این استعمار
این جامه سیاه معلق را 

چگونه پیوندیست

با سرزمین من؟

آن کس که سوگوار کـــرد خاک مـــرا

آیا شکست

در رفت و آمد حمل اینهمه تاراج؟

ای سرزمین من - شعر و صدای خسرو گلسرخی

آفتابی مراست در دیدار - احسان طبری - ساز لطفی

حمید مصدق-رود باید شد و رفت-دکلمه اشعار با صدای خود شاعر

کسی نایستاده است آنجا یا اینجا
پس کجای لبت آزادم کند؟
دو نقطه از هیچ جا، تا چشم
که جابه‌جا شده است
اما سایه‌ی بلندم را می‌بیند
که می کشد خود را همچنان بر اضطرابش.
شمال قوس بنفشی‌ست تا جنوب
در ابر و مرغ دریایی
موجی به تحلیل می‌رود
و آفتاب، تنها چیزی که تغییر کرده است.
لبت کجاست؟
صدای روز بلند است اما کوتاه است دنیا.
درست یک واژه مانده‌ است تا جمله پایان پذیرد
و هر چه گوش می‌سپارم تنها
سکوت خود را می‌آرایم
و آفتاب لبِ بام هم‌چنان سوتش را می‌زند.
شکسته پل‌ها پشت سر
و پیشِ رو شن‌هایی که خاکستر جهان است.
غروب ممتد در سایه‌ی درون جا خوش کرده است
و شب که تا زانو می‌رسد تحمل را کوتاه می‌کند. 
چگونه است لبت؟
که انفجار عریانی، سنگ می‌شود در بی تابی‌های خاموش.
هوای قطبی انگار
انگار فرش ایرانی نخ نما کرده است
نشانه‌ای نیست
نگاه می‌کنم
اگر که تنها آن واژه می‌گذشت
به طرفه العینی طی می‌شد راه
کودک باز می‌گشت تا بازیگوشی
و در چهارراه دست می‌انداخت دور گردنت
لبت کجاست؟
که خاک چشم به راه است...

__ شاید عاشقانه‌ی آخر
«محمد مختاری»

محمد مختاری - شاید عاشقانه‌ی آخر

ما از نژاد آتش بودیم 
همزاد آفتاب بلند اما 
با سرنوشت تيره خاكستر


عمري ميان كوره بيداد سوختيم 
او چون شراره رفت 
من با شكيب خاكستر ماندم 
كيوان ستاره شد 
تا برفراز اين شب غمناك
اميد روشني را
با ما نگاه دارد 

كيوان ستاره شد 
تا شب گرفتگان 
راه سپيد را بشناسند 

كيوان ستاره شد 
كه بگويد 
آتش 
آنگاه آتش است 
كز اندرون خويش بسوزد 
وين شام تيره را بفروزد

من در تمام اين شب يلدا 
دست اميد خسته خود را 
دردستهاي روشن او مي گذاشتم 
من در تمام اين شب يلدا 
ايمان آفتابي خود را 
از پرتو ستاره او گرم داشتم

 
كيوان ستاره بود 
با نور زندگاني مي كرد 
با نور درگذشت 
او در ميان مردمك چشم ما نشست 
 تا اين وديعه را 
روزي به صبحدم بسپاريم

هوشنگ ابتهاج - به یاد مرتضی کیوان

Kodamin Sarv?

کیوان ستاره بود - شعر و صدای سایه

چه اشباحی است در گردش بر اين کهسار آبی رنگ
گمانم از زمانی دير می پويند و می جويند
چه می جويند؟
از بهر چه می پويند اين اشباح؟
گمانم سايه هايی از نياکانند در اين دشت
از اين وادی سپاه مازيار و رزمجو بگذشت
از آن ره سندباد آمد، از اين ره رفت مرداويج
همينجا گور مزدک بود
وآنجا مَکمَن بابک
دمی خاموش
اينک بانگهايی ميرسد ايدر
سرودی گرم می خوانند يارانی که با حيدر
سوی پيکار پويانند
بشنو در ضمير خود نوای جاودانیِ اِرانی را که می گويد
به راه زندگی ، از زندگی بايست بگذشتن
بر اين خاکی که ايران است نامش
بانگ انسانی دمی پيش نهيب شوم اهريمن نشد خامش
در اين کشور اگر جبارها بودند مردم کُش
از آنها بيشتر گُردان انسان دوست جنبيدند
به ناخن خاره ء بيداد را بی باک سنبيدند
فروزان مشعل اندر دست آوای طلب بر لب
به دژهايی يورش بردند کش بنيان به دوزخ بود
به موج خون فرو رفتند
ليکن فوج بی باکان نترسيد از بدِ زشتان نپيچيد از ره پاکان
ارانی بذر زرين بر فراز کشوری افشاند
ارانی مُرد، بذرش کشتزاری گشت پر حاصل
به زندان روح پر جولان و طيارش نشد مدفون
به زير سنگ سرد گور، افکارش نشد مدفون
اِرانی در سرود و در سخن ، بگشود راه خود
کنون در هر سويی پرچم گشايد با سپاه خود
بمُرد ار يک شقايق ، زير پای وحش ناميمون
شقايق زار شد ايران به رغم ترسها، شک ها
در آمد عصر رستاخيز مردم
قهرمان خيزد از اين خاک کهن
وآن گاه مزدک ها و بابک ها
مُقنع گفت گر اکنون مرا پيکر شود نابود
روان من نمی ميرد ، به پيکرها شود پيدا
ز دالان حلول آيم به جسم مردم شيدا
برانگيزم يکی آتش به جان خلق آينده
مُقنع شد به گور ، اما ، مُقنع ها شود زنده
ستمگر بس عبث پنداشت کشتن هست درمانش
ولی تاريخ فردايی فرو گيرد گريبانش
به خواری از فراز تخت بيدادش فرود آرد
سخن در آن نمی رانم که اين دم دير و زود آرد
ولی شک نيست کآخر نيست جز اين رأی و فرمانش
سپاه پيشرفتند و تکامل اين جوانمردان
سپاهی اينچنين از وادی هرما ن گذر دارد
به سوی معبد خورشيد پيمودن خطر دارد
ولی هر کس از اين ره رفت بخشی شد ز نور او
هم آوا گشت با فرّ و شکوه او، غرور او
مجو ای هموطن از ايزدِ تقدير بخت خود
طلب کن بخت را از جنبش بازوی سخت خود
جهان ميدان پيکار است ، بيرحمند بدخواهان
طريق رزمْ ناهموار غدّارند همراهان
نه آيد زآسمانها هديه ای
نی قدرتی غيبی برايت سفره ای گسترده اندر خانه در چيند
به خواب است آنکه راه و رسم هستی را نمی بيند
کليد گنج عالم رنج انسانی ست آگه شو
دو ره در پيش يا تسليم يا پيکار جانفرسا
از آن راه خطا برگرد و با همت بر اين ره شو
اِرانی گفت در شطی که آن جنبنده تاريخ است
مشو زان قطره ها کاندر لجنها بر کران مانند
بشو امواج جوشانی که دائم در ميان مانند.

Lotfi&Tabari

چه اشباحی است در گردش؟ - شعر و صدای احسان طبری - ساز محمدرضا لطفی

www.radionavahi.com

زندگی خانوادگی من دچار فقدان محبت بود، مادر با من نبود، پدرم در زندگیِ دیگری بود. من و یک برادر. کلاس پنجم ابتدایی که بودم، میل داشتم بخوانم، نه آهنگی، نه دادی، می‌خواستم فریاد دل خودم را بخوانم، می‌خواستم مرثیه‌ی روزگار خودم را بخوانم. بچه‌ها هُل دادند، خواندم.

بچه‌ها من‌ را به فرهنگسراها بردند، در مدارس محلی. بعد از آن‌جا گذر من به تهران افتاد. توسط یکی از دوستان با زنده یاد «دردشتی» آشنا شدم، او به من درس داد. زنده‌یاد «سعادتمند قمی» با من کار کرد و بعدها هم نزد غلامحسین بنان رفتم، فرمودند که کفایت با تو هست، خوب است به رشت بروی، آواز را به دادش برسی، ترانه‌های تازه آمده‌اند و دارند روزگارِ آواز ایران را سلاخی می‌کنند، به رشت برگشتم. در همین حال بود که روزی دیدم در جایی تعزیه می‌خوانند، گوش کردم دیدم نواهایی را می‌خوانند که من ندارم.

برگشتم تهران به آن‌ها گفتم که این گوشه‌هایی که من می‌خوانم شما اسم‌اش را به من بگویید. خواندم، گفتند از کجا گیر آورده‌ای؟ گفتم از تعزیه، گفتند ما این‌ها را نداریم. سپس من این برنامه‌ها را جور کردم، چهل، پنجاه گوشه از آواز ایران پیدا کردم و نگه داشتم، ولی دیگر روزگار، روزگارِ ترانه‌خوانی بود، من هم به ترانه‌های محلی پناه بردم.

ترانه‌های محلی را از روستاها جمع‌آوری می‌کردم، روستائیان خیلی خوش‌شان ‌می‌آمد و هر وقت در مزرعه بودند من که می‌رسیدم با خواندن آهنگ‌های من، من را نوازش می‌کردند (آن‌زمان من در رادیو می‌خواندم). من هم بالاخره با آن‌ها آشنا شدم، مثل یک نویسنده نبودم که از فرماندار نامه بگیرم بروم پیش بخشدار، بخشدار هم من‌ را بفرستد پیش کدخدا، بعد هم هیچ‌چیز گیر من نیاید. مردم دیگر با من دوست بودند، مردم خودِ من بودند و من هم خیلی با این‌ها تقلا کردم، توانستم ترانه‌های زیادی را بیرون بیاورم.

بخشی از هر کدام آن که کم بود من بیشتر گرفتم، بقیه‌اش را هم از دیگران گرفتم. بعد همه‌ی این‌ها را جمع‌آوری کردم، خواندم، نوشتم، حالا بعد از شصت سال، می‌خواستم این‌را در تهران، منتشر کنند به من بدهند، این‌ها هنوز این‌کار را نکرده‌اند. گفتم باشد، بعد از من، ممکن است بچه‌های من این‌ را به ثمر برسانند. وقتی‌که جامعه‌ای را که از نظر فقر و گرفتاری یا پریشانی یا مسائلِ دیگر یا علائقِ به زندگانیِ بهتر، میل دارد دیگران را هم سرکوب بزند، بگذار آدم فرهنگیِ کتابدار و کتابحانه‌دار، کتاب من را چاپ نکند، من دیگر دنبال نادان نروم، دانا را بخواهم.

طراح کاور: شاداب شایگان

رادیو نواحی

به یادِ فریدون پوررضا - رشت - رادیو نواحی

Parto-e Eshgh
Publish Year : 2012
Banân, Songs
Composed by Nasrollâh Zarrinpanje
M. CD 337

Part-o Eshq

Tasnif Afshari, Parto Eshq/Songs of Banan

حسین منزوی | 20 ساله، دانشجوی ادبیات
با صدای (به ترتیب ورود): مهدی سهیلی، حسین منزوی، دکتر باستانی پاریزی
دانلود: https://t.me/haataarii/42
کاری از حامد طاری
پیانو: Daigo Hanada

حسین منزوی قبل از انقلاب با حالتی پرحاشیه و متفاوت نویسنده برنامه‌های مختلف ادبی در رادیو بود. ورود او به رادیو از سال 1345 در برنامه «با کاروان شعر و موسیقی» به عنوان شرکت‌کننده شروع شد. «مهدی سهیلی» مسوول آن برنامه از منزوی دعوت کرده بود بیاید و در کنار «باستانی پاریزی» و «عبدالرحمان فرامرزی» حرف بزند و شعر بخواند.

باستانی پاریزی در معرفی حسین منزوی به مجری برنامه که مهدی سهیلی بود گفت: «ایشان از بهترین و برجسته‌ترین دانشجوهای دانشکده ادبیات هستند.»

همین شد که نام منزوی در رادیو جا افتاد و دهان به دهان گشت. در آن برنامه منزوی شعری از خودش خوانده بود که با تشویق‌های پی‌در‌پیِ باستانی پاریزی همراه بود؛ اما گویا مهدی سهیلی از شعر خوشش نیامده بود. چون گفت: من با ظرف این شعر موافقم با مظروفش نه! حیف نیست شما با این سن کم با این شعر به این خوبی، این قدر از یأس و از بدبینی و این‌ها صحبت بکنید؟» گویا عبدالرحمن فرامرزی و گویندگان برنامه، آذر پژوهش و معینی هم با این سخن سهیلی همراهی کردند اما باستانی پاریزی کاملا ساکت بود و هیچ نظری نداد.

آن شعر این بود:

مجویید در من ز شاد نشانه | من و تا ابد این غم جاودانه
من آن قصه‌ی تلخ دردآفرینم | که دیگر نپرسند از من نشانه
نجوید مرا چشم افسانه‌جویی | نگوید مرا قصه‌گوی زمانه
من آن مرغ غمگینِ تنها نشینم | که دیگر ندارم هوای ترانه
ربودند جفت مرا از کنارم | شکستند بال مرا بی‌بهانه
من آن تک درختم که دژخیم پاییز | چنان کوفته بر تنم تازیانه
که خفته‌ست در من فروغ جوانی | که مرده‌ست در من امید جوانه
نه دست بهاری نوازد تنم را | نه مرغی به شاخم کند آشیانه
من آن بیکران کویرم که در من | نیفشانده جز دست اندوه، دانه
چه می‌پرسی از قصه‌ی غصه‌هایم | که از من تو را خود همین بس فسانه
که من دشت خشکم که در من نشسته‌ست | کران تا کران حسرتی بی‌کرانه

منزویِ جوان با این شعر، خودش را در دل شنوندگان آن برنامه جا کرد و بدین ترتیب پای این شاعر متفاوت به رادیو باز شد. خیلی زود هم نویسندگی‌ِ چند آیتم و کمی بعد سردبیری و حتی گویندگی برنامه‌های ادبی به او سپرده شد. از جمله برنامه‌های معروف او کتاب روز، یک شعر و یک شاعر، شعر ما و شاعران ما، آیینه و ترازو، کمربند سبز و آیینه آدینه بودند که در همه آن‌ها استراتژی منزوی البته با خط دهیِ نادر پور، آشنا کردن مردم با نواگرایی در هنر و به خصوص شعر بود.

حسین منزوی | بیست ساله، دانشجوی ادبیات

Faryad-Naser Montazeri- ناصر منتظری - فریاد

شعر: مولانا
آهنگساز، گيتار، خواننده: شهاب برادران

Based on Rumi’s Poetry 
Composition, Guitars & Vocal : Shahab Baradaran

کیوان ستاره بود - شعر و صدای سایه

She'r khani ha

Recent comments

razgol motamedi

Related tracks