The Fractal Sufis’- If We Dance Again

River

جاده بهشت

رو جاده پر از چرخ
یه راهو کلی مقصد
میشن دور ماشینا از هم
یکی میخنده یه سری خستن
من و تو سوار آهن
تو گوشامون پره آهنگ
بیدارم انگار که خوابم 
هم مستم و هشیارم
تو با من اگه باشی بهشته حتی
ته همین دره تموم شه دنیا
آسمون و خیابون و میدیم به شما
میریم یجا که اسم نداریم براش
میریم یجا که اسم نداریم براش 



این آهنگ با گوشی موبایل ضبط شده📱

امیدوارم که لذت ببرید🌿

Jade Behesht • جاده بهشت (mobile version)

تن زخمیِ زخم های سالیان است 
تنها که منم 
تن ها که تنها افتاده اند اینجا 
تنها از انبوهِ تن های تنها که می گذّرم 
گزاره ای است تنها و ناتمام 
که زخم های سالیانِ آدمیان است در میان.
.
موومان یکم  : زخم ها 
موومان دوم  : اشک رازیست
موومان سوم : شرح
موومان چهارم : صدایی نمی آید 
‌‎موومان پنجم : تنها می گذرم
.
کمانچه، آلتو و آهنگساز : سیاوش مُلاییان 

.
سولیست تنبور (موومان پنجم): صادق کیا 

.
طراح کاور، تایپوگرافی و هویت بصری: احسان ابرقویی
.
ضبط،میکس و مسترینگ نهایی: 
کاوه عابدین - استدیو صبا

موومان چهارم : صدایی نمی آید

My World

My World - Behnaz Sheykhan - Masoud Fayyazzadeh

زادگاه قناری‌ها

Radiocassette Radiola, autres magnétophones simples, magnétophone numérique Tascam DR-40, logiciel Audacity

Evlog

تراژدی در یک پرده 
چشماتو صبحِ زود دوس دارم
هر چی رو لب‌هات بود دوس دارم
ابهامتو مشهود دوس دارم
اما اینو چطور بهت بگم؟

رایحه‌ی موهاتو می‌گیرم
با فکرِ تو این کوچه رُ می‌رم 
از رختاتم تاثیر می‌پذیرم
اما اینو چطور بهت بگم؟ 

وقتی می‌خندی شب زیبا می‌شه
توو قلبِ آدم چیزها جا می‌شه
حسی که گم کردم پیدا می‌شه
اما اینو چطور بهت بگم؟

من که زبون‌تو نمی‌فهمم
که چیزی از دنیات نمی‌دونم
می‌نوشی و من توی فنجونت
ردپایی از من نمی‌خونم 
 
بارون بود و آهسته می‌رفتیم
شب سرگذشتِ بی‌قراری بود  
آینده‌ای که داشتم می‌دیدم
حوصله‌ای که تو نداری بود

می‌رفتیم و گربه‌های خمار
بی‌تفاوت نگامون می‌کردن
کشتی‌های شبای طوفانی
قرار نیس تو آفتاب برگردن 

می‌رفتیم و نفهمیدم می‌شه
رازِ خودمو با اسمت بگم 
حس می‌کردم بدرود باید گفت
اما اینو چطور بهت بگم؟ 

من که زبون‌تو نمی‌فهمم
که چیزی از دنیات نمی‌دونم
می‌نوشی و من توی فنجونت
ردپایی از من نمی‌خونم

A Tragedy in One Act

I love your eyes in the early morning hours,
love anything that's on your lips
I love your ambiguities,
but how should I tell it to you?

I absorb your hair's sweet odour,
I get out of the house thinking of you
I even get inspired by your clothes,
but how should I tell it to you?

When you laugh, the night gets more beautiful,
I feel something in my heart.
It makes me feel something I lost many moons ago,
but how should I tell it to you?

I don't understand your language,
don't know nothing of your world
You drink and I can't find a trace of myself in your cup

It was raining and we were walking slowly,
night was the result of the all the restlessness
The future I was imagining for us,
it was something without you

We were going and the hang-over cats were at us kinda indiffrent
The ships in the stormy nights are not coming back under the sun

We were going and I didn't know if I could tell my secret
I felt that I need to say goodbye but how should I tell it to you?

I don't understand your language,
don't know nothing of your world
You drink and I can't find a trace of myself in your cup

A Tragedy in One Act - تراژدی در یک پرده

ترانه از معصومه ناصری
صدا: گلاره
به مناسبت هشتم ماه مارس، روز جهانی زن - اسفندماه ۱۳۸۴

!گلاره - نه

London Watermans Centre 2019
Music,Guitar,Vocal:Abdi Behravanfar
Drums: Filippo Giangrande
Bass: Luigi Casanova
Guitar:Julian Burdock
Mixing and Mastering:Sina Momtahan

Be Saram Zad 2019 Concert     به سرم زد

آخرین شعر خوانی نصرت رحمانی

Kamancheh Player & Music Composer
From Iran 

In April 2025, I moved to Paris, where I became part of a vibrant and diverse community of international artists. This new environment opened horizons I had not anticipated, reshaping my artistic vision and expanding the possibilities of my work. Although I had not foreseen becoming part of the Iranian diaspora, I now recognize myself within it, carrying its resonance into my music and artistic voice.

Through this journey, I am actively seeking new collaborations and opportunities across France and Europe, exploring ways to connect traditions with contemporary expression while telling stories that reflect the human condition—above all, the universal experience of loneliness.

موومان چهارم : صدایی نمی آید

Siavash Molaeian