Musicema.com

Homayoon Shajarian - Havaye Zemzemehayat   همایون شجریان - هوای زمزمه هایت

جلوه قمر- محسن نامجو

حسین علیزاده، محمد معتمدی و گروه هم‌آوایان
کنسرت تهران، مهر ۹۲

شعر: سیروس جمالی
غمت را در   دل دارم    غمخوارم   دلدارم ساري گلين
ازين هجران شب ها نالان  تا سحر گاهان  بيدارم  نازنين يارم  ساري گلين امان ساري گلين
چو باز آيي روي بنمايي دل به شيدايي بسپارم  لاله رخسارم  ساري گلين امان ساري گلين

ساری گلین - حسین علیزاده، محمد معتمدی و گروه هم‌آوایان

آواز استاد محمدرضا شجریان
دستگاه ماهور
گوشه چهارپایه
شعر از هاتف اصفهانی
.
.
به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانی‌ام
به کنار من بنشینی و به کنار خود بنشانی‌ام
.
من اگر چه پیرم و ناتوان تو ز آستان خودت مران
که گذشته در غمت ای جوان همه روزگار جوانی‌ام
.
منم ای برید و دو چشم تر ز فراق آن مه نوسفر
به مراد خود برسی اگر به مراد خود برسانی‌ام
.
چو برآرم از ستمش فغان گله سر کنم من خسته جان
برد از شکایت خود زبان به تفقدات زبانی‌ام
.
به هزار خنجرم ار عیان زند از دلم رود آن زمان
که نوازد آن مه مهربان به یکی نگاه نهانی‌ام
.
ز سموم سرکش این چمن همه سوخت چون بر و برگ من
چه طمع به ابر بهاری و چه زیان ز باد خزانی‌ام
.
شده‌ام چو هاتف بینوا به بلای هجر تو مبتلا
نرسد بلا به تو دلربا گر از این بلا برهانی‌ام
...

Radife Avazi

محمدرضا شجریان - به حریم خلوت خود شبی - هاتف اصفهانی - ماهور - Shajarian

چقدر این آهنگ برام خاطره انگیزه 

تا بهار دلنشین -  استاد بنان

تصنیف قدیمی کشمکش که محمد معتمدی در آلبوم جدید خود به نام " آواز کلاسیک ایران "  که تا کنون فقط در فرانسه منتشر شده آن را بازخوانی کرده . در این آلبوم سینا جهان‌آبادی : کمانچه ، پاشا هنجنی : نی ، آزاد میرزاپور : تار ، علی رحیمی : تنبک ، حسین رضایی‌نیا : دف محمد معتمدی را همراهی کردند

کش کش کشمکش و  گیرو دار اگر گذارد
(کج کج کجروی ، روزگار اگر گذارد
بانگ موذن مرا کشد به مسجد
ناله جانسوز تار اگر گذارد جانم اگر گذارد
ما همه مستیم فدای چشم مستت
چشم بد روزگار اگر گذارد جانم اگر گذارد
حبیب اگر گذارد جانم اگر گذارد

محمد معتمدی - تصنیف قدیمی کشمکش ( منتشر نشده در ایران)

سپنتا مجتهدزاده _ زِ من می گریزی

بیژن مفید > واسه ما دل نمیشه

خلخالک-سیاوش ناظری

کلام: اسماعیل نواب صفا | آهنگساز: حسینعلی ملاح | آلبوم: رویای هستی

www.facebook.com/delnavazan.playlist

هستی چه بود، قصهٔ پر رنج و ملالی
کابوس پر از وحشتی، آشفته خیالی
ای هستی من و مستی تو افسانه‌ای غم افزا
کو فرصتی که تا لذتی بریم از شب وصالی
ز هستی، نصیبم بود درد بی نهایت
چنان نی، ندارم سر شکوه و شکایت
چرایی غمین، اقامت گزین به درگاه می‌فروشان
گریز از محن، چو من ساغری بزن، ساغری بنوشان

ای دل چه ز جانم خواهی، ای غم، ز چه جانم کاهی
ترسم که جهانی سوزد از دل، چو بر آرم آهی
به دلم نه هوس نه تمنا باشد، چه کنم که جهان همه رویا باشد
بگذر ز جهان همچون من، افشان به جهانی دامن
بزمم سیه، اما سازد جمع دگران را روشن

به تصریح همسر بنان، او بهترین اثر خود را « حالا چرا» و «کاروان» می دانست و می گفت: «کاروان را برای بعد از مرگم خوانده ام». در سالهای پایانی عمر خویش، دلبستگی عجیبی به ترانه ی « رویای هستی» پیدا کرده بود تا آنجا که به طور دائم و مکرر به این ترانه خود گوش می‌داده‌ و با این آهنگ می گریست.

رویای هستی | غلامحسین بنان

ريشه در خاک؛ شعر و صدای جاودان فريدون مشیری

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده است.
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن برده است.
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است.
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران،
تو را این خشکسالی های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند.
تو را هنگامه شوم شغالان،
بانگ بی تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.
تو با پیشانی پاک نجیب خویش،
که از آن سوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت،
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت،
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمان غمباری،
که روزی چشمه جوشان شادی بود،
و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست،
خواهی رفت.
و اشک من ترا بدروردخواهد گفت.
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقیست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.
امید روشنائی گر چه در این تیره گیها نیست؛
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی،
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید،
سرود فتح می خوانم.
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت....

ساری گلین - حسین علیزاده، محمد معتمدی و گروه هم‌آوایان

smajidi2