و           انگار ما همه عاقل بودیم!

عکس ها افسرده اند اسماعیل

به مدد عشق از گور بیرونت خواهم کشید..

ده باد شاعری که راز نیزه و خون را نداند! زنده باشی تو که راز سنگر و ستاره را هم می‌دانستی!

”حرف نمی‌زنی، به جای حرف زدن بوسه می‌زنی. بلند نشو از رختِ خوابت، بلند نشو اسماعیل! حرف که می‌زنی گریه‌ام می‌گیرد که چرا حرف نمی‌توانی بزنی...“

”و تو می‌گفتی ’نَمیر! نَمیر!‘ و زن، ساعت‌ها قبل مُرده بود.“

یادت صبحانه ایست که صبح اول انقلاب خوردم.

خرس ساواک احوالت رو میپرسه براهنی مردک آشغال تجزیه طلب

برای اسماعیل شاهرودی چه جنون شاعرانه ای

شعر بی نظیر با یه دکلمه ی فوق العاده

Gorille گوریل
Album: No Land Tales
قصّه های بی مکان (COMING SOON)
---------------------------------------------
Music & Lyrics: Georges Brassens
Persian translation & arrangements: Mani Naimi
Cover artwork: Farnood Forghani
---------------------------------------------
Behrang Babaie: bass guitar
Sina Fathololumi: percussions
Arman Kavian: tonbak
Choirs: Maryam Bahram, Amirhosein Karami
Mani Naimi: guitar & vocals
 
Studio Records: Behrooz Nasr
Mixing & mastering: Amirhosein Karami
--------------------------------
«ﮔﻮﺭﻳﻞ»
ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ
ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﮐﻮﻟﻴﺎﻥ
ﺧﺎﻟﻪ ﺯﻧﮏ ﻫﺎﯼ ﺩﻩ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺣﻴﺎ
ﻣﯽ ﺳﺘﻮﺩﻧﺪ ﻫﻴﻮﻻ ﺭﺍ ﻣﭙﺮﺱ ﭼﺮﺍ
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﺑﺎﺵ
ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﻗﻔﻞ ﻭ ﭼﻔﺖ ﻗﻔﺲ
ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺷﮑﺴﺖ
ﮔﻮﺭﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻨﮏ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺑﮑﺎﺭﺕ
ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﻢ ﮐﻨﻮﻥ ﻣﻦ ﺯﻳﻦ ﺍﺳﺎﺭﺕ
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﺑﺎﺵ
ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﻓﺮﻕ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﻧﺪ
ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺟﻤﻠﮕﯽ ﮐﺮﺩ ﻓﺮﺍﺭ
ﻓﺮﻕ ﺑﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻭ ﮐﺎﺭ ﮔﺸﺖ ﺁﺷﮑﺎﺭ
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﺑﺎﺵ
ﺯ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﺯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﭘﺮ ﺧﺮﻭﺵ
ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ﻳﻪ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﻭ ﻳﻪ ﻗﺎﺿﯽ ﺷﻨﻞ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ
ﭼﻮﻥ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﮔﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪﻳﺪ
ﺑﻪ ﻳﮏ ﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﻭ ﻗﺎﺿﯽ ﭘﺮﻳﺪ
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﺑﺎﺵ
 
ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺮ ﺯﻥ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻮﻡ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ
ﺑﺴﯽ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺲ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﺩﮔﺮ ﮔﻔﺖ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ
ﻟﻴﮏ ﭼﻮ ﺍﻏﻠﺐ ﮐﺮﺩ ﻭﯼ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺯ ﭘﻴﺶ
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﺑﺎﺵ
ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺷﻤﺎ ﺣﻀﺎﺭ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ
ﻣﯽ ﮔﺰﻳﻨﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮ ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ
ﻭﻟﯽ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﻣﺎ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻫﻴﮑﻞ ﻭ ﺯﻭﺭ
ﺯ ﺧﻮﺵ ﺳﻠﻴﻘﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﻳﮏ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﺑﺎﺵ
ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻮﺵ ﻗﺎﺿﯽ ﻭ ﺑﺮﺩﺵ ﮐﺸﺎﻥ ﮐﺸﺎﻥ
ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ
ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻩ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ
ﺯ ﻣﻦ ﻣﭙﺮﺱ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺖ
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﺑﺎﺵ
ﻓﻘﻂ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺯﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ
ﻗﺎﺿﯽ ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻣﺎﻣﺎﻥ
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ
ﺑﻪ ﻟﺐ ﺗﻴﻎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺣﮑﻢ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﻳﺶ
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﮔﻮﺭﻳﻞ ﺑﺎﺵ

Gorille گوریل

من اضطراب رو اساسا یه امر اجتماعی تلقی می کنم در نتیجه روشنفکرها هم در موقعیت اضطراب  مثل بقیه مردم میدونم. کارکرد روشنفکر تفکر انتقادی ست البته .این نوع تفکر و گسترش اون، اساسا باید مایه ی انتقاد باشه، منتها شرایط و موقعیت هایی پیش میاد که با تفکر انتقادی هم ساز نیست یا مانع تفکر انتقادی میشه. از این بابت داشتن خود تفکر انتقادی با اضطراب هایی روبروست. بقیه مردم هم در همین موقعیت قرار دارند که این جون کندن های از صبح تا شب در وجه غالب جامعه ی ما فقط برای گذراندن معیشت حتی برای فکر کردن یا فراغ خاطر مجالی باقی نمیمونه، اینها آدمها رو به سمت شی شدگی به سمت از خود بیگانگی می بره. در چینین موقعیتی روشنفکر هم دچار تنش میشه مثل بقیه، منتها این نکته هست که روشنفکران چون غالبا اهل بیان هستند، بازتاب اضطراب شون از این طریق برای دیگران روشن تر هست. در حالی که پیامدهای اضطراب مردم رو باید در جنبه های رفتاری، زندگی عملی گوناگون جامعه پیدا کرد.وقتی که تامین ها و امنیت ها وجود نداشته باشه از یک طرف آدم طبعا از رشد ذهنی و نوآوری و خلاقیت باز میمونه. جاش ترس و پرهیز و بی اطمینانی و آشفتگی و نگرانی سرانجام خودسانسوری و خودخوری و ازخود بیگانگی جای اینا رو می گیره. آدم که  نباید همه ی عوامل اختلال روانی رو داشته باشه  که مضطرب یا افسرده قلمداد بشه آدمیزاد که خیک ماست نیستش انگشت بزنی جای انگشت هم بیاد، جای انگشت  درد و فقر و رنج و بلا و تنهایی و بی پناهی و اینها در آدم میمونه و ادبیات بهرحال اگر نتونه شکل این رد انگشتان  بلا رو در دورن انسان کشف کنه خب پس چکاره است؟ آدم وقتی میخونه ایلام در خودکشی زنان رتبه اول رو آروده خب از ابعاد فاجعه  دلش می گیره، مضطرب میشه و این در قلمش جاری میشه در هنرش میاد. من یه وقتی همسر یکی از دوستام که هنرپیشه تئاتر و سینماست خودسوزی کرده بود رفتیم بیمارستان در بخش زنان که بستری بود می گفتند از این عده که اینجا هستند فقط سه نفر تصادفی سوختند. من نمیخوام پرده ی سیاهی جلو چشمم بکشم یا جلوی چشم دیگران بکشم. دوست  هم دارم میهنم رو خوب تخیل کنم، دوست دارم مردمانمون رو با نشاط ببینم اما نمی تونم مثل بعضی ها وانمود کنم که آب از آب تکون نخورده، همه پر نشاط و شادابند و پر شکوه، جای هیچ نگرانی هم نیست. این حرفها کار سیاست بازان اما نویسنده نمیتونه این حقایق رو در قلمش جاری نکنه و نادیده بگیره و هشدار نده نسبت به اونها یکی از همین آقایون اخیرا گفته بالا رفتن آمار سکته ها مربوط به ضد انقلابِ. نوزده هزار سکته از بیست و چهار هزار مرگ در تهران مثلا، به نظر ایشون مربوط به ضد انقلاب بوده. خب بر چنین کسانی حرجی نیست!﻿

محمد مختاری درباره اضطراب حرف می‌زند

(شعر انهدام از مجموعه پیاله دور دگر زد)
با صدای کورش رنجبر
...............
اين‌ روزها
اينگونه‌ام، ببين؛
دستم، چه‌ کند پيش‌ می‌رود، انگار
هر شعر باکره‌ای را سروده‌ام
پايم‌ چه‌ خسته‌ می‌کشدم، گويی
کت‌‌بسته‌ از خم‌ هر راه‌ رفته‌ام
تا زير هر کجا
حتا شنوده‌ام
هر بار شيون‌ تير خلاص‌ را


ای دوست‌
اين‌ روزها
با هرکه‌ دوست‌ می‌شوم‌ احساس‌ می‌کنم
آنقدر دوست‌ بوده‌ايم‌ که‌ ديگر
وقت‌ خيانت‌ است‌

انبوه‌ غم‌ حريم‌ و حرمت‌ خود را
از دست‌ داده‌ است
ديريست‌ هيچ‌ کار ندارم‌
مانند يک‌ وزير
وقتی که‌ هيچ‌ کار نداری
تو هيچ‌‌کاره‌ای
من‌ هيچ‌‌کاره‌ام‌ يعنی که‌ شاعرم
گيرم‌ از اين‌ کنايه‌ هيچ‌ نفهمی
 

اين‌ روزها
اينگونه‌ام
فرهادواره‌ای که‌ تيشه‌ی‌ خود را
گم‌ کرده‌ است‌

آغاز انهدام‌ چنين‌ است‌
اينگونه‌ بود آغاز انقراض‌ سلسله‌ مردان
ياران
وقتی صدای حادثه‌ خوابيد
بر سنگ‌ گور من‌ بنويسيد
يک‌ جنگجو که‌ نجنگيد
اما... شکست‌ خورد

نصرت رحمانی | انهدام

دق که ندانی که چیست گرفتم دق که ندانی تو خانم زیبا 
حال تمامَم از آن تو بادا گر چه ندارم خانه در این جا خانه در آن جا

سَر که ندارم که طشت بیاری که سر دَهَمَت سر

با توام ایرانه خانم زیبا!

شانه کنی یا نکنی آن همه مو را فرق سرت باز منم باز کنی یا نکنی باز

آینه بنگر به پشت سر آینه بنگر به زیرزمین با تو منم خانم زیبا

چهره اگر صد هزار سال بماند آن پشت با تو که من پشت پرده‌ام آنجا

کاکل از آن سوی قاره‌ها بپرانی یا نپرانی با تو خدایی برهنه‌ام آنجا

بی‌تو گدایم ببین گدای کوچه‌ی دنیا

با توام ایرانه خانم زیبا!

با تو از آن جا که سینه به پهلو شود مماس‏ می‌زنم این حرفها

با تو از آن جا که خیسی شبنم به روی ز‌ِهار آرزو بنشاند

با تو از آن جا که گوش‏ و دگمه‌ی پستان به ماه نشینند

با تو از آن جا که می‌شوم موازی تو فاصله یک بوسه بعد فاصله‌ها هیچ

چشم یکی داری حالا بکن دو چشمی‌اش‏ متوازی آهان متوازی آها

خواب نبینم تو را که خواب ندارم نخفته خواب نبیند

با توام ایرانه خانم زیبا!

شانه کنی جعدها به سینه‌ی من هیچ نگویم نگویمَمَ گُمَمَم!

فکر نباشد که فکر کنم فکری هیچم که خوب بگویم نگویمَمَ گُمَمَم

خاک نگویم به گاوها و پرستوها ابر نگویم

ابر نگویم به شب‌پره‌ها جغدها و شانه به سرها

فکری هیچم شعر نگویم به چشم باز ماه نگویم که ذوذنقه ماه نگویم

هیچ نگویم نگویَمَم گُمَمَم

زانو اگر زن نباشد اگر زن

پهلو اگر زعفران نباشد اگر زن هیچ نگویم

وای که از شکل شکلدار چه بیزارم شانه‌ی آشفتنم کجاست خانم زیبا؟

با توام ایرانه خانم زیبا!

غم که قلندر نشد همیشه‌ی زخمی

رو که به دریا نشد

صبح که خونین نشد آن همه سر آن همه سینه خود نه چنانم طشت بیارید

سر که به جنگل زند برگ به اجساد

رو که به دریا نشد

حال که فرخنده باد خنجر تبعید و داغگاه گلویم جای گُمَمگاه خون که سرایم

کشته که بودم تو را چرا دوباره کشتی‌ام آخر، فلان فلان شده خانم خانم زیبا

با توام ایرانه خانم زیبا!

گوش‏ چه کوچک شود که آب بخوابد سپیده باز بداند مثل دو شب چشم خانم زیبا

هیچ نگویم که خوب بداند

فکری هیچم که سوت زنم جا

شانه‌ی آشفتنم که شنیدی

روحِ برآشفتنم که گوشه‌های سقف تو لیسیدنم که شیشه شکست

واژه به بالا فکندنم به یاد نداری؟ زیرِزمین روی سرم گذاشتنم

چشم تو را دیدن از پس‏ شانه پشت به دریا و فرش‏ متنهای چه شادی

پس‏ بتوان! آه! باز هم بتوان! خویش‏ را بتوانان!

زیرِزمین روی من همه بو مویه‌ی بوسم حرفِ ندانَم

پس‏ بتوانان مرا که هیچ می‌چَمَدم سوی فکری هیچم

باغ دگر شد مرغ سخر خواند خانم زیبا

با توام ایرانه خانم زیبا!

عادت این پشت سر نِگهیدن، خانم زیبا!

هیچ نمی‌افتد از سرم

عادت این پرده را کنار زدن از پنجره

دیدن آنها آنها آنها خنجرشان گورزاد خدایی چگونه هیچ نمی‌افتد از سرم

عادت این جیغهای تیزِ به پایان نیامده که سر بدهم سر

من مگر این مرگهای جوان را مُردَم؟

من مگر این خونِ ریخته‌ام؟ جنگل درندگان محاصره در خواب چشم غزالی

من مگر این؟

عادت این گونه گفتن این حرفها به شیوه‌ی این شیوه‌های نگفتن

باز چگونه؟ که هیچ به هرگز که خاک به خورشید و من به زن و زن او آن جا

با توام ایرانه خانم زیبا!

خواستنی‌تر شدم درون خویش‏ تا که بیایی که عشق بیاید

محو شدم چون کف دریا که خفته سر دَهَم آواز

مثل نهنگی به رنگ غایبِ مخفی

ماه شناور به کفه‌های سُرینش‏ بی که بداند

ماهی از آن رو به شکل چشم تو باشد

گفتن این مردن زیبا در اوج در آن زیر زیر‌ِ جهان

راز که سبابه‌ای است بر آن لهله حلقه گوشت که حلقه

من که نخواهم نوشت که مُردَم خویشتنیدی مرا که خوب بنوشم زیر زمین را

من که نخواهم نوشت خانم زیبا!

با توام ایرانه خانم زیبا!



با توام ایرانه خانم زیبا | صدای رضا براهنی

لبت کجاست؟
صدای روز بلند است اما کوتاه است دنیا
درست یک واژه مانده‌ است تا جمله پایان پذیرد
و هر چه گوش می‌ سپارم تنها
سکوت خود را می‌ آرایم
و آفتاب لب بام هم‌چنان سوتش را می‌ زند
شکسته پل‌ ها پشت سر
و پیش رو شنهایی که خاکستر جهان است
غروب ممتد در سایه‌ ی درون جا خوش کرده است
و شب که تا زانو می‌ رسد تحمل را کوتاه می‌ کند
چگونه است لبت؟
که انفجار عریانی، سنگ می‌ شود در بی تابی‌ های خاموش
هوای قطبی انگار
انگار فرش ایرانی را نخ نما کرده است
نشانه‌ یی نیست
نگاه می‌ کنم
اگر که تنها آن واژه می‌ گذشت
به طرفه العینی طی میشد راه
کودک باز می‌ گشت تا بازیگوشی
و در چهارراه دست می‌ انداخت دور گردنت
لبت کجاست؟
که خاک چشم به راه است...

شاید عاشقانه آخر | صدای محمد مختاری

نام تمامی پرنده‌هایی را که در خواب دیده‌ام
برای تو در این‌جا نوشته‌‌ام
نام تمامی آن‌هایی را که دوست داشته‌ام
نام تمامی آن شعرهای خوبی را که خوانده‌ام
و دست‌هایی را که فشرده‌ام
نام تمامی گل‌ها را در یک گلدان آبی
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
وقتی که می‌گذری از این‌جا یک لحظه زیر پاهایت را نگاه کن
من نام پاهایت را برای تو دراین‌جا نوشته‌ام
و بازوهایت را – وقتی که عشق را و پروانه را پل می‌شوند، و کفترها را در خویش می‌فشرند
برای تو در این جا نوشته‌ام
یک دایره در باغ کاشته‌ام که شب آن را خورشید پر می‌کند، و روز، ماه
و یک ستاره‌ی آزاد گشته از تمامی منظومه‌ها
می‌روید از خمیره‌ی آن
آن را هم برای تو در این‌جا نوشته‌ام
مرا ببخش من سال‌هاست دور مانده‌ام از تو
اما همیشه، هر چه در هرهمه جا، در شب ، یا روز، دیده‌ام
و هر که را بوسیده‌ام برای تو در این جا نوشته‌‌ام
تنها برای تو در این جا نوشته‌ام
در دوردستی و با دلبستگی؛
حجم پرنده‌ی درشتی، در آشیانه مانده، از خستگی؛
روح تمامی نگرانی، در چشم‌های منتظر، متمرکز؛
من رازهای اقوام دربدر را
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
افسوس رفته‌اند جوان‌هایی که دوش به دوشم از جاده‌های خاکی بالا می‌آمدند
من نام یک‌یک آن‌ها را می‌دانم
و داغ می‌شوم
وقتی که نام یک‌یک آن‌ها را می‌خوانم
آن‌ها همه فرزند خواب‌های جهان بودند
تعبیرهای من از خواب‌هایشان
وِردِ زبان مردم دنیاست
تعبیرها را هم برای تو در این جا نوشته‌ام
در باغ‌ها
بعضی درخت‌های میانسال سال‌هاست که می‌گریند
زیرا که آشیان چلچله‌هاشان را
توفان ربوده است
من گفته‌ام که شمع‌های جوان را
دور درخت‌ها روشن کنند
نام درخت‌های میانسال را
نام تمام چلچه‌ها را
برای تو در این جا نوشته‌ام
و مردگان دو گونه بودند
تا من کنار می‌زنم این پرده را از روی مرگ
تو چشم خویش را ورزیده کن که ببینی

یک دسته از این مردگان
انگار هیچگاه نمی‌مردند
بلکه، با قبرهای فسفری از راه قبرستان‌ها بر می‌گشتند
و شهرها را روشن می‌کردند
نور چراغ‌های آینده‌های زمین بودند؛
و دسته‌ی دیگر
مظلوم بودند
انگار هرگر نبوده بودند؛
از بدو زندگانی، انگار مرده بودند
یک جاروی بزرگ زیرزمینی
می‌روفت خاکه اره‌ی تن‌های آن‌ها را
و در چاه‌های بی ته می‌ریخت
این رُفت و ریخت ذات طبیعت بود
من نام‌های هر دو گونه مرده را
برای تو دراین جا نوشته‌ام
من دوست داشتم که صورت زیبایی را
بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما چنین نشد
وَ نخواهد شد
هستی خسیس‌تر از اینهاست
بنگر به مرگ و زندگی «حافظ»
«حافظ» چگونه زیستنش نسبی است
ما هیچ‌گاه نمی فهمیم «حافظ» چگونه مُرد
انگار مشت بسته‌ی مرگش را همچون فریضه‌ی مکتومی با خویش برده است
حالا
از راه‌ها که می‌گذری
بنگر به چاه‌های عمیقی که من از آن‌ها پایین خزیده‌ام
این چاه‌ها دهان دایره‌ای دارند
از آسمان که بنگری انگار هر دهانه دفی کهنه است که انگشت‌های دف‌زن آن را سوراخ کرده است
اما
پشت جداره‌ی این چاه‌ها هم
دف می‌زنند
دف‌های کُردی
اینگونه من
از این جهان به رؤیت خورشید رفته‌ام
-از توی یک دف کهنه وقتی که اطراف من دف می‌زدند-
دنیا برای من معنی ندارد
من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما نشد
هستی خسیس‌تر از این‌هاست
دردی که آدم حسی
احساس می‌کند
بی‌انتهاست
من این چکیده‌های اول و آخر را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
گرچه روحم تبلور ویرانی است
اما، ذهنم غریب‌ترین چیز است
هر روز گفتنِ این چیزها برای من از روز پیش دشوارتر شده است
من حافظ تمامی ایام نیستم
اما
حتی اگر بمیرم
چیزی نمی‌رود از یادم
عمری گذشته است و نخواهد آمد
عمر همه نه عمر منِ تنها
من خاطرات عالم و آدم را
در دایره
در باغ کاشته‌ام
آن دایره
در باغ
محصول حِسِّ زندگانی من بود
هر میوه‌ای که می‌افتد از شاخه‌ی درخت می‌افتد در دایره
تکرار می‌شود در دایره
تکرار و فاصله، تکرار و دایره، تکرار دایره‌ها در میان فاصله‌ها
محصول حِسِّ زندگانی من بود
من این نگاه دایره‌ای را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
حالا
نزدیک‌تر بیا و، کلید در باغ را
از من بگیر
نشانی آن باغ را
روی کلید
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
من سال‌هاست دور مانده‌‌ام از تو
و می‌روم که بخوابم
من پرده را کنار زدم
حالا تو با خیال راحت
پروانه‌وار
در باغ گردش کن
من بال‌های پروانه‌ها را هم
با رنگ‌های تازه
برای تو در این‌جا نوشته‌ام

تحریر اوّل ۶۹/۱۰/۱۰ – تهران
تحریر نهایی ۷۱/۹/۹ – تهران
.........
موسیقی | كنعان(فيلم) - كريستف رضاعی

آنچه نوشته‌ام | صدای رضا براهنی

اخوان ثالث-خیام حق




سگها و گرگها :
هوا سرد است و برف آهسته بارد
 ز ابری ساکت و خاکستری رنگ
 زمین را بارش مثقال ، مثقال
فرستد پوشش فرسنگ ، فرسنگ
سرود کلبه ی بی روزن شب
 سرود برف و باران است امشب
 ولی از زوزه های باد پیداست
 که شب مهمان توفان است امشب
 دوان بر پرده های برفها ، باد
 روان بر بالهای باد ، باران
 درون کلبه ی بی روزن شب
 شب توفانی سرد زمستان
 آواز سگها
«زمین سرد است و برف آلوده و تر
 هواتاریک و توفان خشمناک است
 کشد - مانند گرگان - باد ، زوزه
ولی ما نیکبختان را چه باک است ؟»
 «کنار مطبخ ارباب ، آنجا
 بر آن خاک اره های نرم خفتن
 چه لذت بخش و مطبوع است ، و آنگاه
عزیزم گفتن و جانم شنفتن »
«وز آن ته مانده های سفره خوردن»
«و گر آن هم نباشد استخوانی »
 «چه عمر راحتی دنیای خوبی
 چه ارباب عزیز و مهربانی »
«ولی شلاق ! این دیگر بلایی ست »
«بلی ، اما تحمل کرد باید
 درست است اینکه الحق دردناک است
ولی ارباب آخر رحمش اید
گذارد چون فروکش کرد خشمش
 که سر بر کفش و بر پایش گذاریم
شمارد زخمهامان را و ما این
محبت را غنیمت می شماریم »
2
خروشد باد و بارد همچنان برف
ز سقف کلبه ی بی روزن شب
شب توفانی سرد زمستان
زمستان سیاه مرگ مرکب
آواز گرگها
«زمین سرد است و برف آلوده و تر
 هوا تاریک و توفان خشمگین است
کشد - مانند سگها - باد ، زوزه
زمین و آسمان با ما به کین است »
«شب و کولاک رعب انگیز و وحشی
شب و صحرای وحشتناک و سرما
بلای نیستی ، سرمای پر سوز
 حکومت می کند بر دشت و بر ما »
«نه ما را گوشه ی گرم کنامی
 شکاف کوهساری سر پناهی »
 «نه حتی جنگلی کوچک ، که بتوان
در آن آسود بی تشویش گاهی
 دو دشمن در کمین ماست ، دایم
دو دشمن می دهد ما را شکنجه
برون : سرما درون : این آتش جوع
که بر ارکان ما افکنده پنجه »
«و ... اینک ... سومین دشمن ... که ناگاه
برون جست از کمین و حمله ور گشت
سلاح آتشین ... بی رحم ... بی رحم
نه پای رفتن و نی جای برگشت »
«بنوش ای برف ! گلگون شو ، برافروز
 که این خون ، خون ما بی خانمانهاست
که این خون ، خون گرگان گرسنه ست
که این خون ، خون فرزندان صحراست »
«درین سرما ، گرسنه ، زخم خورده ،
دویم آسیمه سر بر برف چون باد
 ولیکن عزت آزادگی را
نگهبانیم ، آزادیم ، آزاد »

عزت آزادگی را نگهبانیم، آزادیم، آزاد)/سگها و گرگها)

رضا براهني- اسماعيل

دو صدای یک شلاق با صدای لیلا حسین زاده

هر شلاقی که فرو می‌آید دو صدا دارد
یک صدا را شلاق زن می‌شنود
صدای دیگر را شلاق شده
ما صدای دوم شلاق هستیم
کدام صدا قوی تر است

نرون و رضا شاه صدای اول را می‌شنوند
صدای دوم را ما می‌شنویم

عرقش را شلاق زن پاک می‌کند
ما نیز عرقمان را پاک می‌کنیم
شلاق بعدی را که می‌زند، می‌گوییم:
محکمتر ازین هم می‌توانید بزنید آقا
ما شما را محکمتر زده‌ایم

در فاصله‌ی دو شلاق یک سوال مطرح می‌شود
چه بکنیم که پیش از خشک شدن چاه‌های نفت
شما از اینجا بروید؟!
شلاق را محکم‌تر از این هم می‌توانید بزنید آقا

رضا براهنی/ ظل‌الله - شعرهای زندان

دو صدای یک شلاق - رضا براهنی | صدای لیلا حسین‌زاده

یدالله رویایی

از تو سخن از به آرامی
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی
وقتی سخن از تو می گویم
از عاشقانه
از عارفانه
می گویم
از دوست دارم

از خواهم داشت
از فکر عبور در به تنهایی
من با گذر از دل تو می کردم
من با سفر سیاه چشم تو زیباست

خواهم زیست
من با به تمنای تو
خواهم ماند
من با سخن از تو

خواهم خواند
ما خاطره از شبانه می گیریم
ما خاطره از گریختن در یاد
از لذت ارمغان در پنهان،
ما خاطره ایم از به نجواها...
من دوست دارم از تو بگویم را
ای جلوه ای از به آرامی
من دوست دارم از تو شنیدن را
تو لذت نادر شنیدن باش.
تو از به شباهت، از به زیبایی
بر دیده ی تشنه م تو دیدن باش


در آفتاب سبز نگاه او

از چشم من طنين تماشا برخاست
در چشم او طنين تماشا بنشست
موجی ز بيگناهی من پر زد
با عمق بی گناهی او پيوست
در آفتاب سبز نگاه او
تکرار نور بود و گريز رنگ
سودای جان و همهمه ی دل بود
پرواز دور زورق صد آهنگ
آن بيکرانه ظهر زمستان بود
سرشار از حرارت دلخواه
با جلوه های عاطفه در تغيير
هر لحظه از درخشش ناگاه
موجی در آن ديار نمی آشفت
آن بيگناهی ساکت را 
در ماوراهای نهان ، ليک
روييده بود رقص علامت ها
تا در من انتظاری را
ويران کنند 
و انتظار ديگر را
عريان 
اينک گريز بی خبر دل را
زنگ کدام کوچ دميده ست؟
سوی کدام جاده نياز نور
راهم به اشتياق بريده ست؟
در نقش بی قرار دو چشم من
تنهایی غريب شکسته ست
در خلوت بزرگ دو چشم او
تصوير اعتماد نشسته است
در تنگه های کوچک و دورش 
هر لحظه روشنی هایی
تکرار می شود
در دور دست ها 
از تابش اشعه ی نمناک
گودال بی نهايت
هموار می شود 
تا من نگاه می کنم 
زان بيکرانه مزرع سبز
رنگی بريده می شود
تا او نگاه می کند
بر روی قلب من ابديت
گويی شنيده می شود

وقتی سخن از تو می گویم/ یدالله رویایی

بخشی از دکلمه‌ی عباس کیارستمی در فیلم کوتاه #جاده‌ها

رضا براهني- اسماعيل

SiKHiX

Recent comments

Mehdi

soltoon

Demian

Demian

Related tracks