چشم در چشم هيولا!- قسمت  پنجاه و شش     
 
نوشته هنگامه حاجی حسن 
ديدار با ”شكر“ محبوبم
شب شد، همان چيزي كه حدس ميزديم انجام شد، اكيپ 10نفريمان را صدا زدند و بيرون بردند و پشت در بند بهخط كردند، و اين بار يك پاسدار زن كه جديد آمده بود گفت هنگامه كيه؟ گفتم من! ولي او چيزي نگفت، انگار فقط ميخواست چك كند كه هستم يا كي هستم. بهكوتاهي گفت بهدليل عدم رعايت ضوابط بند، شما بهبند8 منتقل ميشويد.
از خوشحالي ميخواستم فرياد بكشم واي خدا، ”شكر“ را خواهم ديد! نميدانم چطور فرياد شادي نكشيدم. بهطرف بند8 روانه شديم، دلم ميخواست بدويم، ولي صف راه ميرفت. در بند باز شد و ما داخل شديم، يكمرتبه بند از شادي منفجر شد، واي خدا!… بيشتر بچههاي بند7 كه اينجا هستند!

روایت های مقاومت -چشم در چشم هیولا قسمت   پنجاه و شش

چشم در چشم هيولا!- قسمت  پنجاه و هفت     
 
نوشته هنگامه حاجی حسن 
 تجربة جديد دژخيمان براي نابودي انسان 
براي جمع كردن وسايلم بلندشدم و گفتم الان برميگردم تا باهم شام بخوريم، توهم هرچي داري بيار! فعلاً من هيچي ندارم، وقتي بلند شدم و رفتم، درگوشهيي ژيلا آهسته صدايم كرد، او را نميشناختم و قبلاً باهم نبوديم و او با ”شكر“ همبند بود. بهاو نزديك شدم داشت گريه ميكرد گفت ميدوني چي شده؟ ما هيچ وقت فكر نميكرديم ”شكر“ خوب بشه

روایت های مقاومت -چشم در چشم هیولا قسمت پنجاه و هفت

چشم در چشم هيولا!- قسمت  پنجاه و هشت     
 
نوشته هنگامه حاجی حسن 
شكنجه در همانجا و جلو ديگران! بههمين جهت، زندانيان ”واحد مسكوني“ حتي از نگاه كردن، سلام كردن و انجام معموليترين كارها خودداري ميكردند. ساعتها و روزهاي متمادي روبهديوار و در سكوت و بيحركت در نقطهيي مينشستند و با هيچكش حرف نميزدند.
”شكر“ خيلي كم غذا ميخورد، وقتي هم ميخورد، بلافاصله رويش را برميگرداند و در ظرف كوچك دربستهيي آنچه را خورده بود، بالا ميآورد. البته او زخم معده گرفته و چندين بار خونريزي معده كرده بود ولي اين استفراغ بيشتر عصبي بود. ميخواست ديگر نخورد، ميگفت هر چه بخورم بالا ميآورم. بهاوگفتم اشكال ندارد تو غذا بخور، بعد اگر استفراغ كردي مهم نيست، ولي از نخوردن بهتراست. قبول كرد و عجيب اينكه استفراغ او طي چند روز خيلي كم و كمتر شد.

روایت های مقاومت -چشم در چشم هیولا قسمت   پنجاه و هشت

چشم در چشم هيولا!- قسمت  پنجاه و نه      
 
نوشته هنگامه حاجی حسن 
ما را روزها بدون آب و غذا سرپا نگهميداشتند، خودم تا 6روز توانستم حسابش را نگهدارم كه سرپا بودم، ولي بعد ديگر نفهميدم چه شد. بعد از مدتها ايستادن بيهوش ميشديم و بهزمين ميافتاديم اما با كتك بيدارمان ميكردند و دوباره سرپايمان ميكردند. گاهي هرچه كتك ميزدند، نفر بههوش نميآمد آنوقت ولش ميكردند تا خودش بههوش بيايد و دوباره… دوباره… نميدانستيم چهكار ميخواهند بكنند تا اينكه ما را به”واحد مسكوني“ بردند. ما تمام مدت چشمبند داشتيم. در آنجا شكنجهها شروع شد. بهما ميگفتند شما سگ هستيد يا خر هستيد و ما را وادار ميكردندكه اين را بهزبان خودمان بگوييم وقتي زير شكنجه ميگفتيم خر هستم! ميگفتند حالا كه خر هستي بايد عرعر كني و بعد ميگفتند بايد سواري بدهي و سوار ما ميشدند كه آنها را حمل كنيم. و بعد ميگفتند هزار بار بنويس من خر هستم! بعد ميگفتند حالا دوهزار بار بنويس و....

روایت های مقاومت -چشم در چشم هیولا قسمت پنجاه و نه

چشم در چشم هيولا!- قسمت  شصت (‌قسمت آخر )      
 
نوشته هنگامه حاجی حسن 
	سنگيني سيلاب خونآلودي را پشت پلكهايم احساس ميكردم و با تمام قدرتم از جاري شدنش جلوگيري ميكردم. ”شكر“ در آخرين لحظه باز هم برگشت و نگاهم كرد و دستش را ازدور ملتمسانه بهسمت من دراز كرد، من هم از پشت ميلههاي آهني زشت و بيرحمي كه قلبم از آن عبور كرده بود، دستم را بهسمت او دراز كردم.

New tracks tagged #هیولا