بشنوید در صفحه ی تصنیف و آوازهای ایرانی-
تصنیف زیبای ارام جان
استاد شجریان

:همنوازان گروه آوا
داریوش پیرنیاکان تار
محمد فیروزی: بربط
سعید فرج‌پوری: کمانچه
بهزاد فروهری: نی
جواد بطحائی: سنتور
همایون شجریان: تمبک
دلم را بردی به که گویم یار
غمم نخوردی ز چه جویم یار
سرو روانم، آرام جانم، بی تو نمانم، دردت به جانم
گر یار من برافکند، از رخ نقاب رویش
عالم به هم بر می زند از انقلاب مویش
سرو روانم، آرام جانم، بی تو نمانم، دردت به جانم

تصنیف زیبای ارام جان-استاد شجریان

تقدیم به یاد و خاطره ابرام
نیلوفر شرقی -1386

نیلوفر شرقی

آلبوم: دلم گرفته - ۱۳۵۶
شعر: فریدون فرخزاد؟

برف زمستان چه بی حاصل
اندوه باران چه بی حاصل
فریاد شکست درختان میان توفان چه بی حاصل
تو آرامش روز سردی
تو پایان هر رنج و دردی
خورشیدی میان تاریکی
مهربانی دست مردی
اما نشسته میان ما
صد موج غریب، صد آشنا
هزاران سکوت، صدها صدا
نابودی عشق چه آسان است
ناگهان بهار زمستان است
عشق من برف درختان است

برف زمستان چه بی حاصل
اندوه باران چه بی حاصل
فریاد شکست درختان میان توفان چه بی حاصل
اکنون نشسته میان ما
صد موج غریب، صد آشنا
هزاران سکوت، صدها صدا
نابودی عشق چه آسان است
ناگهان بهار زمستان است
عشق من برف درختان است

لای لی لالای

برف زمستان - فریدون فرخزاد

آواز و سه تار: پرویز مشکاتیان
شعر: هوشنگ ابتهاج


امشب همه غمهای عالم را خبر کن!
بنشین و با من گریه سر کن، گریه سر کن
ای میهن ، ای انبوه اندوهان دیرین
ای چون دل من ، ای خموش گریه آگین
در پرده های اشک پنهان ،کرده بالین
ای میهن ،ای داد
از آشیانت بوی خون می آورد باد
بربال سرخ کشکرت پیغام شومی است
آنجا چه آمد بر سر آن سرو آزاد؟
ای میهن ، ای غم
چنگ هزار آوای بارانهای ماتم
در سایه افکند کدامین ناربن
ریخت خون از گلوی مرغ عاشق؟
مرغی که می خواند مرغی که می خواست پرواز باشد …
ای میهن ،ای پیر
بالنده ی افتاده، آزاد زمینگیر! 
خون می چکد اینجا هنوز از زخم دیرین تبرها .
ای میهن!
در اینجا سینه ی من چون تو زخمی است .
در اینجا، دمادم دارکوبی بر درخت پیر می کوبد،
دمادم

تصنیف سرو آزاد - پرویز مشکاتیان

محمد رضا شجریان- تصنیف صنما جفا رها کن

آتش دل

شعر: حسین پژمان بختیاری
 آهنگ: دشتی از مرتضی نی‌داوود
 خواننده: قمرالملوک وزیری
 اولین اجرا: سال 1315

آتـــشـــــی در سـیـــنــــــه دارم جـــــاودانـــی
عـمـــر مــن مـرگیـســت نـامــش زنــدگــانـــی 
رحمتــی کــن کــز غـمــت جـــان مـی‌سپـــارم
بـیـــش از ایـن مـن طـاقــــت هــجـــران نــدارم 
کـی نهـی بـر سـرم پـای ای پــری از وفــاداری
شد تمام اشک من بس در غمت کرده‌ام زاری 
نــوگـلـــــی زیـبـــــا بـــود حـســـن و جــوانـــی
عطــر آن گــل رحـمـــت اســت و مهــربــانـــی 
نــا پـسـنـــدیــــــده بــــود دل شـکــســتــــــن
رشـتــــــه‌ الـفــــت و یـــاری گـســســتـــــن 
کــی کـنـــی ای پــری تـــرک سـتـمــگــــــری؟
می‌فکنـــی نظـری آخــر به چشــم ژالــه بــارم 
گـــر چـــه نـــــاز دلــبـــــــــران دل تـــــازه دارد
نـــــــاز هـــــم بـــــر دل مـــــن انـــــــدازه دارد 
حـیــــفُ گــر تـرحمــی نمی‌کنـی بر حــال زارم
جـز دمـی کـه بگـذرد کـه بگـذرد از چــاره کارم 
دانمـــت که بر سـرم گـذر کنـی به‌رحمــت امـا
آن زمان کـه بر کشــد گیاه غـم سـر از مــزارم


آتش دل- قمر

محمدرضا لطفی آواز و سه تار

سلسله ی موی دوست_محمدرضا لطفی

▨ نام قطعه: غمگنانه‌ترین نجابت جنون
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مهدی اخوان ثالث
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
در این برنامه می‌خواهم از جغرافیای غمگنانه‌ترین نجابتِ جنون، چند کلمه برای شما حرف بزنم.
غمگنانه‌ترین نجابتِ جنون در قلمرو زور و زر و عقل‌های مزدور و زبون
به مثابۀ فریاد و فغان‌هایی پر دریغ و درد از دوردستِ کویرهای حیرت و هیهات
در خاموشنای تاریکیِ بی‌فریاد
آن هم در روزگارهای تاراج و صلابت و سلطۀ زر و زور و بیداد 
و زمانهٔ جداییِ دردناکِ فضیلتِ عقل از شرف و سلامت نفسِ انسانی 
که پذیرفته‌ترین توجیه و تعریف عقل در بدیههٔ جاری، مثل بدیهیات رایج روزگار
تلوّن، حیله‌گری، قلاشی، قلابی و فرصت‌طلبی‌ست
و غلبه‌جویی به هر قیمت و وسیله‌ای که ممکنه
هوشمندی و فراست، معنی متداولش خویشتن‌پرستی و کسب توانایی و توانگری‌ست
از هر طریق که ممکن باشه
و فضایلِ عالی انسانی، غربت‌آلودترین ایامِ اسارت خود رو در نومیدی از هر شش‌جهت می‌گذرانند
و فریادشان ضعیف‌ترین ناله‌های نشنیدنی زمانه‌ست
و بی‌شنونده‌ترین افسانه
محو و فراموش، در هیاهوی بی‌حد و کرانه



گوید ار دیوانه گستاخ و گزاف
تو مکن از سرکشی با او مصاف

آن‌که اینجا مست و لایعقل بوَد
بی‌قرار و بی‌کس و بی‌دل بوَد

تو زبان از طعنهٔ او دور دار
عاشق و دیوانه را معذور دار

خوش بوَد گستاخیِ دیوانگان
خوش همی سوزند چون پروانگان
(عطار)
▨
مهدی اخوان ثالث
متخلص به م. امید
بخشی از اجرای مهدی اخوان ثالث در تلویزیون، به سال ۱۳۵۹

مهدی اخوان ثالث | غمگنانه‌ترین نجابت جنون

بس که شستیم به خوناب جگر جامه جان ... نه از او تار به جا ماند و نه پود ای ساقی - همای

شعر بسیار زیبای سایه با آواز استاد بسیار دلنشینه. اولین بار سال 82 تو تالار وزارت کشور بود که رفتم کنسرت استاد. و این آواز رو اونجا شنیدم. با کمانچه کیهان کلهر. یکی از بی نظیر ترین کنسرت هایی بود که رفتم. بعد از 15 سال بود که شجریان کنسرت گذاشته بود
برسان باده که غم روی نمود ای ساقی ... این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی
دیدی آن یار که بستیم صد امید در او
چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی
تیره شد آتش یزدانی ما از دم دیو
گرچه در چشم خود انداخته دود ای ساقی
تشنهی خون زمین است فلک، واین مه نو
کهنه داسی است که بس کشته درود ای ساقی
منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد
چه ازو کاست و بر من چه فزود ای ساقی
بس که شستیم به خوناب جگر جامهی جان
نه از او تار به جا ماند و نه پود ای ساقی
حق به دست دل من بود که در معبد عشق
سر به غیر تو نیاورد فرود ای ساقی
این لب و جام پی گردش می ساختهاند
ورنه بی می و لب جام چه سود ای ساقی
در فروبند که چون «سایه» در این خلوت غم
با کسم نیست سر گفت و شنود ای ساقی
هوشنگ ابتهاج (سایه)


برسان باده...محمد رضا شجریان


آپلود شده توسط پیج تصنیف و آوازهای ایرانی
>>>www.facebook.com/tasnifvaavazha<<<

شعر از فریدون مشیری

رمیده از عطش سرخ آفتاب کویر،
غریب و خسته رسیدم به قتلگاه امیر.
زمان، هنوز همان شرمسار بهت زده،
زمین، هنوز همین سخت جان لال شده،
جهان هنوز همان دست بسته تقدیر!
 
هنوز،  نفرین می بارد از درو دیوار.
هنوز، نفرت از پادشاه بد کردار.
هنوز وحشت از جانیان آدمخوار!
هنوز لعنت بر بانیان آن تزویر.

هنوز دست صنوبر به استغاثه بلند،
هنوز بید پریشیده سر فکنده به زیر،
هنوزهمهمه سروها که ” ای جلاد!
مزن! مکش! چه کنی؟ های ؟!
ای پلید شریر!
چگونه تیغ زنی بر برهنه در حمام؟!
چگونه تیر گشایی به شیر در زنجیر!؟

هنوز، آب، به سرخی زند که در رگ جوی،
هنوز،
هنوز،
هنوز،
به قطره قطره گلگونه، رنگ میگیرد،
از آنچه گرم چکید از رگ امیر کبیر.
نه خون، که عشق به آزادگی، شرف، انسان،
نه خون، که داروی غم های مردم ایران.
نه خون، که جوهر سیال دانش و تدبیر.

هنوز زاری آب،
هنوزناله باد،
هنوز گوش کر آسمان، فسونگر پیر.
هنوز منتظرانیم تا ز گرمابه
برون خرامی، ای آفتاب عالم گیر.
نشیمن تو نه این کنج محنت آباد است.
تو را ز کنگره عرش می زنند صفیر!
به اسب و پیل چه نازی؟  که رخ به خون شستند،

درین سراچه ماتم، پیاده، شاه، وزیر!
چون او دوباره بیاید کسی؟
محال ..... محال،
هزاران سال بمانی اگر،
چه دیر....
چه دیر....!
 

تصنیف امیر کبیر-شهرام ناظری

آلبوم: عشق ماند
آواز: سالار عقیلی
آهنگسازی: ارشد تهماسبی
شعر: حافظ

تصنیف سرو آزاد - پرویز مشکاتیان

smajidi