Acılar paylaşıldıkça azalır derler. Yaşadığımız asrın felaketinin acısı azalır mı bilmiyoruz ama insanın dermanı paylaşmakta. Bu büyük acının ardından kimsenin bir daha bu acıları yaşamaması ve gelecek nesillerin  iyiliği için alınması gerekli dersleri almakta. 

Hepimiz gibi çok üzgün, çok kızgın ve kırgınız. İçimizi döktüğümüz sohbetimize Artı Bir olmak isterseniz bekleriz.

45. Bölüm - UNUTMAMALI, UNUTTURMAMALI!

Apaçık olarak ifade edilmiş bir hususu yeniden açıklamanın onu karıştırmaktan başka bir sonuç doğurmadığını okur-
yazarlık tecrübemizle bildiğimiz için, kimi yazılarımızda sözü doğrudan ehline bırakıyoruz.

Bugün de sözü unutma konusunu nisyan ve insan kelimeleri etrafında izah etmiş olan Taha Abdurrahman’a bırakmak
istiyoruz. Naklimiz, onun Dinin Ruhu –Sekülarizmin Sığlığından İlahi Sözleşme ve Emanet Paradigmasının Enginliğine
adıyla, Soner Gündüzöz tarafından bir telif zevkiyle tercüme edilmiş kitabının (Pınar Yayınları) ilk sayfalarıdır:
“Günümüzdeki insanın durumunu ne zaman etraflıca düşünsem ve konuyla ilgili derinlemesine kafa yorsam insandan
daha unutkan bir varlığın olmadığı kanaatim daha da kökleşir.
Bu doğrultuda insanı tarif etmek bana bırakılsaydı ben onu unuttuğunu unutan varlık şeklinde tanımlardım. İnsan
kelimesinin nereden türemiş olduğu hakkındaki kanaatimi ise (yakınlık ve alışkanlık anlamındaki) üns kökü yerine
(unutmak anlamındaki) nisyân kökünden yana kullanırdım.
İnsan kelimesinin türediği kökün üns olduğu doğru olsa bile -insanın unutma özelliğinin daimi olması nedeniyle- yine
de bunun, gerçekte unutmaması gerekeni ona unutturacak bir ünsiyet olduğu kanaatindeyim.

Ömer Lekesiz - ‘Hatırlama varlıktır, unutma ise yokluktur.’

Bugün yazacaklarımı benzer şekilde daha önce de yazdım; muhtemelen
Gazze sükun buluncaya kadar müteaddit defalar yazmaya da devam
edeceğim. Çünkü bugün en çok yapılması gereken şey, en hayati iş bu.
Her birimizin elindeki imkanlarla kendine ve ulaşabildiği herkese bu
hatırlatmaları yapması gerekiyor.
Neden söz ediyorum, neyi hatırlatacağız insanlara?
Gazze&#39;de zulüm başladığından beri pek çoğumuzu ele geçiren bir
kolaycılığı, &quot;Üzülüyoruz ama çaresiziz, elimizden bir şey gelmiyor!&quot;
yakınmalarını ortadan kaldıracak hal çarelerini hatırlatacağız. Düşman
durmuyor, zulmünden geri adım atmıyorsa, biz de durmayıp
imkanlarımızı zorlayacağız, gerekenleri yapacağız.
Öncelikle Gazze&#39;de (ve elbette başta Doğu Türkistan olmak üzere
zulümlerin işlendiği her yerde) yaşananlara alışmayacağız, zulmü
kanıksamayacağız, ilgimizi canlı tutacağız. Zulmü dillendirmeye, aşikar
etmeye, mazlumun yanında durmaya ve sesini duyuramadığı yerlere
duyurmaya ısrarla, inatla, sebatla devam edeceğiz. Siyonist israil&#39;in kanlı
yüzünü, karanlık zihniyetini, gözü dönmüş yönetimini, zalim ordusunu
ifşa etmek üzere bütün imkanlarımızı seferber edeceğiz. Mazlum ama
herkesten daha yiğit Filistin halkının acılarını, ihtiyaçlarını ve büyük
mücadelesini istikrarla dünyaya duyurmayı günlük bir görev olarak
aksatmadan sürdüreceğiz. Bunun için gerekli her türlü materyali
üreteceğiz, sosyal medya imkanlarımızı seferber edeceğiz ve takipte
kalacağız. Bunu yaparken özellikle sosyal medyada bize ulaşan haber ve
görüntülerin doğruluğunu araştırmaktan, doğru kaynakları kullanmaktan
ve algı oyunlarına, manipülasyonlara gelmeden, tuzaklara düşmeden
uyanık kalarak faaliyet göstermeye, gerçekleri yaygınlaştırmaya dikkat
göstereceğiz.
Bölgede faaliyet gösteren güvenilir yardım kuruluşlarına imkanlarımız
ölçüsünde az çok demeden maddi yardımda bulunacağız, destek olacağız.
Yardımların engellemeler sebebiyle yerine ulaştırılamadığı yönündeki
haberlerin bizi gevşetmesine izin vermeyeceğiz. Yerine ulaşan yardımlar
da var ve bize düşen bölgede ihtiyaç duyulan her türlü malzemenin hazır
tutulmasını sağlamaktır.

GÖKHAN ÖZCAN - YILMADAN YORULMADAN...

Öyle ağır acılar yaşanıyor ki gözlerimizin önünde ve biz o kadar çaresizce
şahit oluyoruz ki bunlara; söyleyebileceğimiz hiçbir söz taşıyamıyor artık
anlamını.
Acıları hiç umursamayanlarla çok umursayanlar arasındaki tek fark
kalplerinde biriktirdikleri. Çaresizlik, kalbimiz dışında her şeyi yutup
içinde eritecek kadar genişletti sınırlarını.
Yürüyüp gitmek, başka yere bakmak, duymuyormuş gibi yapmak,
oyalanacak bir şeyler bulmak... Hangisinde yakalayacağız bugün
kıskıvrak kendimizi?
Bütün içiyle bizi çağıran bir sese, &quot;Buradayım!&quot; diyememek... Sesimizi
nasıl da incitiyor! Umut arayan bir çift kara göze umut olamamak...
Canımızı nasıl da kanatıyor! Üşüyen bir canı ısıtamamak... Bizi
kendimizden nasıl da soğutuyor!
&quot;Bildiğimiz tek şey, yarının bugünden daha iyi olmayacağı ve nehir
kıyısında, asla gelmeyecek bir gemiyi özlemle beklediğimiz. Her şeyden
koparılma hükmünü giydik; kendi yok oluşumuz dışında her şeyden&quot; diye
yazmış Gassan Kanafani, &#39;Hayfa&#39;ya Dönüş ve Diğer Hikayeler&#39; kitabında.
Bundan tam 53 yıl önce. Ve o gemi hâlâ gelmedi.
Siz hiç gelmeyecek bir gemiyi yüreğiniz titreyerek beklediniz mi?
&quot;Ne yapabiliriz?&quot; sormakta çok geciktiğimiz bir soru olarak boynumuza
asıldı. Bu soruyu yetmiş küsur yıl boyunca kendine sormamış herkes
utancıyla aracısız yüzleşmeli ve delikanlıca kendinden utanmalı!
Diplomatik laf dolandırmalar, stratejik hesap kitap, gerçekçilik çağrıları,
bol &#39;ama&#39;lı cümleler içimizi serinletiyor mu? Üstümüze çektiğimizde
çaresizlik yorganı bizi ısıtıyor mu?
Bu vahşete lojistik destek sağlayanlar, katillerin sofrasına aş koyanlar,
karanlığına enerji taşıyanlar, zulmüne malzeme temin edenler aramızda
yaşıyor. Filistin&#39;e bir tek umut gemisi yaşamazken zulmün limanlarına
filolar kalkıyor limanlarımızdan.

GÖKHAN ÖZCAN - Gelmeyen O Gemi

Gazze kanayan yaramız.
İmtihanımız bizim.
Soykırım aylardır devam ediyor.
Açlık, yokluk ve sefalet cabası.
Sadece dua edebiliyoruz.
Gayrısına gücümüz yok bizim.
Dünyanın her yerinden Gazze protestoları devam ediyor.
Türkiye de bıçak gibi kesildi.
Artık yürüyenimiz yok.
Protestolarımızdan eser kalmadı.
Sadece dualarımıza sıkışıp kaldı Gazze.
Ramazan başlayacak,
Ne yatacak yerleri var ne de yiyecek bir şeyleri.
Biz tıka basa yiyip içeceğiz.
Arada yâdımıza düştüğünde “Ah Gazze!” diyeceğiz.
Avuç açıp dua edeceğiz.
Oysa asıl duaya muhtaç olan biziz biz.
Acınacak halde olan.
Kendi payıma Gazze için hayıflanmıyorum; Gazzeliler acınacak halde değiller.
Nelerini kaybettiklerini biliyorum elbet.
Neleri kaybetmediklerini de…
En önemlisi canları pahasına neyi kazandıklarını da…
Onların yaşadıkları karşısında ağlarken aslında kendimizin acınacak halde olduğunun da bilincindeyim
elbet…
Onların şahsında kendi halimize ağlıyorum asıl.
Ölüp gittiğimizde öteye, asıl orada vereceğimiz, daha doğrusu veremeyeceğimiz hesabı düşünerek
kendi halimize ağlıyorum.
Öleceğiz bir gün.
Ahiret yurduna inanıyorsak şimdiden sorgu-suale hazırlanalım diyorum.
Biz gücü yetmeyenlerdeniz.

MEHMET METİNER - Gazze’yi Siyasete Alet Etmeyiniz!

&quot;Gazze&#39;yi Unutmayın!&quot; ifadesi Filistin&#39;e destek olmak adına yürütülen
faaliyetlerin ortak mottosu oldu. Gazze&#39;yi unutmayın! Biraz durup
düşününce, çok can acıtıcı bir ifade olduğunu farkediyor insan bunun.
Demek Gazze&#39;yi unutmak diye bir şey mümkün bizim hayatımızda. Bunu
bu kadar sık hatırlatmak gerektiğine göre, her şey kendi haline, akışına
kaldığında Gazze&#39;yi unutabiliyoruz. Nasıl? Bu soruyu soracağım ama
zihnimde uyanabilecek cevaplardan korkuyorum. Yine de sormak lazım:
Gazze&#39;yi nasıl oluyor da unutabiliyoruz? Kendimizi nasıl başka şeylerle
oyalanmaya bırakabiliyoruz? Gözlerimizi nasıl kapatabiliyoruz Gazze&#39;ye,
kulaklarımızı nasıl tıkayabiliyoruz? Zihnimize içinde Gazze olmayan
alanları, köşeleri nasıl açabiliyoruz? Hadi nasıl uyuyabiliyoruz, nasıl hiçbir
şey olmamış gibi yiyip içebiliyoruz diye sormayayım, buna mecalimiz
yok; ama gerçekten nasıl saatler boyunca Gazze&#39;yi aklımıza dahi
getirmiyoruz, getirmeyebiliyoruz?
Gazze&#39;yi unutan bir zihnin, daha ötesi Gazze&#39;yi unutan bir kalbin,
hatırladığı esaslı başka bir şey kalmış mıdır gerçekten? İnsan, kendini
insan kılan en temel şeyi unutarak yaşamaya, insan kalmaya nasıl devam
edebilir?
Parçalanmış küçük bedenlere bakamıyorum artık, evet! Çünkü böylesine
bir savunmasızlığa bakmak, bakmak, sadece bakmak, işlenebilecek en
ağır insanlık suçuymuş gibi geliyor. En az böyle bir acıya, böyle bir zulme
gözlerini kapatmanın en büyük cürüm gelmesi gibi... Ne yaman çelişki!
Ne yapacağımızı bilemiyoruz artık, izlesen bu seni aciz bir seyirci yapıyor,
izlemesen gözlerini başka yere çevirmenin insanca bir izahı yok!
Gazze&#39;deki insanlar bu ağır zulmün mazlumları... Bu onları masum ve
haklı kılıyor. Haklı olmanın gerektirdiği her türlü bedeli ödüyor, ayakta
kalıyorlar. Peki bizler, nasıl tarif edeceğiz içinde bulunduğumuz durumu,
ne isim vereceğiz kendimize? Haklılardan olmayı nasıl başaracağız biz?
Dosdoğru yolu nereden bulup bu izahsız konumumuzdan oraya doğru
yöneleceğiz? Kendimize nereden bir izah bulacağız? Yeniden aynalara
bakabilmek için yüzümüzü nasıl ağartacağız?
Hem de Gazze&#39;yi unutmak gibi bir acı ihtimal kuvvetle muhtemelken ve
bu kadar ortadayken!
Gazze için bir şey yapamıyor olmanın aczinden daha kötü bir şey varsa, o
herhalde Gazze&#39;yi hatırında bile tutamamak olmalı! &quot;Gazze&#39;yi

Unutmayın!&quot; çağrısını her duyduğumuzda utanmalı, yerin dibine
girmeliyiz.

GÖKHAN ÖZCAN - Gazze'yi Unutmayın!

Aradan altı aydan daha fazla bir zaman geçti, Gazze&#39;de olan hiçbir şey
eskisi kadar etkilemiyor artık insanları deniyor. Öyle mi? Keşke değil
diyebilsem! İnsan her şeye alışıyor diyoruz ya bazı zamanlar, kasıt bu
değil herhalde, olmamalı! Bu olup bitene alışmamalıyız; donmadan
önceki uyuşma hali olur bu, Allah muhafaza donup kalır insanlığımız bu
sebeple. Gazze, gözümüzü kapadığımızda bile kaybolup gitmemeli bir an
zihnimizden, hafızamızdan. Bu yarayı tenimizde değil, içimizde
taşımalıyız. İçimizi acıtmalı. Ve biz içimizin o acıyan yerine tutunarak
yaşamalıyız. Aksi halde, ilahi suale cevap verebilmekten aciz düşeriz.
Belki bu dünyada kaçabiliriz böyle yakıcı suallerden ama malum,
kaçılamayacak bir sonu var hayatlarımızın.
Altı buçuk ayı geride kalan ama asırlar sürmüş kadar uzun bir kahır tarihi
yazılıyor Gazze&#39;de. Gazzeliler içinse acılarla büyüyen bir yiğitlik
manzumesi bu. Onların tuttuğu cephe, insanlık cephesidir. Orası
kaybedilirse, belki de bizim şu aciz insanlığımız yetmez kaleyi ayakta
tutmaya!
Aciz deyince gardını almasın hiç kimse! Aczini bilen için acziyet
yukarılara doğru çıkan bir merdivenin ilk basamağıdır gerçekte. Kulun aslî
halidir. Bugün yakıcı biçimde yüzümüze vurulan acziyet, acizliğinin
şuurunda olmayanların büyüklenmelerinin, bu büyüklenmeleri neticesinde
hakikatle yaşamaktan uzaklaşmalarının, hakikat bekçiliğinden, hak
nöbetinden yan çizmelerinin, insanlık sancağını yüksekte tutmakta ihmal
göstermelerinin, bu gaflette onlarca yıl ısrar etmelerinin neticesidir. Bu
acziyetin günaha dönüşmesidir. Allah teâlâ, gönülde bir dert olarak taşınan
acziyeti tutup oradan kaldırır, samimi kullarına nice fetihler, zaferler
bağışlar. Bakalım Gazze&#39;nin yiğitlerine, hatta çocuklarına, yaşlılarına,
kadınlarına (ki onlar da yiğit kere yiğittir), acziyetten bir eser var mı
kararlı gözlerinde, teslimiyet dolu sözlerinde?
Gazze&#39;yi unutmak, gafletin habisleşmesi, bütün vücudu içi ve dışıyla
sarması demektir. Bu ölümcül ilerleyişi durdurabilecek şey hakikatini
yitirmemiş, safını kaybetmemiş bir şuur olabilir. Şuur, neyin hak neyin
batıl, neyin hayır neyin şer olduğunun kaydını sımsıkı tutan bir hafızanın
eseri olabilir. Bunu yapamıyorsak hakikatin nezdinde yaşayan bir ölü
hükmünde oluruz. Aldığımız nefesler gün gelir bunun hesabını bizden, tek
tek hepimizden sorar.

GÖKHAN ÖZCAN - Unutmak Uyuşmaktır!

Demans teşhisi hem hastalar hem de yakınları için oldukça yıkıcıdır ve umutsuzluk her iki tarafı da hiçbir şey yapamaz hale getirebilir. Peki, demansla yaşamak, yaratıcılık ve bağ kurma potansiyelinin devam ettiği farklı bir varoluş biçimi olarak nasıl yeniden çerçevelendirilebilir?

Demans, yeni başlangıçlara kapı aralayabilir mi?

Telefonunuzu nereye koyduğunuzu mu unuttunuz? Gözlüğünüzü mü bulamıyorsunuz? Alışverişe gittiniz ve asıl almanız gereken şeyi almadan geri mi döndünüz? Birkaç basit teknikle hafızanızı güçlendirmenin zamanı gelmiş demek ki…

Hafızanızı nasıl kuvvetlendirebilirsiniz?

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

Üç çocukluk arkadaşının gelişine sohbetleri

Gündem veya önemli meseleler hakkında konunun uzmanlarınca kaleme alınmış makaleler Fikir Turu Podcast Kanalı'nda sizlerle

New tracks tagged #Unutma