Her ünlü ölümünden sonra Yunus Emre’nin şu dizelerinde donup kalıyorum bir müddet: Bir garip ölmüş diyeler/ Üç
günden sonra duyalar/Soğuk su ile yuyalar/ Şöyle garip bencileyin.
Postmodern zamanlarda hiçbirimiz ölümden ibret almaya, kendi sonumuzu görmeye talip değiliz. Ama en çok da ünlü
cenazelerinde ölüm kendinden başka her şeyin hatırlatıcısı oluyor. Kalabalığın içinde kameranın görebileceği bir yere
yerleşmek isteyenler, tabuta sarılıp kameralara el sallayanlar, cenaze arabasında selfi çeken imamlar vs.
Geçen hafta Metin Uca’nın yakılmak istediğine dair vasiyetine rağmen cenaze namazının kılınması bazı dindarları,
cenaze namazı kılınmasını protesto eden iki kişinin protestosu da bazı sekülerleri ÜZDÜ.
Hâl böyle olunca bazı okuyucularım Aslında O Ölmedi kitabıma atıfla bu konuda yazıp yazmayacağımı sordu, sosyal
medya üzerinden. “Modernlerin arzu ettiği cenaze törenine kavuşmasını engelleyen nedir?” diye soranlar olduğu gibi, son
zamanlarda bazı kesimlerde “yakılma modası”nın neden yaygınlaştığını soranlar da oldu. “Yakılma modası” tabirini
kullanacak kadar yaygın bir yakılma talebinin olup olmadığından haberdar değilim.
Bütün değişimler dünden yarına olmuyor. Dindar halkın, “dini bütün olmayanların” cenaze törenlerine gönülsüzce
katıldığına dair yakın çevremizde bile tanık olduğumuz hikâyeler vardır. Peki halkın modern cenaze törenlerine dair duygu
ve düşünceleri nasıldı? Modern cenaze töreni deyince ne anlamamız gerekiyor?
Bu sorunun cevabını bulabileceğimiz en iyi metinler şüphesiz edebî metinlerdir. Mesela Suat Derviş’in “Zengin Ölüsü”
adlı hikâyesi, geleneksel ile “asri”nin, cenaze üzerinden konumlanışını çarpıcı bir şekilde ortaya koyuyor.
16 Şubat 1937’de Tan gazetesinde yayımlanmış olan hikâye, kocasının cenaze arabasının arkasından giden Şekûre’nin
dilinden aktarılıyor: “Bana da zorla siyahlar giydirdiler ve başıma siyah tüllü bir şapka geçirdiler, cenaze arabasının
arkasından giden otomofillerden birine oturttular. Sağımda karalar giymiş kaynanam, solumda kara tüllere bürünmüş büyük
görümcem... Giden biz miyiz, bizim Rum terzi madam, kocasının cenazesinin peşine mi düşmüş farkında değilim.”
Modern bir aileye gelin gitmiş olan Şekûre “Karı kısmı zangoç gibi, mortacı gibi cenaze arabasının arkasından gider
mi?” diye şaşırsa da kibar sınıfın adetine uymaya mecbur tutulmuştur. Fakat bu mecburiyetten, Avrupalıları taklit etmekten
hoşnut değildir Şekûre. En çok da kibarlar acısını göstermez hükmünden rahatsız olmakta, civan gibi kocasının ardından
doya doya ağlayamadığına dertlenmektedir.

Fatma Barbarosoğlu - Seküler cenaze törenlerine  “Zengin Ölüsü”  üzerinden tanıklık...

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

New tracks tagged #metinuca