Sosyal medya birçok cihetten bir ayna da ben, dini hayat, bilgi ve irşad
cihetinden, genci ve yaşlısı ile toplumun durumu hakkında, canlı ayna oluşu ile
ilgili bir örnek üzerinde duracağım.
Vaktim yeterli olmadığı için sosyal medya ile fazla meşgul değilim, ara sıra
bakıyorum, facebookta, sevdiğimiz bir kişinin adına açılmış grupta bir
tartışmaya rastladım, konu şort ile namaz kılmak. Diz kapaklarının biraz üstü de
açık kalan şort ile namaz kılan birkaç gencin arkadan fotoğrafı çekilmiş ve (bu
yazıda isim vermeyeceğim) bir hanımefendi şunları yazmış:
“Yazın sıcağını bahane ederek şort giyen kardeşlerimizin dikkatine:
Namazın kabul olması için şartlardan biri avret yerini örtmektir.
Âlimlerin çoğunluğuna göre, dizleri açıkta bırakan şortlarla namaz kılmak
namazı geçersiz kılar. Ayrıca, namaz için güzel giyinmek tavsiye edilir.
Bu nedenle, namazlarınızın kabul olması için şortlarınızın dizlerinizi örtmesine
veya dizlerin altına kadar uzanmasına dikkat edin. Dünyalık bir iş için hâkimin
karşısına çıkarken en düzgün kıyafeti itina ile seçip giyen Müslüman,
seni yoktan var eden, her türlü nimetleri ile donatan Rabbinin huzuruna çıkarken
nasıl özen göstermezsin.”
Bu yazı üzerine çok yorum var da yerim yok, bir kısmını vereyim:
-Bilerek böyle  yapıyorlar …dinde  reform.. diye  ya da  bu  adamlar 
gerçek İslâm’ı  bilmiyorlar.
-Bu hıyarların derdi namaz kılmak olsaydı namazın nasıl kılındığını da
bilirlerdi.
-Namazın şartlarına uymazsan namaz olmaz, şartlarında göbek deliğinden
diz altına kadar kapalı olması gerekir.
-Bunlar domuzun doğurduğu kefereler, ulan .... Allahın huzuruna
çıkıyosun!
-İslam’da böyle konuşmak var mı domuzun doğurduğu kefere ne demek, 
belki senden benden daha iyi insan, Allah katında daha iyi bi kul, insanları böyle
itham etmek var mı, Allah’ın huzurundasın. Belki adam tam anlamıyla bilmiyo,
böyle namaz kılınmayacağını edeple ikaz etmek varken domuzun doğurduğu ne
demek!

HAYRETTİN KARAMAN - Sosyal Medya Aynasından

Geçen hafta sosyal medyada vaka-i adiyeden sayılan linçlerden birine
konu oldum. Ben malumunuz gündemdeki hararetli ve kapağı açıldığında
başka herhangi bir konuyu konuşmayı imkânsız hale getiren meselelere
girmemeyi, insanın ve hayatın kendimce ‘gerçek’ meseleleriyle ilgili
yazmayı tercih ediyorum. Bu sebeple pek sık karşılaşmıyorum böyle linç
hadiseleriyle. Kimi arkadaşlarımız içinse rutine dönüşmüş bir şey bu.
İşin şahsımla ilgili kısmının üstünde durmanın pek gereği yok aslında.
Sosyal medya birçok insan için ‘adam asmaca’ oynanan yangına açık bir
yer nihayetinde, insanın hak vermediği bir kişiye her türlü hakareti
yapabildiği, insani frenlerin boşa alındığı bir mecra… Ancak yaşadığım
bu tecrübenin toplumsal hayatımız açısından açığa çıkardığı bazı gerçekler
var ki, meselenin o kısmı gerçekten dehşet verici…
Sadede geleyim… Linçe konu olan yazı bu köşede geçen perşembe günü
yayınlanan ‘Şükrün Varlığı ve Yokluğu’ başlıklı yazı… Yazının ana
konusu şükür kavramı ve ona değişken bakış açılarımız… Yazı boyunca
farklı toplumsal şartlar altında hayatını sürdüren bireylerin şükretme
konusundaki değişken algı ve kabullerinden söz etmeyi deniyorum.
İnsanların ‘temel ihtiyaç’ kavramına bakış açılarının ne kadar
değişebildiğine ve dolayısıyla neye şükredecekleri konusunun da bu bakış
açılarına göre nasıl farklı muhtevalar kazanabildiğine dair örnekler
veriyorum. Kimi insanlar için ekmeğin, suyun, ilacın temel ihtiyaç
olduğunu, bunları bulduğunda bu insanların bütün kalbiyle şükre
yöneldiğini ifade ediyorum. Güncel örnek olarak da Gazze’deki cefakâr
insanları örnek veriyorum. Afrika’nın bir yerinde yaşayan yoksul
insanların durumu da, deprem sonrasındaki mahrumiyet günlerinde
depremzede kardeşlerimizin yaşadıkları da örnek gösterilebilir ama ben en
güncel örneği seçiyorum.
Bizim toplumumuzda da ağır şartlar altında, gerçekten bıçağın kemiğe
dayandığı yerde yaşayan insanlar bulunduğunun altını özellikle çiziyorum.
Ancak bir de belli bir standarda erişen ve daha fazlasını isteyen kesimler
olduğunu, onların şükretmek için çıtayı daha yükseğe koyduklarından söz
ediyorum.

GÖKHAN ÖZCAN - Bir Linçin Anatomisi

Günün işle güçle meşgul olmadığı ve uyumadığı saatlerinin büyük bir
bölümünü küçük-büyük ekranlardan akıp geçen ‘paylaşım’lara bakarak
geçiren insanın hafızasında hayat adına ne birikir? Ne damıtılır, gündem
trendlerine rehin bırakılmış hafızalarda günlerin imbiklerinden? Hatıra
olarak bir kenara ayrılacak, geçip gitmesine izin verilmeyecek ne var
yaşadıklarımız arasında? Ne koyabiliriz yaşadıklarımızdan zihin
kitabımızın sayfaları arasına? Güzelliği bizimle kalsın diye kuruttuğumuz
çiçekler gibi… Ne yaşıyoruz biz hatırlamaya değecek? Bize, hayatımıza,
hayatımızı kendimize ait kılacak küçük ama derin şeylere dair? Bizi
herkesten ayrı kılarak hayata katacak, rengimizi hayatın rengine
ekleyecek, bize özgü olanı kalıcılaştırarak insanlığın eksik parçasını yerine
koyacak ne yaşıyoruz?
Belki de içimizi hayatla dolduran o şarkı bitti, belki de cızırdayarak boşa
dönüyor plak!
“Hep önümüze düşen şeylerle meşgul olduğumuzda, hayatın dönüp
bakmaya vakit bulamadığımız her ışıltılı hali yaşanmadan sönüp gidiyor
sanki” dedi beyaz saçlı adam kendi kendine. “Ve o ışıltılar olmadan ne çok
şey karanlıkta kalıyor” diye mırıldandı ardından.
Akışkan seyirlikler bizi yaşadığımız andan kopartıyor, yaşamayı ihmal
eden, hatta unutan, yaşama hakkını boşa geçiren edilgen seyirciler haline
getiriyor. Yaşanmayan hayatların bir hikayesi olmaz, hikayesi olmayan
hayatların da hatıraları…
“Bir mucizeye uyandırmadı beni çağ/ Ve hatıra değil artık hatıra” diyor bir
şiirinde Birhan Keskin.
Bir yerlerde buluşuyor, ilgilerini ellerindeki cihazlardan alabildikleri
zamanlarda birbirlerine sosyal medyada gördükleri bir şeyleri anlatıyorlar.
Sonra ayrılıyorlar. O günün hatırlanacak bir şeyi olmuyor; hafızalarında
yer edecek bir izi, yarına kalacak bir değeri ortaya çıkmıyor. Başkalarının
ıvır zıvırıyla gelip geçiriliyor sözde bir aradalığın her anı. Hayat yalnızken
de bir aradayken de akıp geçen ve bakışlarımızı, zihnimizi, ilgimizi
peşinden sürükleyen bir şeye dönüşüyor. Şarj bitinceye kadar!
“Bir olanağı kullanıp potansiyel bir anlamı gerçeğe dönüştürdüğümüz
anda artık bunun geri dönüşü olmaz. Artık onu, güvenle korunup
saklandığı geçmişe dahil etmişizdir.

GÖKHAN ÖZCAN - Hatırasız

Sonda söyleyeceğimi başta yazacağım yine. Dijital dünyanın hükümdarları, sahip oldukları kullanıcı
kitlelerine hükmederek, ulus devletlerin sonunu getirmenin eşiğini çoktan aştılar. Bizler ise herhangi
bir belediyenin başkanlık koltuğunun kavgasını Twitter’dan vermeye devam ediyoruz. “Başkan
koltuğu” örneğini kimse üzerine alınmasın lütfen, ancak dileyen herkes kendine paylar çıkarabilir.
Gidişatı izah etmeye çalışacağım. “Ulus devletlerin sonu” ise çok eski bir teoriydi, yıllardır
tartışılıyordu. İhtimal verilmiyordu. Ancak günümüzde bu sonunun yumuşak bir geçişle başladığı ayan
beyan ortada.
Son yazımın son cümlesi, “Biz Müslümanlarda sizce ne eksik?” sorusu ile bitiyordu. Yanıtı ise önceki
paragraftaydı aslında. Salı günü öğlene doğru bir meslektaşım aradı ve “Twitter’ı bıraktın ama
bugünkü yazından bir cümleyi paylaşarak seni linç ettiriyorlar” dedi. Bu arada, WhatsApp’tan da
yazılanların ekran görüntülerini göndermişti. Ümit Özdağ’a bağlı, sosyal medyaya her türlü zehri
saçan hesaplardan biri o son cümleyi fotoğrafımla alıntılamıştı. Altında ise hem bana hakaretler
ediliyor hem de soru üzerinden Müslümanları aşağılıyorlardı. Açıkçası hiç umurumda olmadı. Nazi
artığı ırkçılıkla eş zamanlı Siyonizm’e beslemelik yapanlara ayıracak tek saniye kurduğum bu cümledir.
Zaten burada asıl hedef ben değildim. Yazının konusu olan, TRT World ekibinin İsrailli işgalcilerin
içlerine sızarak ortaya çıkardığı belgeselin açık kanallarda yayınlanınca nasıl bir itibar suikastına
uğrayacağının işaretini veriyorlardı.
Twitter’ı bırakalı 5 ay oldu. Kafam öyle rahat ki dönmeyi bir an bile düşünmedim. Kriminal gazeteci
eskisi Tuncay Özkan’ın, CHP’de var olabilmek için Cumhurbaşkanı Erdoğan’a küfürler ettiğinden tabii
ki haberdarım. Ancak sadece bu kadar. Ucuz, pespaye ve adeta bir lağım çukurundan yükselen bu
siyasi dile, Twitter kullanıcısı olarak maruz kalmadığıma fazlasıyla sevindim açıkçası. Tuncay Özkan’ın
gazetecilik yıllarında sokaklara taşan profesyonel provokatörlüğünü siyasetçi olarak sosyal medyaya
taşımasına şaşırmamak gerek. Haberini yapmak ve yazıda değinmek ise işimizin parçası. Çünkü ülke
gündemi her geçen gün biraz daha Twitter’a teslim oluyor. Ülke her geçen gün Twitterlaşıyor.

ERSİN ÇELİK - Ulus devletlerin sonu mu?

Yirmi yıl önce distopik bir hikâye yazılsaydı ve hikâyede kahramanlarının hiç tanımadıkları
kişilerin cenazesine belki ünlü birini görürüm, görür de onunla resim çekilirim arzusuyla
gittiği tasvir edilseydi, metin zihnimizde metalik bir tat bırakırdı.
 
Oysa hayatımıza akıllı telefonlar ve sosyal medyanın girmesi ile birlikte distopik hikâyenin
çok ötesine geçtik. Cenaze selfisi ile ilgili ilk şoku, rahmetli Necmettin Erbakan kabrine
yerleştirilirken çekilen selfi dolayısıyla yaşadım.
 
Şehit askerin cenazesinin götürüldüğü aracın içinde selfi çeken imam görüntüsü, aklımı
başımdan alan ikinci görüntü oldu. Sonra arkası geldi. Cenaze töreninde, kabristanda selfi
çeken insanlar haberleştirildikçe “Kötüyü ortaya getirmeyin, muhakkak bir alıcısı çıkar” sözü
yerini muhkemleştirdi.
 
Ünlü cenazelerinde selfi çeken kişilere bakıyorum. Genellikle orta yaşlarında kişiler. Yani
hayatında ölümü görmüş, acıyı bir yakınında tatmış insanlar. Ateşin düştüğü yerde bulunmuş,
o ateşin sıçradığı koru tatmış kişiler olmaları muhtemel. Peki nasıl oluyor da o gün o acılı
insanı eline cep telefonu alarak “Hadi gülümse, buraya bak!” diye komut vererek, bazen çok
yakınıymış gibi elini omzuna atarak selfisini çekiyor.
 
Kayıtlara geçsin diye birkaç örnek vereyim:
 
Oyuncu Açelya Akkoyun eski eşi Civan Canova’nın tabutunun başında iken orta yaşlı bir
kadın yanına gelip “Gülümse!” diyerek Açelya Akkoyun ile selfi çekti.
 
Birkaç gün önce Cihat Tamer oğlunu defnetti. Ünlülerin cenazesine ünlü kişiler gelir diye
cenazeye hücum edenler, cenaze adabını hiçe sayarak selfi çektiler yine.
 
Tabut başında yapılan selfi çekimlerine sıradan insanın arsız isteği, görgüsüzlüğü deyip
geçmeli miyiz?

FATMA BARBAROSOĞLU - Cenaze Selfisi Ve Yeni Insan Phono Sapiens

FATMA BARBAROSOĞLU - Cenaze Selfisi Ve Yeni Insan Phono Sapiens

Kişisel markalaşma çağında “gerçek” olmak neden bu kadar zor geliyor? Özellikle sosyal medya fenomenleri özgünlük iddiasında, ama hayatlarımızı ne kadar çok kamusallaştırırsak, özgünlük kavramı da o kadar bulanıklaşıyor.

Bu çağda tümüyle özgün olmak mümkün mü?

Çocuğun her halinin fotoğraflarının sosyal medyada paylaşılması, çocuğun üzerinde sonsuz hak sahibi olduğunu zanneden ebeveynlerin vazgeçemediği alışkanlığa dönüştü. Fakat sosyal medyayı yasaklamaya çalışmak da çözüm değil. O zaman ne yapmalı? İsmihan Şimşek yazdı.

“Like”lara giden yol: Çocuğum

Türkiye’de giderek artan toplumsal şiddet önemli bir sorun olmaya başladı. Güvensiz sokaklar, cinsel saldırı ve taciz haberleri toplumda infiale neden oldu. Özellikle çocukların sosyal medya platformlarında istismara uğraması sonrası bu platformlar hedefte. Roblox’tan sonra Discord kapatılırken,, Twitch ve Telegram’la ilgili tartışmalar alevlendi. Bu platformlarda neler yaşanıyor, çocuklar nasıl istismar ediliyor, siyasi irede bunları engellemek adına neler yapabilir? Ve en önemlisi ebeveynler nelere dikkat etmeli? Kayıttayız’da bu sorulara yanıt arandı.

Kayıttayız - 11 Ekim 2024

Sosyal medyada sürekli karşımıza çıkan tavsiyeler, rehberlikler bize hangi alanlarda, nasıl zararlar veriyor? Bu içerikleri üretenlerin gerçek amacı ne? Ruh sağlığımızı biz fark etmeden bozan bu tavsiyelere karşı nasıl önlemler alabiliriz? Gamze Dönmez Yürük yazdı.

Sosyal medyadaki tavsiyeler ruh sağlığımızı nasıl bozuyor?

Sosyal Medya Uzmanı Furkan Talay Akademik Bakış Programında Prof. Dr. Michael Kuyucu'ya Sosyal medya uzmanlığı hakkında bilgiler veriyor.

Sosyal medya uzmanı kimdir? Ne iş yapar?
Başarılı bir sosyal medya uzmanı hangi özelliklere sahip olmalıdır?
Sosyal medyada reklamın önemi nedir?
Instagram reklamcılığının sosyal medyadaki yeri nedir?

Furkan Talay  - Sosyal Medya Uzmanı

Türkiye'nin en iddialı eğitim ve aktüel radyo & dijital medya programı "Prof.Dr. Michael Kuyucu ile Akademik Bakış" programının soundcloud podcast hesabı.
Akademisyenler eğitim ile ilgili fikirlerinin yanı sıra gündemle ilgili fikirlerini anlattığı tek platform

NTVRadyo’da haber ve hayat var!
24 saat esasına göre haber yayını ve #sondakika gelişmeleri yanında radyo tiyatrosu, polisiye roman, doğa, masal, kitap, gezi, gastronomi, müzik, ekonomi, spor, sosyal güvenlik, engelli-özel spor dalları, sıra dışı hayatlar, kadın programları ve radyo belgesellerini dinleyin.

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

Gündem veya önemli meseleler hakkında konunun uzmanlarınca kaleme alınmış makaleler Fikir Turu Podcast Kanalı'nda sizlerle

New tracks tagged #sosyalmedya