Bu yazı bir çığlıktır!
Ruhumuzu, geleceğimizi, hayallerimizi, rüyalarımızı yok ediyorlar: Kendi çocuklarımız, elimizden kayıp gidiyor...
Çocuklarımızı bizden koparıyorlar...
Çocuklarımıza hiçbir heyecan, coşku ve ufuk sunamayan, sömürgeci, ruhsuz eğitim sistemi; hiçbir gelecek
vadetmeyen kör ve kötürüm, yoz ve yozlaştırıcı kültür hayatı; hayal göremeyen, rüyaları olmayan, bütün sermayesini
daha çok “köşe döndürecek” bön ve berbat projelere yatıran sarsak ve asalak medya ve sanat rejimi, çocuklarımızı
gözümüzün içine baka baka elimizden alıyor; bizden, bizi biz yapan her şeyden koparıyor el ele, kol kola, omuz omuza
vererek...
Biz de seyrediyoruz çocuklarımızın gözümüzün önünde elimizden kayıp gidişini, yok olmanın eşiğine sürüklenişini...
İyi de nereye kadar sürebilir ki, bu ölümcül sessizliğimiz?
TÜRKİYE’NİN EN TEMEL SORUNU EĞİTİM SORUNU!
Türkiye’nin en temel, en hayatî sorunu, eğitim sorunudur. Eğitim sorunu, bir millî güvenlik meselesi katına
yükselmiştir!
Türkiye’de sömürgeci emperyalistlerin bile yapamayacakları, yapmaya aslâ cesaret edemeyecekleri kadar
çocuklarımızı kendi değerlerimizden, kendi dünyamızdan, kendi rüyalarımızdan, kendi medeniyet dinamiklerimizden
uzaklaştıran, bütün iddialarını yitirmiş, bütün ideallerini kaybetmiş ilkel, ruhsuz, ufuksuz bir eğitim sistemi; yoz ve sığ bir
kültür hayatı; yabancılaştırıcı ve yozlaştırıcı bir sanat ve fikir hayatı; ve her şeyi banalleştirici, berbat bir medya rejimi var!
Aberlard’ı, Racine’i, Lizts’i, Voltaire’i, Rousseau’yu, Balzac’ı, Descartes’i, Bergson’u, Derrida’yı, Godard’ı,
Truffaut’yu öğretmeyen, bu kurucu figürlerin ürettiği ruhu solutmayan, gördükleri rüyaları her daim yeniden
üretmeyen bir Fransız eğitim sisteminden, kültür ve düşünce hayatından, medya rejiminden söz edilebilir mi?
Bunyan’ı, Blake’i, Shakespeare’i, Locke’u, Hobbes’u, Byron’ı, Wordsworth’u, Elizabeth çağını, Victoria çağını,
Turner’ı, Constable’ı öğretmeyen, yaşatmayan, yeniden üretmeyen bir eğitim sistemi İngiliz eğitim sistemi olabilir
mi?
Bach’ları, Mozart’ı, Beethoven’i, Spinoza’yı, Luther’i, Kant’ı, Goethe’yi, Hegel’i, Nietzsche’yi, Husserl’i,
Heidegger’i, Wagner’i öğretmeyen, yaşatmayan ve yeniden üretmeyen bir eğitim sistemi Alman eğitim sistemi
olabilir mi?
Bu anaakım kurucu figürler Fransızların, İngilizlerin, Almanların iddialarının, ideallerinin, rüyalarının, hayallerinin ana
kaynaklarıdır. Bu anaakım kaynakların dışında nice yan ve karşı-akım diyebileceğimiz isimler, ekoller, yaklaşımlar da var
sözkonusu edilebilecek. Ama bu kadarı kâfî.
BAŞIMIZA
DÜŞEN TAŞ...

Yusuf Kaplan - Bu yazı bir çığlıktır: Çocuklarımızı öldürüyorlar bayım, uyuma!

Rusya’nın yüzyıllardır emperyalist olduğu nasıl gözden kaçtı? Rus emperyalizmi nasıl gelişti, nerelerde etkili oldu? Anti-kapitalist olmak, anti-emperyalist olmaya yeter mi?

Rus emperyalizmi nasıl gözden kaçırıldı?

MALAWİ
Addis Ababa Havaaalanı’na iniyoruz yaklaşık 6 saatlik yolculuktan sonra.
Havaalanı, Afrika’nın en büyük havaalanlarından biri.
Ama bakımsız ve çok kalabalık. New York’un meşhur Kennedy Havaalanı ile Paris’in Orly Havaalanı’nı hatırlattı
bana.
Üç havaalanının ortak yanlarından biri de insanların çoğunun zenci olması. Kennedy Havaalanı tıkış tıkıştır.
Amerika’da olduğunuzu unutursunuz bir an. Bakımsızlık, yoğun kalabalık, aksayan hizmetler, sizin Afrika’da bir yerde
olduğunuzu sanmanıza yol açar.
Bunları Afrika’nın mazlum insanlarını aşağılamak ya da küçük görmek için yazamıyorum, elbette ki. Ne münasebet!
Afrika’ya ayak bastığınızda ilk hissettiğiniz, iliklerinize kadar yaşadığınız duygu, koskoca kıtanın nasıl aşağılık bir
şekilde yağmalandığı... Kanının emildiği... İliklerine kadar sömürüldüğü... Hadım edildiği... Avrupa’nın ve Amerika’nın refah
içinde yüzüyor olmasını Afrika, Latin Amerika ve Asya kıtalarını yani bütün dünyayı sömürüp semirmelerine borçlu olduğu...
yakıcı gerçeği!
Addis Ababa Havaalanı’nda iğreniyorum bu emperyalistlerden bir kez daha! Havaalanının orasında burasında tek tük
rastladığımız ama kibrinden burnundan kıl aldırmayan, bağıra çağıra, böğüre geğire konuşan, sesleri bütün
havaalanında yankılanan Batılı emperyalistlerin şımarık çocuklarını görünce her şeyinden iğreniyorum bu aşağılık
Batılı emperyalistlerin!
İstanbul Havaalanı›na benzeyen tek yanı, büyüklüğü Addis Ababa Havaalanı’nın.
Şu net ama: İstanbul Havaalanı mücevher gibi. Muazzam bir eser. Emperyalizmin izlerine rastlayamazsınız.
Addis Ababa’da, Kennedy veya Orly Havaalanı’nda ya da İngilizlerin Heathrew Havaalanı’nda her karesinde
emperyalizmin izleri vardır, her köşesine emperyalizmin havası sinmiştir. İnsanların yüzlerine baktığınızda derilerinin
renklerinden ötürü nasıl itilip kakıldıklarını, kendilerine insan muamelesi yapılmadığını haykırır sanki insanların yüzleri size.
Ama İstanbul Havaalanı öyle mi? Burası tam bir kültürler, inançlar, farklılıklar panayırı gibidir. İnsanların yüzlerinde
nefret değil merak duygusu hâkimdir. Yüzleri güler insanların.
Osmanlı’nın çocuklarının ülkesine ayak basmıştır herkes yolcu da olsa. Güvendesiniz demektir. İçinizi huzur kaplar.
Emperyaliste rastlayamazsınız İstanbul Havaalanı’nda. Emperyalist kuyruğunu kıvırır saklar! Burada kültürlerin
zenginliği ve çeşitliliği geçit resmi yapar...
Özel bölmelerinde, lounge’larda, sınıf farkı belli eder kendini. Üst sınıflar, yer içerler. Sınıf farkı rahatsız eder bizleri, biz
Türkleri. Ama bu farklılık, sömürünün ve semirmenin eseri ve göstergesi değildir. Dünyanın üst sınıflarının buluştukları
yerdir belki en fazla. Emperyalizm havası esmez burada. Dünyanın aristokrasisi ve biraz da burjuvazisi bakar birbirine
burada, göz atar.
Addis Ababa da, İstanbul Havaalanı gibi Afrika’da “hub” işlevi gören bir kaç havaalanından biri. Bakımsız, havasız,
albenisiz. Devâsâ bir hangarı andırıyor. Ama Havaalanının her bir köşesi zulüm, işkence, yağma, sömürü, hâsılı,
emperyalizm kokuyor! İnsanın suratı asılıyor, öfke doluyor...
Arefe günü olduğu için, Havaalanı Müslüman kaynıyor. Kamerunluların çoğunlukta olduğu bir alana geçiyoruz. Yere
seccademizi serip namaz kılacağız Hikmet Hocam’la... Sarının tonlarına boyanan giysisiyle Kamerunlu bir Hanım Etiyopya
Havayolları’nın battaniyesini sermiş namaz kılıyor. Onun namazını tamamlayıp kalkmasını bekliyoruz... Biz de bir şey serip
namaz kılalım derken namaz kıldığı battaniyeyi bize uzatıyor Hanım teyze. Yüzümüz gülüyor. Teşekkür ederek namazımızı
eda ediyoruz oracıkta.
Uçakta uçağın uçuş güzergâhını veren haritadaki küçük ama anlamlı bir ayrıntı dikkatimi çekiyor: iki tür mesafe birimi
veriliyor, malum her yerde: km ve mil. Kilometre verilirken, Metrik birim, denmiş. Mil verilirken, Emperyal birim,
denmiş!

Yusuf Kaplan - Addis Ababa’dan Lilongwe’ye: Emperyalist Batı  ve  beklenen Türkiye...

Fransa’da Cezayirli bir gencin polis tarafından dur ihtarına uymadığı gerekçesiyle öldürülmesi üzerine başlayan ve
çığırından çıkan olaylar ister istemez Fransa, sömürgecilik, göçmenler, ırkçılık ve milliyetçilik tartışmalarını tetikledi. Bu
olaylarla Türkiye’deki sığınmacıların durumu arasında bazı karşılaştırmalar yapanlar da oldu.
Elbette bir olayın farklı boyutları her zaman başka ülkelerdeki bazı yönleri benzer bazı olaylarla karşılaştırmalar
yapmaya sevkeder. Ama “sadece bazı yönleri benzer” olaylar. Türkiye’de de artık azımsanmayacak sayıda
sığınmacı varlığı var. Bunların Türkiye’ye geliş sebepleri ve geliş şekilleri ile Türkiye devlet ve toplumunun bunlara bakışı
ve davranışını karşılaştırmak da elbette mümkün ama bu karşılaştırmalarda sadece Türkiye ile Fransa
sömürgeciliğinin bariz farkı ortaya çıkar ve anlaşılır. Buna mukabil Türkiye’nin de tarihten ve kültürel kimliğinden
gelen bariz farkı tebarüz eder.
Fransa’da bugün protestolarla öne çıkan göçmenler aslında birkaç nesildir Fransa’da, tamamına yakını
Fransız vatandaşı. Fransa’ya askerlik yaparak, vergi ödeyerek, çalışma hayatında Fransızların yapamayacağı işleri
yaparak her türlü katkıyı yapıyorlar. Hatta kendilerini Fransız da hissediyorlar ve Fransa’ya birçok zeminde sahip
çıkıyorlar.
Kendi ülkeleri ile Fransa arasında, aslında belki tuhaf gelecek ama, işleyen sömürge kanalları bu nüfus
sayesinde canlı kalabiliyor. Çünkü Fransa ile bu insanların köken ülkeleri arasındaki ilişkiler bu göçmen nüfusun
Fransa’daki varlığı ve faaliyetleri sayesinde hala canlı kalabiliyor. Fransa Cezayir’i, Tunus’u, Fas’ı, Senegal’i, Mali’yi ve
diğer birçok Afrika ülkesini ülkesindeki diasporaları aracılığıyla kontrol etmenin yolunu bulmaya çalışıyor.
Zannedildiği gibi Fransa’daki göçmenler Fransa’ya bir yük değil, bilakis Fransa’nın velinimeti.
Buna rağmen Fransa toplumunda özellikle siyasilerde göçmenlere karşı ırkçı duyguları bastırma, onları eğitme,
Fransa’yla bütünleştirme yönünde ciddi bir program uygulanmamıştır. Aksine toplumun derinliklerine nüfuz etmiş bir
ırkçılık polisin ve resmi kurumların tutumuna da olduğu gibi yansımaktadır. Fransa, sonuna kadar sömürdüğü bir topluma
asgari bir saygı bile duymamakta, asgari bir bedel ödemekten geri durmaktadır. Karşılığı da belli zamanlarda patlak veren
bu öfke oluyor.
Fransa’daki göçmenlerin durumu, hareketleri ve belli olaylara karşı tepkilerini Türkiye ile karşılaştırmayı
bırakın, diğer Avrupa ülkesi Almanya ile bile karşılaştırmak mümkün değil. Almanya’da Türklerin durumu çok daha
farklı. Almanya’ya giden Türk işçileri, gitmeyi kendi istedikleri halde, onların emeğine karşı Almanların bir şükran duygusu
bile duyduğu söylenebilir. Bir milyonun üstünde Suriyeliyi genellikle seçerek almış olsa bile toplumda entegre etme
yönünde ciddi bir arayış ve politikanın sürdürüldüğünü söyleyebiliriz. Bu arayışların zaman zaman entegrasyon
yerine asimilasyon hedeflediği yönündeki tartışmalar bile Almanya’da soğukkanlılıkla yürütülüyor.
Bu arada toplumda yabancılara karşı zaman zaman nükseden
düşmanlıkla mücadele

Yasin Aktay - Türkiye’ye  Fransız Fransız bakmak

Sömürgecilik ilişkilerindeki kültürel ve siyasi tahakkümü analiz eden Fanon, hem
sömürgeci hem de sömürülenlerin zihni durumuna ilişkin oldukça etkili eserler
ortaya koydu. Fanon’un bir takipçisi olarak modern dönemde bu ilişkilerin nasıl
sürdürüldüğünü inceleyen Hamid Dabashi de sömürgecilere eklemlenen aydın
tipi üzerine oldukça etkileyici analizler yaptı. Dabashi, Fanon’un
sömürgeleştirilen insanların hangi koşullarda aşağılık duygusuna sahip
olduklarını yapısal koşulları üzerinden analiz ettiği Siyah Deri Beyaz
Maskeler’den esinlenerek Fanon’un günümüz dünyasına nasıl uyarlanabileceğini
analiz ediyor.
Kahverengi Deri Beyaz Maskeler adlı eserinde konuyu detaylandıran Dabashi,
Batı’ya göç eden entelektüellerin süreç içerisinde kendi kültürlerine
yabancılaştıkları ve o kültürü nasıl aşağıladıklarını anlatmaktadır. Bu aşağılama
durumu zamanla siyasi bir işleve dönüşmekte ve Batı ile kendi ülkeleri karşı
karşıya geldiğinde doğrudan Batı’dan yana tavır alınmakta ve Batı’nın emperyal
tutumu dahil olmak üzere birçok eylemi bizatihi bu entelektüeller aracılığıyla
meşrulaştırılmaktadır.
Dabashi’nin komprador entelektüel olarak tanımladığı bu aydın tipi, bir kültür
komisyoncusu olarak görev yapmakta ve Batı’nın kültürel ve siyasi
tahakkümünü kolaylaştırmaya çalışmaktadır. Kişisel çıkarları sebebiyle Batı
kültürüne karşı aşinalığı olan bu aydın tipolojisi, içerisinde bulunduğu ülkenin
dilini aksanıyla konuşmakta ve güce ulaşmak amacıyla kendi yurttaşlarına kötü
davranabilmektedir. İçerisinde bulunduğu kültür ve iktidar tarafından
sahiplenilmeyi ve kabul edilmeyi arzulayan bu aydın tipi, nihai kertede
kendi ülkesi aleyhine bir aparata dönüşmekte ve tahakküm ilişkilerini
meşrulaştırmaya çalışmaktadır.
Sömürgecilik çalışmaları açısından bir diğer önemli isim olan Albert Memmi’ye
de atıf yapan Dabashi, kısa süre içerisinde asimile edilen aydınların kendilerini
ortalama sömürgeciden oldukça üstün bir konuma yerleştirildiklerini de ifade
etmektedir. Memmi’ye atıfla bu aydın tipi, sömürgeci zihniyeti aşırıya taşımakta
ve sömürgeleştirilenlere karşı oldukça gururlu bir küçümseme sergilemektedir.

TURGAY YERLİKAYA - Komprador Entelektüel Ve Siyasi Işlevi

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

Gündem veya önemli meseleler hakkında konunun uzmanlarınca kaleme alınmış makaleler Fikir Turu Podcast Kanalı'nda sizlerle

New tracks tagged #Sömürge