Read It Loud!

بازم صدای نی میاد- فرهاد مهرداد

سر کوه بلند آمد سحر باد.

زتوفانی که میآمد خبر داد.

درخت و سبزه لرزیدند و لاله

بخاک افتاد و مرغ از چهچه افتاد.

 

سر کوه بلند ابرست و باران.

زمین غرق گل و سبزه ی بهاران.

گل و سبزه ی بهاران خاک و خشت ست

برای آنکه دور افتد زیاران.

 

سر کوه بلند آهوی خسته

شکسته دست و پا، غمگین، نشسته.

شکسته دست و پا دردست، اما

نه چون درد دلش کز غم شکسته.

 

سر کوه بلند افتان و خیزان،

چکان خونش از دهان زخم و ریزان،

نمیگوید پلنگ پیر مغرور

که پیروز آید از ره، یا گریزان.

 

سر کوه بلند آمد عقابی.

نه هیچش ناله ای، نه پیچ و تابی.

نشست و سر بسنگی هشت و جان داد؛

غروبی بود و غمگین آفتابی.

 

سر کوه بلند از ابر و مهتاب،

گیاه و گل گهی بیدار و گه خواب.

اگر خوابند، اگر بیدار گویند

که هستی سایه ی ابرست، دریاب.

 

سر کوه بلند آمد حبیبم.

بهاران بود و دنیا سبز و خرم.

در آن لحظه که بوسیدم لبش را

نسیم و لاله رقصیدند با هم.

مهدی اخوان ثالث -سرکوه بلند

گیسوان تو در شب کوتاهی جمله های من | احمدرضا احمدی - کارن همایونفر

Leonard Cohen at Paramount Theater in Oakland sang A Thousand Kisses Deep and no music.

A Thousand Kisses Deep, Leonard Cohen Live in Oakland

http://darwishiat.com/

صبرا –دخترکی در خواب
مردان به سفر رفتند
و جنگ
برای دو شب کوتاه
به خواب فرو رفت
و بیروت تسلیم شد
و پایتخت گشت.

شبی طولانی
رویاها را در صبرا تماشا می‌کرد…
صبرا خواب است.

×

صبرا –باقی‌ماندۀ بدن‌های بی‌جان
با اسب‌ش و زمان‌ش وداع کرد
سر فرود آورده بر این خواب رنج‌ناک
و عرب‌هایی که وی را به پشت سر پرتاب گردند…

صبرا –فراموش‌کرده ارتشی را که الجلیل را ترک کرده
نه می‌خرد و نه می‌فروشد جز سکوت خویش را
برای گلی که بگذارد بر موهای بافته‌اش…

صبرا –ترانه‌خوان نیمِِ گم‌شده‌اش بین دریا و آخرین جنگ-:
چگونه می‌روید
و زنان‌تان را در قعر شبی آهنین
تنها می‌گذارید؟
چگونه می‌روید
و شب‌تان را بین اردوگاه‌ها و سرودها
سرگردان می‌گذارید؟

صبرا –سینه‌های عریانش را پوشانده به نغمه‌های وداع
انگشتانش را می‌شمارد و به خطا می‌رود
درحالی‌که بازویش را پیدا نمی‌کند:
چند سفر تو را کافی است؟
و سفر به کجا؟
و برای کدامین رویا؟
و اگر روزی بازگشتید،
برای کدامین تبعیدگاه بازگشته‌اید؟
برای کدامین تبعیدگاه؟

صبرا –دریده سینۀ عریانش را:
چند بار
گل‌ها شکوفه می‌کنند؟
تا چند
انقلاب سفر خواهد کرد؟

صبرا –وحشت‌زده از شب، گذارده بر زانوان‌ش
پوشانده به مژگان خیس‌ش
می‌گرید تا حواس‌ش را پرت کند:
رفتند
و هیچ نگفتند از بازگشت
پژمردند و اشتیاقی نداشتند
به آتش گل سرخ!
بازگشتند و باز نگشتند
از ابتدای سفرشان
و عمر، چونان فرزند است
می‌گریزد از بوسه‌ها
نه…
نه، من تبعیدگاهی ندارم
تا بگویم مرا خانه‌ای است…

صبرا –خوابیده است. و بیدارش می‌کند خنجر فاشیست‌ها
صبرا –می‌خواند هر که او را می‌خواند
تمامی این شب از آنِ من است
و شب، نمک است

فاشیستی
پستان‌هایش را می‌برد
-و شب، کوتاه می‌شود-
و می‌رقصد گرداگرد خنجرش
و آن‌را می‌لیسد
و سرود یا مَوَالیا
بر پیروزی برنج‌ها می‌خواند
و آرام
آرام
پاک می‌کند
گوشت صبرا را از استخوان‌ش
و اعضایش را بر میز می‌پراکند
و به رقص ادامه می‌دهد و
می‌خندد بر چشم‌های کج‌ش
غرق در لذت
و صبرا دیگر یک جسد نیست
(فاشیست) با او می‌کند
آن‌چه که غرائزش به او می‌گویند
و خواستِ او را می‌سازند.
(فاشیست)
حلقه‌ای از گوشت و خون صبرا می‌دزدد
و برمی‌گردد به آینه‌اش
و میشود – دریا
و میشود – خشکی
و میشود – ابر
و میشود – خون
و میشود – شب
و میشود – قتل
و میشود – سبت
و او میشود – صبرا.

صبرا
تقاطع دو خیابان در یک بدن
صبرا
نزول روح بر سنگ
صبرا هیچ‌کس نیست

صبرا
هویت روزگار ماست
تا همیشه.

Sabra and Shatila

لطفا در صفحه فیسبوک (موسیقی خوب بشنویم) همراه ما باشید
...........................
اشعار مارگوت بیکل
ترجمه و صدای : احمد شاملو
موسیقی : بابک بیات

مارگوت بیکل / احمد شاملو / بابک بیات _ سکوت سرشار از ناگفته هاست

سروده ای از :مارگوت بیکل
ترجمه و صدای: احمد شاملو
موسیقی:بابک بیات

بر آنم که زندگی کنم/ بر آنم که عشق بورزم/ برآنم که باشم/ اَحمد شاملو

Didaar Dar Shab, Foroogh Farrokhzad - Nasim Rostami

“متى ستعرف كم أهواك يا رجلا أبيع من أجله الدنيـــا وما فيها
يا من تحديت في حبي له مدنـا بحالهــا وسأمضي في تحديهـا
لو تطلب البحر في عينيك أسكبه أو تطلب الشمس في كفيك أرميها
أنـا أحبك فوق الغيم أكتبهــا وللعصافيـر والأشجـار أحكيهـا
أنـا أحبك فوق الماء أنقشهــا وللعناقيـد والأقـداح أسقيهـــا
أنـا أحبك يـا سيفـا أسال دمي يـا قصة لست أدري مـا أسميها
أنـا أحبك حاول أن تسـاعدني فإن من بـدأ المأساة ينهيهـــا
وإن من فتح الأبواب يغلقهــا وإن من أشعل النيـران يطفيهــا
يا من يدخن في صمت ويتركني في البحر أرفع مرسـاتي وألقيهـا
ألا تراني ببحر الحب غارقـة والموج يمضغ آمـالي ويرميهــا
إنزل قليلا عن الأهداب يا رجلا مــا زال يقتل أحلامي ويحييهـا
كفاك تلعب دور العاشقين معي وتنتقي كلمــات لست تعنيهــا
كم اخترعت مكاتيبـا سترسلها وأسعدتني ورودا سوف تهديهــا
وكم ذهبت لوعد لا وجود لـه وكم حلمت بأثـواب سأشريهــا
وكم تمنيت لو للرقص تطلبني وحيـرتني ذراعي أين ألقيهـــا
ارجع إلي فإن الأرض واقفـة كأنمــا فرت من ثوانيهــــا
إرجـع فبعدك لا عقد أعلقــه ولا لمست عطوري في أوانيهــا
لمن جمالي لمن شال الحرير لمن ضفـائري منذ أعـوام أربيهــا
إرجع كما أنت صحوا كنت أم مطرا فمــا حياتي أنا إن لم تكن فيهـا”

متى ستعرف كم اهواك يا رجلا - نزار قباني

read by Tom O'Bedlam

“Alone”
BY EDGAR ALLAN POE
________________

From childhood’s hour I have not been 
As others were I have not seen 
As others saw I could not bring 
My passions from a common spring


From the same source I have not taken 
My sorrow I could not awaken 
My heart to joy at the same tone
And all I lov’d I lov’d alone
Then in my childhood in the dawn 
Of a most stormy life was drawn 
From ev’ry depth of good and ill 
The mystery which binds me still
From the torrent, or the fountain
From the red cliff of the mountain 
From the sun that ’round me roll’d 
In its autumn tint of gold 
From the lightning in the sky 
As it pass’d me flying by
From the thunder, and the storm
And the cloud that took the form 
(When the rest of Heaven was blue) 
Of a demon in my view

________________________________
So Now? by Charles Bukowski

the words have come and gone,
I sit ill.
the phone rings, the cats sleep.
Linda vacuums.
I am waiting to live,
waiting to die. 
I wish I could ring in some bravery.
it's a lousy fix
but the tree outside doesn't know:
I watch it moving with the wind
in the late afternoon sun. 
there's nothing to declare here,
just a waiting.
each faces it alone. 
Oh, I was once young,
Oh, I was once unbelievably
young!

"Alone"  Edgar Allan Poe -  So Now?  Charles Bukowski

آلبوم: بی تو به سر نمی‌شود
عکس: آنتوان سوریوگین

حافظ به روایت شجریان

بیا که هیچ بهاری به حسرت ما نیست
شکسته رنگی امّید بی تماشا نیست
به قدر پر زدن ناله وسعتی داریم
غبار شوق      جنون مشرب است
صحرا نیست                    
ز ما و من به سکوت
ای حباب قانع باش! که غیر ضبط نفس نام این معما نیست
چو موج اگر به شکستی رسی غنیمت دان     در این محیط که
جز دست عجز بالا نیست
به هر چه می نگری پر فشانِ بی رنگی است
که گفته است جهان آشیانِ عنقا نیست؟
حساب هیچکسی تا کجا توان دادن؟
بقا کدام و چه هستی؟
فنا هم از ما نیست
به هرزه بال میفشان در این چمن بیدل
که هر طرف نگری جز در قفس
وا نیست
http://sun-thing.blogspot.de/2013/08/blog-post.html

Bidelkhani

بیا که هیچ بهاری به حسرت ما نیست - غزل بیدل دهلوی - خوانش مصطفی صبوری

(Collage Huward,Barahani,  Amir rework and collage)

"بخاطر تو که براهنی را دوست  داری"

نیامد
شتاب کردم که آفتاب بیاید
نیامد
دویدم از پی دیوانه ای که گیسوان بلوطش را به سحرگرم مرمر لمبرهایش می ریخت
که آفتاب بیاید
نیامد
به روی کاغذ و دیوار و سنگ نوشتم که تا نوشته بخوانند
که آفتاب بیاید
نیامد
چو گرگ زوزه کشیدم چو پوزه در شکم روزگار خویش دویدم دریدم
که آفتاب بیاید
نیامد
چه عهد شوم غریبی! زمانه صاحب سگ؛ من سگش
چو راندم از در خانه ز پشت بام وفاداری درون خانه پریدم که آفتاب بیاید
نیامد
کشیده ها به رخانم زدم به خلوت پستو
چو آمدم به خیابان
دو گونه را چنان گدازه پولاد سوی خلق گرفتم که آفتاب بیاید
نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خواب تلخ بر آشفت خواب خسته و شیرین بچه های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیش دوست نه در حضور غریبه نه کنج خلوت خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد.

لوک هوارد 
رضا_براهنی


گوش میدادم هر ۲ راجدا جدا ,که به هم چسبیدند ، شما هم گوش بدید

نیامد

شعری از براهنی با صدای مصطفا صبوری

مغروق آبهای هزاران خلیج دور؛ پیغمبری که خواب ندارد

درآستانه- احمدشاملو
Mash Up and rework 4th of July

بايد استاد و فرود آمد
بر آستان ِ دري كه كوبه ندارد ،
چرا كه اگر به گاه آمده باشي دربان به انتظار توست و
                                                               اگر بي گاه
به در كوفتن ات پاسخي نمي آيد .
كوتاه است در ،
پس آن به كه فروتن باشي .
آئينه اي نيك پرداخته تواني بود
                                    آنجا
تا آراستگي را
پيش از در آمدن
                  در خود نظري كني
هر چند كه غلغله ي ِ آن سوي ِ در زاده ي ِ توهم ِ توست
                                                     نه انبوهي ِ مهمانان
كه آنجا
       تو را
           كسي انتظاري نيست.
كه آن جا
       جنبش شايد
                   اما جنبنده اي در كار نيست
نه ارواح و نه اشباح و نه قديسان ِ كافورينه به كف
نه عفريتان ِ آتشين گاو سر به مشت
نه شيطان ِ بهتان خورده ي با كلاه ِ بوقي ِ منگوله دارش
نه ملغمه يِ بي قانون ِ مطلق هاي ِ متنافي .
تنها تو
       آنجا موجوديت ِ مطلقي ،
موجوديت ِ محض
چرا كه در غياب ِ خود ادامه مي يابي و غياب ات
حضور قاطع اعجاز است
گذارت از آستانه ي ِ ناگزير
فروچكيدن ِ قطره يِ قطراني ست در نامتناهي يِ ظلمات
‹ دريغا
       اي كاش اي كاش
                           قضاوتي قضاوتي قضاوتي
                                      در كار در كار در كار
                                                        مي بود ! ›
شايد اگرت توان ِ شنفتن بود
پژواك ِ آواز ِ فروچكيدن ِ خود را در تالار ِ خاموش ِ كهكشان هاي ِ بي خورشيد
چون هرَّست ِ آواز ِ دريغ
                     مي شنيدي:
‹ كاش كي كاش كي
                 داوري داوري داوري
                            در كار در كار در كار دركار ... ›
اما داوري آن سوي ِ در نشسته است ، بي رداي ِ شوم ِ قاضيان.
ذات اش درايت و انصاف
هيات اش زمان.
و خاطره ات تا جاودان ِ جاويدان در گذرگاه ِ ادوار داوري خواهد شد.
بدرود !
بدرود ! ( چنين گويد بامداد شاعر )
رقصان مي گذرم از آستانه ي ِ اجبار
شادمانه و شاكر
از بيرون به در آمدم
از منظر
       به نظّاره به ناظر
نه به هيات ِ گياهي نه به هيات ِ سنگي نه به هيات ِ بركه ئي
من به هيات ِ ‹ما› زاده شدم
                           به هيات ِ پر شكوه انسان
تا دربهار ِ گياه به تماشاي ِ رنگين كمان ِ پروانه بنشينم
غرور ِ كوه را دريابم و هيبت ِ دريا را بشنوم
تا شريطه ي ِ خود را باز بشناسم و جهان را به قدر ِ همت و فرصت ِ خويش معنا دهم
كه كارستاني از اين دست
از توان ِ درخت و پرنده و صخره و آبشار
                                              بيرون است
انسان زاده شدن تجسد ِ وظيفه بود
توان ِ دوست داشتن و دوست داشته شدن
توان ِ شنفتن
توان ِ ديدن و گفتن
توان ِ انده گين و شادمان شدن
توان ِ خنديدن به وسعت ِ دل ، توان ِ گريستن از سويداي ِ جان
توان ِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع ِ شكوه ناك ِ فروتني
توان ِ جليل ِ به دوش بردن ِ بار ِ امانت
و توان ِ غم ناك ِ تحمل ِ تنهايي
تنهايي
تنهايي
تنهايي  عريان
انسان
دشواري ِ وظيفه است
دستان ِ بسته ام آزاد نبود تا هر چشم انداز را به جان در بر كشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بدر ِ كامل و هر پگاه ِ ديگر
هر قله و هر درخت و هر انسان ِ ديگر را
رخصت ِ زيستن را دست بسته و دهان بسته گذشتم
                                  دست و دهان بسته گذشتيم
و منظر ِ جهان را
              تنها
              از رخنه يِ تنگ چشمي ِ حصار ِ شرارت ديديم و
                                                                 اكنون
آنك ِ در ِ كوتاه ِ بي كوبه در برابر و
آنك اشارت ِ دربان ِ منتظر
دالان ِ تنگي را كه در نوشته ام
به وداع
        فرا پشت مي نگرم
فرصت كوتاه بود و سفر جان كاه بود
اما يگانه بود و هيچ كم نداشت
به جان منت پذيرم و حق گزارم !
چنين گفت بامداد ِ خسته

(DarAstaneh)تنها تو آنجا موجوديت ِ مطلقي

از گفت‌وگویی با کیارستمی پس از نمایش فیلم طعم گیلاس

من یک بازی از رویا به واقعیت و از واقعیت به رویا رفتن را در زندگی معمولیم دارم و این مربوط به یک کارگردان و روشنفکر نیست، مربوط به تمام طبقات است. این حس رویاکردن مهم‌ترین چیزی است که بین تمام خلق‌الله تقسیم شده، نه به نسبت، به اندازه. رویا کردن یکی از بارزترین پدیده‌های شگرفی است که به انسان عطا شده. ما مواقعی که از شرایط احساس نارضایتی می‌کنیم به رویا، پناه می‌بریم. هیچ سیستم تفتیش عقایدی نمی‌تواند رویاکردن را کنترل کنند. می‌توانند تو را در یک سلول حبس کنند، اما تو می‌توانی عمدتا خارج از آنجا به سر ببری، بدون اینکه کسی تو را کنترل کند. از طریق رویاکردن این شرایط را داری که بعضی از سختی‌های زندگی را تحمل کنی که غیرقابل تغییرند. رویا یک پنجره است به زندگی ما

عباس کیارستمی؛ دربارهٔ  رؤیا و رؤیاپردازی

برای پنجشنبه تو در تهران
(Ahmadreza Ahmadi,Jacob ,Amir Collage)
صورت من كو؟
احمدرضا احمدی‌






اتاق فرسوده است 
آینده کدر شد 
صورت من کو ؟
من با این صورت 
عاشق شدم 
امتحان دادم 
قبول شدم 
ساز شنیدم 
دشنام دادم 
دشنام شنیدم 
گرسنه شدم 
باران خوردم 
سیر شدم 
رنگ شناختم 
رنگ باختم 
سفید شدم 
خوابیدم
بیدارشدم 
مادرم را صدا کردم 
تو را صدا کردم 
جواب دادم 
خواب رفتم 
عینک زدم 
سفر رفتم 
غم داشتم 
ماندم 
آمدم 
در اینه نگاه کردم 
سفر رفتم 
گلدان را آب دادم
ماهی را نان دادم 
می دانستم صورت من 
صورت توست 
سه دقیقه مانده به ساعت چهار 
آینه کدر شد 
هراس ندارم 
آهسته در باز شد 
زنی در آستانه ی در نشست 
آینه کدورت داشت 
به صورتم نگاه کرد
می خواست خودش را 
در آینه ببیند 
مرا باور کرد 
مرا صدا کرد 
می خواستم از دور کسی مرا ببیند 
تا برای دیگران بگوید 
تا کدر شدن آینه 
من لبخند داشتم 
زن ساکت زن صبور 
با سکوت ابریشمی
از طلوع صبح از فنجان قهوه 
برمیخاست 
آماده بودم 
در صبح 
برای ریختن باران 
در لیوان گریه کنم
از شما هراس ندارم 
که به من تو بگویید 
فقط صورتم را به دیگران بگویید 
که لبخند داشت 
لبم سفیدی بود 
باغ ندارم 
خانه ندارم 
رویا ندارم 
خواب دارم 
عشق دارم 
نان دارم 
اطلسی دارم 
حافظه دارم 
خستگی دارم
سردی دارم
گرمی دارم 
مادر دارم 
قلب دارم 
دوست دارم

برای پنجشنبه‌ی تو در تهران-[صورت من کو ؟]

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

Read It Loud!

Sophie