفیعی کدکنی

شفیعی کدکنی | به کجا چنین شتابان؟

▨ نام شعر: امشب (غزلواره‌ی شماره ۱۰)
▨ شاعر: اسماعیل خویی
▨ با صدای: اسماعیل خویی
▨ موسیقی: کیهان کلهر، آلبوم شهر خاموش
▨ نقاشی پرتره‌ی پوستر: اثر امیرمحمد قاسمی‌زاده
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
امشب نمی‌دانم چه باید کرد
امشب کسی در خانه‌ی من نیست
گیرم، برون از من 
تاکِ شب از انگورِ صدها کهکشان پر بار
گیرم خُم مهتاب هم سرشار
من با که نوشم
دُردِ شادی یا غم خود را
وقتی که مستی چون تو
هم‌پیمانه‌ی من نیست؟
دیروزها وقتی که شب می‌شد
من تازه
با صد بامدادِ تازه در جانم
آغاز می‌گشتم
روزِ سیاهِ نابه‌سامان را 
چون خواب تاریک پریشانی
نوردیده
سوی نوازش، سوی آرامش
سوی نگاه و خنده‌ی تو باز می‌گشتم
اما
امشب شبِ بی‌روزنی در من
تنها، تهی، تاریک، گسترده‌ست
امشب نمی‌دانم چه باید کرد
وین تیره‌ی دل‌سرد
با من نمی‌دانی چه‌ها کرده‌ست
با من نمی‌دانی چه‌ها کرده‌ست
با من نمی‌دانی چه‌ها کرده‌ست
▨ 
اسماعیل خویی

اسماعیل خویی | امشب

the girls i wanted to be (poem)

Alireza Hoseinkhani.MP3

شهروز هستم؛ رفتگرِ شعر معاصر 
در بخش پلی‌لیست‌ها می‌تونید شعرها رو به تفکیک شاعر ببینید
ـــــــــــــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاه‌داشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد شد.
ـــــــــــــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌فرمایید سپاسگزارم.
ـــــــــــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو
▨ یوتیوب

شفیعی کدکنی | به کجا چنین شتابان؟

Schahrouz

Related tracks