▨ نام شعر: ریشه در خاک
▨ شاعر: فریدون مشیری
▨ با صدای: شاعر و حسین علیزاده
♪ موسیقی: zack hemsey the way
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
─────♪ ─────
تو از این دشتِ خشکِ تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من تو را بدرود خواهد گفت
نگاهت تلخ و افسرده‌ست
دلت را خار خار ِ ناامیدی سخت آزرده‌ست
غم این نابه‌سامانی همه توش و توانت را ز تن بُرده‌ست

تو با خون و عرق، این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی
تو با دست تهی با آن همه طوفانِ بنیان‌کن دَر افتادی
تو را کوچیدن از این خاک، دل برکندن از جان است
تو را با برگ‌برگِ این چمن پیوندِ پنهان است

تو را این ابر ِ ظلمت‌گستر ِ بی‌رحم ِ بی‌باران 
تو را این خشک‌سالی‌های پی در پی
تو را از نیمه ره برگشتن ِ یاران
تو را تزویر غمخواران
ز پا افکند

تو را هنگامۀ شوم شغالان
بانگ بی‌تعطیل زاغان
در ستوه آورد

تو با پیشانی پاک نجیبِ خویش
که از آن سویِ گندم‌زار
طلوع با شکوهش خوش‌تر از صد تاج ِ خورشید است؛
تو با آن گونه‌های سوخته از آفتابِ دشت
تو با آن چهره‌ی افروخته از آتش ِ غیرت
-که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است-
تو با چشمانِ غم‌باری
ـ که روزی چشمه‌ی ِ جوشان ِشادی بود
اینک حسرت و افسوس، بر آن
سایه افکنده‌ست ـ خواهی رفت
و اشکِ من تو را بدرورد خواهد گفت

من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاکِ از آلودگی پاکم
من اینجا تا نفس باقی‌ست می‌مانم
من از اینجا چه می‌خواهم، نمی‌دانم
امید روشنایی گرچه در این تیره گی‌ها نیست
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه، می‌رانم
من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی
گُل بر می‌افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ ِ کوه، چون خورشید
سرود ِ فتح می‌خوانم
و می‌دانم
تو روزی باز خواهی گشت
▨
توضیح فریدون مشیری درباره‌ی این شعر: ریشه در خاک داستان مختصری دارد؛ یک وقت خدای نکرده بعضی‌ها به خودشون نگیرند که چون به دلایلی به هر حال وطن عزیزشان را ترک کرده‌اند من قصد ملامتی دارم به اونها، ابدا همچین چیزی نیست. دوست عزیزی که دیشب در منزلش بودیم در سیاتل، همان کسی است که ۲۲ سال پیش با دورنمای بسیار زیبا و فریبنده‌ای از غرب، که امریکا باشد، از من می‌خواست که با خانواده‌ام مثل او که قصد کوچ از ایران را داشت من هم کوچ کنم و بیام. و شبی تا پاسی از نیمه‌شب در این زمینه سخن گفتیم و به هر حال آنچه او می‌خواست بسیار شاید منطقی، زیبا، فریبنده، همه چیز از این قبیل بود. من ازش خواستم تا فردا صبح بیاندیشم و جوابی به او بدم. جوابی که من به او دادم، همین شعر ریشه در خاک است

فریدون مشیری | ریشه در خاک (با صدای شاعر)

▨ نام شعر: قصیده‌ی آبی خاکستری سیاه (کامل‌ترین نسخه موجود با صدای شاعر)
▨ شاعر: حمید مصدق
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
*این نسخه کامل‌ترین خوانش موجود از این قصیده، با صدای خود شاعر است، اگرچه با نسخه‌ی نهایی چاپ شده توسط شاعر، کم و بیشی هایی دارد در ادامه متن دکلمه شده آمده و در بخش هایی که بعدا کامل‌تر شده، سه نقطه ... گذاشته شده..*
────── ♪ ──────
من قامت بلند تو را در قصیده‌ای
با نقش ِ قلب ِ سنگ ِ تو، تصویر می‌کنم
...
در شبان غم تنهايي خويش
عابد چشم سخنگوي تو ام
من در اين تاريكي
من در اين تيره شب جان‌فرسا
زائر ظلمت گيسوي توام
...
شكن گيسوي تو
موج درياي خيال
كاش با زورق انديشه شبی
از شط گيسوي مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر مي كردم
كاش بر اين شط مواج سياه
همه‌ی عمر سفر می‌كردم
...
وای، باران
باران
شيشه‌ی پنجره را باران شست
از دل من اما
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ
من درون قفس ِ سرد ِ اتاقم دلتنگ
می‌پرد مرغ ِ نگاهم تا دور
وای، باران
باران
پر ِ مرغان نگاهم را شست

خواب رویای فراموشی‌هاست
خواب را دریابم
که در آن دولت ِ خاموشی‌هاست 
با تو در خواب مرا
لذت ناب هم‌آغوشی هاست

من شكوفايى گل‌هاى اميدم را در روياها مى‌بينم
و ندايى كه به من مى‌گويد
“گر چه شب تاريك است
دل قوى‌دار ، سحر نزديك است “

دل من در دل شب
خواب پروانه‌شدن مى‌بيند
مهر در صبح‌دمان داس به دست
خرمن خواب مرا مى‌چيند
آسمان‌ها آبى
پر ِ مرغان صداقت آبى‌ست
ديده در آينه‌ى صبح تو را مى‌بيند
از گريبان تو صبح صادق
مى‌گشايد پر و بال

تو گل سرخ منى
تو گل ياسمنى
تو چنان شبنم پاك ِ سحرى
نه
از آن پاك‌ترى
تو بهارى
نه
بهاران از توست
از تو مى‌گيرد وام
هر بهار اين همه زيبايى را
...
در سحرگاه سر از بالش خواب بردار
كاروان‌هاى فرومانده خواب از چشمت بيرون كن
باز كن پنجره را
تو اگر بازكنى پنجره را
من نشان خواهم داد
به تو زيبايى را
بگذر از زيور و آراستگى
من تو را با خود تا خانه‌ى خود خواهم برد
كه در آن شكوت پيراستگى
چه صفايى دارد
آرى از سادگي‌اش
چون تراويدن مهتاب به شب
مهر از آن مى‌بارد
باز كن پنجره را
من تو را خواهم برد
به عروسى عروسك‌هاى
کودک خواهر من 
كه در آن مجلس جشن
صحبتى نيست ز دارايى داماد و عروس
صحبت از سادگى و كودكى است
چهره‌اى نيست عبوس
کودک خواهر من
در شب جشن عروسى عروسك‌هايش مى‌رقصد
کودک خواهر من
امپراتورى پر وسعت خود را هر روز
شوكتى مى‌بخشد
کودک خواهر من نام تو را مى‌داند
نام تو را مى‌خواند
گل قاصد آيا
با تو اين قصه‌ى خوش خواهد گفت؟
باز كن پنجره را
من تو را خواهم برد
به سَرِ رود خروشان حيات
آب اين رود به سرچشمه نمى‌گردد باز
بهتر آن است كه غفلت نكنيم از آغاز
باز كن پنجره را
صبح دميد
...
و چه رویاهایی
که تبه گشت و گذشت
و چه پیوند صمیمیت‌ها
که به آسانی یک رشته گسست
چه امیدی، چه امید؟
چه نهالی که نشاندم من و، بی بر گردید
دل من می‌سوزد
که قناری‌ها را پر بستند
که پر پاک پرستوها را بشکستند
و کبوترها را
آه کبوترها را
و چه امید عظیمی به عبث انجامید

در ميان من و تو فاصله‌هاست
گاه می‌انديشم
می‌تواني تو به لبخندي اين فاصله را برداريی
تو توانايي بخشش داري
دست‌هاي تو توانايي آن را دارد
كه مرا
زندگاني بخشد
چشم‌های تو به من می‌بخشدی
شور عشق و مستي
و تو چون مصرع شعري زيبا
سطر برجسته‌اي از زندگي من هستي
...
من به بی‌سامانی
باد را می‌مانم
من به سرگردانی
ابر را می‌مانم
من به آراستگي خنديدم
من ژوليده به آراستگي خنديدم
سنگ طفلی، اما
خواب نوشين كبوترها را در لانه می‌آشفت
قصه‌ی بی سر و سامانی من
باد با برگ درختان می‌گفت
باد با من می‌گفت:
” چه تهيدستي مرد “
مرد باور مي‌كرد

من در آيينه رخ خود ديدم
و به تو حق دادم
آه مي‌بينم، می‌بينم
تو به اندازه‌ی تنهايی من خوشبختی
من به اندازه‌ی زيبايی تو غمگينم
ه اميد عبثي
من چه دارم كه تو را در خور ؟
هيچ
من چه دارم كه سزاوار تو؟
هيچ
تو همه هستي من، هستي من
تو همه زندگي من هستي
تو چه داري؟
همه چيز
تو چه كم داري؟ هيچ
ي تو در مي ابم
چون چناران كهن
از درون تلخي واريزم را
كاهش جان من اين شعر من است
آرزو مي كردم
كه تو خواننده ي شعرم باشي
راستي شعر مرا مي خواني ؟
نه ، دريغا ، هرگز
باورنم نيست كه خواننده ي شعرم باشي
كاشكي شعر مرا مي خواندي
...

حمید مصدق | آبی خاکستری سیاه | با صدای شاعر

▨ نام شعر: شُرّا (دیروز من چقدر عاشق بودم)
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ─────
دیروز من چقدر عاشق بودم
فرزند چشم‌های شاد تو بودم
وقتی که تو قد راست کرده بودی و یک بند فریاد می‌زدی
من دوست دارم من دوست دارم من دوست دارم
بعدش نشسته بودی و حرفی نمی‌زدی
تنها از آن حواشی شاد از نگاه بادامت خورشید می‌دمید
یک جفت چشم گوشتی از زیر شانه‌هایت عریان نگاهم می‌کردند
و چشم‌هایم را می‌بستند
تا لذتم مرا ببرد سوی بازوی کوچه‌هایت
بوی اقاقیا و لمس خزه در عمق آب‌های جنون‌آمیز
و بالا کشیده شدن چون موج در شب مهتابی
و بازگشت و مهره ماهی مانند
و عطر شور تراشیده شدن از تو، وقتی که اختلال داغی از حد فاصل زانوها و قلبم زبانه کشید
اسبی شبیه سبز که از یک ستاره به آن سرسرا سکوت سرازیرساز
و من، خداخدا که دنیا پایان نیابد
و چرخش زمان و زمین جاودانه باز بماند
مثل همین تو که در یک همان متبلور می‌شد
شُرا شَرایَ شارَ شَهورا شُرا شَرایَ شارَ شَهورا
دیروز من چقدر
عاشق‌تر از همیــ ...
مثل همین تو که در هَما ...
شُرا
▨
یکم بهمن ما۰ ۱۳۷۰ - آکسفورد انگلستان
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۵۷

رضا براهنی | شُرّا (با صدای شاعر)

▨ نام شعر: آی لیلی
▨ شاعر: محمدصالح‌علا
▨ با صدای: شاعر
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
با تو نمی‌دوم اگر
به تو نمی‌رسم اگر

اگر اگر اگر اگر
جوانی ام رفته سفر

مصری است در مسیر راه
که می‌کشاندم به چاه

کج شده آسمان من
دستم نمیرسد به ماه

آی لیلی لیلی لیلی

جوون بودم و شیدا
یک روز به خاطر تو
زدم تو گوش دنیا
آی لیلی لیلی لیلی

و برگشتم...

محمد صالح‌علا | آی لیلی (با صدای شاعر)

▨ نام قطعه: در وطن خویش غریب
▨ شاعران: هوشنگ ابتهاج، مهدی اخوان ثالث، شهریار، رضا براهنی
▨ با صدای: شاعران
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
این کولاژ با تمرکز به مفهوم «حس غربت در وطن خود» ساخته شده و هر شعر با صدای شاعر آن اجرا شده است..

هوشنگ ابتهاج▨
چه غریبانه تو با یاد وطن می‌نالی
من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

مهدی اخوان ثالث▨
قاصدک!
...
دست بردار از این در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که فریبی تو فریب
که دروغی تو دروغ

▨ شهریار
هم در وطنم بار غريبي به سر و دوش
کوهيست که خواهد بشکاند کمرم را
من مرغ خوش آواز و همه عمر به پرواز
چون شد که شکستند چنين بال و پرم را؟


▨رضا براهنی
در روز و روزگاری
که مردم قلمرو وحشت
همچون کبوتران مهاجر بودند
و خانه‌ی خودم
تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را
بر روی صفحه‌ها متلاشی کردم:
گاهی، چو خرده نانی
بر سفره‌های خالی کفترها
بسیار بار، اما
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها

از من شکسته‌تر کسی آیا
هست؟

در وطن خویش غریب | با صدای هوشنگ ابتهاج، اخوان ثالث، شهریار، رضا براهنی

▨ نام شعر: سیب (تو به من خندیدی)
▨ شاعر: حمید مصدق
▨ با صدای: حمید مصدق
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
به نظر می‌رسد که شاعر بعد از این خوانش، شعر را بازنویسی کرده و برخی از واژه‌ها را تغییر داده است و نسخه‌ی نهایی شعر، با این نسخه‌ی صوتی، کم و بیشی‌هایی دارد
ـــــــــــــــــــــــــ
تو به من خنديدی و نمی‌دانستی
من به چه دلهره از باغچه‌ی همسايه
سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب‌آلوده به من كرد نگاه
سيب ِ دندان‌زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز
سال‌ها هست كه در گوش ِ من آرام‌آرام
خش‌خش ِ گام تو تكرار كنان می‌دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت

حمید مصدق | سیب (با صدای شاعر)

▨ نام شعر: دوستی (دل من دیر زمانیست که می‌پندارد)
▨ شاعر: فریدون مشیری
▨ با صدای: فریدون مشیری
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
دل من دیر زمانی است که می پندارد
دوستی نیز گلی است
مثل نیلوفر و ناز
ساقه‌ی ترد ِ ظریفی دارد
بی‌گمان سنگدل است آنکه روا می‌دارد
جان این ساقه‌ی نازک را، دانسته بیازارد
در زمینی که ضمیر من و توست
از نخستین دیدار
هر سخن، هر رفتار
دانه‌هایی است که می‌افشانیم
برگ و باری است که می‌رویانیم
آب و خورشید و نسیم‌اش مهر است
گر بدان گونه که بایست به بار آید
زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید
آن چنان با تو درآمیزد این روح لطیف
که تمنای وجودت همه او باشد و بس
بی‌نیازت سازد، از همه‌چیز و همه‌کس
زندگی، گرمی دل‌های به هم پیوسته ست
تا در آن دوست نباشد، همه درها بسته ست
در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز
عطر جان پرور عشق
گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز
دانه‌ها را باید از نو کاشت
آب و خورشید و نسیمش را از مایه جان
خرج می‌باید کرد
رنج می‌باید برد
دوست می‌باید داشت
با نگاهی که در آن نور ببارد لبخند
دست یکدیگر را
بفشاریم به مهر
جام دل‌هامان را
مالامال از یاری، غم‌خواری
بسپاریم به آواز بلند؛
شادی ِ روی ِ تو
ای دیده به دیدار ِ تو شاد
باغ جانت همه وقت از اثر ِصحبت دوست
تازه
عطرافشان
گلباران باد

فریدون مشیری | دوستی (دل من دیر زمانیست که می‌پندارد)

▨ نام شعر: گرگ
▨ شاعر: فریدون مشیری
▨ با صدای: فریدون مشیری و داریوش اقبالی
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
گفت دانایی که: گرگی خیره‌سر
هست پنهان در نهاد ِ هر بشر

لاجرم جاری است پیکاری سترگ
روز و شب، ما بین این انسان و گرگ

زور و بازو چاره‌ی این گرگ نیست
صاحب ِ اندیشه داند چاره چیست

ای بسا انسان رنجور ِ پریش
سخت پیچیده گلوی گرگ خویش

وی بسا زور آفرین مرد ِ دلیر
هست در چنگال ِ گرگ ِ خود اسیر

هرکه گرگش را در اندازد به خاک
رفته‌رفته می‌شود انسان ِ پاک

و آن که از گرگش خورَد هر دم شکست
گرچه انسان می‌نماید؛ گرگ هست

وانکه با گرگش مدارا می‌کند
خلق و خوی گرگ پیدا می‌کند

در جوانی جان ِ گرگت را بگیر
وای اگر این گرگ گردد با تو پیر

روز پیری، گر که باشی همچو شیر
ناتوانی در مصافِ گرگ پیر

مردمان گر یکدیگر را می‌درند
گرگ‌هاشان رهنما و رهبرند

این که انسان است این سان دردمند
گرگ ها فرمانروایی می‌کنند

و آن ستمکاران که با هم محرم‌اند
گرگ‌هاشان آشنایان ِ هم اند

گرگ‌ها همراه و انسان‌ها غریب
با که باید گفت این حال عجیب؟
▨
فریدون مشیری از دفتر شعر از دیار آشتی

فریدون مشیری | گرگ

▨ شعر: به سلمی (دفنِ سراشیب‌ها)
▨ شاعر: بیژن الهی
▨ با صدای: شهروز
 ♪  پالایش و تنظیم: شهروز
───────♪ ───────
حامی‌ی دور بوده‌ام از نور حالتی
قدرتی داشته‌ام آری
چون مردگان که قادرند ولی نه جز به لطافتی
حامیند اگر پا سَرشان نه جُز چُو علف بگذاری
راه از میانِ علف گرفته‌ام
که راه پوش و راه افزاست:
راه‌های فراوان رفته‌ام
که برده‌ام به جا و نبرده‌ام هیچ جا
اما عزیزم سَلما
می‌خواستم کجا رسید
کنار این همه هرزابها
که سفر می‌کنند و برق می‌زنند
که برق می‌زنند در قلبِ علفها و ناپدید…

مرا دفنِ سراشیبها کنید که تنها
نمی از بارانها به من رسد اما
سیلابه‌اش از سر گُذَر کند
مثل عمری که داشتم
▨
از کتاب «دیدن»، انتشارات بیدگل، صفحه‌ی۱۹۹ 
سروده شده در نوروز ۱۳۵۱، باغ وکیل آباد 
───────♪ ───────
بیژن الهی جز شاعرانی است که متاسفانه هیچ قطعه ای با صدای خودش در دست نیست. از سویی جایگاه مهم او در شعر مدرن ایران، غیرقابل‌انکار است. به همین دلیل بر آن شدم تا تعدادی از آثار این شاعر را با صدای خودم اجرا کنم، تا جای او و شعرهایش، در بین شاعران معاصر خالی نماند

بیژن الهی | دفنِ سراشیب‌ها (به سلمی)

▨ شعر:  چه خبر؟ (مَناعی)
▨ شاعر: بیژن الهی
▨ با صدای: شهروز
▨ موسیقی: بداهه‌‌نوازی سهراب پورناظری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چه خبر؟ مرگِ عالَمی تنها
خاطرش خُفته، شاهدش سَفَری.
جانِ جانان، کجا؟ ورای کجا. 
گوشه زد با ستاره‌ی سحری. 

چه خبر؟ مرگِ دل. گُلی ندمید 
تا به لُطفِ هوا، به گریه‌ی ابر 
از زمینْ رازِ آسمان نچشید. 
تازه شد داغِ لاله‌های طَرّی. 

چه خبر؟ مرگِ حق‌ْحق و هوهو. 
لال شد مرغ و نغمه رفت از یاد، 
تا که گُنگانِ ده‌زبانِ دورو 
نازْمستی کنند و جلوه‌گری. 

چه خبر؟ مرگِ قول و فصلِ خطاب. 
سپر افکند هر زبان‌آور: 
قَبَسی زنده کرد، نَک چه جواب 
چون نَفَس بر میاوَرَد شجری؟ 

چه خبر؟ تا کمانِ غمزه کشید، 
از سَمَن تا چمن بشارت رفت؛ 
نَحْل پوسید و جز غبار ندید 
کس بر اوراقِ بوستان اثری. 

دودِ دل تا برآوَرَد شبنم،
از نظر رفت و یادِ غنچه نماند.
شُکْرُلله که از صفای اِرَم 
سَمَری ماند و لیلهُ‌القَمَری. 

قصّه نو کرد و تَر نکردم مغز.
چه ثَمَر؟ هیچ، شاهدانِ چمن 
همه رفتند و چون برآمد نَغْز
عِشْقِ پیچان به دارِ دیده‌وری،

دنیا تَیْه بود و بی سر و ته،
«خانه آبادِ» گفت و دید و شنید 
شاهدی می‌کُنند و بَه‌بَه‌بَه 
مگسِ بی‌مَریّ و خِیْلِ خری.
▨
از کتاب حلاج الأسرار (اخبار و اشعار)، نشر بیدگل، صفحه ۱۵
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بیژن الهی در یادداشت این قطعه آورده است؛ مناعی جمع «منعی»، به معنی خبر ِمرگ
«مناعی ما (کارِ 1361) نه ترجمه‌ست، نه تعبیه؛ گردانه‌ست، به معنی موسیقائیِ لفظ، روی قطعه‌یی با قوافیِ میمی (أنعی الیک...) که حلاج در آخرین شب ِزندان، بعد آخرین راز و نیاز بر زبان راند در حضور ِ دو کس که یکی خادم ِِایام ِ حبس بود و یکی مرید و ملاقاتی

بیژن الهی | چه خبر؟ (مَناعی)

▨ شعر: خیل نظر
▨ شاعر: بیژن الهی
▨ با صدای: شهروز
 ♪  پالایش و تنظیم: شهروز
───────♪ ───────
گُریزها زده‌ایم از میان ِ خِیْل ِنظَر،
به یُمنِ قطره‌ی نوری، حکایتی ز قَمَر؛

عجین سَمسم و شیْرَج، حروفِ یاسمنی،
رقمْ رقمْ همه بنْوشته بر جبینْ‌مان بَر.

روانه‌ایم و روانید و پیشِ ما چه عیان،
ولیک جمله نهانیم از شما یکسر؛

روانه‌اید و روانیم و نیک می‌بینیم
که سایه سایه فرو مانده‌اید پشتْ‌اندر
▨
از کتاب حلاج الأسرار (اخبار و اشعار)، نشر بیدگل، شعر نوزدهم، صفحه ۱۳۷
───────♪ ───────
بیژن الهی جز شاعرانی است که متاسفانه هیچ قطعه ای با صدای خودش در دست نیست. از سویی جایگاه مهم او در شعر مدرن ایران، غیرقابل‌انکار است. به همین دلیل بر آن شدم تا تعدادی از آثار این شاعر را با صدای خودم اجرا کنم، تا جای او و شعرهایش، در بین شاعران معاصر خالی نماند

بیژن الهی | خِیْلِ نظَر

♬ شعرهای معاصر رو با صدای خود ِشاعر بشنوید
♬ در بخش پلی لیست‌ها، شعرها به تفکیک شاعر آمده
ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاهداشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد سد.

ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه ‌‌ی استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــ♬ــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» رو می‌تونید در پلتفرم‌‌های زیر هم پیدا کنید؛
▨  تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨  شنوتو
▨ یوتیوب

بیژن الهی | چه خبر؟ (مَناعی)

Schahrouz

Related tracks