Seyyed Khalil Alinejhad ,Album Shoghe vasl |قلندر شهید،سید خلیل عالی نژاد آلبوم شوق وصل

Mohammad Reza Lotfi
Koln Concert
Improvisation In Dastgah-e Mahur

Improvisation (Daramad, Nasirkhani)

▨ نام شعر: ریشه در خاک
▨ شاعر: فریدون مشیری
▨ با صدای: شاعر و حسین علیزاده
▨ موسیقی: zack hemsey the way
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــ
تو از این دشتِ خشکِ تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من تو را بدرود خواهد گفت
نگاهت تلخ و افسرده‌ست
دلت را خار خار ِ ناامیدی سخت آزرده‌ست
غم این نابه‌سامانی همه توش و توانت را ز تن بُرده‌ست

تو با خون و عرق، این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی
تو با دست تهی با آن همه طوفانِ بنیان‌کن دَر افتادی
تو را کوچیدن از این خاک، دل برکندن از جان است
تو را با برگ‌برگِ این چمن پیوندِ پنهان است

تو را این ابر ِ ظلمت‌گستر ِ بی‌رحم ِ بی‌باران 
تو را این خشک‌سالی‌های پی در پی
تو را از نیمه ره برگشتن ِ یاران
تو را تزویر غمخواران
ز پا افکند

تو را هنگامۀ شوم شغالان
بانگ بی‌تعطیل زاغان
در ستوه آورد

تو با پیشانی پاک نجیبِ خویش
که از آن سویِ گندم‌زار
طلوع با شکوهش خوش‌تر از صد تاج ِ خورشید است؛
تو با آن گونه‌های سوخته از آفتابِ دشت
تو با آن چهره‌ی افروخته از آتش ِ غیرت
-که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است-
تو با چشمانِ غم‌باری
ـ که روزی چشمه‌ی ِ جوشان ِشادی بود
اینک حسرت و افسوس، بر آن
سایه افکنده‌ست ـ خواهی رفت
و اشکِ من تو را بدرورد خواهد گفت

من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاکِ از آلودگی پاکم
من اینجا تا نفس باقی‌ست می‌مانم
من از اینجا چه می‌خواهم، نمی‌دانم
امید روشنایی گرچه در این تیره گی‌ها نیست
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه، می‌رانم
من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی
گُل بر می‌افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ ِ کوه، چون خورشید
سرود ِ فتح می‌خوانم
و می‌دانم
تو روزی باز خواهی گشت
▨
توضیح فریدون مشیری درباره‌ی این شعر: ریشه در خاک داستان مختصری دارد؛ یک وقت خدای نکرده بعضی‌ها به خودشون نگیرند که چون به دلایلی به هر حال وطن عزیزشان را ترک کرده‌اند من قصد ملامتی دارم به اونها، ابدا همچین چیزی نیست. دوست عزیزی که دیشب در منزلش بودیم در سیاتل، همان کسی است که ۲۲ سال پیش با دورنمای بسیار زیبا و فریبنده‌ای از غرب، که امریکا باشد، از من می‌خواست که با خانواده‌ام مثل او که قصد کوچ از ایران را داشت من هم کوچ کنم و بیام. و شبی تا پاسی از نیمه‌شب در این زمینه سخن گفتیم و به هر حال آنچه او می‌خواست بسیار شاید منطقی، زیبا، فریبنده، همه چیز از این قبیل بود. من ازش خواستم تا فردا صبح بیاندیشم و جوابی به او بدم. جوابی که من به او دادم، همین شعر ریشه در خاک است

فریدون مشیری | ریشه در خاک | پالایش شده

▨ شعر:  چه خبر؟ (مَناعی)
▨ شاعر: بیژن الهی
▨ با صدای: شهروز
▨ موسیقی: بداهه‌‌نوازی سهراب پورناظری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چه خبر؟ مرگِ عالَمی تنها
خاطرش خُفته، شاهدش سَفَری.
جانِ جانان، کجا؟ ورای کجا. 
گوشه زد با ستاره‌ی سحری. 

چه خبر؟ مرگِ دل. گُلی ندمید 
تا به لُطفِ هوا، به گریه‌ی ابر 
از زمینْ رازِ آسمان نچشید. 
تازه شد داغِ لاله‌های تری. 

چه خبر؟ مرگِ حق‌ْحق و هوهو. 
لال شد مرغ و نغمه رفت از یاد، 
تا که گُنگانِ ده‌زبانِ دورو 
نازْمستی کنند و جلوه‌گری. 

چه خبر؟ مرگِ قول و فصلِ خطاب. 
سپر افکند هر زبان‌آور: 
قَبَسی زنده کرد، نَک چه جواب 
چون نَفَس بر میاوَرَد شجری؟ 

چه خبر؟ تا کمانِ غمزه کشید، 
از سَمَن تا چمن بشارت رفت؛ 
نَحْل پوسید و جز غبار ندید 
کس بر اوراقِ بوستان اثری. 

دودِ دل تا برآوَرَد شبنم،
از نظر رفت و یادِ غنچه نماند.
شُکْرُلله که از صفای اِرَم 
سَمَری ماند و لیلهُ‌القَمَری. 

قصّه نو کرد و تَر نکردم مغز.
چه ثَمَر؟ هیچ، شاهدانِ چمن 
همه رفتند و چون برآمد نَغْز
عِشْقِ پیچان به دارِ دیده‌وری،

دنیا تَیْه بود و بی سر و ته،
«خانه آبادِ» گفت و دید و شنید 
شاهدی می‌کُنند و بَه‌بَه‌بَه 
مگسِ بی‌مَریّ و خِیْلِ خری.
▨
از کتاب حلاج الأسرار (اخبار و اشعار)، نشر بیدگل، صفحه ۱۵
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بیژن الهی در یادداشت این قطعه آورده است؛ مناعی جمع «منعی»، به معنی خبر ِمرگ
«مناعی ما (کارِ 1361) نه ترجمه‌ست، نه تعبیه؛ گردانه‌ست، به معنی موسیقائیِ لفظ، روی قطعه‌یی با قوافیِ میمی (أنعی الیک...) که حلاج در آخرین شب ِزندان، بعد آخرین راز و نیاز بر زبان راند در حضور ِ دو کس که یکی خادم ِِایام ِ حبس بود و یکی مرید و ملاقاتی

بیژن الهی | چه خبر؟ (مَناعی)

▨ نام شعر: جنون رودابه
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: محمد مختاری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
___________
...
جنون رودابه است این سرزمین
هزار پرده فروهشته اند و می‌نگرند 
و خاک وقتی آمخته شد
شغاد را
حتی از پشت زال بر می‌انگیزند..
-«جاری ست رود
از شش هزار خاطره خونینم
.راهی درون خاک به بیداری رگی در قلبی افسرده
قوس عبور سیاره
در باور جهان
و استحاله‌ی تنهایی
در خون کودکانم...

-«معماری خلاصه‌ی خاک
در بازتاب سلول‌های آدمی
وقتی که نور تنها در درد تجزیه می‌شود..
و باد خرمنی گرسنگی بردوش
از لابه لای درها و دیوارها می‌گذرد.

آرامشِ گریخته، رویای بازمانده
دستِ مذاب
و عنکبوت‌های آتش در حدقه‌های شکسته.
و چهره‌های مخطط
در طرح آبرفتی عمر
خاک سیاه
تابوتِ گز
نگاه ایرانی...
نگاه روی سبز و زرد و آبی و کبود
 به ولّ و ولّ آفتاب و گام‌های نوراه
که از شکاف‌های تشنه و کبود بر می‌آیند..
-«زمین همیشه رؤیایش را آشکار کرده است.
و آرواره‌های موش کور
سریعتر از موج ریشه نیست.

شب از سحابی نمک
و آفتاب در بلور عاشقان
شکستن طلسم «حوض سلطان» را بازتاب کرده‌اند.
دروغ، برف در تموز است..
و آن که راز عاشقانه جنازه ها را در دریاچه نهفته بود
به سنگبارانی رسوا
شکست.

دروغ، برف در تموز است.
گرسنگی هنوز در کاکل کپرها می تابد.
و آن که صبر و نور هدیه شکم‌ها می‌کند.
قبای تنگش را
گشادتر می‌دوزد...

نشانه ها بر آبرفت رود، بر مفاصل زمان
 رباط‌های خون، حصارهای طاعونی.

و این که از دل ویرانی بر می‌آید!
نگاه بی‌آرامش را بر روی مرگ فرو بسته است
که گرد و خاک از جامه‌هاش بیفشاند
و خویشتن را باز در رؤیایی خونین بیازماید.

اما چه طرّه‌های کودکیش
در حلقه‌ی محاصره مرگ
و در رطوبت نفسِ مار سپید گشته است
در قامتی برهنه
از آستان خنجر و تلخون و رؤیا می‌گذرد. نیمی از این برهنگی آیینه‌ی رهایی‌ست
و نیمه‌ای هنوز به آیین غار
در مذبحِ اسارت می‌سوزد.
در شش هزار خاطره جاریست
تلخابه‌ی روان که گنداب را تاب نمی آورد.
از شور و طراوت آنی که بی محابا
نونو درونش را می کاود
جسمیتش به تازگی آب خلق می‌شود
و موج می‌زند در تلخایی بی‌سکون...

چشمان بی‌قرار من است
کآبینه‌ی جنونم را می‌برد
و آب بر دوایر خون می‌گسترد....

از بینوایی و فضیلت ما نیست
کاین بال‌های رنگی پروانگان
آرام گرد کوکب و خون دمنده می‌گردند
هر شب ستاره‌ای
از این گدازه بر می‌خیزد.
هر شب ستارگانی
از این گدازه بر می‌خیزند
هر شب چراغ بادی را در کنار آبگیرها بر می‌افروزند
این سایه‌ها
که صورت ماه را بر آب بگسترانند.
و هر شب از درون خاکستر
آواز همسران جوانی را می‌شنوم
که گرده‌های تاریخ را می‌بویند
و گیسوانشان را
از شانه ستاره می‌آویزند...»

-«امواجِ سروهای خاکستری
در دشت ارغوانی مهتاب
رودابه های شیفته می‌افشانند
گیسو بر آب...«

-«این دایره به سادگی آب گرد چشمانم می‌گردد
و کودکانم
بر انحنای آبی ایام فرو می روند و بر می‌آیند.»

ای ماه من که از گرسنگیم می‌تابی!
یک سو طراوت و نفس شبنمی که جانم می‌بالد
یک سو گدازه های پریشان که از فروکاهیدنشان
جانم می‌کاهد.
تا عمر من کشاکش این آب و آتش است
 چشمم به خواب آبی مهتابیت نرفته است. وقتی به آب می‌نگرم
شب همه شب از این سودا افسوسم آستانه مهتاب را سیاه می‌کند
و چون که در آتش خیره می‌شوم
تاب دلم به تابش سیماب لرزه می‌گیرد.
▨
محمد مختاری
از دفتر شعر منظومه‌ی ایرانی
صفحه‌ی ۲۴۴
ــــــــــــ
پی‌نوشت: شعر دکلمه شده در این خوانش با شعر چاپ شده، کم و بیشی‌هایی دارد و متن فوق از روی صدای شاعر پیاده شده است.

محمد مختاری | جنون رودابه

▨ نام شعر: گلدان آبی
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: مریم حسین‌زاده (همسر شاعر)
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
____________
این شعر برای سرکار خانم مریم حسین زاده سروده شده
و در کتاب، به رضا براهنی تقدیم شده
____________
پروانه‌ای‌ است آنجا که بال گشوده‌ست
در وزن مردمک‌های آرام.
سایه به سایه در طلبِ آفتاب   تا لبِ این بام.
بوی سلام گل به گل آیینِ خواهش و گرایش
شکلِ دوام در حجمی ناپایدار
انگار برگ در گذر نور به خود می‌آید.

پروانه‌ای صدایت می‌کند
در فرصت صدا و خلاء.  که پیله‌وار   آهنگی را   انتظار کشیده‌ای
تا از لبی فرو تابد.
و تاب و توشت   بر ابریشم عبورش تصعید شود.

صورت و سکوت در آغوش هم
آیینه‌ای برابر آیینه‌ای
عکسی درون عکسی  واژه‌ای درون واژه‌ای
درک حضور   در نفس شبنمی که می‌لرزد
زیر نگاه نور.
آسایش است این و ثمر دادنِ گیاه است.
آزادی زمین است
تکثیر آن که می‌شنود  در گلوی آن که می‌گوید.
نقش صدا که از آب برمی‌آید   و فرو می‌رود در آب.
آبی درون چشمی و چشمی درون شب
و شب که در ماه آویخته است و
ماه که از گیسویی
گیسو که روی صندلی نیمه شب به اهتزاز در می‌آید
و می‌نوازد گل‌های مریمی را در گلدان آبی

بوی بهشت در نفس بی‌قرار
گلبرگ خواهش  در ساقۀ جوانِ پذیرش
حوا که دست می‌گشاید و  سیبی که از درون تابلویی بیرون می‌آید
و چرخ می‌خورد
و چرخ می‌خورد و ترس را به عشق بدل می‌کند.
دست شبانه
بر شانه‌ات که رو به خیابان پیر
وهمی بنفش را دنبال کرده است کز ناگهان فرو می‌افتد از پنجره
قوسی کز آن فرو آویخته است تاریکی 
و پنجره پایین می‌آید تا کف پیاده رو.

آنگاه راه می‌افتید
در سایه‌های آبی
و از بهار و تابستان می‌گذرید.
پیراهن بلند تعادل
در بارش ملایم صبح.
خود را نگاه می‌کند بیداری
در چشم خواب.
و خواب می‌رود پا به پای بیداری.

پروانه بال می‌زند و  می‌زند به آفتاب
نقشِ صدا که از آب باز می‌گردد..
این کیست.  کیست؟
کی گشته است رو به روی کی؟
پروانه‌ای که دایره در دایره
در وزن مردمک‌های بی‌تاب
تاب به تاب
در طلبت آمده است.

بالی که پلک‌های شب را
لرزانده است و حال دل آفتاب را می‌لرزاند.
نقش صدا که باز می‌گردد  می‌گردد
چندان که بر لبانی انگار کودکانه می‌نشیند
کآنجا
تابیده است بر حواشی دنیا.

لب‌ها که شادمانی را
بر بال‌های کوچک خویش سپرده است
و روی خط افق  گاه می‌رود.  و گاه می‌آید.
سر می‌نهد به بال نظر   می‌رهد
جسمی که آبروی زمین است. 
▨
محمد مختاری
از کتاب سحابیِ خاکستری
هشتم امرداد ۱۳۷۰
________
پی‌نوشت: متن منتشر شده در کتاب، با خوانش همسر شاعر، کم و بیشی‌هایی دارد.

محمد مختاری | گلدان آبی | با صدای همسرش، مریم حسین‌زاده

▨ نام گردانه: در بزرگداشت محمد مختاری
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: محمد مختاری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز

در بزرگداشت محمد مختاری

ز همراهان جدایی مصلحت نیست - مرحوم سید‌خلیل عالی‌نژاد

Duet For Kamancheh And Tombak

سیاوش کسرائی ,  پس از من شاعری آید

از آلبوم علم عشق
لاله زار، نوار شماره 2

زمستان 1398

Elme Eshgh

2.Tooraj - Khaabe Kooche | تورج - خواب کوچه

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

محمد مختاری | گلدان آبی | با صدای همسرش، مریم حسین‌زاده

Schahrouz Kabiri

Related tracks