در این بخش هربار به یکی از موضوع‌های مطرح در علوم اجتماعی می‌پردازیم. گفتارهای عمومی به صورتی تنظیم شده اند که هم برای  دانشجویان  و علاقمندان این علوم قابل استفاده باشند و هم برای سایر متخصصان و مخاطبان عامی که مایل باشند  درآمدی  از دیدگاه اجتماعی به یک موضوع و یا یک نظریه و فکر و گرایش و مکاتب پیدا کنند

گفتارهای عمومی / اپیزود صد و چهل و یکم/بخش دو از شش/فاشیسم در روسیه / 7 اردیبهشت 1402

گفتارهای عمومی / اپیزود صد و چهل و یکم/بخش سه ازشش/فاشیسم در روسیه / 7 اردیبهشت 1402

گفتارهای عمومی / اپیزود صد و چهل و یکم/بخش پنج ازشش/فاشیسم در روسیه / 7 اردیبهشت 1402

گفتارهای عمومی / اپیزود صد و چهل و یکم/بخش شش ازشش/فاشیسم در روسیه / 7 اردیبهشت 1402

گفتارهای عمومی / اپیزود صد و چهل و دوم/بخش یک از چهار/فاشیسم در چین / 14 اردیبهشت 1402

گفتارهای عمومی / اپیزود صد و چهل و دوم/بخش دو از چهار/فاشیسم در چین / 14 اردیبهشت 1402

گفتارهای عمومی / اپیزود صد و چهل و دوم/بخش سه از چهار/فاشیسم در چین / 14 اردیبهشت 1402

گفتارهای عمومی / اپیزود صد و چهل و دوم/بخش چهار از چهار/فاشیسم در چین / 14 اردیبهشت 1402

برخی از آدم‌ها، به دلیل محدودیت ذهنی خود و گسست‌شان از جهان، گمان می‌کنند واژه ‌هایی نظیر «فاشیسم» (Fascism) یا «نژادپرستی» (Racism) را باید تنها در معنای تاریخی محدودشان به کار برد. بنابراین فاشیسم را باید تنها به معنای حزبی در دیکتاتوری موسولینی ِ نیمه قرن بیستم خلاصه کرد و نژادپرستی را تنها به برده‌داری و تبعیض نژادی تاریخی علیه سیاهان و تداومش تا آفریقای جنوبی و آمریکای دهه شصت قرن بیستم. اما اگر این‌چنین بود، سال‌های سال بود که دیگر این دو واژه نباید کاربرد دانشگاهی داشتند و در کاربردهایی بسیار محدود و معدود محصور می‌شدند. اما اگر به ادبیات جهانی ِ علوم انسانی توجه کنیم، می‌بینیم نویسندگان دانشگاهی، به صورت گسترده‌ای از واژه «فاشیسم» به مثابه یک ایدئولوژی ضد‌آزادی که به طور خاص، روشنفکران، مطبوعات آزاد، دموکراسی سیاسی و… را تحقیر و متهم به توطئه کرده، آزادیخواهان را سرکوب و اقتدارگرایی، جنگ‌طلبی و کیش شخصیت را تقدیس می‌کند، در مقالات و کتاب‌های خود بهره می‌برند (برای نمونه امروز از فاشیسم پوتین یا فاشیسم ترامپ صحبت می‌شود). در مورد نژادپرستی و تبعیض (Segregation) نیز، این واژگان به صورت علمی، امروز در چارچوب نه فقط تحقیر نژاد‌ها، بلکه اقلیت‌‌های قومی و زبانی و دینی و همه دیگر‌باشندگان (عقیدتی، جنسی، هویتی، فرهنگی و غیره) استفاده می‌شود. مثل نژادپرستی علیه دگرباشندگان جنسی (Racism In LGBT Community).
در کشور ما، این گونه توهین‌های عمومی (بدون آنکه پی‌آمدی قضایی برای توهین‌کنندگان داشته باشند) به طور خاص علیه اقلیت‌های فرهنگی و زبانی و محلی و قومی و اقتصادی، از طریق رسانه‌های سراسری و شبکه‌های اجتماعی به بهانه لودگی و مسخره‌بازی، و از آن بدتر «ایران‌دوستی» و «دفاع از زبان فارسی»، همچنان ادامه دارند. توهین‌ به اقلیت‌های فرهنگی، مردم زحمتکش، اقوام و آدم‌های فروتنی که در گوشه گوشه این پهنه کارشان را می‌کنند، هیچ آزاری به کسی نمی‌رسانند و هیچ «خطایی» از آن‌ها سر نمی‌زند، جز آنکه ناچارند سخت‌ترین شرایط، زور و بی‌عدالتی و قلدرمنشی و وقاحت فرادستان بی‌کفایت خویش را تحمل کنند. و حتی صدای اعتراضشان به آب و نان نداشتن را هم به زحمت می‌توان شنید. مردمی که دیواری کوتاه دارند. در خانه چیزی ندارند، اما اراذل و اوباش این مملکت، از آن «هیچ» هم نمی‌گذرند و گویی غارت مردم و ولخرجی‌های بی‌پایانشان برایشان کافی نیست و صرفا برای «تفریح و خندیدن و سرگرم شدن بیشتر» دوست دارند از دیوار آن‌ها بالا بروند و خانه و زندگی‌شان را به همه نشان بدهند و همه را دعوت بی‌رحمانه دعوت به خندیدن و تمسخر ضعف و ناتوانی آن‌ها کنند، کاری که دقیقا فاشیست‌های تاریخی هم با قربانیان خود می‌کردند. این مردم که قانون ظاهرا قصد ندارد، قدمی برای دفاع از آن‌ها بردارد، دستشان از همه جا کوتاه است : نه تریبونی دارند و نه قدرتی برای آنکه حرف دلشان را بزنند و نه حتی یک گوش برای آنکه دردهایشان را بشنود. و نبود مجازات در مورد این توهین‌ها، که دستکم در کشورهای توسعه‌یافته قابل تعقیب قضایی هستند، سبب شده که این ماجراها پایانی نداشته باشند. به یاد داریم که «سلبریتی» هایی مثل (…) که شهرتشان را مدیون لودگی و وقاحت کلامی‌ و رفتاریشان هستند، چه حرف‌های زشتی که درباره عرب‌ها، آن هم به صورت زنده در تلویزیون به زبان نیاورد، بی‌آنکه نه مسئولان برنامه، نه هیچ کسی دیگر، یک لحظه با خودش فکر کند: چند میلیون از مردم این پهنه عرب ایرانی‌اند ؟ باز به یاد داریم یک فیلمفارسی چطور به ستایش قداره‌بندی و چاقو‌کشی رفت و باز هم عرب‌ها را هدف گرفت. یا به یاد داریم که یک خانم مجری که معلوم نیست از کجا پیدایش شده بود و در سنین جوان ظاهرا میلیون‌ها میلیون پول در جیب گذاشته که «حتما از سر استعداد ذاتی» به دست آورده بود، به خود اجازه داد مخالفان خودش (در واقع مخالفان قدرت) را باز هم در رسانه سراسری به مضحکه بگیرد و همچون شاه پیشین، بگوید: هر کسی دوست ندارد مثل ما باشد، پاسپورتش را بگیرد و برود؛ یا باز آن توهین کثیف (کثیف‌تر از آنچه پیش از انقلاب در چاله‌میدان مرسوم بود) را به یاد داریم که به اصطلاح یک «استاد دانشگاه» در ماجرای سقوط هواپیمای اوکراین، باز هم در برنامه زنده شبکه‌ای سراسری نثار خانم رخشان‌ بنی‌اعتماد و مردم کرد و هیچ پی‌آمدی برایش نداشت. حال بگذریم از تفسیرهای ورزشی و کلمات و متلک‌ها و به اصطلاح «حرف‌های بامزه‌ای» که هر روز شاهد پخش آن‌ها هستیم بی‌آنکه هیچ کسی مسئولیتش را برعهده بگیرد.»
متن کامل در
https://bit.ly/3KxzSry

عکس فوری /227/ یک فاشیسم مبتذل / ناصر فکوهی / بهمن 1401

گفتمان‌ها و روایت‌های بزرگ و مبهم و کمابیش همیشه در سایه‌روشن‌هایی از حقیقت و خیال، از واقعیت و اسطوره پدیده‌هایی ذهنی و به دور از دقت تاریخی و فکری، اما همیشه ضرورت‌هایی برای فرایندهای اجتماعی سیاسی با اهداف دیگری به جز آنچه ادعا می‌شوند، بوده‌اند. این روایت‌ها تنها ایدئولوژی‌هایی همچون «کمونیسم» و «سرمایه‌داری» و «آرمانشهرهای بهشتی» و انواع «ایسم‌ها» نیستند، بلکه شامل تاریخ نیز می‌شوند: یکی از این پدیده‌ها، «ایران بزرگ تاریخی» است، پدیده‌ای  هم واقعی و هم خیالین، اما اسطوره‌ای ضروری و مفید برای انسجام ملی پهنه فرهنگی – سیاسی ما، به ویژه در این عصر  تشتت و از هم‌گسیختگی فرهنگ‌ها و مردمان در جهان به شرط آن‌که خود تحت تاثیر اسطوره‌هایی که خود ساخته‌اینم قرار نگیریم. زیرا فلسفه و علوم اجتماعی و انسانی مدرن نشان داده‌اند که اگر این روایت‌ها، مورد سوء استفاده قرار بگیرند، بهترین روش‌ برای پنهان کردن روندهایی نیزهستند که از شدت آشکار بودن، کسی آن‌ها را نمی‌بیند: اموری بدیهی، همان کوری از فرط روشنایی که ساراماگو از آن سخن می‌گوید، همان درختی که جنگل را می‌پوشاند، همان واژگون نمایاندن پدیده‌ها به ضرب و زور زبان، وقتی  جرج اورول در شاهکار خود، کتاب 1984، نشان می‌دهد چگونه نهادهای دولتی سرکوبگر، همگی دقیقا برخلاف کاری که در واقعیت انجام می‌دادند، نام‌گذاری می‌شدند: نهادی که مسئول جنگ‌آفرینی بود، نام «صلح» بر خود می‌گذاشت، و نهادی که  وظیفه تحریف تاریخ و دروغ‌آفرینی را برعهده داشت، نام «حقیقت» را. 
حال به موقعیتی برسیم که در کشور ما با قدمت چند هزار ساله، تا صد سال پیش اصولا وجود خارجی نداشت یعنی تا زمانی که  یا ماموریت مخرب گروهی آغاز نشده بود و یا برغم دانشمند و متفکر بودن عده‌ای دیگر، آنقدر از جهان پس نیافتاده بودند تا بتوان به سادگی و با عباراتی توخالی، دستکاری‌شان کرد و از آن‌ها استفاده ابزرای کرد؛ گروهی که امروز از آن صحبت می‌کنند که زبان فارسی و انسجام ملی و همبستگی ایرانیان به خطر افتاده و آنچه خود بیشترین ضربات را بر ش وارد می کنند، دستمایه ناله و فعان‌هایشان کرده‌اند؛ گروهی که هرگز آنقدر دغدغه نداشتند که چند زبان محلی که دقیقا امروز زیر تهدید و در شرف نابودی واقعی هستند ، نابود شوند،  ولی امروز از یک خطر خیالین بزرگ برای زبانی به قدرت تاریخی زبان فارسی اظهار نگرانی می‌کنند؛ گروهی که تا چند دهه پیش بولدوزر به راه می‌انداختند که تخت جمشید را  ویران کنند، یا نام خیابان «شیخ بهایی» را به دلیل «بهایی» بودنش تغییر دهند، و امروز مدعی تمام میراث پیش و پس از اسلام این سرزمین‌هستند و به سادگی و با سوء استفاده از  گروهی از کهنسالان بی‌خبر از آنچه در جهان می‌گذرد، به بسیاری از دوستداران این سرزمین و فرهنگ متکثرش با عنوان اورولی  «ایران‌ستیز»، یورش می‌برند تا خیانت خود را بپوشانند. همان‌ها که لشکری از مجلات و زردنامه‌های بی‌شمار به راه انداخته‌اند تا این مهم را به نام «دفاع از ایران» برعهده بگیرند. این واژه به صورتی غریب دوران سیاه دولت ترامپ در آمریکا را به یاد می‌آورد و سیاست‌بازان و کلاه‌برداران  و معامله‌گران بی‌وجدانی که صرفا برای منافع مادی خود، خائنان به ایالات متحد آمریکا و نژاد‌پرستان سفیدپوست کم‌سواد آن را «وطن‌پرستان آمریکا دوست» و برعکس مطبوعات و رسانه‌های آشکار‌کننده واقعیت‌ها و مدافع دموکراسی را، «دشمنان مردم»، خطاب می‌کردند. این چنین است که می‌توانیم ببینیم این جماعت نام زیبا، فرهنگی و آبرومند و معناداری چون «ایرانشهر» را بهانه‌ای قرار داده‌اند تا به تمام اجزای سازنده تاریخی این  تمامیت حمله کنند و فاشیسمی ضد‌انسانی و فرهنگی را برهمه کسانی که از جان خود مایه گذاشته‌اند و  این ایران، این فرنگ و حتی این زبان را ساخته‌ و هر روز از آن‌ها دفاع می‌کنند، را با عنوان «ایران‌ستیز»، «دشمنان ایران»، «توطئه‌گران انگلیسی» و غیره  به زیر دشنام بگیرند. اما بیاییم تنها به یکی از دروغ‌های بزرگ و رسواگر  زبانی این جماعت که  رودررو قراردادن سخنانشان با روش‌هایشان، آن را آشکار می‌کند، انگشت گذاریم: بنا بر نظریه بسیار مورد علاقه این گروه‌ها، «ایران بزرگ»، کشورهایی نظیر هندوستان و پاکستان، افغانستان، منطقه قفقاز جنوبی از تاجیکستان تا ارمنستان‌، بخش بزرگی از ترکیه، عراق و کشورهای عربی جنوب خلیج فارس را در بر می‌گیرد. به عبارت دیگر این گروه به صورتی آگاهانه یا ناخودآگاهانه «ایران بزرگ فرهنگی» را با پهنه‌های سیاسی یکی می‌گیرند
متن کامل
لینک در کانال تلگرامی نوشته‌های ناصر فکوهی
https://t.me/c/1023690244/16822
این کانال خصوصی است برای عضویت از آدرس زیر وارد آن شوید
https://t.me/+PQRGBBkRr6MtdKOW

New tracks tagged #ملی‌گرایی