Bir Ramazan ayını daha geride bıraktık. Geldi, kendine özgü konuşma tarzıyla, diliyle, atmosferiyle bütün insanlığa varlığının
bütün sırlarına açılacak anahtarları verdi. Bir rahmet yağmuru gibi dünyamızın kirini attı, karanlığımızı aydınlattı, bize
unuttuklarımızı hatırlattı, uyandırdı ve geriye kalan tüm zamanlar için takip edeceğimiz pusulayı tekrar kurup gitti. Hayrettin
Karaman hocamız ne kadar güzel bir yerden yaklaşmış. Onun gidişi bir terk ediş değil, ne onun bizi terk edişi, dolayısıyla ne de
bizim onu terk edişimiz.
Her yıl kendine ait zamanda, bizim müsait olup olmadığımızı sormadan, ona bakmadan, biz ne durumda olursak olalım, gelip
hayatımıza kurulup, varlığımızı kuşatır. O zaman içinde varlığımıza en çok yakışan kulluk ve takva elbisesini giydirip öyle gider.
Onu üstümüzde tutmak elbette bizim elimizde, ama o bize en çok yakışanı gösterir, teklif eder, bir aylığına da yaşatır. Giderken
de bize Kur’an’ı emanet bırakır. Ramazan’da inmiş veya inmeye başlamış olan Kur’an’ı. Ama her yıl kendine ait
zamanda tekrar gelip o emaneti kalbimize tekrar yükler, hayatımıza tekrar teklif eder. Rabbimiz bizi Ramazan’ın o mübarek
teklifini işitenlerden, rahle-i tedrisinden en güzel şekilde nasiplenenlerden eylesin.
Ramazan bizim geçmiş insanlarla irtibatımızı hatırlattığı gibi aynı çağda yaşayan başka insanlarla da irtibatlandırır,
onlarla diğerkâm kılar. Her zaman edebiyat kitaplarında anlatılanlara özgü bir romantik havada cereyan etmiyor Ramazan
ayı. Ne yazık ki Müslümanların ahvali içler acısı. Filistin, Keşmir, Myanmar, Yemen, Suriye’de durumlarda bir iyileşme yok.
SUDAN
Bunlara ilaveten Sudan’da işler iyice karışıyor ve ne yazık ki, Müslüman dünyanın dışındaki müdahaleler yüzünden
değil, bizzat İslam dünyası içindeki iktidar hırsları ve mevzi kapma mücadelesi yolunda yapılan müdahaleler yıllardır
Sudan’a rahat yüzü vermiyor. Sudan’a müdahil olan güçlerin asla Sudan halkı için daha iyi, halkına refah, huzur ve mutluluk,
adalet, insan onuru, gelişme ve kalkınma getirecek bir ülke talepleri veya vaatleri yok. Olabilecek en vahşi şekilde, sonucu ne
olursa olsun iktidar aygıtını kapma kavgası var. Ne yazık ki İslam dünyasının siyasi veya iktisadi kaynaklarını elinde
bulunduranların İslam dünyası diye bir dertleri yok, İnsanlık onuru, insan hakları gibi bir endişeleri hiç yok. Aslında
Arap-İslam dünyasında bir model haline gelmiş ana çatışmanın bir tarafının mevzilerini ne pahasına olursa olsun pekiştirmesi
sözkonusu sadece.
Malum, İslam dünyasında halihazırda geçerli iki siyaset tarzı, iki siyaset ekseni var. Birincisi demokratikleşme yanlısı,

halkların iradesini öne çıkaran bir siyaset tarzı. Diğeri de otokratik rejimlere dayalı, özellikle demokrasi süreçlerini karşı-
devrimlerle, darbelerle boğmaya çalışan bir tarz-ı siyaset. Sudan’da demokratik tarz-ı siyasete bir şekilde şans doğduğu her

durumda onu boğacak bir hamleyle karşı karşıya kalıyoruz son zamanlarda, tıpkı başka yerlerde olduğu gibi. Bir ülke insanının
bir türlü anlaşamaması, kendi iç dinamikleriyle birbirlerine düşmesi veya basit iktidar yarışları gibi görülemez bunlar.
İslam dünyası bir türlü adam olmuyor, kendini yönetemiyor veya ancak böyle yönetebiliyor işte diyenler ile işleri karıştıranlar aynı
mihraklar. Maalesef bu ateşler dışarıdan körükleniyor, finanse, himaye ve riayet ve tahrik ediliyor.

Yasin Aktay - Bayram, Sudan,  Tunus ve Gannuşi

Arap Birliği’nin Suriye ile yeniden toplanması neden önemli? Bu, Türkiye’deki mültecilerin geri dönüşünü niçin zorlaştıracak? Suriye'ye nasıl bir finansman akacak? Prof. Dr. Serhat Erkmen yazdı.

Suriye’nin Arap Birliği’ne dönüşü: “Arap Baharı”nın sonu

Uçağımız Kartaca Havaalanı’na doğru alçalırken, son olarak 2019’da ziyaret ettiğim Tunus’u nasıl bulacağımı merak
ediyordum doğrusu. O zaman –her şeye rağmen– hâlâ kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan bir Tunus vardı
karşımda. Sonrasında ise cumhurbaşkanlığı seçimlerinden ezici bir üstünlükle çıkan Kays Saîd, önce parlamentoyu
feshedip hükümeti görevden almış, ardından da Nahda Hareketi lideri Râşid Gannûşî’nin hapsedilmesine giden süreç
yaşanmıştı. Bunun elbette siyasî, sosyal ve ekonomik yansımaları olmalıydı.
31 Mayıs Çarşamba sabahı erkenden, Tunus’un başkenti Tunus’u (Arapçadaki telaffuzuyla: Tûnis) adımlamaya
başladık. Mekânlarla ilgili notlarımı aktarmadan önce, Tunus şehrinin tarihindeki bazı önemli dönüm noktalarını
hatırlatmak isterim:
Tunus, Müslüman fatihlerin Kuzey Afrika’yı fetih hareketleri çerçevesinde, 600’lü yılların sonunda İslâm toprağı haline
gelmiş. Bizans İmparatorluğu’yla zorlu bir çekişmeye mal olan bu dönem, 732’de şehrin kalbini teşkil eden Zeytûne
Camii’nin inşasıyla resmen sona ermiş. 800-909 arasında bugünkü Tunus’un tamamına hâkim olan Arap Ağlebî
hanedanı, şehrin tarihinde bir dönüm noktasına işaret ediyor. Zeytûne başta olmak üzere bütün tarihî eserleri elden
geçiren ve sağlam biçimde restore eden Ağlebîler, Hanefî mezhebinin Tunus’taki tohumlarını da atmışlar. Tarih akıp
giderken Tunus’tan Fâtımîler (909-972), Zîrîler (972-1062), Horasânîler (1062-1159), Muvahhidler (1160-1228) ve Hafsîler
(1228-1574) geçmiş. Nihayet 1574’te Tunus’ta Osmanlı asırları başlamış:
Osmanlılar, Akdeniz’deki diğer İslâm ülkelerinde olduğu gibi, Tunus’ta da yerel unsurlarla iş birliğini öne çıkarmış. Bu
çerçevede “dayı” lakabını taşıyan bir askerî yönetici fiilî idareyi elinde tutarken, 1613’ten 1702’ye kadar Tunus’u Murâdî
hanedanı, 1705-1957 arasında da Hüseynî hanedanı yönetmiş. 1881’de Fransız “himaye” yönetimi başladıktan sonra
Osmanlı Tunus’tan resmen çekildiğinde bile, yerel hanedanlar iktidarlarını korumuşlar. 20 Mart 1956’da Fransa’dan
bağımsızlığını kazanan Tunus, 1987’ye kadar Habib Burgiba, 2011’e kadar da Zeynelabidin bin Ali tarafından yönetilmiş.
Şehrin ara sokaklarından yürüyerek Zeytûne Camii’nin önüne geldiğimizde, öğle namazının vakti girmek üzereydi,
ancak cami kapalıydı. Mağrib bölgesinde camilerin namaz vakitleri dışında kapalı olmasına alışkındım, ama buradaki
durum daha dikkat çekiciydi: Zira Zeytûne, 2011’den sonra eski faal durumuna döndürülmüştü. Şimdi yeniden “sosyal
hayatın kalbi olma” misyonundan uzaklaştırıldığı görülüyordu.
Tunus çarşılarını çok ıssız ve sakin buldum. Türkiye’den geldiğimizi fark edip “Erdoğan’ın yeniden seçilmesi” sebebiyle
bizi tebrik eden esnafın sıcakkanlılığı, bu manzarayı bir nebze hafifletse de, ülkenin içinde bulunduğu ekonomik krizin en
net göstergelerinden biri ara sokaklardı:

Taha Kılınç - Tunus’u adımlarken...

İnsanlar başlarına bir felaket geldiğinde, içgüdüsel olarak net açıklamalar ararlar. "Her şeyin bir nedeni vardır" ona göre. Oysa bu varsayımda bir sorun var: Bazı şeyler, bir sebep olmaksızın da meydana gelir.

Dünya siyasetinde her şeyin mantıklı bir nedeni var mı?

Tunus’ta Nahda Hareketi lideri Râşid Gannûşî’nin üç yıl hapis cezasına çarptırıldığı
haberini Fas seyahatim sırasında almıştım. Tunus’a da yakın zamanda bir ziyaret yapmış
olduğum için, Mağrib coğrafyasının farklı ülkelerindeki siyasî atmosferi sahada
değerlendirme ve ülkeleri birbiriyle kıyaslama imkânı buldum. Üstelik Gannûşî’yi daha
önceki Tunus seyahatlerimden birinde evinde ziyaret etmiş, kendisiyle mülakat yapmıştım. (O
mülakatta, Arap Baharı’nın gidişatına dair sorularıma öylesine ümitvar ve iyimser cevaplar
vermişti ki, şaşırmaktan kendimi alamamıştım.) Yıllardır izlediğiniz ve nihayet şahsen de
tanıştığınız biri, âhir ömründe tamamen politik ve sübjektif bir davada mahkûm olduğunda,
hem onun bütün siyasî serüveni ve hayat çizgisi gözünüzde belirginleşiyor hem de
duygularınız -ister istemez- işin içine dâhil oluyor.
Rabat sokaklarını adımlarken, 2011’den bugünlere, Râşid Gannûşî’nin Tunus’ta hangi
adımları attığını düşündüm:
Cumhurbaşkanı Zeynelâbidin Bin Ali’nin devrilmesinin hemen akabinde, Tunus
laiklerinin köpürttüğü “İslâmcılar, kimseye hayat hakkı tanımayacak!” tezviratları eşliğinde,
yıllardır yaşadığı sürgünden ülkesine dönmüştü. Bütün dünyanın gözü “Arap Baharı’nın
beşiği” sayılan Tunus’un üzerindeyken düzenlenen seçimler Nahda Hareketi’ni iktidara
taşımış, ancak Gannûşî herhangi bir resmî görev almak yerine, kenarda durarak “âkil adam”
pozisyonunu korumuştu. Ekonomik kriz, sosyal bunalım ve rekor boyutlardaki işsizlikle
boğuşan Tunus’ta büyük beklentilerle başlayan Nahda iktidarı, kısa süre sonra
hoşnutsuzluklara yol açmış; eş zamanlı olarak ülkenin önde gelen solcu liderlerinden ikisi
suikasta kurban gitmiş, terör saldırıları da turizmi bitme noktasına getirmişti. Gidişatı derin
bir ferasetle okuyan Gannûşî, 2014 genel seçimlerinden sonra partisini “ülkeyi yöneten
koalisyon ortaklarından biri” olarak konumlandırmıştı. Nahda’yı “İslâmî hareket”
çerçevesinden çıkararak, artık “Müslüman demokrat” olduklarını ilân eden Gannûşî, 2019
cumhurbaşkanlığı seçimlerinde “hukuk adamı” kimliğiyle bilinen Kays Saîd’i desteklemiş,
Nahda ve diğer ana akım partilerin teveccühünü kazanan Saîd, yüzde 70’in üstünde oy
oranıyla cumhurbaşkanı seçilmişti. Sonrası malum ve trajik: Hukuka riayet edeceği zannıyla
desteklenen Saîd’in içinden tam bir otokrat despot çıktı ve Tunus’ta demokratik kuralları
tamamen askıya alarak, kendi hâkimiyetini tesis etti. Ülke, Bin Ali devrine geri döndü.

Taha Kılınç - Gannûşî’nin suçu ne?

Önceki yazımızda Hz. Ukbe b. Nafi’nin (ra), Tanca’yı da fethederek, serin dalgalarıyla
atının ayaklarını ıslatan Atlas Okyanusu’na doğru “Rabbim, şayet önümdeki şu deniz
olmasaydı ben bu ülkede senin yolunda cihat etmek üzere devam edip gidecektim”
şeklindeki nidasını onun cihat konusundaki cehdine örnek olarak vermiştik.
Cihat, İslam’ın en muhteşem eylem biçimlerinden biridir. Çünkü hayatın her cephesini
kapsar. Nefis terbiyesini “büyük”, silahla yapılan savaşı “küçük” cihat sayan İslam
anlayışının mensupları, ezanı yeryüzüne yaymayı cihat olarak değerlendirdikleri gibi,
insanın hayatını kolaylaştırıp güzelleştirmek için yeryüzünün imar etmeyi, hem kendine
kem de başkalarına hayır ve iyilikte bulunmak üzere ferdî niyet ve eylemlerini terbiye
etmeyi… “de” cihat olarak değerlendirirler.
Yine o yazımızda Ukbe’nin Ifrikiyye’de Kayrevan adıyla bir şehir kurup, orada bir cami
inşa edişinden de söz ederek, görmemizin Rabbimizce nasip edilmesi halinde Kayrevan’ı
kaydi ve ayne’l-yakîn bilgilerle ayrıca anlatmayı vaat etmiştik. Rabbimize şükürler olsun o
nasip tahakkuk etti ve şimdi sıra vaadimizi yerine getirmeye geldi.
Kayrevan hakkındaki kaydi bilginin, kuşatılmasının zorluğunu da değil imkansızlığını
peşinen ifade etmeliyiz. Bunun iki nedeni var. Birincisi Ifrikıyye / Tunus tarihinin aynı
zamanda bir Akdeniz, Doğu ve Batı Roma, İslam fetihleri ve devletleri, Osmanlı ve Batı
sömürgesi tarihi olmasındandır. Bu nedenle Kayrevan hakkında bizim dünyamızdan
Belâzürî’ye (ö. 892-93), el-Makdisî’ye (ö. 1233), Ebü’l-Fidâ’ya (ö. 1331) baş vurulması ne
kadar gerekliyse Batı dünyasından Braudel’e (ö. 1985) başvurulması da bir o kadar
gereklidir. Bir de İslam sanat ve mimarisiyle ilgili boyutu var Kayrevan’ın. Bu konuda
çalışanların en meşhurlarından ikisi, Georges Marçais (ö. 1962) ile Creswell’dir (ö. 1974).
En iyisi biz bu bağlamda okurlarımızın kolayca erişebilecekleri Osmanlı Devrinde Tunus
(Mehmet Maksudoğlu, İnkılab Yay.); Osmanlı Akdenizi (İdris Bostan, Küre Yay.) ve
Tunus’ta Osmanlı Mimari Eserleri (Kadir Pektaş, TTK Yay.) adlı kitapları zikredip, el-
Makdisî’den bir nakille sürdürelim sözümüzü.
Makdisi, Ahsenü’t-Tekâsîm’inde 970’li yılların Kayrevan’ı hakkında şu bilgileri vermiştir:
“Kayravan bu iklimin (Mağrib ikliminin) merkezidir. Güzel, büyük, ekmekleri ve eti tatlı,
zıtlıkları barındıran bir şehirdir. Meyveleri, ovası, dağı, denizi, nimetleri çok, ilmi olan,
ucuz bir yerdir. Eti çok tatlı olup beş menni 1 dirhem, incirin beş menni 10 dirhemdir.
Üzümünü, hurmasını, kuru üzümünü sorma! Burası iki Mağrib&#39;in limanı, iki denizin ticaret
yeridir. Buranın şehrinden daha kalabalık, daha rahatını göremezsin. Çok ülfet sahibi,
gürültücü olmalarına rağmen Hanefi, Maliki mezhebinden başka bir mezhep yoktur. Asla
tarafgirlik yapmazlar. Onlar Allah&#39;ın nurudurlar, Kendi işleriyle uğraşırlar, kalpleri
temizdir. Burası Mağrib&#39;in medar-i iftiharı, sultanın merkezi, ana rükunlardan biridir.
Nişabur&#39;dan daha merhametli, Dımaşk&#39;tan daha büyük, İsfahan’dan daha değerli bir
yerdir. Ancak, suları az, edepleri hafiftir. Zarif kimse bulunmaz. Sularını sert toprakta
biriktirirler, dükkan sahiplerine vergi koyarlar, geçimleri Sabra&#39;dandır. Şehrin çarşıları
işlemez, halkı salıverilmiş sürü gibidir, teravihleri kılmazlar. Halka 3x3 milden az yer
kalmıştır. Şehrin suru yoktur. Yerdeki depolardan, sarnıçlardan su içerler. Buralarda
yağmur suyu birikir. Halife Muiz onlara dağdan su getirmiştir. Bu su ile depolarını,
doldururlar, Sabra’daki sarayına bir kısım su girer. Evleri yapışkan çamur ve tuğladandır.

ÖMER LEKESİZ - Bin Kayrevan’dan Bir Kayrevan’a

Rabbimizin nasip ettiği son Tunus seyahatimde, refikim Albayrak Medya Satış-Pazarlama
Genel Müdürü Abdullah Hanönü ile yolumuzun önce Türk İşbirliği ve Koordinasyon Ajansı
Başkanlığı’nın (TİKA) Tunus Koordinatörlüğüne uğraması, sefer maksadımızın
sanat/mimari esaslı olması bakımından adeta kaçınılmazdı.
TİKA Tunus Koordinatörü Ali Fuat Cebeci ve kıymetli ekibine sanat keşfimize mahsus
refakatleri ve yönlendirmeleri nedeniyle teşekkür ediyorum.
Zikretmeden geçemeyeceğim bir isim daha var: Yunus İçten.
Yunus, yurt dışında faaliyet gösteren vakıflarımızdan birinin Tunus şubesini hatırı sayılır
bir süre yönettikten sonra, başka bir ülkeye tayin edilmesi üzerine, görevinden istifa
ederek Tunus’ta kalma kararı almış ve şehrin modern bölgesinde nezih ve yemekleri son
derece leziz bir lokanta açmış. Yunus, esnaflığının ötesinde, gençliğine rağmen Müslüman
coğrafya hakkında zengin bir bilgiye sahip.
Bu isimleri neden öne çıkardığım, Tunus’ta Osmanlı’ya mahsus mimari eser sayısının 190
adet olduğunu, Tunus Tarihinin ise M.Ö. XII. yüzyılda Fenikelilerle başlatıldığını
hatırlattığımda daha iyi anlaşılacaktır.
Yine de mimari konusunun, küçücük bir grubun dar ilgisini aşmayacağı malumdur. Sanat
esaslı da olsa bizim Müslümanların coğrafyasını salt bu maksatla adımlamayacağımız da…
Çünkü medeniyetin temeli “adalet tanımlı siyasettir” ki, bu siyasete dahil olan sanat da
onda az ama çok etkili bir yeri işgal eder.
Bu sebeple seyahatim öncesinde ve Tunus’ta zihnimde hep Tunuslu Hayreddin Paşa (ö.
1822?-1890) adını taşıyor olmam normaldi.
Tunuslu Hayreddin Paşa, Osmanlı ve Tunus başta olmak üzere yıkılış devrinin eşiğinde
mülkün ve halkların muhafazasıyla selametleri konusunda zihin yoran “Islahatçı ve
reformcu ana akımın” ilk ismidir. Burada “ana akım” ayrımına başvurmamın nedeni çoğu
eşzamanlı olarak Kafkasya, Türkistan, Horasan, Hindistan ve Mısır’daki benzer akımlardan
kendi “milli arayışımızı” ayırmak içindir.
Hayreddin Karaman Hocamın, “İslami Hareket Öncüleri” (İz Yayınları) adlı değerli
çalışmasını Hayreddin Paşa ile başlatmasını zikrettiğim bağlamda hep önemli bir işaret
olarak görmüşümdür.
Hür bir Çerkes olarak doğup, köle olarak başlayan hayatını Tunus’un ve Osmanlı’nın ikinci
adamı olarak tamamlayan Paşa’yı “İslamcı” olarak niteleyen Karaman Hocam onu şu
kitaplardan hareketle anlatmışlardır:
- Akvemü&#39;l-Mesâlik fî Marifeti Ahvâlü&#39;l-Memâlik (Paşa’nın kendi yazdığı eser; Ülkelerin
Durumunu Öğrenmek İçin En Doğru Yol adıyla son basımı: Trc.: Kerim Suphi Muhammed,
Büyüyenay Yayınları, İstanbul 2017),
- Jean Pignon – Muhammed Salah Mzali, Tunuslu Hayreddin Paşa&#39;nın Hatıraları, trc.:
Belma Aksun, Nehir Yayınları, İstanbul 1997,
- Atilla Çetin, Tunuslu Hayreddin Paşa, Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları, Ankara 1988,
-Samîr Ebû Hamdân, Hayruddin et-Tûnisi, Beyrut 1993,
-Mahmud Kemal İnal, Osmanlı Devrinde Son Sadrazamlar, Türkiye İş Bankası Kültür
Yayınları, İstanbul 2013.
Paşa, Akvemü&#39;l-Mesâlik…’inin Mukaddime’sinde ilgili tartışmaları günümüzde de yoğun
olarak devam eden ıslahat / reform konusunu eserinin sebebi telifi planında şu iki
hususta toplamıştır:

ÖMER LEKESİZ - Yaralı Coğrafyalarımızı Konuşmaya Daha Yeni Başlıyoruz

Taşkent’te, Özbekistan’da 1990’ların başından itibaren yaşayan ve ticaret yapan bir
dostumuzla sohbet ediyorduk. Eskiyle yeniyi kıyaslamasını istedim. Sovyetler Birliği
şemsiyesi altından yeni çıkmış ve o dönemin kodlarına göre programlanmış bir ülkeyle,
bugünün daha modern ve özgür Özbekistan’ını karşılaştırdığında, şu tespitleri yaptı:
“Eskiden hürriyet yoktu, doğru. İnsanlar büyük bir baskı altındaydı. Cemaatle namaz
kılmak bile problem oluşturuyordu. Ama ekonomik istikrar ve güven vardı. Devlet,
gümrükleri ve piyasayı sıkı bir şekilde denetlediği için, bütçe fazla açık vermiyor, enflasyon
görülmüyordu. Güvenlik noktasında da, rejimin sınırlarını biliyorduk, neye dikkat etmemiz
gerektiği belliydi. Kırmızı çizgileri aşmadığımızda, sakin bir şekilde yaşayıp gideceğimizin
garantisi vardı. Şu anda ise, evet, özgürlük geldi. Baskılar kaldırılıyor. Ekonomik ve sosyal
alanda liberal diyebileceğimiz reformlar hayata geçiriliyor. Ancak bütün bunların bedeli
olarak istikrar sarsılıyor, dünyaya açıldıkça dünyanın bir sürü problemi de gürül gürül içeri
akıyor. Ekonomik belirsizlik insanların ahlâkını bozar ve ülkeleri güvensiz hale getirir. Bunun
bazı olumsuz neticelerini şimdiden yaşamaya başladık bile…”
Aynı konuyu, birkaç ay evvel, Tunus’ta yaşlı bir zata açmıştım. “Siz hem Habib
Burgiba dönemini hem de Zeynelâbidin bin Ali dönemini gördünüz. 2011’den sonra
yaşananları da dikkate aldığınızda, eski günler hakkında ne söylersiniz?” diye sormuştum.
Cevabı oldukça benzerdi: “Eskiye dair özlediğim iki şey var: Ekonomik açıdan belirsizlik ve
sürpriz yoktu. Kazandığımız belliydi, harcadığımız belliydi, devlet piyasayı sıkı biçimde
kontrol altında tuttuğu için, vatandaşlar olarak bizler önümüzü görebiliyorduk. Sistemin tek
bir hâkimi olduğundan, spekülasyonlar ve ani iniş-çıkışlar yoktu. İşsizlik böyle yaygın
değildi, herkes kendi küçük hayatında bir şeylerle meşguldü. Özlediğim ikinci şey de, emniyet
ve güvenlik. Devletin varlığını her yerde hissediyor ve görüyorduk. Rejimin çizdiği sınırlara
riayet ettikçe, başınıza herhangi bir olumsuzluk gelmezdi. Bugün söylendiği anlamda
özgürlük yoktu, fakat hırsızlık, gasp, yankesicilik vs. de görülmezdi. Devletin yumruğu tam
karşımızda durduğu için, herkes korkar ve çekinirdi. Şimdi tam bir kaos ve başıboşluk var…”
Birbirinden binlerce kilometre uzakta, tamamen farklı serüvenler yaşamış iki farklı
coğrafyadaki iki ayrı ülkede, maziyle bugünün kıyasının bu kadar benzeşmesi epey dikkat
çekici. Demek ki, toplumlara hâkim olan sosyolojik kaideler, zamanlar ve zeminler üstü
benzerlikler taşıyor.

Taha Kılınç - Eski ve yeni

Hüseyin Altunhan.

Tam iki yıl önce… 17 Nisan 2023 akşamı, Nahda Hareketi lideri Râşid Gannûşî’nin Tunus’un başkenti Tûnis’teki evi yüzlerce polis ve özel tim askeri tarafından kuşatılmıştı. Ramazanın yirmi yedinci gecesine -dolayısıyla Müslümanların geneli tarafından kabul gördüğü üzere “Kadir Gecesi”ne- tesadüf eden o akşam, Gannûşî ailesi iftar sofrasındaydı. 

Taha Kılınç - Murnâkiye mektubu

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

Gündem veya önemli meseleler hakkında konunun uzmanlarınca kaleme alınmış makaleler Fikir Turu Podcast Kanalı'nda sizlerle

New tracks tagged #tunus