▨ نام شعر: هَـ ه
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
همیشه ما گورستان‌های نو می‌آفرینیم           اما
دل مرا ببین که در گرو گورستان‌های کهنه‌ای ست که گورهاشان در خاک غربال می‌شوند
زمان کشیده جهان را به توبره
و ناگهان کسی از راه می‌رسد          هزاره‌ی دیگر
و بر مزار، سنگی و سقفی و نام و نشانی          می‌افرازد
و در برابر آن         دو دست بر سینه           به سنگ می‌نگرد         می‌گرید        شبیه من
دفِ دلِ من از آن گورستان‌ها به رقص برخواهد خاست
هَلَه‌م هَلَه‌م هَلَه لَم‌لَم هَلای هَلهَلَه هَلهَل
و با زبان و چشم بومی من می‌گرید
چراکه گریه اصالت دارد        در این زبان         در این دو چشم
هَلَه‌م هَلَه‌م هَلَه لَم‌لَم هَلای هَلهَلَه هَلهَل
و گئچدی، بوگئجه گئچدی، کیم ایدی، بولبولیدی
و یا کی بیر گولیدی، گول، هَلای هَلهَله گَلگَل
یاپیش قولومدان اگر کئف لی سن، گولوم، سن اگر؟
هَلَه‌م هَلَه‌م هَلَه لَم‌لَم، یاپیش الیمدن اگر!
و ناگهان کسی از راه می‌رسد          شبیه من:
قاوال چالان، اوخی ین، باخچالاردا، داغ اتگینده،
باغین دیبینده سنین عکسیوی تاپاندا، او عکسی، باساندا باغرینا گیزلین
«دیلیم! دیلیم!» دی‌یَن، «ای حیف اولموشوم، یازیغیم
گوزل دیلیم، نئجه باغریمدا یاندی، لاپ کوله دوندی      شبیه من          شبیه من!»
زمان کشیده جهان را به توبره
زمان کشیده جهان را به توبره
یاپیش قولومدان اگر کئف لی سن، گولوم، سن اگر!
قوجاخلادیم: «نه گوزلسن!» دئدی «دئمه من ئولوم!»
دئدیم: «نه سنده ئولوم وار، نه واردی من بؤلوم!»
و آغلادی
قان آغلادی
«الکدی گؤزلرین، آی گول، قیزیل گینه اَلـَنیر
سنون بویاشلارووی لن، جانیم قانا بَلَنیر»
دئدی: «دئمه، من ئولوم!»
دئدی: «دئمه، من ئولوم!»
دئدیم: «یاپیش!
یاپیش قولومدام اگر کئف لی سن، گولوم، سن اگر           شبیه من؟»
هَلَه‌م هَلَه‌م هَلَه لَم‌لَم هَلای هَلهَلَه هَلهَل
هَلَه‌م
هَلَه
هَـ ه

بو چنگی «رودکی» چالسین!
بلوچون اوغلودا گلسین، او نازلی قیچکی چالسین!
تارین دا «شهریار» آلسین، منیم یانیمدا اوتورسون
و «حاج صادیق» قاوالی لن، برابریمده اوتورسون
و پاوه زابله گئتسین، و بلخ تبریزه گلسین
و چال قاوال سسی قاخسین، و چال قاول سسی قالسین
و اوندا من دی یرَم: « هَـ ه!       هَلَه‌     هَلَه‌م هَلَه‌‌م هَلَه هَلهَل
و ایندی من دی ین اولدی
و ایندی من دی ین اولدی
چالانلاریم منه باخسین
باغین دیبینده او عکسی باساندا باغریما گیزلین

و ایندی من دی ین اولدی
قان آغلادوخ هامی میز
قان آغلادوخ
دفِ دلِ من از آن گورستان‌ها به رقص برخواهد خاست
دفِ دلِ من از آن گور
و گوش کن تو به این توپراق! هزار سال!
صدای چالقی از این ویران! هزار سال!

یکی به سینه فشرد عکس کهنه‌ای از صورت تو را تهِ باغ      گریست       و هایهای           شبیه من!
هزار سال
هَلَه‌م
هَلَه
هَـ ه

دَه‌‌دَه‌م دَه‌دَه‌م دَه‌دَه قورقود          دئدوخ دئدوخ          هامی میز
وَاَل اَلـَه اَل اَل اَل اَلَه اَلَه وئردوخ
و یوللارین هامی سین      باغلادوخ       هزار سال
هامی‌میز        قان آغلادوخ        هامی میز        هزار سال
هَلَه‌م
هَلَه
هَـ ه
هَـ مَن
▨
۱۳۷۱/۱۰/۱۰-۱۲ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۶۷

رضا براهنی | هَـ ه (با صدای شاعر)

▨ نام شعر: می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را
▨ شاعر: قیصر امین‌پور
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
──────♪──────
می‌خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می‌جویمت چنانکه لب تشنه آب را

محو توام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را

بی‌تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته‌ای چنان که تپیدن برای دل
یا آنچنان که بالِ پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت
چونان که التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی
با چون تو پُرسشی چه نیازی جواب را

قیصر امین‌پور | می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را

▨ شعر: حالا بگو می‌گویم
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_____________________
دور ِدرخت‌های تو چرخیده‌ام، آتش گرفته‌ام
حالا تو نیستی؛ می‌بوسمم
نام ِمرا تو گفته بودى، حالا مى‌گويمم
و رنگ چشم‌های تو را روی پوستم پوشیده‌ام؛ می‌لیسمم
من ظاهری ندارم، دنیا بداند؛ من انتزاع جهانم، شوخی نمی‌کنم؛ می‌بویمم
این قطعه‌ قطعه شدن را
چون قطعه قطعه نمی‌داند 
که قطعه قطعه شدن در چیست
از روش می‌پرم
و بعد می‌پرانم، و بعد می‌پرانمم
وقتی که می‌پرانمم یک جفت ماه
مثل دو لنگر ِ متساوی از پاشنه‌هایم می‌آویزد
شاهین ِ چشم ِ ترازویی هستم که خواب ِ وزن ِ جهان را قیقاج می‌رود
وقتی که آن‌ها مرا می‌بینند
می‌بینمم که می دیده می‌شوم از توی سینه‌ سینه‌ی آنها
شکل ِتو می‌شوم
رحم‌ام خورشید را به سوی شکفتن می‌پرتابد
و مادیان ِ سرخ در عمق ِ یال‌های بدخشانش می‌پروراندم
با کاسه‌های خواب می‌پروراندم
آنجایم پروار می‌شوم، می پرورانمم
من نیستم که دارم
زاییده می‌شوم که دارم
و عنکبوت را دارم
و رابطه دارم
بین ستاره‌ها دارم
و عنکبوت بین ستاره‌ها من را به شکل رابطه‌ها می‌تند
و عنکبوت خطش بزن
بی عنکبوت می‌تنم و می‌تنانمم
دیگر مرو مرا مبران
من برده‌ی منم حالا که رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
مثل گدا در کوچه‌ی قدیمی دنیا نشسته‌ام
حالا تو را دارم
که را؟ تو را
دارم
بگو
دارم
و کهکشان که رهگذر ِجان بود، دارم
این شعر نیست، دارم
گوش ِتو شاعر است، من، شاعر، خطم بزن
حالا دو دنگ ِ حنجره‌ام سیتار می‌زند
و آستینم دف می‌زند
و رهگذر دیگر نمی‌گذرد؛ راه می‌گذرد از رهگذر
گوش ِتو شاعر است
بشنو صدای گوش ِ خودت را
بشنو!
مِی خورده‌ام که مرا مِی خورده‌اند زیرا که مِی‌ خورده‌اند مرا که مِی خورده‌ام
من رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
تا اینکه کاملا برهنه راه رفتن ِسبزم را در چشم‌های آدمیان لیسیده باشم
شعر ِگذشته را بلعیده‌ام
با پشت رنگی ِ گره انگشت‌های بهشتی‌ام
دف‌های بلعیدن شعر گذشته و امروز را می‌نوازم
و انتزاع ِجهانم، می‌لیسمم
پایان ِخوب خویشتنم
آقا و ارباب گفته‌هایم هستم
می‌گویم، می‌گویانم می‌گویمم می‌گویانمم
حالا برای خواندن اول بر روی دست‌هایتان بایستید
در یک گلابی وارونه من شما را افتاده‌ام در چهارراه ِ چهل بار بار بار بار
من دوست داشته بوده بوده بودم
خطش بزن زدم
من دوست بوده بوده بودم
خطش نزن
دیگر به ذهن من تو نمی‌آیی، «تو» هستم
رفتن نمی‌توانی از من
اگر بروی از من؛ من می‌شوم خودم
خطش بزن، زدم 
اگر بروی از من، من نیز می‌روم از من
من می‌دوم که تا بشوم تو
خطش بزن
من و تو با هم تو‌ ایم
حتی اگر بِرَوی از من رفتن نمی‌توانی از من
از سّر رابطه‌هامان گذشته‌ایم، این شعر نیست
دنیا شبیه دیکته‌ی غلطی در پشت ِسر اصلاح می‌شود
از روش می‌پرم
و سّر ِسینه‌های زبانیّت در سینه‌ام
حافظ؛ خطش نزن
یا مولوی، خطش نزن
یا شمس؛ نه خطش نزن که سینه‌اش به وسعت آفاق است
اما به من چه؟ خطش بزن
حالا «خطش بزن» را خطش بزن
از خویشتن متولد شدم چون موج کز آب
آیا کسی از آن جهان ِ گذشته من را به سوی خویش طلب کرده؟
نه
چون من منم
و بر نمی‌گردم به سوی آن‌ها
و شش هزار سال کشمش فرهنگ را در جیب‌هایم ریخته‌ام
فرهنگ را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
تنها وقتی که گوش تو صدای گفتن من را خاموش می‌کند 
من مشتی از آن شش هزار سال کشمش را
روی زبانم می‌ریزم
کشمش را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
زیرا که من خودمم
من از مزار خودم برخواستم
از جشن حنجره با شعله برخواستم
دندان به روی سینه می‌فشرم، می‌خوانم
مادر؛ خطش بزن
صلب ِپدر؛ خطش بزن
من تارهای صوت خروسم
و صوت می‌زنم
و از کنار ِ لوزه‌ی من یک پیام می‌گذرد
دیباچه‌ی بلند ِ دیوان ِ حنجره‌ام را از گوش ِ عالمیان می‌خواناند
دنیا به شکل ِحنجره‌ای پاره می‌شنود
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف بشکف بشکف
حالا چرا جدا شده‌اید از من؟
حالا پیام می‌رود از حنجره به ریشه‌ی گفتن
حالا زبان گوشتی‌ام گوشت ِمحبت ِآواز می‌شود
بشکف صدای صدایم باش
هر کس که نشکفیده حالا بلند شود بشکفد
دستور ِسینه‌ی من این است
دستور ِلنگر و زانو و سینه و بازو این است
حالا بیا مژگان چشم ِدردمند مرا با بوسه شانه بزن
اما بپا لبت نسوزد
زیرا هستم تو هستم هستم تو هستم را مستم
دیگر مرا نخوابان؛ بگذار بیدار باشم با چشم‌های سفیدم حیران تو
از این مزار بوی زمین می‌آید
حالا پیام روی بالش ِلوزه خوابیده است
و تارهای حنجره مثل نسیم می‌گذرند؛ بگذار بگذرند
دور درخت‌های تو چرخیده‌ام
نام مرا تو گفته بودی
لازم نبود بفهمم چرا نام مرا تو گفته بودی
حالا فقط می‌گویمم
هستم تو هستم تو مرا هستی را مستم
می‌گویمم
می‌گویاننمان
هستنمان
خطم بزن؛ زدم
حالا بگو می‌گویم ِ ابدی را گفتم
زدم که

رضا براهنی | حالا بگو می‌گویم

▨ نام شعر: یارب مرا یاری بده 
▨ شاعر: سیمین بهبهانی
▨ با صدای: سیمین بهبهانی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
یا رب مرا یاری بده، تا سخت آزارش کنم
هجرش دهم، زجرش دهم، خوارش کنم، زارش کنم

از بوسه‌های آتشین، وز خنده‌های دلنشین
صد شعله در جانش زنم، صد فتنه در کارش کنم

در پیش چشمش ساغری، گیرم ز دست دلبری
از رشک آزارش دهم، وز غصه بیمارش کنم

بندی به پایش افکنم، گویم خداوندش منم
چون بنده در سودای زر، کالای بازارش کنم

گوید میفزا قهر خود، گویم بخواهم مهر خود
گوید که کمتر کن جفا، گویم که بسیارش کنم

هر شامگه در خانه‌ای‌، چابک‌تر از پروانه‌ای
رقصم بَر ِ بیگانه‌ای‌، وز خویش بیزارش کنم

چون بینم آن شیدای من، فارغ شد از احوال من
منزل کنم در کوی او، باشد که دیدارش کنم

گیسوی خود افشان کنم، جادوی خود گریان کنم
با گونه‌گون سوگندها، بار دگر یارش کنم

چون یار شد بار دگر، کوشم به آزار دگر
تا این دل ِ دیوانه را، راضی ز آزارش کنم

سیمین بهبهانی | یارب مرا یاری بده | با صدای شاعر

▨ شعر: لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفاییست
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
────────♬───────
لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفایی است
و چشم‌هایت شعر ِ سیاه گویایی‌ست

چه چیز داری با خویشتن که دیدارت
چو قله های مه آلود محو و رویایی است؟

چگونه وصف کنم هیات غریب تو را
که در کمال ظرافت کمال والایی‌ست

تو از معابد مشرق زمین عظیم تری
کنون شکوه تو و بُهت من تماشایی‌ست

در آسمانه ی دریای دیدگانِ تو شرم
گشوده بال‌تر از مرغَکان دریایی‌ست

شَمیم وحشی گیسوی کولی‌ات نازم
که خوابناک تر از عطرهای صحرایی‌ست

مجال بوسه به لب‌های خویشتن بدهیم
که این بلیغ ترین مبحث شناسایی‌ست

نمی شود به فراموشی‌ات سپرد و گذشت
چنین که یاد تو زودآشنا و هرجایی‌ست

تو 'باری' اینک از اوج بی نیازی خود
که چون غریبی من مبهم و مُعمّایی‌ست

پناه غربت غمناک دست هایی باشن
که دردناک ترین ساقه های تنهایی‌ست

حسین منزوی | لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفاییست

▨ نام شعر: ساز من از شاخ سروی جنگلی است 
▨ شاعر: شهریار
▨ با صدای: شهریار
 ♪ موسیقی: بداهه‌نوازی ِ سهراب پورناظری
 ♪ پالایش و تنظیم: شهروز
──────── ♪ ────────
ساز من از شاخ سروی جنگلی است
کو به جنگل سرو چرخ افراخته است

چتر بال‌افشان و خوش‌خوان سال‌ها
بر سرش مرغان جنگل تاخته است

در خلال شاخ و برگش بلبلان
در بهاران آشیان‌ها ساخته است

شاخه گویی ضبط کرده چون نوار
هر نوا کان مرغکان بنواخته است

تا شود ساز و به دست ما رسد
تیشه و خنجر که بر وی تاخته است

گویی اکنون با نوازش‌های من
خاطرات خود به یاد انداخته است

چوب خشک است و به دل باقی هنوز
داغ یارانی که از کف باخته است

گر زند چهچه به یاد بلبل است
ور کند غوغا به یاد فاخته است
 ـــــــــــــــــــــ
سید محمدحسین بهجت تبریزی
متخلص به شهریار

شهریار | ساز من از شاخ سروی جنگلی است

▨ شعر (ترانه): من عاشق چشمت شدم
▨ شاعر: افشین یداللهی
▨ با صدای: افشین یداللهی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــ♪ ـــــــــــــــــــــــــــ
وقتي گريبان عدم با دست خلقت می‌دَريد
وقتي ابد چشم تو را پيش از ازل می‌آفريد

وقتی زمين ناز ِ تو را در آسمان‌ها می‌كشيد
وقتی عطش طعم تو را با اشك‌هايم می‌چشيد

من عاشق چشمت شدم، نه عقل بود و نه دلی
چيزی نمی‌دانم از اين ديوانگی و عاقلی

يك آن شد اين عاشق شدن؛ دنيا همان يك لحظه بود
آن دم كه چشمانت مرا از عمق چشمانم رُبود

وقتي كه من عاشق شدم، شيطان به نامم سجده كرد
آدم زمينی‌تر شد و عالم به آدم سجده كرد

من بودم و چشمان تو؛ نه آتشی و نه گِلی
چيزی نمی‌دانم از اين ديوانگی و عاقلی

من عاشق چشمت شدم، شاید کمی هم بیش‌تر؛
چیزی در آن سوی ِ یقین، شاید کمی هم‌کیش‌تر

آغاز و ختم ِ ماجرا، لمس تماشای تو بود
دیگر فقط تصویر من، در مردمک‌های تو بود
▨
افشین یداللهی در بیستم و پنجم اسفندماه ۱۳۹۵ و در پی یک تصادف رانندگی، برای همیشه از بین ما پر کشید

افشین یداللهی | من عاشق چشمت شدم (با صدای شاعر)

▨ شعر: پای در ره که نهایدید
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
پای در ره که نهادید افق تاری بود
شب در اندیشه‌ی تثبیت ِ سیه‌کاری بود

باده‌ی خاص کشیدید و به میخانه‌ی عشق
مستی ِسرخ ِشما غایت ِهشیاری بود

خواب خوش باد شما را که در آن هنگامه
خواب ِخونین ِشما؛ آیت ِ بیداری بود

خم نشد قامت ِ رعنای شما بر اثرش
بختک ِ زلزله هرچند که آواری بود

شرممان باد که تا ساعت ِ آن واقعه نیز
چشممان دوخته بر ساعت ِدیواری بود

جایتان سبز! که با خون خود امضا کردید
پای آن نامه؛ که منشور ِوفاداری بود

قصه‌ای بیش نبود آنچه سرودید از عشق
لیک هریک به زبانی که نه تکراری بود

ای شمایان که خروشان ِ کفن‌پوشانید
ای که بر فرق ِ ستم تیغ ِ شما کاری بود؛

در رگ ِ ما که خموشان ِسیه‌پوشانیم
کاشکی قطره‌ای از خون ِ شما جاری بود
▨

حسین منزوی | پای در ره که نهادید

▨ نام شعر: خانه خونین است اینک 
▨ شاعر: سیمین بهبهانی
▨ با صدای: سیمین بهبهانی
▨ موسیقی: قطعه‌ی دیلمان از سامان صمیمی 
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــ
خانه ابری بود روزی؛ خانه خونين است اينک
آن چنان بود اين چنين شد، حال ما اين است اينک

مرده‌واری طيلسان بر دوش و خون آشام و شب‌رو
تشنه ی خون با دو دندان چو دو زوبين است اينک

می‌کَشد در خون پلنگ ِ پير، آهوی جوان را
وحشت ِ قانون ِجنگل؛ تهمت ِ دين است اينک

سرو ِ باغ عشق را نازم که در باران ِ سُربی
چون درخت ِ ارغوان از خون، گل‌آزین است اینک

می‌درخشد خاک همچون آسمان با روشنانش
بر زمین بشکسته شمشادی بلورین است اینک

گِرد ماه ِ چارده؛ شب با شبآویزان سُرخش
رشته‌ی مرجان نثار ِ زلف مِشکین است اینک

چشم ِ شوخ ِ گزمگان، تا ننگرد دوشيزگان را؛
پرده‌‌ساز ِ چهره‌ها، گيسوی پرچين است اينک

نوعروسان ِ بلوراندام ِ بازو مرمری را
حجله‌‌گه گور است و خاک ِ تيره‌ بالين است اينک

گوهر ِ ناسفته را گر شَرع می‌گويد که مَشکن
سُفتن و آنگه شکستن؟ تا چه آیين است اينک!؟

تيغه‌ی فرياد ِ غم بشکست چون فولاد ِ خنجر
پرده‌ی گوش ِ ستم ديوار ِرويين‌ است اينک

نه! که کارستان ِظالم همچو خاکستر بريزد
حاصل ِ کبريت ِ نفرت، شعله‌ی کين است اينک

خانه ابری بود روزی، گرچه خونين شد، وليکن
پشت ِ ظلمت وز پی ِ خون؛ صبح ِسيمين است اينک
▨ 
سیمین بهبهانی، نیمای غزل ِایران

سیمین بهبهانی | خانه خونین است اینک

▨ نام شعر: ای دوست
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
این شعر، غزلی است که حسین منزوی، برای برادر کوچک‌ترش سروده است. برادرش حسن منزوی، به دلیل فعالیت سیاسی، در سوم آذرماه تیرباران شد و به ضرب چهار گلوله به دیار دیگر پرواز کرد. منزوی در چندین شعر دیگر هم به این غم بزرگ اشاره کرده؛ از جمله در غزل «آخرین دیدار» که آن هم با صدای شاعر موجود است و می‌توانید بشنوید
ــــــــــــــــــــــــ
ای دوست! ای شفق، قدح ِ خون‌فشان ِتو
وی لاله‌زار، زمره‌ی دُردی‌کشان ِتو

کی‌خوب می‌شود؟ به کدامین چهل شفا
آن چار زخم ِسوخته‌ی خون‌فشان ِتو

با سبزه‌زار ِپیرِهن و لاله‌زار ِزخم
شرمنده از بهار نیامد، خزان ِتو

از سرب و خون و آتش و ایثار و عشق و مرگ
پرداخت قصّه‌گوی ِ قَدَر، داستان ِتو

پیچیده‌شد در آتش و خون، چرخ ِ واژگون
وقتی گرفت صاعقه در ارغوان تو

آیا چه دید در دم آخر که باز ماند
وقتی نگاه کرد به شب، دیدگان ِتو

کآن‌گونه سرد و یخ‌زده هرگز نبوده بود
در چشم‌خانه‌ها، نگه ِ مهربان ِتو

چون عبهر رها شده بر دشت ِسرخ‌گل
در خون نشسته بود کران تا کران تو

می‌جویدت هنوز؛ که عادت نکرده است
چشمم به جای ِخالی ِسرو ِجوان ِتو

تا از کدام بید ِتبر خورده‌ای که سوخت
در جنگلی که نیست، بگیرد نشان ِتو

حسین منزوی | ای دوست

http://pirbadian.blogsky.com/
http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

پشت هیچستانم-سهراب سپهری-دکلمه رضا پیربادیان

شهروز هستم؛ رفتگرِ شعر معاصر 
در بخش پلی‌لیست‌ها می‌تونید شعرها رو به تفکیک شاعر ببینید
ـــــــــــــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاه‌داشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد شد.
ـــــــــــــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌فرمایید سپاسگزارم.
ـــــــــــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو
▨ یوتیوب

افشین یداللهی | من عاشق چشمت شدم (با صدای شاعر)

Schahrouz

Related tracks