Drie, vier treden tast ze af, als was er
water, deze vrouw van ergens – de kleurrijke
jurk, Amerikaans, betekent niets, de trots is het vreemde,

zo een trek van wildheid om haar mond, waar
zag ik dat? op Griekse munten, onscherp geworden
hier en daar aan de rand, waar de vingertoppen van vele geslachten

deze god een beetje gevoel bijbrachten,
het vergankelijke van zijn jeugd. De stem …
het grommen en lachen van zulk weer hoor je niet elke dag,

geen zangeres, uit haar gedachten haalt ze
een klank als een ander uit de lucht. De glimlach
groette me in het volle café – en geleund als met Pesach  

deelden we de voorraad, het scherpe, ook het
zoete van verbanning, de vrijheid. Haar 
lippen trokken toen ik zoals vroeger, om een meisje te houden

van opgetogenheid het verkeerde zei
en haar antwoord gooiend, zonder lang te
mikken, stond er werkelijk een meisje. Elke morgen aan de schrijftafel

zat ze te praten met de dode leraar,
ordende zijn brieven; haar blik ontving wie
binnenkwam zo vol verwachting dat zelfs de geringste

moeite deed om haar niet teleur te stellen. ’s Avonds
liet ze zich het eten smaken, als er vrienden kwamen 
uit de wereld, ze voelde zich thuis in drie talen. Maar wie van ons,

midden in het gesprek voorover buigend,
kan nog zo gedichten opzeggen, Duitse, 
woord voor woord … Je droeg de last, Hannah, niets ging verloren.
___
Anders dan in de beeldende kunst bestaan er in de poëzie vrij weinig portretten van individuele mensen. De bibliothecaris en dichter Ludwig Greve (1924-1991) leerde in het Deutsches Literaturarchiv Marbach politiek denker Hannah Arendt (1906-1975) kennen. 

Hij schetst haar, zo levendig als zij was. (Geflankeerd door de stem van Hannah Arendt, 1964). 

Vertaling Erik de Smedt, verschenen in: Terras 16 (2019) 'Over de grens'.

'Hannah Arendt' (Ludwig Greve)

Bild: "Christus im Garten Getsemani" von El Greco 1590

"Gethsemane" von Annette von Droste Hülshoff 1797-1848

Bild: "Liebeswerben" von Felix Freiherr von Ende 1856 - 1929

"Gruss" von Ludwig Tieck 1773-1853

Gottfried Keller, 19.7.1819-15.7.1890
ABENDLIED

Augen, meine lieben Fensterlein,
Gebt mir schon so lange holden Schein,
Lasset freundlich Bild um Bild herein:
Einmal werdet ihr verdunkelt sein!

Fallen einst die müden Lider zu,
Löscht ihr aus, dann hat die Seele Ruh’,
Tastend streift sie ab die Wanderschuh’,
Legt sich auch in ihre finstre Truh’.

Noch zwei Fünklein sieht sie glimmend stehn
Wie zwei Sternlein, innerlich zu sehn,
Bis sie schwanken und dann auch vergehn,
Wie von eines Falters Flügelwehn.

Doch noch wandl’ ich auf dem Abendfeld,
Nur dem sinkenden Gestirn gesellt;
Trinkt, O Augen, was die Wimper hält,
Von dem goldnen Überfluss der Welt!
.
Gesprochen Ch.K.
.

Abendlied

Abendlied (Gottfried Keller, 1819-1890)

Ein SCHILLERNDES Gedicht von Stefan Fabry

Rezitation u. Grafik: Andreas Koellner

( Autorenrezitation )

Text:

- endbindung -

auf dem weg
zum horizont

wirst du dir plötzlich
fremd
in deiner haut

und stirbst
dir selbst
– blutlos

zwischen sichtlos
dichtem nebel zwar

dem leben nicht
doch seinem sterben

und siehst
den weg vom horizont

wie ein toter nun, der
neugeboren

( Andreas Köllner - 2021 )

ENDBINDUNG - Andreas Koellner

"Wünschelrute" von Joseph von Eichendorff 1788-1857

Bild: "Frau vorm Fernseher" von Trak Wendisch 1984

"Venus Perversa" von Richard Dehmel 1863-1920

Bild: "Die Nacht" von Wassily Kandinsky 1907

"Abendklänge" Von Charles - Pierre Baudelaire 1821-1867

OttO Gedicht

Grün - D.H. Lawrence

Schauspieler/Regisseur - Sprecher - Lyriker - Friedensarbeiter - Friedensfreund - Menschenfreund

New tracks tagged #gedicht