تار جلیل شهناز- ابوعطا: ساز تنها | shahnaz - abouata Saze e tanha

▨ نام شعر: زنی که صاعقه‌وار آنک
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
زنی که صاعقه وار آنک، ردای شعله به تن دارد
فرو نيامده خود پيداست که قصد خرمن من دارد

هميشه عشق به مشتاقان ، پيام وصل نخواهد داد
که گاه پيرهن يوسف، کنايه های کفن دارد

کی‌ام ،کی‌ام که نسوزم من؟ تو کيستی که نسوزانی؟
بهل که تا بشود ای دوست! هر آنچه قصد شدن دارد

دوباره بيرق مجنون را دلم به شوق می‌افرازد
دوباره عشق در اين صحرا هوای خيمه زدن دارد

زنی چنين که تويی بی شک ،شکوه و روح دگر بخشد
به آن تصوّر ديرينه ،که دل ز معنی زن دارد

مگر به صافی گيسويت ،هوای خويش بپالايم
در اين قفس که نفس در وی، هميشه طعم لجن دارد

حسین منزوی | زنی که صاعقه وار آنک

▨ نام شعر: سهراب و سیمرغ
▨ شاعر: نادر نادرپور
▨ با صدای: نادر نادرپور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
این شعر در رثای سهراب سپهری سروده شده
ــــــــــــ
تذکر: بخشی از میانه‌ی شعر، با صدای شاعر موجود نیست اما متن آن در ادامه آمده
****
از سرِ خاک تو بر می‌گشتم
خاک ِ پاکی که تو را در بر داشت
آسمان، مرثیه‌ای نیلی بود
دشت، رنگ غم و خاکستر داشت
تو در اندیشه‌ی من، چشمه‌ی جوشان بودی
زیر آن قُبه که همچون سَرِ سبز
رُسته بود از وسطِ گُرده‌ی کوه
در کفِ آجری سرخ حیاط
که مدام از تب خورشید کویری می‌سوخت
آبی از کوزه، تو گویی، به زمین ریخته بود
زیر آن لکه‌ی نمناک، تو پنهان بودی
گور تو سنگ نداشت
تو به گمنامی گل‌های بیابان بودی
آه، سهراب! در آغاز برومندی تو
چه‌کسی می‌دانست
که جهان را نفسی چند پس از جشنِ بهار
با لبِ بسته، وداعی ابدی خواهی گفت؟
چه کسی می‌دانست
که پس از آن همه بیداردلی
در شب تیره‌ی نیسانِ زمین، خواهی خفت
آه، شاید که تو خود آگه از این خوابِ پریشان بودی

چون فرود آمدم از کوه به دشت
ایستادم به تماشای افق
مرغکانی همه با بال سپید
می‌نوشتند بر آن لوحِ کبود
که قلم‌های شما، ای هنر آموختگان
ساقه‌های پَر ِ ماست
پر افتاده‌ی ما باعث پرواز شماست
من از آن اوج که راهِ سفر مرغان بود
تا حضیضی که تو در ظلمت آن می‌خفتی
نظر افکندم و دیدم، که تفاوت ز کجا تا به کجاست
تو هم ای دوست! در این فاصله حیران بودی
قلمت را هوس بال‌زدن می‌جنباند
تو، توانایی پرواز در اندیشه‌ی انسان بودی
تو، نسب از دو پدر می‌بردی؛
در زمین، از سهراب
در زمان، از سیمرغ
نام نفرین شده‌ی پور تهمتن، ای دوست
بر زمینت زد و کُشت
گرچه از سوی دگر
وارث شاهان سپهر
یعنی از طایفه‌ی بی‌مَرگان
یعنی از سلسله‌ی قاف‌نشینان بودی

از تو، در خواب، شبی طعنه‌زنان پرسیدم
راستی، خانه‌ی سهراب کجاست؟
تو، سپیدار کهنسالی را
به سرانگشت نشان دادی و خندان گفتی:
نرسیده به درخت
کوچه‌باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن، عشق به اندازه‌ی پرهای صداقت آبی است

***این بخش موجود نیست***
می‌روی تا ته ِ آن کوچه که از پشت بلوغ
سر به در می‌آرد
در صمیمیت سیال فضا
خش‌خشی می‌شنوی
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه بردارد از لانه‌ی نور
و از او می‌پرسی
راستی، خانه‌ی سهراب کجاست؟
او، تو را خواهد گفت:
که من از روز الَست
خانه‌ای در طرف دیگر شب ساخته‌ام
وین اشارات به یاد تو تواند آورد
که شبی هم، ای دوست
تو در این خانه‌ی نشناخته، مهمان بودی
در جوابت به ملامت گفتم
که تو از خلوت جاوید بهشت آمده‌ای
زان‌که در دیده‌ی افلاکیِ تو
عکس سیمای زمین، تاریک است
نقش تاثیر زمان روشن نیست
تو نه از رفته، نه از آینده
نه ز تاریخ سخن می‌گویی
بی‌سبب نیست که رویِ سخنت با من نیست
نگهم کردی و پاسخ دادی
که تو با من، سخن از رفته و آینده مگوی
من ز تقسیم زمان بی‌خبرم
من نه آغاز ولادت دارم
نه سرانجام حیات
من ز آفاق ازل آمده‌ام
من به اقصای ابد خواهم رفت
لیک، روی سخنم در همه حال
از همان روز نخستین با توست
از همان‌روز که در نطفه، سخن‌دان بودی

راست می‌گفتی و می‌دانستم
که در این قرنِ شگفت
من و تو زودتر و دیرتر از نوبت خویش
به جهان آمده‌ایم.
من ز بی‌رحمی تقدیر، پریشان حالم
تو ز بدعهدی ایام، گریزان بودی
تو، ازین سوی بدان سوی زمان می رفتی
هستی خاکی تو
وقفه‌ای بود میان دو سفر
زین سبب بود که شهر تو به جز کاشان بود
گرچه از مردم کاشان بودی
واژه‌ی مرگ در اندیشه‌ی تو، نقطه نداشت
*** ***

زین سبب بود که در دفتر عمر
مرگ را نقطه‌ی فرجام نمی‌دانستی
زین سبب بود که در لحظه‌ی بدرودِ پدر
چشم خوش‌باور تو
پاسبانان جهان را همه شاعر می‌دید
شاعران رابه شکیبایی آب
به سبک‌باری نور
همه با عرش خداوند، مجاور می‌دید
چشم تو، بینش کیهانی داشت
زان‌که در مذهب عشق
تو، پیام‌آور عرفان بودی
صبح، در دیده‌ی تو
خنده‌ی خوشه‌ی انگور به تاریکی تاکستان بود
زندگی: نوبر انجیر سیاه
در دهانِ گسِ تابستان بود
وان قطاری که ز اقلیم سحر می‌آمد
تخم نیلوفر و آواز قناری‌ها را
تا کران ابدیت می‌برد
موج، گلبرگ پریشان اقاقی‌ها را
از لب رود به غارت می‌برد
تو، به خنیاگری چلچله‌ها در دل سقف
گوش می‌دادی و می‌خندیدی
میوه‌ی کال خدا را به سرانگشتِ هوس
از درختان جوان می‌چیدی
مرگ را چون سرطانی نوزاد
در بنِ آبِ روان می‌دیدی
ناگهان، یک‌نفر از دور صدا زد: سهراب
تو ز جا جَستی و فریاد زدی: کفشم کو؟
وانگه از خانه برون رفتی و با سرعتِ باد
زیر باران بودی
خواب آشفته‌ی من پایان یافت
من در آن ظهر زلال
از سر خاک تو بر می‌گشتم
خاک پاکی که تو را در بر داشت
آسمان، مرثیه‌ای نیلی بود
دشت  رنگ غم و خاکستر داشت
لحظه‌ای چند، در آفاق خیال
من تو را دیدم و گریان گشتم
تو مرا دیدی و خندان بودی
▨
از کتاب خون و خاکستر

نادر نادرپور | سهراب و سیمرغ

▨ نام شعر (ترانه): مرا به خانه ام ببر
▨ شاعر: ایرج جنتی عطایی
▨ با صدای: ایرج جنتی عطایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
شب‌آشیانِ شب‌زده، چکاوکِ شکسته‌پر
رسیده‌ام به ناکجا؛ مرا به خانه‌ام ببر

کسی به یادِ عشق نیست، کسی به فکرِ ماشدن
از آن تبارِ خودشکن، تو مانده‌ای و بغضِ من

از این چراغ‌مردگی، از این برآب‌سوختن
از این پرنده کشتن و از این قفس فروختن

چگونه گریه سر کنم که یار غمگسار نیست؟
مرا به خانه‌ام ببر که شهر، شهرِ یار نیست

مرا به خانه‌ام ببر، ستاره دلنواز نیست
سکوت نعره می‌زند که: شب ترانه‌ساز نیست

مرا به خانه‌ام ببر که عشق در میانه نیست
مرا به خانه‌ام ببر اگر چه خانه، خانه نیست
▨ 
ایرج جنتی عطایی

ایرج جنتی عطایی | مرا به خانه‌ام ببر | با صدای شاعر

▨ نام شعر: ایران صدای خسته‌ام را بشنو ای ایران
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
___________
ایران! صدای خسته‌ام را بشنو ای ایران
شِکوای نای خسته‌ام را بشنو ای ایران

من از«دماوند»و«سهندت» قصّه می‌گویم
از کوه‌های سربلندت قصّه می‌گویم

از رودهایت، اشک‌های غرقه در خونت
از رود‌رودِ«کرخه»، زاری‌های«کارونت»

از«بیستون» کن عاشقانِ تیشه‌دارانت
وآن نقش‌های بی‌گزند از باد و بارانت

از دفتر فال و تماشایی که در «شیراز»
«حافظ»رقم زد، جاودان در رنگ و در پرداز

از«اصفهان»باغِ خزان‌نشناسی از کاشی
از «میر» و از«بهزاد» یعنی خط و نقاشی

از نبض بی مرگ«امیر» و، خونِ جوشانش
که می‌زند بیرون هنوز از «فین کاشانش»

ایران من! آه ای کتابِ شور و شیدایی
هر برگی از تاریخ تو فصلی تماشایی (معمایی)

فصلی همه تقدیرِ سرخ مرزدارانت
فصلی همه تصویرِ سبزِ سر به‌دارانت

فصل ستون‌های بلندِ «تخت جمشیدت»
در سر بلندی برده بالاتر ز خورشیدت

از سرخ‌جامه چون کفن‌پوشندگانِ تو
وز خونِ دامن‌گیرِ «بابک »در رگانِ تو

آوازِ من هر چند ایرانم! غم‌انگیز است
با این همه از عشق؛ از عشقِ تو لبریز است

دیگر چه جای باغ‌های چون بهشتِ تو
ای در خزان هم سبز بودن سرنوشت تو

در ذهنِ من ریگِ روانت نیز سرسبز است
حتا کویرت نیز در پاییز سرسبز است

می‌دانمت جای به مرداب اوفتادن نیست
می‌دانمت ایثار هست و ایستادن نیست

گاهیت اگر غمگین اگر نومید می‌بینیم
ناچار ما هم با تو نومیدیم و غمگینیم

با این همه خونی که از آیینه‌ات جاری است
رودی که از زخمِ عمیقِ سینه‌ات جاری است

می‌شوید از دل‌های ما زنگارِ غم‌ها را
همراهِ تو با خود به دریا می‌برد ما را.
▨ 
حسین منزوی
خوانش این شعر به تاریخ نوزدهم آذرماه ۱۳۸۱ در دانشگاه زنجان انجام شده

حسین منزوی | ایران صدای خسته‌ام را بشنو ای ایران

▨ نام شعر:  یاد آر ز شمع مرده یاد آر
▨ شاعر: علی‌اکبر دهخدا
▨ با صدای: ایرج گرگین
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
شاعر این شعر را به روان یار جوان و همسنگر شهیدش، میرزاجهانگیر خان صور اسرافیل پیشکش کرده.
ـــــــــــــــــ
ای مرغ سحر! چو این شب تار
بگذاشت ز سر سیاه‌کاری،

وز نفحه‌ی روح‌بخش اَسحار
رفت از سرِ خفتگان خماری،

بگشود گره ز زلفِ زرتار
محبوبه‌ی نیلگون‌عماری،

یزدان به کمال شد پدیدار
و اهریمن زشت‌خو حصاری،

یاد آر ز شمع مرده یاد آر 
▨


ای مونسِ یوسف اندر این بند
تعبیر عیان چو شد تو را خواب،

دل پر ز شعف، لب از شکرخند
محسودِ عدو، به کامِ اصحاب،

رفتی بَرِ یار و خویش و پیوند
آزادتر از نسیم و مهتاب،

زان کو همه‌شام با تو یک‌چند
در آرزوی وصال احباب،

اختر به سحر شمرده، یاد آر 
 ▨
 

چون باغ شود دوباره خرّم
ای بلبلِ مستمندِ مسکین

وز سنبل و سوری و سپَرغم
آفاق، نگارخانه‌ی چین،

گل، سرخ‌و به رخ عرق ز شبنم
تو داده ز کف زمام تمکین 

زان نوگلِ پیش‌رس که در غم
ناداده به نارِ شوق تسکین،

از سردیِ دی فسرده، یاد آر 
▨
 

ای همرهِ تیهِ پورِ عمران
بگذشت چو این سنینِ معدود،

و آن شاهدِ نغزِ بزمِ عرفان
بنمود چو وعدِ خویش مشهود،

وز مذبحِ زر چو شد به کیوان
هر صبح شمیم عنبر و عود،

زان کو به گناهِ قوم نادان
در حسرت رویِ ارضِ موعود،

بر بادیه جان سپرده، یاد آر 
▨


چون گشت ز نو زمانه آباد
ای کودک دوره‌ی طلایی

وز طاعت بندگان خود شاد
بگرفت ز سَر خدا، خدایی،

نه رسم اِرم، نه اسمِ شدّاد،
گِل بست زبان ژاژخایی،

زان‌کس که ز نوکِ تیغِ جلاد
مأخوذ به جرم حق‌ستائی

تسنیمِ وصال‌خورده یاد آر 
{پیمانه‌ی وصل‌خورده یاد آر} 
▨
استاد علامه، علی‌اکبر دهخدا
ـــــــــــــــــ
پی‌نوشت: این شعر یکی از درخشان‌ترین شعرهای دوره مشروطه به‌شمار می‌رود و ادبیات معاصر را دگرگون کرد. این شعر را علامه‌ دهخدا پس از به توپ بسته شدن مجلس و در رثای یار جوان و همسنگر شهید خود، میرزا جهانگیرخان شیرازی (صور اسرافیل) نوشته است.

علی‌اکبرخان دهخدا درباره‌ی این شعر چنین توضیح می‌دهد:
در روز ۲۲ جمادی الاولی ۱۳۲۶ قمری مرحوم میرزا جهانگیرخان شیرازی رحمه‌الله علیه، یکی از دو مدیر صور اسرافیل، را قزاق‌های محمدعلی شاه دستگیر کرده به باغ شاه بردند و در ۲۴ همان ماه در همان جا او را به طناب خفه کردند. بیست‌وهفت‌هشت روز دیگر چند تن از آزادی‌خواهان و از جمله مرا از ایران تبعید کردند و پس از چند ماه با خرج مرحوم مبرور ابوالحسن خان معاضدالسلطنه پیرنیا، بنا شد در ایوردن سوئیس روزنامه صور اسرافیل طبع شود.

در همان اوقات شبی مرحوم میرزا جهانگیرخان را به خواب دیدم در جامه سپید (که عادتاً در تهران در بر داشت) و به من گفت: «چرا نگفتی او جوان افتاد؟» من از این عبارت چنین فهمیدم که می‌گوید: چرا مرگ مرا در جایی نگفته یا ننوشته‌ای؟ و بلافاصله در خواب این جمله به خاطر من آمد: «یاد آر ز شمع مرده، یاد آر!» در این حال بیدار شدم و چراغ را روشن کردم و تا نزدیک صبح سه قطعه از مسمط ذیل را ساختم، و فردا گفته‌های شب را تصحیح کرده و دو قطعه دیگر بر آن افزودم و در شماره‌ی اول صوراسرافیل منطبعه ایوردن سوئیس چاپ شد.

برای توضیحات و جزییات ارزشمند بیشتر، پیشنهاد می‌کنم صفحه‌ی ویکی‌پدیای این شعر را ببینید.

علی‌اکبر دهخدا | یاد آر ز شمع مرده یاد آر | دکلمه ایرج گرگین

آهنگساز:حسین علیزاده شور انگیز:حسین علیزاده آواز:رها
 نی:سیامک جهانگیری
سه تار:علی بوستان


آواز مثنوی/حسین علیزاده | live concert in belgium/2014

Fog (Meh)

Kayhan Kalhor کیهان کلهر

گریه کن

تصنیف کلنل (گریه کن) با صدای عبدالوهاب شهیدی

نه چموشی باد
نه مخافت رگبار
خاموش نمیشود این آتش عریان
من کنار اجاق سرد
پرنده مه آلود در جنگل
و فصل ناپیدا
که بوته به بوته می‌خزد
که خانه به خانه می‌فرستد
نفس معطر پیغامش را
این جگر عاشق
به خنجری دریده شده
که شفای آب و مسیحای باد را
انکار کرده از پیش
خاموش نمی‌شود این لهیب عریان
تا قصیده‌ای
به ردیف گل سرخ
طنین نیفکند
به تالار زمهریر

Sedabook 

نه چموشی باد، نه مخافت رگبار | شعر و صدای منوچهر آتشی

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

علی‌اکبر دهخدا | یاد آر ز شمع مرده یاد آر | دکلمه ایرج گرگین

Schahrouz Kabiri

Related tracks