-------
چه رفته است بر تو، بر ما،
چرا چنین شده‌ای؟
آه که عشق ما طنابی است خشن
که ما را به هم گره می‌زند
با نشانۀ زخمی بر تن‌مان،
هرگاه که سرِ رها شدن داشته باشیم
از این زخم،
سر جدا شدن از هم،
گرهی دیگر بر ما می‌زند
با زخمی دیگر و آتشی دیگر.
چرا چنین شده‌ای؟
تو را که می‌نگرم جز دو چشم
چون چشم همگان چیزی نمی‌بینم،
دهانی را که، زیباتر از هر دهانی، بوسیده‌ام
در میان هزاران دهان دیگر گم می‌بینم
و تنت را که می‌بینم چون تمامی تن‌ها
که بی‌هیچ خاطره‌ئی از من جدا شدند.
چه تهی می‌گذشتی از میان جهان
چون سبوئی گندم رنگ
بی‌هیچ هوائی، صدائی، رنگی!
بیهوده در تو می‌جستم
ژرفائی برای بازوانم
که چنین بی‌درنگ زمین را می‌کاوند:
و در زیر پوست تو، زیر چشمان تو،
چیزی نیست،
در زیر سینه‌هایت
جریانی بلورین
بی‌اینکه بداند چرا می‌لغزد و نغمه سر می‌دهد.
چرا، چرا، چرا،
عشق من، چرا؟
---------------
ترجمه : احمد پوری

Popular tracks tagged #pablo_neruda #پابلونرودا